ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ย้อนรอย:อดีตที่แสนเจ็บปวด]100%
ร่างบางของใครบางคน ที่นั่งอยู่ตรงระเบียง เพื่อรับลมหนาวของวันใหม่ ผมยาวปลิวสลวยไป
ตามสายลม รูปหน้าเรียวขาวสวยเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงอ่อน ดวงตากลมโตไร้เดียงสา
กำลังจ้องมองไปที่สุสานแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสุสานที่ฝั่งร่างอันไร้วิญญาญของ ผู้เป็นบิดา มารดา
พลางนึกถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดเมื่อ 13 ปีก่อน
.
.
.
.
.
13 ปีที่แล้ว
"นี่ลูกของคุณป้าจ๊ะลูก ทักทายพี่เค้าหน่อยสิ" ผู้เป็นแม่แนะนำลูกสาวคนโตที่อายุ 5 ขวบ
"สวัสดีค่ะ พี่ ^^" ลูกสาวคนโตทักทายพลางยิ้มบางๆให้กับคนที่ตัวเตี้ยกว่า
"ชั้นไม่ใช่พี่สักหน่อยนะ ชั้นเป็นแฟนเทอตั้งหาก!!"คนตัวเล็กกว่าพูดพลางทำแก้มป๋องเหมือนงอน
"ก็ได้ๆ แฟนก็แฟน งั้นที่รักเลิกงอนเราซักทีสิ" ร่างบางพูดพลางโชว์นิ้วก้อยขึ้นมา
"ใครสอนให้เทอพูดที่รักอ่ะ?" ร่างเล็กถามพลางยกคิ้วขึ้นสูง
"พ่อกับแม่บอกว่า ถ้าเป็นแฟนกัน ถึงจะพูดคำว่าที่รัก ฮันนี่ ดาร์ลิ่ง แด๊ดดี๊ มอมมี๊(?) ได้ไม่อาย"
"งั้นชั้นจะเรียกเทอว่า ฮันนี่ ส่วนเทอต้องเรียกชั้นว่า แด๊ดดี๊ นะ ชั้นถึงจะหายโกรธ" ร่างเล็กบอกร่าง
บาง พลางยื่นมือไปเกี่ยวก้อยด้วย
"อืม ^^" ผู้เป็นแม่ ของทั้งสอง ต่างก็พากันยิ้มในความน่ารักของเด็กๆ
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทั้งร่างบาง และร่างสูงก็ได้เป็นแฟนกันโดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ได้เล่นสนุกด้วยกัน ได้คุยด้วยกัน ได้แกล้งกัน ได้ทะเลาะกัน ได้เลี้ยงน้องสาวของร่างบางด้วยกัน
แต่ช่วงเวลาสนุกเหล่านี้ ได้เวลาที่จะต้องทำร้ายลงสักที
.
.
.
.
.
.
ร้านมินิมาร์ท
"อ่ะ ป้าฝากน้องหน่อยนะจ๊ะ" ผู้เป็นป้าบอกกับร่างเล็กพลางปล่อยร่างจิ๋วให้ร่างเล็กอุ้ม
"ฮะ" ร่างเล็กรับคำพลางอุ้มร่างจิ๋วเล่น
"พาน้องไปเดินเล่นก่อนไป" ผู้เป็นลุงพูดพลางเลือกซื้อของช่วยภรรยา
"ฮะ" ร่างเล็กพูดพร้อมกับอุ้มร่างจิ๋วพลางสาวเท้าออกจากร้าน
ร่างเล็กอุ้มร่างจิ๋วเดินไปเดินมา จนผู้เป็นป้าและลุงถือของของมา แล้วกำลังจะเดินไปที่รถ
แต่ดันมีรถยนต์คันนึงเสียหลักพุ่งมากำลังจะชนร่างเล็ก และร่างจิ๋ว ผู้เป็นลุงจึงวิ่งเข้าไปพลักร่างเล็ก
และร่างจิ๋วออก จนทำให้ตัวเองถูกชนเข้าอย่างจัง ท่ามกลางความตกใจของผู้พบเห็น
ทำให้ผู้เป็นภรรยาถึงกับช็อค จนโรคหัวใจกำเริบขึ้นมา ทำให้เป็นลมล้มพับลงไป
"พ่อ!!แม่!!" ร่างบางที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงลงมาดู กลับต้องใจหาย เพราะเห็นร่างของผู้เป็นพ่อ
ที่นอนจมกองเลือด และผู้เป็นแม่นอนเป็นลมอยู่
"พ่อ!!แม่!!พ่อ!!แม่!!..อึก..ฮึก...พ่อ...ฮึกๆ....แม่..." ร่างบางพึมพำอย่างหมดเรี้ยวแรง พลางมองหา
น้องของตนกับร่างเล็ก
"ตัล!!ฮันนี่!!" เมื่อพบว่าทั้งสองคนก็นอนอยู่ริมฟุตบาท สภาพร่างเล็กมีแผลถลอกเต็มตัว และหัวแตก
ส่วนร่างจิ๋วนั้นมีเพียงแผลถลอกเท่านั้น เพราะร่างเล็กเอาร่างของตนเองกันเอาไว้
"เอ่อ...ขอโทษ...คือ...เราไม่ได้ตั้งใจ" ร่างสูงของเด็กผู้ชายคนนึงเปิดประตูลงจากรถมาหาร่างบาง
พร้อมกล่าวคำขอโทษ และโค้งให้แสดงให้เห็นถึงการสำนึกผิด
"นาย!!นายทำให้พ่อแม่ชั้นต้องเป็นแบบนี้....ฮึก...ถ้าพ่อแม่ กับฮันนี่ แล้วก็ตัล เป็นอะไร นายอย่าได้มี
ความสุขอีกเลย!!" ร่างบางพูด พลางเงยหน้าสบตากับคนที่ตัวสูงกว่าด้วยความเคียดแค้น
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษ" ร่างสูงยังคงพูดขอโทษและก้มหัวให้
"ชั้นไม่รับ!!" ร่างตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
"คุณหนูครับ รีบไปเถอะครับ ทางนี้เราเรียกรถพยาบาลให้เด็กคนนี้แล้วครับ" ชายสวมสูทสีดำพูด
"แต่ว่า..." ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดอะไร เสียงรถพยาบาลก็ดังขึ้นมาสะก่อน
"ชั้นขอโทษ...." นั้นคือ คำสุดท้ายที่ร่างสูงพูดแล้วจึงขึ้นรถขับออกไปพร้อมกับชายชุดดำ
"ชั้นจะแก้แค้นแก!!" ร่างบางพูดออกมา เต็มไปด้วยความโกรธ และความแค้น
หลังจากวันนั้นที่ผู้เป็นพ่อจากไป ผู้เป็นแม่ของร่างบางก็เสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจกำเริบ
ส่วนผู้เป็นน้องสาวก็ต้องรักษาแผลชำใน ส่วนร่างเล็กก็ต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลเหมือนกับร่างจิ๋ว
ส่วนร่างบางก็ต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านของผู้เป็นแม่ของร่างเล็ก หลังจากวันฝั่งร่างของพ่อ แม่ในสุสาน
ร่างบางก็ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรเลย ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน มั่วแต่คิดถึงเรื่องความปลอดภัยของน้อง
สาว และฮันนี่
.
.
.
.
.
.
.
3 ปีต่อมา
หลังจากที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมานาน ร่างเล็ก และร่างจิ๋ว ก็ได้รับอนุญาติให้กลับบ้านได้
และก็เป็นวันที่ร่างบางกลับมาร่าเริงได้อีกครั้ง แล้วจึงแก้ไขปัญหาต่างๆจนเข้าที่เข้าทาง
.
.
.
.
.
5 ปีต่อมา
หลังจากที่เรียนประถมที่โซลจนจบแล้ว ครอบครัวร่างเล็กต้องการให้ร่างเล็ก(ที่ตอนนี้สูงแล้ว)
บินไปเรียนที่อังกฤษ 5 ปี แล้วจะกลับมาเรียนม.ปลายปีสุดท้ายที่โซล
"สิก้า...เราไปแล้วนะ..." ร่างสูง(ที่แต่ก่อนเคยเตี้ยกว่าร่างบาง)พูดเสียงเศร้าๆ
"อืม..นายก็ตั้งใจเรียนเข้าหร่ะ เราจะเป็นกำลังใจให้นะ" ร่างบางอวยพรพร้อมกับจับมือร่างสูงตบเบาๆ
"เรียกชั้น ฮันนี่ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนชั้นจะไปได้มั้ย?" ร่างสูงถามพลางจับมือตอบ
"ฮันนี่...!!" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ ร่างสูงก็ประกบปากเรียวบางนั้น เพื่อส่งความรู้สึกที่มีอยู่
ให้ร่างบางได้รับรู้ ถึงแม้ร่างบางจะตกใจ แต่เมื่อได้รับรู้ถึงสัมผัสอ่อนโยนที่ร่างสูงได้มอบให้จนเผลอ
เผยอปากออกมา ทำให้ลิ้นร้อนๆของร่างสูงแทรกตัวลงไปหาความหวานที่อยู่ในโพรงปากของร่าง
บาง ซึ่งทำให้ร่างบางตกใจอยู่ไม่น้อย และด้วยขาดอากาศหายใจนานเกินไป ทำให้ร่างบางต้องทุบ
หลังของร่างสูง เพื่อให้ผละออก
"ไปก่อนนะ...ที่รัก...ของชั้น..." ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินจากไป แล้วขึ้นรถแท๊กซี่ขับออกไป
"ลาก่อนนะ....ฮันนี่...." ร่างบางพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา จนทำให้ผู้เป็นน้องสาวคนเดียวต้องเดิน
เข้ามาปลอบ
"อดทนนะ...พี่ต้องอดทนได้...เชื่อหนูสิ..อีกแค่ 5ปีเอง..เดี๋ยวพี่เค้าก็กลับมา..." ร่างโปร่งพูดปลอบ
พลางลูบหลังร่างบางเบาๆ
"พี่จะคอย...." ร่างบางพูดพลางเช็ดน้ำตา อยู่ดีๆก็นึกถึงหน้าเด็กชายร่างสูง เมื่อ 3 ปีก่อนขึ้นมา
จนทำให้ไฟราคะลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
.
.
.
.
.
ปัจจุบัน
"พี่ค่ะ...ทานข้าวค่ะ" เสียงของร่างโปร่งผู้เป็นน้องตะโกนเรียกร่างบางให้ออกจากภวังค์
"จ๊าาาาาาา~~เดี๋ยวลงไป" ร่างบางตะโกนพลางปิดหน้าต่างระเบียง แล้วจึงลงไปทานข้าว และปรับ
สีหน้าที่เหมือนแค้น ให้เป็นปกติ และพยายามอดกลั้นไฟราคะที่ยังคงลุกโชนอยู่ ให้ดับมอดลง
จนกว่าจะเจอคน คนนั้น...มันถึงพร้อมที่จะลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
อาจจะน้อยไปหน่อย^O^;
แต่ก็แต่งสุดฝีมือแล้วค่ะ
เม้นท์ด้วยน๊าาาาาา~~^U^
N AN
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น