F4...ถึงร้ายก็รัก [ SJ-Y ]

ลำดับตอนที่ #2 : F4...ถึงร้ายก็รัก Chapter#1 ตาต่อตา-ฟันต่อฟัน

Chapter #1 ตาต่อตา-ฟันต่อฟัน

“ฮ๊า! แย่แล้ววิ่งเร็ว”   เสียงของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ชื่อซองมินร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อมองเห็นว่าประตูหน้าโรงเรียนกำลังจะปิดแล้ว มือเล็กคว้าที่ข้อมือของฮยอกแจเพื่อนสนิทให้วิ่งตามพอพ้นประตูจึงมาหยุดพักกันที่ม้านั่งใต้ต้นไม้

“อ๋า~ เหนื่อยแทบแย่ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”   ซองมินบ่นอุบอิบพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าลายกระต่ายน้อยขึ้นมาซับเหงื่อ

“ที่นี่ใหญ่กว่าที่คิดไว้เยอะเลย มิน่าล่ะตอนฉันบอกพี่เยจินว่าสอบชิงทุนที่นัมซองติด พี่เยจินถึงกับดีใจจนร้องไห้ออกมาเลย”   ฮยอกแจว่าขึ้นพลางกวาดสายตาไปรอบตัวอย่างอึ้งๆ มันเหมือนวังมากกว่าโรงเรียนมัธยมซะอีก

“ถ้าให้เวลาเดินสำรวจโรงเรียนหนึ่งวัน ฉันต้องเป็นลมตายก่อนแน่”   ซองมินว่าขึ้นบ้าง

“ก็คงงั้นแหละ แล้วนี่เหลือเวลาอีกเท่าไหร่เราถึงจะเข้าหอประชุมอ่ะ”

“ประมาณยี่สิบนาที งั้นฉันจะไปที่ห้องอาหารก่อนดีกว่านายเอาอะไรมั้ย”   ซองมินถามขึ้น ฮยอกแจส่ายหน้าแทนคำตอบซองมินจึงลุกออกไปโดยไม่ลืมจะหยิบแผนที่โรงเรียนที่เตรียมไว้ไปด้วย เพราะไม่งั้นเขาต้องหลงทางแน่

“โอ๊ย! จะตามไปถึงไหนเนี่ย นี่มันโรงเรียนนะ”   เสียงใสๆของใครสักคนดังมาจากข้างหลัง ฮยอกแจจึงหันไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ภาพคนตัวเล็กกำลังถกเถียงอยู่กับชายชุดดำประมาณสิบกว่าคนมันทำให้ฮยอกแจตกใจไม่น้อย หน้าเรียวรีบหันหน้ากลับด้วยความกลัว

“แต่นี่เป็นคำสั่งของคุณชายรองนะครับ”

“บอกให้กลับก็กลับไปสิ! บอกพี่แจจุงด้วยว่าฉันอยู่กับเพื่อนแล้ว”   ฮยอกแจสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกว่ามีมือเล็กๆวางบนไหล่ของเขาและแน่นอนว่าคนนั้นๆก็เป็นคนตัวเล็กเมื่อกี๊นั่นเอง แต่เขาไปเป็นเพื่อนกับหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน--*

“ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ”   ชายชุดดำว่าขึ้นก่อนจะเดินออกไป ฮยอกแจเหลือบมองด้านหลังเพื่อความแน่ใจว่าชายชุดดำไปหมดแล้ว ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้าคนนิสัยไม่ดีที่บังอาจตู่ว่าเขาเป็นเพื่อนตัวเอง ทั้งๆที่ไม่ใช่ความจริงซักนิด 

“ใครเป็นเพื่อนกับนายกันห๊ะ! ฉันไม่มีเพื่อนขี้โกหกนะ”

“เอ้า! ก็นายไงเพื่อนฉัน ฉันพูดผิดตรงไหนล่ะ”   ว่าแล้วอมลมเข้าปากอย่างน่ารัก

“แต่ฉันไม่ใช่เพื่อนนาย เราไม่รู้จักกัน นี่ไงคำโกหก”   ว่าขึ้นอย่างโมโห คนตัวเล็กนี่ยอกย้อนใช่เล่น งั้นก็ฝันไปเถอะว่าจะเถียงชนะฮยอกแจคนนี้ เพราะขนาดซองมินที่ว่าปากจัดยังสู้เขาไม่ได้เลย

“นายก็เป็นเพื่อนร่วมโลกไง เราอยู่บนโลกใบเดียวกันนี่ ฉันไม่ได้โกหกแค่พูดไม่จบเองนะ”

ป๊าดดดดด! ฮยอกแจอยากตาย คนอะไรกวนประสาทชะมัด!

“เห๊อะ! ถ้ามีเพื่อนร่วมโลกแบบนายฉันขอย้ายไปอยู่ดาวอังคาร”   ว่าอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้

“จริงหรอ! พ่อฉันมีเพื่อนเป็นนักวิทยาศาตร์ชื่อดังเยอะแยะเลยบางทีพวกเขาอาจจะผลิตยานอวกาศให้นายได้ ฉันจะโทรไปบอกพ่อเดี๋ยวนี้แหละถ้านายต้องการ”   คนตัวเล็กว่าพลางหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมา

“อย่านะ!!! นายจะบ้าหรือไงเนี่ย ฉันมีครอบครัวที่ต้องดูแลนะจะไปได้ไงเล่า”   ร้องขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างที่พูดไว้จริงๆ

“ไม่ยากนี่ นายก็พาครอบครัวนายไปด้วยสิ”

“แล้วฉันจะอยู่ที่ไหน เข้าห้องน้ำยังไง”   ถามต่อเพื่อลองเชิงว่าอีกฝ่ายจะตอบยังไง กวนมาฮยอกแจก็กวนกลับเช่นกัน

“นี่ยิ่งไม่ยากใหญ่เลยเพราะนายจะทำอะไรกับยานก็ได้และในนั้นก็จะมีทุกอย่างให้นาย ถ้าอยากเดินเล่นนายก็ลงมาจากยานซะ หรืออยากเข้าห้องน้ำแบบใหม่นายก็แค่ลองถ่ายหนักที่นอกยานดู พอเสร็จมันก็จะลอยเคว้งคว้างให้นายเห็นเป็นเดือนเป็นดาวเองแหละ”

“คนบ้า! นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”   ฮยอกแจตะคอกออกมาก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างโมโหโดยที่คนตัวเล็กเองก็แอบดูท่าทางน่ารักๆของฮยอกแจอยู่ตลอด

“ฉันชื่อคิม เรียวอุคนะ”

“....”   ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก?

“ฉันชื่อคิม เรียวอุคน๊า!”   ตะโกนใส่หูฮยอกแจที่ฟุบหน้าอยู่เต็มเสียง

“นี่! ฉันถามซักคำหรือยังว่านายชื่ออะไร ไม่ได้อยากรู้ด้วยไม่ต้องบอก”   เงยหน้าขึ้นมาต่อว่าคนไร้มารยาททันที เขาเริ่มจะหงุดหงิดกับคนตัวเล็กนี้จริงๆแล้วนะ

“แล้วฉันบอกซักคำหรือยังว่าฉันคุยกับนาย ฉันพูดลอยๆนะ”

“นี่นาย!!! ฮึ่ย...”   ฮยอกแจฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกครั้ง ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณนั้นทันที ต่างคนต่างอ่านความคิดกันไม่ออกจึงได้แต่เงียบไป

กวนประสาทไม่สิ้นสุด ยานอวกาศอะไร? บ้าไปแล้วแน่ๆ

ฉันจะเป็นเพื่อนกับนายให้ได้เลย คอยดูสิ

 

****************************************

 

“น้ำสตอเบอร์รี่ปั่นหนึ่งแก้วครับ”   ซองมินเอ่ยเสียงใสพลางฉีกยิ้มกว้างให้คนขายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังใจเต้นกับความน่ารักของซองมินที่ดูธรรมชาติมากซะเหลือเกิน

“คุณ! ได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่าครับ”   ถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งไม่ยอมทำอะไรซักที

“อะ..เอ่อ ขอโทษครับ รอแปปนึงนะ”   กล่าวขอโทษก่อนจะรีบทำสิ่งที่คนหน้าหวานต้องการแม้ว่าความจริงแล้วอยากจะยื้อเวลาไว้อีกซักนิด แต่ก็เห็นจะเป็นไปไม่ได้

“ถ้าอร่อยผมจะมาซื้อของคุณบ่อยๆนะครับ”   ว่าขึ้นก่อนจะยื่นมือไปรับน้ำมาดื่มให้ชื่นใจ ขาเรียวก้าวยาวๆออกมาจากห้องอาหารอย่างเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าปล่อยให้ฮยอกแจรอนานมากแล้ว ขืนกลับช้าคนขี้งอนคงบ่นสามวันไม่ซ้ำคำแน่

“อ๊ะ!”   เสียงหวานร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อบังเอิญเดินชนเข้ากับใครสักคนอย่างจัง แถมของซื้อมาก็หล่นไปอยู่ที่พื้นให้เจ็บใจเล่น

“นายทะ...ทำอะไรลงไป น้ำหกหมดแล้ว”   ตั้งใจจะด่าแรงๆแต่พอเงยหน้าขึ้นมาเจอสี่หนุ่มหน้าหล่อตรงหน้าก็ถึงกับด่าไม่ออก

“นายว่าไงนะ!”   ฮันกยองที่เป็นคนชนกับซองมินตะคอกขึ้นมา เพราะไม่นึกว่าจะมีใครกล้าพูดจาแบบนี้กับเขา ซองมินนั้นก็ตกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายตะคอกใส่และด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยยอมใครจึงตอกกลับทันที

“หูตึงหรือไง ฉันถามว่านายทำอะไรลงไป”

“มากไปแล้วนะ กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงกับฉัน!”   น้ำเสียงดุดันที่บ่งบอกได้ดีเลยว่าฮันกยองนั้นเริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ซะแล้ว

“ก็แล้วนายเป็นใครฉันถึงขึ้นเสียงไม่ได้เล่า”   ตอบออกไปตามตรงเพราะเขาไม่รู้จักผู้ชายคนตรงหน้าจริงๆ

“โง่!!!”   พูดสั้นๆก่อนจะเดินกระแทกไหล่บางไปโดยมีสามหนุ่มตามไปด้วยแต่หากเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกคนตัวเล็กรั้งมือเอาไว้ซะก่อน

“นายไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าจะขอโทษฉันเรื่องที่นายด่าว่าฉันโง่เมื่อกี๊”

“เอามือสกปรกของนายออกไปซะ”   พูดออกมาเบาๆ ซองมินที่ลืมตัวก็รีบปล่อยมือออกจากร่างสูงก่อนจะย้ำเจตนาของตนอีกครั้ง

“ขอโทษฉันซะ!”

“ตกลงว่าโง่จริงๆใช่มั้ย ฉันไม่ขอโทษพอใจยัง”

“ฉันไม่ได้โง่ ฉันสอบชิงทุนติดเชียวนะ นายต่างหากที่โง่แม้แต่มารยาทยังไม่รู้จักเลย จะต้องให้ฉันซื้อหนังสือมารยาทที่ดีมาให้อ่านมั้ย”   ซองมินหลับหูหลับตาด่าอย่างโมโห เกิดมาไม่เคยเจอใครไร้มารยาทขนาดนี้เลย

“ปากดีเกินไปหน่อยแล้ว ฉันคงต้องสั่งสอนนายสักหน่อยแล้วล่ะ”   ฮันกยองว่าแล้วผลักบางของอีกฝ่ายอย่างแรง จนคนแรงน้อยอย่างซองมินกระเด็นไปชนกับต้นไม้เข้าอย่างจัง ซองมินหันมาหาคนตัวสูงแววตาฉายแววโกรธอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะตัดสินใจพุ่งเข้าไปชกที่ท้องของร่างสูงอย่างสุดแรงหวังจะให้กระเด็นไปอย่างที่เขาเป็นเมื่อกี๊แต่...

“มีแรงแค่นี้หรือไง”   ฮันกยองที่ยังยืนอยู่กับที่ว่าขึ้น จะให้พูดตามตรงเขาไม่รู้สึกเจ็บกับหมัดเล็กๆของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

“ทำไม..นาย”   เอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะพุ่งหมัดใส่อีกทีแต่ก็เหมือนเดิม นิ่งสนิท!!!

“เอาล่ะเด็กน้อยฉันให้โอกาสนายอีกสามครั้ง ถ้านายทำฉันให้กระเด็นไม่ได้ฉันปล้ำนายตรงนี้แน่”

“เฮ้ย! ไอ้ฮัน...”   ซีวอนร้องขึ้นมาอย่างแปลกใจ พอๆกับดงเฮกับคยูฮยอนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮันกยอง เพราะปกติแล้วเขาต้องกระทืบให้จมดินหรือไม่ก็ต้องตายกันไปข้างนึง สงสัยวันนี้พวกเขาจะได้ดูหนังสดซะแล้ว เพราะยังไงเด็กนี่ก็ทำฮันกยองกระเด็นไม่ได้หรอก

รู้จักลีซองมินน้อยไปแล้ว ไอ้หน้ามังกรเอ๋ย เตรียมตัวซะเถอะ

พลั่ก พลั่ก

“เหลืออีกหมัดเดียวนะเด็กน้อย”   ว่าพลางยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อนึกถึงชัยชนะที่เห็นอยู่ชัดๆ แม้ว่าเขาเองจะไม่แน่ใจว่าทำไมพูดออกไปอย่างนั้นเพียงแต่ตอนนี้แค่อยากจะเอาชนะเด็กดื้อตรงหน้าเท่านั้น

“ฮ๊า! ระวังหลัง”   ซองมินร้องขึ้นมา คนไหวพริบดีหันไปด้านหลังด้วยความเร็วแต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติจึงหันกลับมาแล้วได้พบกับสิ่งที่ผิดปกติกว่าจริงๆ

ตุ้บ!

“โอ๊ย!”   ร่างสูงของฮันกยองถลาไปสองสามก้าวจากลูกถีบของคนตัวเล็กโดยมีดงเฮกับซีวอนประคองตัวเขาไว้

“บอกแล้วว่าฉันไม่โง่ เชื่อยังล่ะ”   ซองมินว่าพลางยกยิ้มมุมปากให้ก่อนจะวิ่งหนีไป

“เด็กนั่นหาเรื่องชะมัดเลย”   ซีวอนว่าขึ้นเบาๆ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนร้ายกาจกล้าทำฮันกยองขนาดนี้

“เสียดายอ่ะ น่ารักซะด้วย” 

“แล้วนี่นายจะทำยังไงกับเด็กนั่นล่ะ ส่งคนไปที่บ้านเลยมั้ย”   คยูฮยอนหันไปถามฮันกยองที่เดินอยู่ข้างๆ


"ไม่ต้อง! ฉันจะจัดการมันหลังจากนี้แหละ"   ฮันกยองตอบเสียงหนัก ทำเอาคยูฮยอนถึงกับเหวอเพราะเขาเริ่มจะเห็นชะตาชีวิตอันมืดมนของเด็กนั่นซะแล้ว


"หึ...ปกติเจอแต่ของตาย พอเจออะไรที่ดิ้นได้ก็จะ.."


"ฉันไม่ได้ชอบเด็กนั่น!!"   ดงเฮที่พูดไม่ทันจบก็ถูกฮันกยองขัดขึ้นมาซะก่อน


"ฉันยังไม่ได้ถาม!"


"ไอ้ด๊อง!! อย่ามากวนฉันรู้เดี๋ยวแกก็ถาม ฉันเลยตอบให้ไง อ้วนๆแบบนั้นฉันไม่เอาหรอก"ว่าก่อนจะเดินนำห่างออกไป โดยมีดงเฮ คยูฮยอนและซีวอนมองตามอย่างไม่ค่อยเชื่อที่ฮันกยองพูดนัก

***********************************************





ปลาลิง.เรื่องนี้ ฮันมินคู่หลักนะคะ

ที่จริงเราก็ชอบคยูมินนะ แต่ว่าช่วงนี้เราคิดถึงป๋ามากไปหน่อยเลยขอแต่งเป็นฮันมินอ่ะคะ

แล้วก็ขอบคุณคอมเม้นนะ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนเม้นให้อ่ะ

เพราะที่เราแต่งก็แค่สนองตัณหาตัวเอง แต่ต้องขอบคุณจริงๆที่มีคนชอบมัน