คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [OS]Nice to meet you (KaiDo)
Title: Nice to meet you
Auther: ฝาละมีน้องโด้
Paring : Jongin+kyungsoo
Rate : pg -13
นิ้วเรียวเคาะลงไปบนโต๊ะไม้สีดำขลับขัดมันอย่างตามทำนองเพลงที่เปิดคลอเบาๆเพื่อสร้างบรรยากาศในการดื่ม คนตัวสูง
หมุนแก้วที่บรรจุเครื่องดื่มสีใสดีกรีแรงในมือไปมาก่อนจะยกขึ้นดื่มช้าๆจนพร่องไปครึ่งแก้ว สายตาคมไล่กวาดมอง
บรรยากาศในร้านก่อนหยุดสายตาอยู่โต๊ะๆนึง เด็กหนุ่มหน้าตาดี 4 คนกำลังนั่งกินนั่งดื่มกันอยู่อย่างสนุกสนานเสียงคุยเจือเสียง
หัวเราะดังรอดออกมาเป็นระยะ และสิ่งที่หยุดสายตาของร่างสูงไว้คือ รอยยิ้มและประกายตาสดใสของผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงในชุดเสื้อ
ยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนดูสบาย
ผมสีดำขลับถูกเซ็ทมาน้อยๆอย่างไม่ตั้งใจนักแต่ก็ดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ ริมฝีปากเล็กเป็นรูปหัวใจเมื่อเจ้าของนั้นฉีกยิ้มและหัวเราะ คนตัว
สูงเหยียดยิ้มบางๆตามอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดบ่าคนข้างๆที่กำลังนั่งสร้างปฎิสัมพันธ์กลับหญิงสาวหน้าตาดีแต่เปรี้ยวจี๊ดอยู่
เบาๆ
“ มีอะไรวะจงอิน “ ชายหนุ่มหยุดบทสนทนากับหญิงสาวไว้แล้วหันมาถามเพื่อนรัก
“ โต๊ะนั้นใครวะจงแด “ จงอินว่าก่อนจะพยักเพยิดยังโต๊ะที่ว่า จงแดมองตามสายตานั้นไปก่อนจะยิ้มแล้วครางเบาๆในลำคอ
“ อ๋ออออ นักศึกษามหาลัยเรานี่แหละ “
“ หรอ แล้วเขามากินบ่อยป่ะวะ “
“ ก็บ่อยนะ แต่มีช่วงอาทิตย์ก่อนหน้านี่ไม่ได้มาเลย เห็นว่ามีสอบกัน ทำไมวะชอบหรอ “ จงแดถามแล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาล้อเลียน
“ ก็.....เออ ว่าแต่มึงรู้เยอะเนาะ เต๊าะใครในกลุ่มนั้นอยู่ล่ะ “ จงอินว่าแล้วย้อนอีกฝ่ายกลับ จงแดถึงกับออกอาการยกมือโบกปฎิเสธ
พัลวัน
“ กูป่าวเฮ้ย พอดีกลุ่มนั้นมันมีหลานรหัสไอ้จุนมยอนอยู่ด้วยน่ะเลยรู้จัก “
“ อ้าวหรอ คนไหนวะ เห็นหน้าตาน่ารักดีกรูก็นึกว่าเรียนมนุษย์ เรียนวิทย์จุลหรอวะ “
“ คนที่ขาวๆ แก้มป่องๆ อวบๆหน่อย ตาเรียวๆเล็กเหมือนลูกเจ๊กในตลาดอ่ะ แต่เขาก็ไม่ได้เรียนวิทย์จุลทั้งกลุ่มนะเว้ย มีแค่มินซอกคน
เดียว ที่เหลือก็เรียนวิศวะ ถาปัตย์แล้วก็สัตวแพทย์ “
“ บร๊ะ! รู้ลึกรู้จริงรู้ชื่อด้วย มั่นใจนะว่าเป็นแค่รุ่นน้องไอ้จุนมยอนอ่ะ “ จงอินแกล้งแหย่อีก คราวนี้จงแดไม่ยอมพลาดแต่พาจงอินเปลี่ยน
เรื่องทันทีทันที
“ แล้วมึงมองคนไหนอยู่เนี่ย “
“ เสื้อยืดสีขาวอ่ะ กางเกงน้ำตาลอ่ะ “ จงอินบอกยิ้มๆ สายตายังอยู่ที่คนตัวเล็กนั้น
“ โหยยยยย ตาถึงนี่หว่า คนนี้ที่คณะป็อบมากนะฮะ คนเขารุมขายขนมจีบกันไม่เว้นแต่ละวันอ่ะ “ จงแดว่าแล้วตบไหล่เพื่อนปุๆ
“ หรอวะ ว่าแต่น้องเขาเรียนคณะอะไรนะ กูเห็นหน้าหวานๆทั้งกลุ่มนึกไม่ถึงว่าแมร่งเรียนคณะโคตรโหดเลย ฮ่าๆๆๆ “
“ กูให้ทายอ่ะ “ จงแดยักคิ้วกวน
“ ถาปัตย์ ?“ จงอินลงท้ายเสียงอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่จงแดหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเฉลย
“ แม่นนะมึง ฮ่าๆๆๆ น้องเขาเรียนถาปัตย์ปีสาม ชื่อคยองซู “
“ อ้าวเรียนปีสามหรอ แบบนี้ก็เด็กกว่าเราแค่สองปีเองดิ่ หน้าหยั่งกะเด็กปีหนึ่งเลยว่ะ “จงอินตาโตเมื่อรู้อายุอีกฝ่าย
“ ใช่มะ? ถ้าไม่รู้จักกันกูก็นึกว่าเด็กปีหนึ่งว่ะ ฮ่าๆๆๆ “ จงแดหัวเราะก่อนจะยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ สายตาเรียวเหลือบไปเห็นผู้ชายหน้าตาดี
คนนึงเดินไปยังโต๊ะของกลุ่มมินซอกคุยอะไรอยู่สักพักก็หยิบมือถือขึ้นมา จงแดลุกพรวดพราดไปยังโต๊ะนั้นแทบจะทัน
เขาฉีกยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นก่อนจะหันไปพูดกับมินซอกแล้วคว้าข้อมืออีกฝ่ายให้ลุกตามเขาไปทิ้งให้ผู้ชายคนนั้นยืนงงอยู่สักพักก่อนจะเดิน
กลับโต๊ะตัวเอง คนในโต๊ะอมยิ้มมองหน้ากันแล้วส่ายหัวเบาๆ จงอินที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ด้วยความตกใจก็ผิวปากหวือออกมา
“ หวงขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอีกนะไอ้จงแด! “ คนตัวสูงว่าก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
จงอินนั่งดื่มไปมองอีกฝ่ายไปจนกระทั่งเมื่อเพื่อนอีกสองคนของคยองซูลุกออกจากโต๊ะไป คนตัวสูงก็สบโอกาสคว้าเอากระดาษกับ
ปากกาแล้วตรงดิ่งไปยังโต๊ะคนตัวเล็กทันที
“ ฮึฮึ่ม! “
คนตัวสูงไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตามองมือถืออยู่ก่อนจะแอมไอหนึ่งที คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขายิ้มให้
อีกฝ่ายก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม คนตัวเล็กยิ้มตอบโดยไม่มีท่าทีตกใจคงด้วยเหตุที่ว่ามีคนมาขายขนมจีบทุกวันจนชินอย่างจงแด
ว่าแล้วก็ได้ คนตัวสูงก้มหน้าลงจรดปากกาลงบนกระดาษก่อนจะขีดเขียนสั้นๆแล้วดันกระดาษไปตรงหน้าอีกฝ่ายพร้อมปากกา
‘ สวัสดีครับ ผมอยากรู้จักคุณ ‘ คนตัวเล็กก้มอ่านข้อความในกระดาษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงซึ่งนั่งมองเขาแล้วยิ้มอยุ่ก่อน
แล้ว คยองซูยิ้มให้แล้วสบตาอีกฝ่ายดึงกระดาษมาแล้วก้มลงเขียนก่อนจะดันกระดาษคืนอีกฝ่าย
‘ แนะนำตัวเองก่อนสิครับ ผมก็อยากรู้จักคุณ ‘ จงอินหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะก้มลงเขียน
‘ ผมชื่อจงอินครับ คยองซู ‘ คนตัวเล็กก้มมองกระดาษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง ดวงตากลมโตสะท้อนแววสงสัยเล็กน้อย จงอิน
ยิ้มก่อนจะดึงกระดาษกลับมาแล้วเขียนลงไป
‘ ผมเป็นเพื่อนกับจุนมยอนน่ะครับ จงอิน วิศวะโยธา ‘ คยองซูก้มลงอ่านข้อความที่คนตัวสูงเขียนลงไป เขาเงยหน้าขึ้นมามองจงอินอีก
ครั้ง คิ้วน้อยขมวดมุ่นก่อนจะคลายออกพร้อมกับคำว่าอ๋อเบาๆ คนตัวเล็กก้มลงไปเขียนแล้วยื่นให้อีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้
‘ คิม จงอินพี่วินัยคณะลู่ห่าน เกียรตินิยมอันดับ 2 ใช่มั๊ยฮะ? ‘ คนตัวสูงก้มอ่านก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้อีกฝ่ายแล้วพยักหน้าน้อยๆ
ยืนยัน
‘ ทีนี้เราก็รู้จักกันแล้วนะ.....คยองซู ‘
‘ ครับรุ่นพี่........จงอิน ‘ สองคนยิ้มสบตากันอยู่ สักพักก่อนคยองซูจะดึงกระดาษมาหาตนแล้วเริ่มบทสนทนาที่ไร้เสียงอีกครั้ง
‘ ทำไมรุ่นพี่ถึงเข้ามาคุยกับผมล่ะฮะ ‘ ไม่ใช่ว่าคนตัวเล็กไม่รู้จุดประสงค์ที่อีกฝ่ายเข้ามาทำความรู้จักด้วยแต่เขาต้องการจะดูคำตอบ
ของอีกฝ่ายมากกว่า
‘จะเอาจริงๆหรือเอาภาพพจน์ล่ะ? ‘ จงอินเขียนก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย เมื่ออ่านจบคยองซูถึงกับหัวเราะเบาๆออกมาแล้วส่ายหัวน้อยๆ
ก่อนก้มลงเขียนแล้วยื่นคืนให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม
‘ แล้วแต่พี่จะตอบฮะ ‘ จงอินเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่าย กะว่าจะต้อนให้จนก็ไม่ยอมจนง่าย เขาควงปากกาในมือหนึ่งทีก่อนจะเขียน
ประโยคที่อยู่ในใจลงไปโดยไม่ลังเล
‘ ฉันชอบนาย ‘ คยองซูก้มลงอ่านก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย จงอินมองตอบตรงๆโดยไม่หลบสายตา และนั่นก็ถือเป็นสิ่งที่คยองซู
ชอบ หนึ่งในเหตุผลที่เขาให้ความสนใจจงอินโดยไม่ผลักใสก็เพราะว่าจงอินมักจะสบตาเขาโดยไม่หลบ ต่างจากบรรดาคนที่เข้ามารุม
จีบเขาก่อนหน้านี้ จงอินทำท่าจะดึงกระดาษกลับไปเขียนต่อแต่คยองซูขัดขึ้นมาก่อน
“ ตกลงว่าเราจะไม่พูดกันเลยใช่มั๊ยฮะ “ คนตัวเล็กถามออกมา จงอินยิ้มก่อนจะตอบ
“ แต่มันช่วยให้อึดอัดน้อยลงเวลาที่ต้องคุยกับคนที่ตัวเองไม่คุ้นเคยไม่ใช่หรอ “ คยองซูะยิ้มสดใสออกมา มันก็จริงอย่างจงอินว่า นี่เขา
นึกไม่ถึงจริงๆว่าคนตรงหน้าจะละเอียดอ่อนกับเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ คิดไม่ผิดจริงๆที่เขายอมที่จะทำความรู้จักกับอีกฝ่าย
“ แล้วนี่เรามีแฟนรึยังล่ะ “ จงอินถามออกมาเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้
ดื่มตัวเองขึ้นจิบ จงอินยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะตอบกลับไปแอบบติดตลก
“ ก็ไม่หรอก แต่อาจจะให้เบอร์ไว้ เลิกกันเมื่อไหร่ก็โทรมาได้ “ คยองซูหัวเราะให้กับคำตอบของอีกฝ่าย ก่อนจะหยุดแล้วตอบอีกฝ่ายยิ้มๆ
“ ผมไม่มีแฟนหรอกฮะ “
“ ก็พอจะดูออกอยู่ “ จงอินยิ้มก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้
“ ทำไมถึงดูออกล่ะฮะ? “ คนตัวเล็กเอียงคอถามอย่างสงสัย
“ ก็ถ้าพี่เป็นแฟนนาย พี่จะกำชับเพื่อนนายว่าถ้าจะลุกไปเข้าห้องน้ำหรือไปไหนก็หิ้วนายไปด้วย อย่าปล่อยให้นั่งคนเดียวแบบนี้ “ จงอิน
พูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาจนต้องยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบปรับอารมณ์ จงอินยิ้มก่อนจะชวนอีกฝ่ายคุย
เรื่อยเปื่อยเพราะไม่อยากให้ความเขินอายของอีกฝ่ายกลายเป็นความอึดอัด
จงอินและคยองซูพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยผลัดกันถามผลัดกันตอบสลับกันไป รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังคลอมาเป็นระยะๆจนกระทั่ง
โทรศัพท์คนตัวเล็กเข้า
Trrrrrrrrrrrr
คนตัวเล็กหยิบโทรศัท์ขึ้นมาดูหน้าจอก่อนจะมองหน้าจงอิน คนตัวสูงขยับยิ้มแล้วพยักหน้าให้อีกฝ่ายเบาๆ คยองซูเลยกดรับสายก่อน
จะกรอกเสียงลงไป
“ ว่าไง นึกว่าตกส้วมตายไปแล้วนะเนี่ย อืมๆ ก็ดีไม่อะไรนิ ห๊า! แล้วทำไมไม่รีบบอก อืมๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ “ คนตัวเล็กกดวางสายก่อน
จะมองหน้าคนตัวสูงกว่าแล้วยิ้มให้น้อยๆ จงอินเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“ เพื่อนที่ไปเข้าห้องน้ำมีเรื่องนิดหน่อยน่ะฮะ เดี๋ยวผมขอตัวไปจ่ายตังค์ก่อนนะ “
“ ไม่เป็นไร มื้อนี้ฉันเลี้ยง “ จงอินบอกแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ
“ เลี้ยงเหล้าพวกผมนี่ระวังกระเป๋าตังค์มันจะเป่าปี่เอานะ “ คยองซูแซวอีฝ่ายยิ้ม
“ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ให้ไปด้วยมั๊ย “ จงอินถามขึ้น คยองซูยิ้มให้อย่างจริงใจก่อนจะส่ายหัว
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ทางนู้นเขาว่าเคลียร์กันจบละ “
“ หรอ..........” ทั้งสองคนปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมหลังจบบทสนทนา มีเพียงการมองตากันและกันเท่านั้นไม่มีใครพูดอะไรออก
มา จนกระทั่งคนตัวเล็กขยับจะลุกขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์เข้าอีกครั้งเดาได้ไม่ยากเลยว่าเพื่อนที่หายไปนั้นโทรมาตามซ้ำอีกรอบ
“ แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั๊ย “ จงอินไม่รู้ว่าตัวเองถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแบบไหน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มสดใสกับแววตาซุกซน
ของอีกฝ่าย
“ ผมกับเพื่อนมานั่งที่นี่บ่อยฮะ “
“ แต่ฉันมาไม่บ่อยนี่ “ จงอินพูดแล้วมองตาอีกฝ่าย คยองซูอมยิ้มก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นที่เขากับจงอินใช้เขียนเพื่อพูดคุยกันในตอน
ต้นขึ้นมาแล้วเขียนบางอย่างลงไป มือเล็กจัดการพับกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะเอื้อมมือลงไปสอดที่กระเป๋าเสื้อที่อกอีกฝ่ายแล้วกระซิบ
เบาๆก่อนจะละใบหน้าออกมายิ้มให้แล้วเดินจากไป
“ ไว้เจอกันใหม่นะฮะ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่จงอิน “
จงอินยิ้มมองตามหลังอีกฝ่ายไป สัมผัสบางเบาที่เฉียดอกข้างซ้ายของเขาไปตะกี้ทำเอาก้อนเนื้อที่อยู่ข้างในกรีดร้องโวยวายกระแทกกับ
ผนังทรวงอกเขาเร็วและรุนแรง กลิ่นหอมสดชื่นอ่อนๆที่เขาได้กลิ่นตอนที่อีกฝ่ายโน้มตัวมากระซิบยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูก
เขาส่ายหัวยิ้มๆ ตัวเขาไม่ได้มองใครมานานพอมาชอบใจใครสักคนเข้าก็ดันเป็นคนที่ทำให้ใจเขาสั่นได้ในระยะเวลาเพียงสั้นๆที่ได้พูด
คุยและรู้จักกันแบบนี้ เห็นทีงานนี้ตัวเขาคงจะได้พบเจอกับศึกใหญ่หลวงเข้าซะแล้วซะละมั้ง นิ้วเรียวล้วงเอากระดาษที่คนตัวเล็กพับ
แล้วใส่กระเป๋าเสื้อเข้าไว้ขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นข้อความที่คนตัวเล็กเขียนไว้ข้างใน
‘ 0-8266-574xx อีกสองตัวที่ผมเว้นไว้คงไม่ยากเกินไปสำหรับ วิศวะเกียรตินิยมอันดับ 2 หรอกใช่มั๊ยฮะ ^^
คยองซู ‘
ความคิดเห็น