F4...ถึงร้ายก็รัก [ SJ-Y ]

ลำดับตอนที่ #4 : F4...ถึงร้ายก็รัก Chapter #3 พี่กี้กับน้องกี้

Chapter #3 พี่กี้ของน้องกี้

 

ณ. คฤหาสน์ตระกูลฮัน

“อื้อ”   เสียงหวานครางออกมาเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกตัว ร่างบางขยับตัวไปมาบนเตียงกว้างกลิ่นหอมลอยเข้ามาปะทะจมูกโด่งรั้น กลิ่นนี้มันกลิ่นหอมของกุหลาบนี่นา หอมจัง เอ๊ะ! ห้องเขาไม่มีกุหลาบนี่

“O.O”   ตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เฟอร์นิเจอร์ที่วางอยู่ในห้องบอกได้ดีถึงราคาของมันที่ท่าทางจะแพงลิ่ว มือเล็กสัมผัสที่นอนนุ่มนิ่มที่เขานอนอย่างอึ้งๆ เหมือนวังเลย แต่เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่า..เขาถูกจับมาเรียกค่าไถ่!!!

“อ๊ากกกกกกก”   เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อคิดได้ว่าตัวเองถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ ก่อนจะต้องอึ้งอีกรอบเมื่ออยู่ดีๆก็มีคนเกือบร้อยชีวิตวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“คุณหนูเป็นอะไรไปคะ”   หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพลางนั่งลงข้างๆเตียงก่อนที่คนอื่นจะทำตามเธอด้วยเช่นกัน

“ถะ..ถามผมหรอครับ”   ถามขึ้นพลางชี้ใส่ตัวเองอย่างงงๆ

“ก็เมื่อครู่คุณหนูร้องออกมาเสียงดังเลยนี่คะ ตกลงคุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”   ว่าขึ้นแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ ซองมินยิ้มแห้งๆกลับไปแล้วส่ายหัวแทนคำตอบ

โจรสมัยนี้มันรวยขนาดนี้เลยหรอ แถมยังบริการดีอีก อ๊าก! ซองมินมันไม่ใช่เวลามาหลงระเริงนะ

“ดะเดี๋ยว พวกคุณจับตัวผมมาทำไม ผมไปทำอะไรให้”   ร้องออกมาเสียงดังเมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาควรจะถาม(ตั้งนานแล้ว) มือเล็กหยิบหมอนขึ้นมาชูเหนือหัวเตรียมป้องกันตัว

“พวกเธอออกไปได้แล้ว”   เสียงของบุคคลหนึ่งที่ดังมาจากหน้าประตูเรียกความสนใจจากร่างเล็กได้ดีทีเดียว ใบหน้าหวานค่อยๆหันไปดูช้าๆก่อนจะพบกับ...

“ไอ้หน้ามังกือ!!!”   ร้องออกมาด้วยความตกใจแต่สรรพนามที่ใช้เรียกนั้นทำเอาร่างสูงถึงกับเลือดขึ้นหน้า ถลาเข้ามากระชากคอเสื้อร่างเล็กอย่างโกรธจัด

“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ!”   ซองมินสะดุ้งตัวโหยงที่จู่ๆก็ถูกกระชากจนคอแทบจะหลุด หันหน้าไปอีกทางอย่างนึกกลัวคนตรงหน้า ครั้นพอจะเรียกให้คนช่วยไอ้ร้อยกว่าคนเมื่อกี๊ก็หายวับไปกับตา

“จะเรียกว่าอะไรมันก็สิทธิ์ของฉันไม่ใช่หรือไงเล่า ก็นายจับตัวฉันมาเรียกค่าไถ่ก่อนทำไมล่ะ”   ว่าออกมาอย่างไม่เกรงกลัวหากแต่ความจริงแล้วเขากลัวจนฉี่แทบราด

“ห๊ะ! ฉันเนี่ยนะจับนายมาเรียกค่าไถ่ เฮ้ๆ นายมีอะไรให้ฉันไถหรือไง” 

“เอ่อ...กะก็”   คิ้วสวยขมวดเข้าหากันทันทีเพราะนึกไม่ออกว่าจะตอบโต้ยังไง ว่าอยู่แล้วเชียวโจรอะไรมันจะรวยขนาดนี้ แล้วตกลงหมอนี่จับเรามาทำไม

“ไม่ต้องคิดแล้วฉันจะเฉลยให้ เมื่อวานนายกระโดดถีบฉันใช่มั้ย”

“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”        ถูกต้องนะคร้าบ

“แล้วจากนั้นนายก็วิ่งหนีไปใช่มั้ย”

“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”        ก็ถูกอีกนั่นแหละ

“แล้วหลังจากนั้นอีกนายก็เอาแต่หัวเราะฉันใช่มั้ย”

“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”        มันแน่อยู่แล้วอ่ะ

“นายดูเก่งกาจมากเลยใช่มั้ย”

“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”        อื้ม...ถูกต้อง

“แล้วทีนี้ก็ถึงบทลงโทษของคนเก่งแล้วใช่มั้ย”

“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”         นั่นแหละถูกที่สุดเลย เฮ้ย... O.O!!!

“หึหึ.. คนเก่งนายตอบรับฉันแล้ว รู้มั้ยว่าคนที่ผิดคำพูดกับคนอื่นมักจะถูกมองเป็นคนเลว”   ซองมินนั่งหน้าเหวอกับคำพูดที่จิกกัดเขาแบบนั้น นึกอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆซักที ไม่ฟังให้จบก่อนแล้วค่อยตอบ แล้วจะทำยังไงล่ะเนี่ย คนเลวงั้นหรอ? ไม่นะ ผมเป็นเด็กดี!

“คะคือ..ข้อสุดท้ายฉันได้ยินคำถามผิด ยกเลิกๆ ถามใหม่”

“นายคิดว่านายเป็นใครถึงจะมาสั่งฉัน!! เอาเป็นว่าเราคุยกันจบแล้ว ไปอาบน้ำซะ เราจะไปโรงเรียนพร้อมกัน”   ออกคำสั่งก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาขนาดใหญ่ที่วางอยู่ริมห้อง



“ไปโรงเรียน? แย่แล้ว!!! แม่ฉัน แม่ฉันหัวใจวายแน่ฉันไม่ได้กลับบ้าน ตายๆๆๆ”   ร่างเล็กที่พอลุกออกจากที่นอนก็เอาดิ้นพล่านไปทั่วห้อง

“นี่นายน่ะ จะดิ้นเป็นกระต่ายโดนน้ำร้อนลวกอีกนานมั้ย”

“เพราะนายๆๆๆ ไอ้มังกือ ฮือ...ฉันโดนตีก้นฉันแน่เลย”

“นั่นมันก็เรื่องของนาย ไปอาบน้ำซะอย่าต้องให้ฉันไปอาบให้”   ซองมินถลึงตาโตด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็ว เรื่องอะไรจะรอให้หมอนั่นอาบน้ำให้กันล่ะ

“หึ...บทลงโทษของฉันมันเริ่มไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คนเก่ง!”   ว่าขึ้นเบาๆก่อนจะออกไปอาบน้ำห้องถัดไป

 

 

            อีกด้านฮยอกแจกำลังยืนชะเง้อคอยาวมองหาซองมินที่ป่านนี้ยังมาไม่ถึงโรงเรียน ทั้งที่ใกล้จะเข้าห้องเรียนแล้ว นี่ถ้าเมื่อเช้าพี่สาวเขาไม่บังเอิญจะมาทำธุระแถวโรงเรียนเขาก็คงจะไปรับซองมินให้มาโรงเรียนพร้อมกันแล้ว

 “ฮยอก! นายมาเช้าจังเลย”   เสียงใสๆดังขึ้นมาพร้อมกับร่างเล็กของเรียวอุคที่วิ่งลงมาจากลีมูซีนคันหรู ฮยอกแจหันมามองตาลุกวาว เขาไม่รู้จริงๆว่าเรียวอุคจะรวยขนาดนี้

“มินอยู่ไหน?”  ถามขึ้นเมื่อมองหาแล้วไม่เห็นซองมินอยู่บริเวณนี้ แต่ก็ต้องสะดุดกับสปอร์ตสีส้มที่กำลังขับมา ร่างเล็กถลาเข้าไปเกาะหลังฮยอกแจไว้แน่น

“นี่นายทำอะไร เสื้อฉันยับหมดแล้ว”   ว่าขึ้นก่อนจะพยายามดึงมือเล็กออก แต่ทำไมพอเห็นหน้าตาเหมือนกำลังตื่นกลัวอะไรซักอย่างของคนตัวเล็กเขากลับปล่อยให้เรียวอุคขยำขยี้เสื้อเขาจนยับยู่ยี่ไปหมด

“ฮ๊า! รอดแล้ว”   ฮยอกแจมองตามสายตาของเรียวอุคก่อนจะสังเกตเห็นว่าสิ่งที่คนตัวเล็กมองก็คือรถของคยูฮยอน หนึ่งในสมาชิกF4

“นายชอบรุ่นพี่คยูฮยอนงั้นหรอ”

“เปล่า ฉันรักเขาต่างหากล่ะ” ตอบออกไปตรงๆแต่กลับทำให้คนถามถึงกับหน้าเหวอ

“ฮ๊า! นี่นายพูดอ้อมๆบ้างก็ได้ ไม่อายเลยหรือไง”   บ่นออกมาทันทีเมื่อเห็นท่าทางของเรียวอุคนั้นไม่สงบเสงี่ยมเอาซะเลย หรือว่าเด็กที่มาจากเมืองนอกเขาเป็นแบบนี้กันหมดหรือเปล่านะ

“ทำไมต้องอายเล่า รักก็คือรัก และฉันก็จะจีบเขาให้ติดด้วย”

“นายรู้ตัวมั้ยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร ถึงพี่เขาจะดูใจดีแต่เท่าที่ฉันรู้มาไม่เคยมีใครเข้าใกล้พวกเขาได้เลยนะนอกจากพวกเขาจะเข้าหาเอง ถึงนายจะรวยก็ใช่ว่าจะจีบเขาได้ง่ายๆ อย่าหาเรื่องดีกว่า”   ฮยอกแจพูดออกมาตามความรู้สึกโดยที่เรียวอุคนั้นก็เอาแต่ยิ้มออกมาจนปากจะฉีก

ฮยอก! นายรู้จักฉันน้อยไปจริงๆ ฉันน่ะ คิม เรียวอุคนะ

“ขอบคุณที่เตือนนะ ฉันจะระวังตัวนายไม่ต้องห่วง”   ว่าแล้วก็อมยิ้มอย่างดีใจที่ฮยอกแจนั้นทำเหมือนเป็นห่วงเขา

“วะว่าไงนะ ใครห่วงใคร ไม่มีซักหน่อย”

“เอ้า! ก็ที่พูดเมื่อกี๊ไม่ได้เป็นห่วงหรอ”   ถามเสียงทะเล้นพลางยื่นหน้าไปใกล้ฮยอกแจที่ตอนนี้ต้องบอกเลยว่าเขินสุดๆที่เผลอปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเร่อ

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นห่วงไงเล่า!!! ใครห่วงนาย...”

“ฮยอกจี้ อุคกี้ ฉันมาแล้ว”   เสียงหวานๆของซองมินดังขึ้นมา ฮยอกแจเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพื่อนของเขาลงจากรถคิงส์!!! เรียวอุคเองก็ไม่ต่างกันเพราะมัวแต่เถียงกับฮยอกแจจึงทำให้ไม่สังเกตว่ามีรถเข้ามา ร่างเล็กยืนตัวสั่นเพราะกลัวความผิด เมื่อร่างสูงของฮันกยองก้าวฉับๆมาหยุดตรงหน้า

“ทะทำไม นายมากับรุ่นพี่ฮันกยอง”   ฮยอกแจถามเสียงสั่น เพราะฮันกยองยืนอยู่ใกล้ๆ เขารู้สึกว่ารังสีอำมหิตออกมาจากตัวรุ่นพี่หน้าหล่อคนนี้จริงๆ

“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย”   น้ำเสียงดุดันเปล่งออกมาเบาๆ แต่ก็ทำให้สามหนุ่มถึงกับตัวสั่นได้เหมือนกันโดยเฉพาะกับเรียวอุคที่ดูเหมือนจะกลัวฮันกยองมากที่สุด

“ไม่มีฮะ”

“ไปที่ห้องF4 เราต้องคุยกัน”   ออกคำสั่งเสียงเด็ดขาดก่อนจะเดินขึ้นรถไปโดยมีเรียวอุคตามไปด้วย ซองมินกับฮยอกแจมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

“หมอนั่นจะเป็นไรมั้ย นายได้ยินตอนที่รุ่นพี่พูดหรือเปล่า น่ากลัวมากเลย”   ฮยอกแจว่าอย่างอดกังวลไม่ได้

“ใจเย็นๆสิ ไอ้มังกือคงไม่ทำอะไรอุคกี้หรอก นายไม่ต้องห่วง”

“ฉันไม่ได้ห่วงหมอนั่นนะ ฉันแค่...ว่าแต่นายเหอะบอกมาเดี๋ยวนี้ทำไมถึงมากับรุ่นพี่ได้”   เฉไฉไปเรื่องอื่นเพราะกลัวซองมินจะจับได้ว่าจริงๆแล้วเขาก็แอบห่วงคนตัวเล็กนั่น

ผมไม่ได้ห่วงนะ แค่กลัวว่าตายมาแล้วจะมาหลอกหลอนผมมากกว่า

“เอ่อ...เขาเห็นฉันข้างทางเลยรับมา”

“รุ่นพี่เนี่ยนะรับนายมา เมื่อวานยังบอกว่าทะเลาะกันอยู่เลย เอ๊ะ..นี่มัน”   ว่าขึ้นอย่างจับผิด แต่สายตาพลันไปเห็นอะไรบางอย่างที่คอซองมิน

“นะนี่...ฮยอก จะทำอะไร ฉะฉันพื่อนนายนะ”   ซองมินว่าขึ้นก่อนจะผลักฮยอกแจที่พยายามเอาหน้าเข้าใกล้เขาจนหน้าแทบจะติดกัน

“นี่มันรอยอะไร!”   ว่าพลางใช้นิ้วเรียวจิ้มลงไปที่จุดสีแดงบนคอซองมิน

“เอ๋? มดกัดมั้ง ฉันไม่แน่ใจ” 

“นายมากับฉัน”   ว่าขึ้นก่อนจะลากซองมินไปห้องน้ำเพื่อส่องกระจก ซองมินที่พอเห็นรอยที่คอก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้าทันที

“ไอ้มังกือ!!!~ นายตายแน่!!!”   ตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะกระชากฮยอกแจให้ออกไปด้วยกัน โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังนั้นแทบจะหัวโขกพื้นเพราะแรงกระชาก

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฮัน ไม่อาวน้า น้องกี้ไม่พร้อมมมม!”   เสียงใสออดอ้อนเพื่อนรักของพี่ชายอย่างสุดความสามารถเพราะตอนนี้เขากำลังถูกลากให้ไปที่ห้องF4

“ไม่ได้! ยังจะต่อรองอะไรอีกฮะอุคกี้ อย่ามาดื้อกับพี่นะ”   ว่าขึ้นพลางออกแรงดึงอีกครั้งหากแต่คราวนี้เรียวอุคนั้นเกาะเสาไว้แน่น ฮันกยองจึงยกมือตีที่แขนเล็กเบาๆ ก่อนจะยกตัวเรียวอุคขึ้นพาดไว้บนไหล่

“ไม่น้า~ พี่ฮัน น้องกี้ไม่พร้อมมม น้องกี้ยังไม่อยากเจอพี่กี้น้า ไม่...แอ้ก!!”   ร่างเล็กร้องออกมาแทบจะเป็นภาษากระรอกที่ถูกฮันกยองทิ้งลงบนโซฟาโดยไม่คำนึงเลยว่าเขาจะเจ็บมั้ย




"อุคกี้!!!"   สามหนุ่มที่เพิ่งจะเห็นว่าฮันกยองพาคนอื่นเข้ามาด้วยร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคนๆนั้นเป็นใคร



"แหะๆ สวัสดีฮะพี่ซิมบ้า สวัสดีฮะพี่ด๊องนีโม่ แล้วก็สวัสดีพี่กี้ของน้องกี้ด้วยฮะ"   ว่าด้วยเสียงสดใสที่เป็นเอกลักษณ์ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้คยูฮยอนที่ตอนนี้หน้าบอกบุญไม่รับซะแล้ว




"ขนาดไม่พร้อม!"   เสียงทุ้มว่าเชิงประชดก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ




"กลับมาจากอเมริกาแล้วทำไมไม่บอก พวกพี่จะได้ไปรับ"   ดงเฮว่าขึ้นแล้วเดินมานั่งข้างเรียวอุคอีกคน



"แล้วเจ๊สวยล่ะมามั้ย มาหรือเปล่า"   ซีวอนหันมาถามตาเยิ้มเมื่อนึกถึงพี่ชายหน้าสวยของเรียวอุค



"อืม...มาฮะแต่ไม่รู้ว่าจะเข้าเรียนที่นี่หรือจะไปเรียนที่เดียวกับพี่แจ"



"ที่นี่ล้านเปอร์ เขาไม่มีทางไปเรียนกับแจจุง แกเตรียมตัวรุกได้เลย "   คยูฮยอนหันมาพูดกับซีวอนที่ตอนนี้กำลังเพ้อฝันถึงฮีชอลผู้ชายหน้าสวยที่เขาหมายปองเอาไว้ แต่จีบยังไงก็ไม่สำเร็จซักที



"พี่กี้ก็เตรียมตัวรับด้วยนะฮะ"   เรียวอุคโพล่งขึ้นมาทำเอาสามหนุ่มยกเว้นฮันกยองกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใครๆต่างก็รู้ว่าเรียวอุครู้สึกยังไงกับคยูฮยอน แต่จะให้พวกเขายังไงในเมื่อคยูฮยอนไม่สามารถที่จะตอบแทนความรู้สึกดีๆของเรียวอุคได้ สาเหตุก็เพราะเขามีอีกคนในใจอยู่แล้ว



"พร้อมแล้วหรือไง"   ฮันกยองถามพลางยกมือหนาลูบผมเรียวอุคอย่างเอ็นดู



"พี่ฮันอ่ะ อย่าขัดน้องกี้ได้มั้ย"



ปัง!!!!


เสียงประตูที่ถูกเปิดออกด้วยลูกถีบกระต่ายเรียกความสนใจจากคนในห้องได้เป็นอย่างดี ฮันกยองลุกขึ้นมาประจันหน้ากับร่างเล็กที่ตอนนี้เหมือนจะคุมสติตัวเองไม่อยู่เสียแล้ว



"นี่มันอะไร!!"   ว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดมือเรียวยกขึ้นชี้รอยที่คอให้ฮันกยองดู ไม่ใช่แค่ฮันกยองเพราะสามหนุ่มกับเรียวอุคก็ลุกขึ้นมาดูด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น



"โอ๊ะ! Kiss Mark"   ดงเฮร้องขึ้นมาเมื่อเห็นรอยที่คอซองมิน



"มินใจเย็นๆ"   ฮยอกแจว่าขึ้นเพื่อเตือนสติซองมิน เขาเองก็ตกใจเช่นกันหลังจากได้ยินซองมินเล่าให้ฟังระหว่างเดินมาที่ห้องนี้ แต่เขาสองคนตัวเล็กนิดเดียวจะไปทำอะไรคิงส์สุดโหดนั่นได้



"ไม่ต้องพูดเลยฮยอก วันนี้ฉันจะฆ่าหมอนี่ด้วยมือของฉันเอง"   ว่าก่อนจะพุ่งหมัดเข้าใส่แต่ฮันกยองนั้นเป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าไหวพริบดีจึงหลบหมัดเล็กๆของซองมินได้อย่างง่ายดาย เป็นผลให้ร่างเล็กที่ปล่อยหมัดไปเต็มแรงหน้าทิ่มไปอยู่ที่โซฟาทันที



"พี่ฮัน! พอเถอะเขาเป็นเพื่อนน้องกี้นะ"   เรียวอุคว่าขึ้นพลางดึงแขนฮันกยองเอาไว้เมื่อเห็นท่าว่าซองมินจะสู้ไม่ไหว



"พี่ฮัน?"   ฮยอกแจกับซองมินร้องออกมาพร้อมกัน พลางมองหน้าเรียวอุคอย่างงงๆว่าทำไมถึงเรียกฮันกยองแบบนั้น



"จริงสิ ฉันยังไม่ได้บอกพวกนายเลยว่าF4เป็นเพื่อนสนิทพี่ชายฉันเอง"



"เพื่อนสนิท!!!"   ตะโกนออกมาพร้อมกันเป็นครั้งที่สอง แต่คราวนี้ฮยอกแจก้าวถอยหลังหนีเรียวอุคออกมาหลายก้าวด้วยความกลัว แต่ก็ดันไปชนเข้ากับตู้ปลาที่วางอยู่ข้างหลัง



"ระวัง!!"



เพล้ง!!!




ตู้ปลาขนาดใหญ่ตกลงมาจากชั้นวางพร้อมกับร่างเล็กที่หล่นตุ้บไปอยู่ที่พื้นโดยมีตัวของดงเฮรองไว้ข้างล่าง ซองมินเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะดงเฮนั้นนอนทับเศษแก้วพวกนั้นไปเต็มๆ



"เฮ้ย! เป็นไงมั่งเนี่ย"   คยูฮยอนว่าพลางฉุดฮยอกแจที่กำลังช็อคอยู่ให้ลุกขึ้น ตามด้วยซีวอนที่เข้าไปประคองดงเฮให้ลุกขึ้นอีกคน



"ผมขอโทษนะฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษฮะ ขอโทษจริงๆ"   ฮยอกแจว่าขึ้นอย่างร้อนรนเพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกใบแดงจากF4



"เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นพาฉันไปห้องพยาบาลแทนได้มั้ยเนี่ย"   ดงเฮว่าขึ้นก่อนจะดึงมือร่างบางให้ไปห้องพยาบาลด้วยกัน โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนั้นกำลังทำให้คนที่เดิมตาม ใจเต้น~



"เฮ้อ~ ฉันหิวอ่ะ ไปหาอะไรกินก่อนแล้วกัน"   ว่าก่อนจะเดินออกมาแต่ยังไม่ทันพ้นประตูมือเล็กของเรียวอุคก็รั้งแขนแกร่งเอาไว้ซะก่อน



"น้องกี้ไปด้วยนะพี่กี้ นะนะนะ"   ว่าพลางเขย่าแขนแกร่งไปมาจนร่างสูงต้องยอมตามใจให้ไปด้วยกัน



"อ้าวไอ้พวกนี้ไปกันหมดเลย สงสารคนไม่มีคู่บ้างสิเว้ย ไปหาเด็กฉันบ้างดีกว่า"   ซีวอนว่าก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยอีกคน ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมหลังจากที่ห้องทั้งห้องเหลือเพียงซองมินกับฮันกยอง



"ยืนบื้อทำอะไรอีกเล่า เก็บกวาดเข้าสิ เพื่อนนายทำไม่ใช่หรอ"   ว่าแล้วก็เดินตามซีวอนออกไปทิ้งให้ซองมินยืบ่นพึมพำเป็นกระต่ายกินแครอทอยู่คนเดียวในห้องพักสุดหรูของF4



"ฮึ่ย! กะว่าจะมาจัดการเขา ทำไมกลายเป็นแบบนี้ละเนี่ย เฮ้อ!"