F4...ถึงร้ายก็รัก [ SJ-Y ]

ลำดับตอนที่ #1 : F4...ถึงร้ายก็รัก Chapter#0 Intro

Intro…

...โรงเรียนมัธยมนัมซอง...

‘นัมซอง’เป็นโรงเรียนมัธยมที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี โดดเด่นทั้งเรื่องการสอนและเรื่องกีฬา จึงไม่แปลกนักที่ค่าเรียนของ ‘นัมซอง’ นั้นจะแพงลิบลิ่ว คนส่วนใหญ่ที่ไปเรียนมักจะเป็นคนรวยระดับแถวหน้าของเกาหลี ‘นัมซอง’ มีนักเรียนเป็นคนปกครองและดูแลทุกอย่างในโรงเรียน ซึ่งจะมีเพียงสี่คนเท่านั้นและคนอื่นๆต่างขนานนามพวกเขาว่า ‘F4’ โดยการแต่งตั้ง ‘F4’ นั้นไม่ใช่ว่าจะเอาใครมาเป็นก็ได้แต่ทั้งสี่คนจะต้องมีฐานะที่เหนือกว่าบุคคลธรรมดาทั่วไป เรียกง่ายๆว่าพวกเขาจะต้องรวยที่สุดนั่นเอง และในบรรดาสี่คนก็จะต้องมีหนึ่งคนที่รวยที่สุดและคนนั้นจะมีอีกชื่อว่า ‘คิงส์แห่งนัมซอง’ บุคคลที่ทุกคนต้องให้ความเคารพเสมือนราชาเพราะคิงส์ส่วนใหญ่นั้นมักจะมีนิสัยที่โหดผิดมนุษย์ ซึ่งความน่ากลัวนั้นก็ขึ้นอยู่กับนิสัยส่วนตัวของคิงส์แต่ละคน

 

ห้องพักนักเรียนระดับสูง

ภายในห้องพักสุดหรู ฮันกยอง คยูฮยอน ซีวอนและดงเฮ ผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็น ‘F4’ รุ่นที่ 5 กำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสตามประสาวัยรุ่นทั่วไป

“ไอ้ฮัน ทำไมวันนี้แกมาเช้าได้วะ”     ซีวอนหนุ่มมาดคุณชายเอ่ยถามฮันกยองหนุ่มลูกครึ่งจีน-เกาหลีที่ตอนนี้กำลังนอนแผ่หราอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่กลางห้อง

“ฉันว่าฉันรู้นะ พี่ฮันโซคนสวยคงโทรไปปลุกมันแน่ และคงจะบอกด้วยว่าถ้ามันไม่มาในสิบห้านาทีบัตรเครดิตจะถูกระงับ”     ดงเฮว่าอย่างพอจะเดาออก เพราะนอกจากพี่สาวของฮันกยองที่ชื่อฮันโซแล้ว ไม่มีทางที่ใครจะเรียกไอ้มนุษย์หินตื่นได้หรอก

“ฮึ่ย! เลิกพูดถึงยัยแม่มดนั่นซักทีเหอะน่า!! รำคาญหู”     ฮันกยองว่าขึ้นพลางยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง 

“ฮ่าๆๆ นี่แปลว่าแกเดาถูกใช่มั้ยเนี่ยไอ้ด๊อง”     คยูฮยอนเด็กหนุ่มหน้าหล่อขำพรืดออกมากับการคาดเดาของดงเฮที่แม่นยิ่งกว่าหมอดูซะอีก

“หยุดขำเลยนะไอ้คยู ฉันขอสั่งในฐานะคิงส์”     ออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดทำเอาคยูฮยอนถึงกับหุบปากแทบไม่ทัน แม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนกันแต่ถ้านับตามฐานะแล้วเขาเป็นเพียงปริ๊นซ์อันดับสองซึ่งมีอำนาจรองมาจากฮันกยองผู้ซึ่งป็น ‘คิงส์แห่งนัมซอง’

“แหม..ท่านคิงส์กับเพื่อนก็ยังเผด็จการนะ”     ดงเฮว่าเชิงประชดฮันกยองจึงหยิบหมอนอิงใกล้ตัวปาใส่ดงเฮทันที แต่อีกคนก็ไวพอจะหลบทัน หมอนสีขาวจึงลอยละลิ่วไปโดนหัวซีวอนที่นั่งถัดไปแทน

“ไอ้บ้าเอ๊ย! เล่นอะไรกันเนี่ยฉันกำลังส่งข้อความหาเด็กฉันอยู่นะโว๊ย”     ซีวอนโวยวายขึ้นมาทันทีเพราะการเล่นของทั้งคู่ทำให้เขาต้องพิมพ์ข้อความใหม่ทั้งหมดเพราะเผลอไปกดลบเข้า

“ไปพัฒนาฝีมือมาใหม่ซะนะ แบบนี้ไม่ได้แอ้มฉันหรอก”     ว่าพลางหัวเราะชอบใจ ฮันกยองจึงลุกจากโซฟาแล้วหยิบแอปเปิ้ลลูกที่ยังไม่ได้หั่นยัดเข้าปากดงเฮทันที

“อ้ายอ้า(ไอ้บ้า)”     ดงเฮพูดออกมาอู้อี้เพราะแอปเปิ้ลยังคาปากอยู่ แต่ฮันกยองก็พอจะเดาออกว่าดงเฮพูดอะไร

“เฮ้ย! ไปได้แล้วพ่อฉันโทรมาตามแล้ว”     คยูฮยอนว่าขึ้นเพราะเนื่องจากวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศน์ของนักศึกษาใหม่ พ่อของเขาที่เป็นเจ้าของโรงเรียนนี้จึงต้องมาเปิดงานด้วยตัวเอง และพวกเขาทั้งสี่ก็ต้องไปกล่าวรับน้องด้วย

“เวร! รออีกเดี๋ยวไม่ได้หรอ ฉันขอส่งให้คนที่สิบสามก่อน”     ว่าพลางกระพริบตาปริบๆซึ่งถ้าสาวๆได้เห็นคงจะต้องใจละลายกับท่าทางออดอ้อนแสนน่ารักนี้เป็นแน่ แต่สำหรับโจวคยูฮยอนแล้ว นี่มันท่าทางของคนปัญญาอ่อนชัดๆ

“ไม่ได้เว้ย! อย่าช้าๆนี่เป็นคำสั่งของปริ๊นซ์อันดับสองพ่วงด้วยตำแหน่งลูกชายเจ้าของโรงเรียน”     คยูฮยอนว่าพลางยักคิ้วใส่ฮันกยองที่ยืนยิ้มอยู่ ทำเอาปริ๊นซ์อับดับสามและสี่อย่างซีวอนกับดงเฮอดหมั่นไส้ไม่ได้สบถออกมาเป็นคำเดียวกันเป๊ะ

“ไอ้พวกบ้าอำนาจ!!!”

“ขอบคุณที่ชม”     ทั้งคู่ตอบกลับมาอย่างกวนๆก่อนจะกอดคอกันเดินออกไป ดงเฮหันมามองหน้าซีวอนแปปนึงก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

“ฉันอยากกอดคอกับแกเหมือนสองคนนั้นบ้างอ่ะ”

“ก็ทำสิ”ว่าพลางขมวดคิ้วยุ่งอย่างสงสัย เพราะถ้าอยากกอดคอก็ทำได้อยู่แล้วเขาจะไปว่าอะไร ยังไงก็เพื่อนกันแต่คำตอบของดงเฮก็ช่วยทำให้ความสงสัยกระจ่างได้ในทันที

“ก็ใครใช้ให้แกสูงนักวะ แขนฉันมันสั้นโว๊ย!”ตะโกนออกมาอย่างอารมณ์เสีย ซีวอนยกมือขึ้นปิดปากเพราะกลัวตัวเองจะเผลอหัวเราะออกมาให้ดงเฮด่าเล่น ด้วยความสูงแล้วคยูฮยอนกับฮันกยองจึงเดินกอดคอกันได้สบายหรือแม้แต่เขาจะทำแบบนั้นกับอีกสองคนก็ได้ แต่ดงเฮนั้นตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเขาจึงไม่ค่อยได้เดินกอดคอกับเพื่อนๆซักเท่าไหร่ ซีวอนเหลือบตามองดงเฮที่กำลังหงุดหงิดกับความสูงของตัวเองจึงใช้แขนแกร่งพันรอบคอดงเฮก่อนจะลากให้ออกไปด้วยกัน