คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : FULL HOUSE ..... 8 ( a little NC )
ปัง!!!
ซีวอนจุมพิตริมฝีปากสีสดของดองเฮด้วยความรุนแรง มอบบทลงโทษฐานดื้อรั้น ไม่ฟังเสียงห้ามปรามของตนให้รู้สำนึก
ดองเฮไม่ยอมแพ้เช่นกัน มือขาวบางกระชากผมของซีวอนเต็มแรง สองขาเล็กสะบัดไปมาเพื่อให้พ้นจากวงแขนแกร่ง สองร่างต่างสรีระแต่อารมณ์เดียวกัน
..... รุนแรงมา ก็รุนแรงกลับ .....
มือหนาบีบคางมนของดองเฮให้เปิดปากออก เพราะว่าร่างในอ้อมแขนเม้มริมฝีปากแน่น ให้รับเรียวลิ้นของเขาเข้าเก็บเกี่ยวความหวานภายในโพรงปากเล็กแสนหวานที่เคยลิ้มลองมาแล้ว เมื่อพบปะกันครั้งแรก
สองขายาวๆ นำพามายังเตียงนอนหลังนุ่มที่เขาทั้งสองนอนกอดกันเมื่อคืน ประคองร่างบอบบางของดองเฮให้นอนราบ ฝืนบังคับให้เรือนร่างเล็กอยู่ภายใต้กายแกร่งของตนที่ทาบทับ ถอนริมฝีปากออกมา เมื่อเห็นว่าร่างข้างใต้หยุดดิ้นอย่างอ่อนแรงจากการกระทำของตน
ดวงตาคมจ้องมองคนใต้ร่างที่รีบหอบหายใจ กระตุ้นการไหลเวียนของโลหิตเข้าสู่สมอง กระชากเสื้อเชิ้ตจนกระดุมหลุดออกหมด เรือนร่างบางขาวนวลปรากฏต่อสายตาอีกครั้งแบบเต็มๆ ตา ต่างจากเมื่อคืนที่ตัวเขาเองไม่กล้ามองมากนัก
ดวงตาคู่สวยของดองเฮเบิกออกจากกันกว้าง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดด้วยความอับอายต่อการกระทำของซาตานในคราบเทพบุตรรูปงาม มือบางรีบคว้ากุมสาบเสื้อเชิ้ตทั้งสองข้างให้เข้าหากัน พยายามปกปิดเรือนร่างจากสายตาหวามไหวของซีวอนให้ได้มากที่สุด ยังดีที่ชายเสื้อบางส่วนโดนผิวกายของอีกคนทับไว้ ไม่เช่นนั้นคนด้านบนคงจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ซีวอนมองภาพยั่วยวนไม่วางตา แต่แล้วก็ต้องหักใจ เมื่อเห็นใบหน้าหวานของดองเฮแดงก่ำ พร้อมดวงตาคู่สวยที่เริ่มเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสๆ พยายามระงับความต้องการในด้านมืดของตัวเองไว้
สิ่งที่ทำทั้งหมดเพียงแค่ต้องการสั่งสอนให้คุณหนูตัวเล็กเกรงกลัวตนเท่านั้น ให้ฟังคำสั่งของเขา ห้ามดื้อ ห้ามขัดขืนเป็นอันขาดเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการทำให้หวาดกลัวแต่อย่างใด
“ว่าไง!!! คราวหลังจะดื้อกับผมอีกมั๊ย ผมบอกอะไรก็ให้ฟังกันบ้าง ไม่ใช่ดีแต่ถือทิษฐิไม่เข้าเรื่อง”
“ฮึก... คนบ้า ทำไมต้องใช้วิธีนี้ด้วย บ้าที่สุดเลย!!!... ฮึก” ดองเฮพยายามกลั้นเสียงสะอื้นด้วยความหวาดกลัว เสียงหวานเอ่ยคำตัดพ้อต่อการกระทำของคนด้านบน
“ผมเคยบอกแล้วไง ถ้าคุณดื้อกับผมอีก ผมจะลงโทษ!!!! และผมไม่สนใจด้วยว่าตรงนั้นจะมีใครอยู่บ้าง” ซีวอนกลั้นยิ้ม แกล้งบอกด้วยน้ำเสียงดุจริงจัง เมื่อเห็นดองเฮพูดไป ร้องไห้ไป แก้มใสพองลมจนเต็ม ค้อนเขาตาคว่ำ ปากบางพ่นคำขมุบขมิบ
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วลงไปทานอาหารเช้า หลังจากนั้นเรามีเรื่องต้องตกลงกันใหม่... หนูด๊อง”
“ใครใช้ให้คุณมาเรียกผมอย่างนี้!!!!”
“ไม่มี!!!~ ผมอยากจะเรียกเอง ทำไมหนูด๊องมีปัญหาอะไร เดี๋ยวก็จูบซะหรอก” ดองเฮรีบตะครุบสองมือปิดปากตัวเอง ส่ายหน้าเป็นพัลวัน
ซีวอนยิ้มนิดๆ กับท่าทางน่ารักนั้น ช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นมาจากเตียงนุ่ม โดยที่ดองเฮทำตัวแข็งในอ้อมแขน เดินเข้าห้องน้ำไป
“อาบน้ำซะ... ผมให้เวลาครึ่งชัวโมง ถ้าหนูด๊องยังไม่ลงไปที่ห้องอาหาร คงไม่ต้องบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ซีวอนวางดองเฮลงยืน บอกเตือนคนตัวเล็กแสนรั้นที่ยืนทำหน้าบูดปากยื่น
ซีวอนหมั่นเขี้ยวกับท่าทางน่ารักของดองเฮ รั้งเอวบางมาแนบชิดตามคำสั่งของจิตใจ ไม่ผ่านการกลั่นกรองของสมอง เชยคางมนให้มารับสัมผัสหวานอย่างรวดเร็ว ดันร่างเล็กๆ ขาวๆ นั่นติดผนัง
เคลื่อนหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอขาว เมื่อพอใจกับรสหวานจากริมฝีปากบางสีสดแล้ว เม้มปากสร้างรอยสีจางๆ ทั่วลำคอขาวอย่างจงใจที่จะให้เพื่อนรักหัวโตที่พยายามเหลือเกินจะหักเหลี่ยมโหด ได้เห็นร่องรอยประกาศความเป็นเจ้าของ เวลาคนตัวเล็กลงไปทานข้าวข้างล่าง
สองมือลูบไล้ทั่วแผ่นหลังขาวเนียนและอกบางแผ่วเบา เรียวปากเคลื่อนตามลงมายังไหล่ลาด แผ่นอกที่สะท้านขึ้นลง จนถึงติ่งไตเล็กๆ ดุจอัญมณีทรงค่า โลมเลียไล้วน ดูดเม้มเหมือนจะพยายามกลั่นน้ำบริสุทธิ์มากประโยชน์สำหรับทารกให้ออกมา
*******************************************************************************************
http://my1.dek-d.com/donghae_nok/diary/?day=2009-07-24
********************************************************************************************
เยซองสังเกตอาการของสองคนบนโต๊ะอาหารด้วยความสงสัยเต็มหัวกลมๆ ที่อัดแน่นไปด้วยเควสชั่นมาร์ค มองไอ้คุณเพื่อนรักที่นั่งตรงหัวโต๊ะจ้องมองคนตัวเล็กทางซ้ายมือด้วยยิ้มตลอดเวลา
ผิดกับนางฟ้าร่างเล็กของเขาที่นั่งก้มหน้าแทบจะติดกับจานข้าว หลบสายตาของไอ้สิงโตเจ้าเล่ห์ ถ้าสังเกตให้ดีๆ ใบหน้าหวานจะแดงก่ำ ริมฝีปากบางบวมเจ่อเล็กน้อย
..... แสดงว่าที่หายกันไปข้างบนเป็นนานสองนาน นี่คงจะมอบบทลงโทษกันหวานหยดจนปากบวมช้ำ .....
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” เสียงหวานบอกหลังจากนั่งเขี่ยข้าวเสียเป็นส่วนใหญ่ มันกินอะไรไม่ลง
“ไปนั่งรอผมที่ห้องรับแขกนะครับ เดี๋ยวผมตามไป” ซีวอนไม่เอ่ยรั้งคนตัวเล็กแต่อย่างใด เข้าใจความรู้สึกของดองเฮดีว่าเป็นเช่นไร
“เฮ้ๆๆ!!!! เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นวะ เอ็งทำอะไรคุณหนูคนสวยของข้า บอกมานะโว๊ย!!!!” เยซองยื่นหน้าเข้าไปใกล้ สะกิดแขนเพื่อนรักยิกๆ แล้วกระซิบกระซาบถามคนที่มองคนร่างบางเดินออกไปไม่วางตา ซีวอนหันมายิ้มให้ พร้อมกับยักไหล่ใส่เพื่อนรักตาตี่หนึ่งที
“เอ็งไม่รู้สักเรื่อง มันจะลงแดงตายหรือไง ข้าวน่ะกินเข้าไปปากจะได้ไม่ว่าง รีบๆ กินแล้วก็ไปทำตามที่ข้าบอกเร็วๆ ด้วย อย่าชักช้า!!!!”
“เออ!!! ไอ้คุณชาย!!!~ ข้าเป็นเลขานะโว้ย ไม่ใช่พนักงานขนของ จะเอาอะไรให้ได้ดั่งใจเลยหรือไงวะ”
“เอ็งเข้าใจถูกต้องแล้วไอ้เย่เพื่อนยาก เพราะฉะนั้นอย่าพูดมาก กินข้าวได้แล้ว” ซีวอนตัดบทเพื่อนรัก ลงมือทานอาหารเช้าด้วยความเบิกบานใจกว่าทุกวัน โดยมีสายตาเล็กๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นของเพื่อนหัวโตมองดูด้วยความฉงน
hhhhhhhhh
ดองเฮเดินออกจากห้องอาหารด้วยก้าวย่างที่ไม่มั่นคงเท่าใดนัก ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างแรง มือบางกุมหน้าอก สูดหายใจเข้าออกลึกๆ ให้จังหวะการเต้นของสิ่งที่อยู่ในอกเป็นปกติ ใบหน้าหวานสวยปรากฏสีแดงก่ำอย่างกับผลมะเขือเทศสุก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านมาสดๆ ร้อนๆ ไม่นานนี่เอง
เรื่องราวน่าอายในห้องน้ำนั่น ไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าตนนั้นถูกบังคับฝืนใจ ในเมื่อตนเองตอบสนองการกระทำของหนุ่มรูปงามอยู่ตลอดเวลา บางจังหวะยังเป็นคนเรียกร้อง วอนขอให้เร่งการกระทำมากขึ้นด้วยซ้ำ มือบางยกปิดใบหน้าร้อนผ่าว
ภาพต่างๆ ยังฝังจำในห้วงคำนึง ความวูบไหวเหมือนร่างกายมีกระแสไฟไหลผ่าน ทุกการสัมผัสจากปลายนิ้วช่างอ่อนโยน ทำให้ตนนั้นเผลอไผลไปกับรสสัมผัสอย่างไม่อาจห้ามใจให้ต่อต้านไหว
สติเริ่มกลับมาตอนนั่งแช่น้ำอยู่ในอ่าง ความเย็นของน้ำเรียกสติสัมปชัญญะให้สมบูรณ์ครบถ้วน รีบชำระร่างกายให้เสร็จโดยเร็ว แล้วมาสำรวจตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติบ้างหรือไม่
ดองเฮอยากเอาหัวโม่งกระจกตายกับภาพที่สะท้อนให้เห็น รอยสีแดงๆ ปรากฏเต็มลำคอขาวเรื่อยลงมายังแผงอก ขาเล็กๆ เดินวนไปเวียนมา พยายามคิดวิธีปกปิดร่องรอยน่าอายนี้ให้มิดชิด
จนต้องลงมาขอหยิบยืมครีมรองพื้นของสาวใช้ในบ้านที่มีสีผิวใกล้เคียงกับตน นำมาทาปกปิดร่องรอยต่างๆ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่กล้าลงไปไหนแน่
hhhhhhhhh
หลังจากทานอาหารเช้าและจัดการไล่ไอ้เพื่อนตัวดีให้ออกไปจากบ้าน เพื่อไปทำธุระบางอย่างให้กับเขาเรียบร้อยแล้ว ซีวอนเดินมานั่งข้างๆ คนตัวเล็กที่กำลังนั่งเอามือปิดหน้าส่ายหัวไปมา งุนงงในท่าทางของดองเฮเสมอตั้งแต่ที่เจอกันจนถึงจนถึงปัจจุบัน
คนตัวเล็กทำให้เขาหัวหมุนไปกับท่าทางต่างๆ ที่เจ้าตัวแสดงออกมาตั้งมากมาย ขนาดเขามานั่งอยู่ใกล้ ๆ ดองเฮยังไม่รู้สึกตัว ยกมือลูบผมนุ่มเบาๆ อย่างเป็นห่วง แต่คงจะเบามือเกินไปเพราะร่างเล็กข้างๆ เขายังคงยกมือปิดหน้าส่ายหัวไปมาอยู่อย่างนั้น
ซีวอนจึงเพิ่มน้ำหนักของมือให้มากขึ้น จนอีกคนสะดุ้ง ร้องเสียงดังด้วยความตกใจ
“อ๊าก!!!!!..... คุณเล่นบ้าอะไรของคุณ
“ผมนั่งอยู่ตรงนี้ได้สักพักแล้ว หนูด๊องต่างหากเป็นอะไร ทำไมถึงนั่งส่ายหน้าอยู่อย่างนั้นน่ะ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ!!! ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!!!” ดองเฮตวัดสายตาไม่พอใจตัวการของเรื่องที่ทำให้เขามีอาการอย่างนั้น
“เฮ่อ... โอเคๆ ผมผิด...ขอโทษล่ะกัน” ซีวอนบอกอย่างเหนื่อยใจ เอาใจคนตรงหน้าไม่ถูก ดองเฮพยักหน้ารับแล้วจึงออกปากถาม
“ตกลงคุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมไม่ทราบ”
“หนูด๊องต้องอยู่ที่กับผมที่บ้านหลังนี้ ผมให้เจ้าเย่ไปขนข้าวของทั้งหมดของหนูด๊องมาให้แล้ว” ซีวอนกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่สำหรับคนที่ได้ฟัง มันไม่ใช่
“ไม่!!! ผมไม่อยู่ร่วมกับคุณหรอก บ้านผมก็มี ทำไมต้องมาอาศัยคุณอยู่ด้วยไม่ทราบ ผมจะกลับบ้านของผม” ดองเฮปฏิเสธทันควัน พร้อมทั้งเน้นย้ำถึงเคหะสถานที่ตนเป็นเจ้าของ ซีวอนมองด้วยความขุ่นมัว
“ไม่!!! หนูด๊องต้องอยู่ที่นี่ อย่ามาดื้อรั้นกับผมนะ”
“ผมไม่ได้ดื้อ แต่คุณต่างหากที่รั้นไม่เข้าเรื่อง บ้านช่องของผมก็มี... อีกอย่างผมก็บอกแล้วไงว่าผมอยู่คนเดียวได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยใครให้เป็นภาระ” ซีวอนระงับความไม่พอใจไม่ไหวแล้ว กระชากไหล่บางทั้งสองข้างให้หันมาทางตน เขย่าร่างเล็กๆ จนหัวสั่นหัวคลอน กระชากเสียงถามด้วยความข้องใจ
“ทำไมอยู่กับผมมันเป็นยังไง ผมมันตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจนักหรือไง ถึงได้ไม่อยากอยู่ด้วย” เสียงตวาดลั่นของเจ้าบ้านเรียกความสนใจให้กับบรรดาคนงานในบ้านให้รีบออกมาดูเหตุการณ์ทันที
<<< íîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíî >>>
ความคิดเห็น