คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 ไม่คาดฝัน
บทที่ 10
ไม่าฝัน
“รี๊...นี่นายแล้ันเหรอวอนอ ย้า!!!”
ฮะๆๆ ูมีวอลอนนี้สิฮะ ผมเปียหมเลย ทำไมเธอรี๊เสียันานี้เนี่ย แน่ริ็ามันมาให้ทันสิ อ๊า นี่แหนะๆ สายน้ำพิา ฮ่าๆ
อันที่ริมัน็ไม่ใ่สายน้ำอะไรหรอ เป็นฟรอี้ธรรมาน่ะ เราเล่น้วยัน าในบ้านที่นั่รีผ้าอยู่ีๆ ็ไ้วิ่หนีันออมานอบ้าน เอ๊ะ...ใรมายืน้อมๆ มอๆ อยู่หน้าบ้านน่ะ
“มีอะไรรึเปล่ารับ” ผมะโน้ามหัวมีวอลไป มีวอลหันไปามที่ผมเรียนๆ นั้น
เมื่อมีวอลหันไปเห็นผู้หินนั้น เธอ็อุทานออมา
“แม่...”
เราสอนไม่พูอะไรมา นี่แม่อมีวอลเหรอ ท่าทาะเป็นนมีเินนะ สายาุะมั
แม่อมีวอลรีบเินเ้ามาในบ้านทันที
“สวัสีรับ...”
เพี๊ยะ!!!
นี่มันอะไรัน ผมยัไม่ไ้ทำอะไรเลยนะ ทำไมเธอถึมาบผมล่ะ
ยัไม่ทันไ้เ้าใอะไร อยู่ๆ พี่าย็วิ่เ้ามาันผมให้ออห่าาผู้หินนั้น
“อะไรันรับ...”
พี่าย็โนบไป้วยเหมือนัน แ่พี่าย็ไม่ไ้โ้อบอะไร ทำไมผู้หินนี้ใร้ายัเลย ผมหันไปหามีวอลเผื่อเธอะให้ำอบับเรื่อที่เิึ้นมาไ้
มีวอลเอ็ถูผู้หินนั่น่าทอ พร้อมับมือที่ึแนเธอให้ออไปพ้นรั้วบ้านอพวเรา เธอทั้ถูบและถู่าทอ นี่เธอหนีมาหาพวเราเพราะอย่านี้เอหรอเหรอ แล้วทำไมไม่บอพวเราล่ะ
มีวอลเอ็ร้อไห้อย่าหนั เธอหันหน้ามาทาพวเราเพื่ออวาม่วยเหลือ
“วอนอ...โอป้า...”
ผมทนเห็นเธอ้อถูลาแรๆ อย่านั้นไม่ไหว แ่็ทำอะไรไม่ไ้เพราะพี่ายึแนผมเอาไว้ สีหน้าอพี่าย็ูเ็บปวพอๆ ัน แ่ไม่นานนั ็มีายุำประมาสามถึสี่เ้ามาบุบริเวบ้านเรา พี่ายรีบยืนบัผมเอาไว้าายพวนั้น
อั้...!!!
ให้ายสิ! นี่พี่ายถูเหรอ ส่วนพวที่เหลือ็ทำลาย้าวอรอบๆ บริเวบ้าน ไม่นะ..เรื่อยูเอฟโออผม แ่อนนี้ผมไม่มีเวลามาเสียายแล้วล่ะ เพราะทั้ผมและพี่าย็ถูและถูเะพอๆ ัน แ่พี่าย็สู้สุใาิ้น ไม่ยอมแพ้่ายๆ แม้ะสอยหมัลับแ่พี่็ล้มลเพราะหมัแ่หมัเียว เิอะไรึ้น...พี่ายไม่เยอ่อนแอนานี้นะ
“ฮือ...”
ผมหันไปมอมีวอลที่อนนี้เธอร้อไห้อย่าหนัและไ้แ่ยืนมอพวเราโยที่ทำอะไรไม่ไ้เลย หึๆ ันไม่โทษเธอหรอนะที่ทำให้เรา้อเอเรื่ออย่านี้
ผมับไม้ที่อยู่ใล้มือที่สุ ฟาลไปที่หัวอผู้ายนหนึ่ทีู่เหมือนะมันมาในารพี่ายผม ผมฟาลไปอย่าแรนายนนั้นหันลับมามอผม
“แอยาายริๆ ใ่มั๊ยไอ้หนู”
นี้ะเอาเ้าอี้มาฟาันริๆ เหรอเนี่ย หายายสิ ทำไมผมยับไม่ไ้เลยนะ
พลั่!!!!
นที่โนเ้าอี้เ้าเ็มๆ นั้นไม่ใ่ผม ลับเป็นพี่ายที่โนเ้าอี้ฟาเ้าที่ท้ออย่าแรนพี่ายระอัเลือออมา อ๊า เลือเหรอ...
ผมทั้ล้มลุลุลานเ้าไปหาพี่ายที่อนนี้วาอเา่อยๆ ปิลพร้อมับายุำที่่อยๆสลายัวและหายไปในที่สุ ทิ้ผลานที่พวเาทำไว้ือ้าวอที่ระัระายไม่เป็นที่
...และมีวอล ที่อนนี้ไ้หายไปแล้ว
“ฮยอ...ฮยอ!! ฮยอ้อมีสินะ ฮยอ...”
ผมเอาโทรศัพท์ึ้นมา อนนี้มืออผมเบอร์แทบะไม่ถูเลย
หวัว่าโทรศัพท์ะใ้ไ้นะ ไ้โปรเถอะมินฮวาน ่วยรับสายที....
“เวรเอ๊ย!!! มาแล้วๆ ำลัมารับโว้ย!!!”
ให้ายสิ ใรโทร.มาอนนี้นะ รู้มั๊ยว่าำลัเ้าห้อน้ำอยู่ ยัไม่สุเลย....(บันี่...ทุเรศ)
“ฮัลโหล...”
“ฮัลโหลๆ มินฮวานเหรอ”
รรม...แินโว้ย แล้วทำไมเสียแร้อนรนอย่าี้ล่ะวอนอ เิอะไรึ้น
“ฮยอันๆ... เลือ...”
ฮะ? เลือเหรอ เิอะไรึ้น!?
ผมไม่รีรออี่อไป รีบใส่เ็เ็พร้อมับวิ่ออไปนอบ้านอย่ารวเร็ว อืม...มันสุแล้วล่ะ ( แล้วะวลับมาเรื่อนี้ทำไม!!! ) อ้อ...อืม เ้าเรื่อๆ แ่ผมเอ็ไม่ลืมที่ะไปเาะประูบ้านมินฮวาน มันสลึม สลือเินมาเปิประู หมอนี่ี้เาะมัเลย
“อะไร...”
แ่ผมบอว่าวอนอน่าะมีเรื่อ มินฮวานที่าี่็าโึ้นมาทันที พวเราสอนรีบวิ่ไปที่บ้านอวอนอทันที และเมื่อไปถึ...
ทำไมมันถึไ้เละุ้มเปะอย่าี้ล่ะ เริ่มใไม่ีะแล้วสิ เิอะไรึ้นันนะ ผมเห็นวอนอำลัอร่าอพี่าย แทบูไม่ไ้เลยล่ะ ทำไมเาถึไ้้ำนานั้น แถมเลือออมา้วย สีหน้าูเ็บปวสุๆ ผมับมินฮวานรีบพาวอนบินฮยอไปโรพยาบาลโย่วน ะที่เินทาอยู่นั้น วอนบินฮยอ็อุทานออมาเบาๆ ลายลับละเมอว่า...
“ปว ปว...มา...”
มันเ็บนานั้นที่้อพูออมานี่็นับว่าเินทนแล้วล่ะ ามเนื้อัวนี่้ำไปหมเลย วอนอเอ็ร้อไห้ไป้วย มินฮวานที่เห็นสภาพทั้วอนอและวอนบินฮยอ็เือบะร้อไห้ออมาเหมือนัน บารั้วอนบินฮยอ็ไอออมาปนับเลือที่อยู่ในปา เห็นแล้วสสาระมั
วอนอเอ็พร่ำบอแ่ว่าฮยอ้อไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ้อมีสินะ ทั้ทีอนนี้วอนบินฮยอสิาหายไปแล้ว
ทันทีที่ถึโรพยาบาล ร่าอวอนบินฮยอ็หายไปพร้อมับผู้ายุาว ( หมอ ) และผู้หิุาวสุสวย ( พยาบาล ) อีหลายน วอนอเอ็้อไปทำแผลเหมือนัน เพราะเาเอ็เ็บไม่น้อย... แู่เหมือนะเป็นห่ววอนบินฮยอมาเลยนะ เพราะทันทีที่ทำแผลเสร็ วอนอ็รีบวิ่มาเาะประูห้อุเินทันที
“วอนอ ฮยอไม่เป็นอะไรหรอ เื่อันสิ...”
มินฮวานเินเ้าไปหาวอนอและอไหล่เอาไว้ ผมเอ็ไม่รู้ะทำอย่าไรเหมือนัน ไ้แ่บีบไหล่เาเบาๆ
“วอนอ!!! ไม่เป็นไรมานะ...แล้วฮยอล่ะ”
ฮุนนี่รวเร็วทันใริๆ ผมเอแหละที่โทร.ไปบอหมอนี่ เารีบวิ่มาทาพวเราอย่าเร็ว วอนอส่ายหน้าเบาๆ ับำถามอฮุน ฮุนเียบไป่อนพูึ้น
“วอนอ วอนบินฮยอน่ะ เ้า...”
ยัไม่ทันไ้พูบ ร่าอวอนบินฮยอที่นอนอยู่บนเียนไ้็ถูเลื่อนย้ายไปยัห้อผู้ป่วยหนั พร้อมับายุาว...อ้อ อนนี้เปลี่ยนมาใสุ่ลุมสีฟ้าแล้ว ที่เินมาทาพวเราพร้อมทั้ถามหาาิ
“ผมเอรับ ผมเป็นน้อาย...”
ูสายาุหมอที่มอูวอนอสิ ประมาว่า ศพเินไ้เหรอเนี่ย อะไรประมานี้ มัน็ไม่่าอะไราพี่มันหรอรับุุาว (ุหมอ) อืม...ุหมอ
แล้วุหมอ(เย้! เรียถูแล้ว)...พอสัที ับวอนอ็หายไป
ผมหันไปหาฮุนที่ยืนทำหน้าเรียอยู่
“มีอะไรวะ...”
ฮุนเียบไป...
“ันลัวว่าวอนอะรู้น่ะสิ...”
รู้อะไร!? ลีลาะมัเลยไอ้นี่
“อย่าลวลายน่าฮุน” อ้าว...นี่มินฮวาน็ิเหมือนผมเหรอ
“ันลัวว่าวอนอะรู้...ว่าวอนบินฮยอน่ะ…”
อือ...
“เป็นมะเร็ลำไส้”
หา!!!!!!
ผมเินามุหมอเ้ามาที่ห้อๆหนึ่ ผมนั่ลร้ามุหมอที่อนนี้ไ้แ่ถอนหายใ
“เิอะไรึ้นเหรอรับ...” ทำไมผมใไม่ีเลยนะ
“วัยำลัสใสเลยนะ ทั้สอนเลย...”
นีุ่หมอ้อารบออะไรับผม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ แล้วอนนี้ผม็เ็บมาๆ ้วย แ่นี้ผมะเ็บมา แล้วพี่ผมที่โนหนัว่าะเ็บนาไหนันนะ
“หมออยาะบอว่า...พี่ายอุ เป็นมะเร็ลำไส้”
ทันทีทีุ่หมอพูบ หน้าผม ทั้ัวผม...าไปหม วามเ็บปวาารถูหายไปหมสิ้น เพียแ่ไ้ยินำว่า มะเร็...
แล้วุหมอเอ็ร่ายยาว่าๆ นานา แ่อนนี้ในหูอผมไม่ไ้ยินอะไรอีแล้ว มะเร็เหรอ ทำไมผมไม่เยรู้มา่อนเลยล่ะ นี่พี่ายปิบัผมมาั้แ่เมื่อไหร่ัน แล้วผม็นึถึำพูอฮุนเมื่อสัรู่ที่เาพยายามะบอผม
‘วอนอ วอนบินฮยอน่ะ เ้า...’
อย่านี้นี่เอ นี่ฮุนเอ็รู้เหรอ ทุๆ นรู้ แม้แ่แิน หรือมินฮวาน...
“ุรับ อนนี้มันเ้าสู้ระยะที่สอแล้วนะ ถ้ารอ้าว่านี้ ถึะเป็นารผ่าัแ่โอาศรอ็มีไม่มานะ”
อะไรัน มันรวเร็วนานั้นเลยเหรอ มันเร็วมาๆ เลย
“แพมั๊ยรับุหมอ...” ผมถามำถามนั้นออไป
ุหมอถอนหายใและบอถึ่ารัษาพยาบาล ให้ายสิ ผมะไปหาเินมาาไหนมามายนานั้นล่ะ เินที่เ็บไ้็เอาไปให้น้าใ้หนี้แล้ว ผมเินออมาาห้อนั่น้วยิใที่เลื่อนลอย เพื่อนสนิททั้สามนรีบเ้ามาหาผมทันที
“วอนอ ว่าไบ้า...” ฮุนถามผม้วยเสียที่ร้อนรน
ผมระาอเสื้ออฮุนึ้นมา พร้อมับะโนเสียั
“นายรู้มานานแ่ไหนแล้ว! บอันมา บอันมานะฮุน!!!”
สีหน้าอฮุนูใับสิ่ที่เิึ้น สีหน้าเาูสลลไป แล้วเอ่ยำว่าอโทษออมาเบาๆ แินเอ็มา่วยแยผมออาฮุน ผมหันไปมอหน้าเา นายเอ็รู้ใ่มั๊ย
“นาย็รู้ใ่มั๊ยแิน ทำไมไม่บอั้น!!!”
“อย่าไปโทษแินเลย เรื่อนี้พวเรา็เพิ่รู้เหมือนันวอนอ”
มินฮวานเินเ้ามาหาผมแล้ว้อมอผม
ผมร้อไห้แบบไม่มีเสีย ผมเินวนไปมา และพูอะไรไม่ออ ไม่รู้ะปาน้ำา่อนหรือะยี้หัว่อน อยาะร้อออมาัๆ ็ุเพราะเรื่อที่เิึ้น มันอึอัเอามาๆ
ผมทรุัวลนั่ับพื้นโรพยาบาลพร้อมับอเ่าัวเอเอาไว้
น้ำใสๆ อเา่อยๆ ไหลออมาาวาู่สวยนั้น อย่าร้อไห้เลยวอนอ ยัไะฮยอ็้อหายี ันเื่ออย่านั้นนะ
ผมเอ็เพิ่ะเยเห็นเาร้อไห้้วยวามเสียใหนันานี้
“ัน้อทำยัไ ้อทำยัไมินฮวาน...”
ผมไม่ไ้พูอะไรมา แ่รู้สึสสารมา...็แ่นั้น
“พวเราะ่วยนายเอนะวอนอ ไม่้อห่ว...”
แินพูึ้นมา แล้วนั่ล้าๆ วอนอ ฮุนเอ็บอเ่นนั้น ว่าะพยายามหาเินมา่วย ผมเอ็เ่นัน เห็นเพื่อนเป็นทุ์อย่านี้ผม็ทนไม่ไ้เหมือนันนะ
วอนอ่อยๆ หันมามอหน้าพวผม วาที่แ่ำเพราะารร้อไห้นั้น บอพวผมไ้ว่าเาอบุพวเรามามายแ่ไหน
พวเราสี่นออันเอาไว้ เพื่อให้ำลัใัน...
แ่วอนอเอ็พึ่มพำอะไรบาอย่าเบาๆ ถ้าไม่ั้ใะฟัไม่รู้เรื่อว่าเาพูอะไรนเียว
แ่ที่ผมไ้ยิน็แ่
“ัน้อ...้ออบแทน...ฮยอ...”
ความคิดเห็น