FULL HOUSE (Super Junior) Yaoi WonHae

ลำดับตอนที่ #8 : FULL HOUSE ..... 7

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดเข้ามาภายในห้องนอนใหญ่ บนเตียงนอนหลังใหญ่ สองร่างต่างไซส์ยังคงกอดก่ายกันอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เมื่อคืน ความร้อนอุ่นๆ ของแสงอาทิตย์ที่ส่องมากระทบเปลือกตาของคนตัวเล็ก

ทำให้ดองเฮรู้สึกรำคาญ มือบางยกขึ้นป้องแสงแดดเมื่อลืมตามาแล้วพบว่าลำแสงอ่อนๆ ตกกระทบเต็มๆ ต้องหยีตาลงแล้วค่อยๆ เปิดรับภาพใหม่อีกครั้ง คิ้วเรียวขมวดด้วยความสงสัย เมื่อรู้สึกหนักตรงช่วงเอวเหมือนกับว่ามีของชิ้นใหญ่มาทาบทับ

ดองเฮขยี้ตาตัวเองให้หายงัวเงี่ยจากการตื่นนอนยามเช้า ดวงตาสีชาพยายามปรับโฟกัสภาพตรงหน้าให้ชัดเจน ไล่มองไปที่ช่วงเอวที่รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับ ดวงตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นท่อนแขนแข็งแรงของใครบางคนทาบทับอยู่ตรงช่วงเอว เงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่สวมกอดตนเองไว้ทันที

บุตรชายคนเดียวของตระกูลลีแทบจะกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่สวมกอดตนอย่างชัดเจน มือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองเสียแทบไม่ทัน พยายามตั้งสตินึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่ช่วงเย็นของเมื่อวานจนถึงตอนนี้

..... เขาโดนซีวอนจับโยนเข้ามาในตัวรถ เพื่อมายังบ้านของพ่อเทพบุตรในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับเขานั้นเห็นว่า ซีวอนเป็นซาตานในร่างเทพบุตรเสียมากกว่า แล้วก็เผลอหลับไป หลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่แสงแดดแยงตานี่แหละ .....

ดองเฮก้มลงสำรวจตัวเอง ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ยังอยู่ครบถ้วน แต่ใบหน้าหวานกลับต้องซีดลง เมื่อมองดูเครื่องแต่งกายของตนที่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ

..... อยากจะโขกกะโหลกตัวเองนัก ชอบหลับลึกไม่รับรู้เรื่องราวเป็นประจำ .....

มือบางยกท่อนแขนหนาออกจากร่างของตนอย่างเบามือมากที่สุด ค่อยๆ เคลื่อนตัวลงจากเตียงกว้างมายืนสำรวจตัวเอง ว่ามีร่องรอยอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า

เรียวขาเล็กๆ ค่อยๆ ย่องไปยังห้องน้ำ แล้วก็เห็นของใช้ส่วนตัวที่ยังใหม่อยู่วางไว้ตรงอ่างล้างหน้า รีบล้างหน้าแปรงฟันให้เสร็จโดยเร็ว พยายามใช้เสียงให้น้อยที่สุด

มือบางจับลูกบิดประตูให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา แล้วเคลื่อนกายออกไปอย่างเงียบๆ โดยคนบนเตียงยังคงนอนนิ่ง ไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด

คนตัวเล็กเดินลงมาตามบันไดของคฤหาสน์ชเว ดวงตาคู่สวยสำรวจการตกแต่งที่ทันสมัย ผสมผสานสองอารยธรรมตะวันออกและตะวันตกเข้าด้วยกันอย่างลงตัวสวยงาม ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มสวยเผยออกให้เห็น กับทัศนียภาพที่มีให้เห็น

เมื่อก้าวเท้าเดินออกมาจากตัวคฤหาสน์ พบเข้ากับสนามหญ้าหน้าบ้านมีดอกไม้นานาชนิดส่งกลิ่นหอม ดวงตาสีชามองบรรดาผีเสื้อหลากสีสันบินวนหยอกล้อกับหมู่มวลดอกไม้ไปมา สายลมอ่อนๆ พัดผมนุ่มปลิวน้อยๆ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเพิ่มความสดชื่นให้กับดองเฮได้เป็นอย่างดี

คนสวนของคฤหาสน์หลังงามเหลือบสายตาเห็น ว่าที่คุณผู้หญิงของบ้านตื่นแต่เช้าลงมาเดินเล่นในสวน รีบวิ่งเข้าไปบอกเล่าให้กับพวกที่อยู่ด้านในรู้ทันที

จนตอนนี้บรรดาคนงานทั้งหลายขออนุญาตคุณแม่นมของคุณชายพร้อมยังดำรงตำแหน่งหัวหน้าคนรับใช้ประจำตระกูล ละทิ้งงานมาลอบสังเกตว่าที่คนสำคัญของตระกูล บุคคลที่จะมาเป็นเจ้านายอีกคนของพวกตนในไม่ช้า

โดยกึมยองอนุญาตตามคำขอร้อง และเนื่องด้วยส่วนหนึ่งมาจากความต้องการของตนเองด้วยเช่นกัน

hhhhhhhhh

บรรดาคนงานต่างยืนนิ่งค้างกับภาพที่ได้เห็น ขนาดเห็นไกลๆ ยังรับรู้ถึงความงามของว่าที่ภรรยาของคุณชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ผิวขาวราวน้ำนมส่องประกายเปล่งรัศมี รอยยิ้มสวยจนเห็นฟันซี่เล็กๆ ทั้งสองข้าง ดวงตาคู่สวยทอประกายสดใส เรือนร่างบอบบางสวมใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของคุณชายเป็นชุดนอน ยิ่งทำให้บุคคลร่างบางนี้น่าทะนุถนอมมากยิ่งขึ้น

บรรดาคนงานและสาวใช้ที่ยืนใกล้คุณแม่นม ต่างคะยั้นคะยอร้องขอให้พาว่าที่นายหญิงมาให้พวกตนได้เห็นหน้าชัดๆ ในระยะใกล้ๆ อีกสักนิด

 กึมยองพยักหน้ารับรู้แล้วจึงเดินเข้าไปทักทายว่าที่คุณผู้หญิงร่างเล็กทันที

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนูดองเฮ เมื่อคืนหลับสบายดีมั๊ยคะ”

ดองเฮสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักจากทางด้านหลัง ขณะที่กำลังมองหมู่มวลดอกไม้และผีเสื้ออย่างเพลินตาเพลินใจ

หันกลับมาเมื่อเห็นว่าเป็นบุคคลด้านหลังเป็นผู้ที่มีอาวุโสมากกว่าตนเอง จึงโค้งก้มศีรษะแสดงความเคารพ สร้างความประทับให้กับผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างมาก

“อรุณสวัสดิ์ครับ เมื่อคืนผมหลับสบายดีมากเลยครับ ขอบคุณนะครับคุณ...เอ่อ...”

“กึมยองค่ะ ดิฉันเป็นแม่นมและหัวหน้าคนรับใช้ของคฤหาสน์หลังนี้น่ะค่ะ” กึมยองลอบมองปฏิกิริยาของคุณหนูร่างเล็กที่จะมีให้ เมื่อรู้ว่าตนเป็นใคร จะเหมือนกับคนที่ผ่านๆ มาของคุณชายหรือไม่

..... ตอนแรกก็นับถือนางอยู่หรอก แต่พอทราบฐานะของนางเท่านั้นแหละ ทุกอย่างกลับพลิกผันทันที .....

ดองเฮส่งรอยยิ้มจริงใจให้กับคนตรงหน้า ก้มศีรษะลงอีกครั้ง เสียงหวานเอ่ยคำที่ทำให้กึมยองฉงนเป็นอย่างมาก

“ผมขอโทษนะครับที่เสียมารยาท... ผมขออนุญาตเรียกว่าคุณป้ากึมยองได้ไหมครับ”

“ได้สิคะ... แต่คุณหนูดองเฮไม่ต้องเติมคำว่า ‘คุณ’ นำหน้าหรอกนะคะ เพราะป้าก็มีฐานะเหมือนกับคนรับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น”

“ทำไมป้ากึมยองคิดแบบนั้นล่ะครับ ด๊องไม่เห็นว่าจะแตกต่างกันตรงไหนเลย เราจะวัดคุณค่าของคนที่ยศตำแหน่งไม่ได้หรอกนะครับ เพราะทุกคนมีค่าความเป็นคนเท่าเทียมกัน”

“หืม... จริงเหรอคะ แต่ป้าว่าเรียกธรรมดาก็พอค่ะ ไม่ต้องมีคุณเคินอะไรนำหน้าหรอกค่ะ ป้ารู้สึกกระดากยังไงไม่รู้” กึมยองบอกด้วยรอยยิ้ม รู้สึกเอ็นดูคนตัวเล็กมากยิ่งขึ้น ในความไม่ถือตัว ไม่แบ่งชั้นวรรณะ ไม่เจ้ายศเจ้าอย่างเหมือนบรรดาแม่ผู้หญิงพวกนั้น คุณชายของเธอเลือกคนไม่ผิดจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นป้ากึมยองก็ห้ามเรียกด๊อง... เอ่อ... ด๊องขอแทนตัวเองว่าอย่างนี้นะครับ... ป้ากึมยองห้ามเรียกด๊องว่าคุณหนูเด็ดขาด เพราะด๊องไม่ได้เป็นอย่างนั้น หรืออยู่ในฐานะระดับนั้นอีกต่อไปแล้วนะครับ ป้ากึมยองจะเรียกด๊องว่า ดองเฮหรือว่าด๊องเฉยๆ ก็ได้ครับ ถือว่าเราแลกกันนะครับ” ดองเฮบอกด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ถูกชะตากับแม่นมของซาตานในคราบเทพบุตรเป็นอย่างมาก

“อย่าดีกว่าค่ะ ป้าไม่ค่อยสะดวกใจ ให้ป้าเรียกแบบเดิมดีกว่านะคะ คล่องปากกว่ากันเยอะเลย..... ป้าว่าตอนนี้แดดเริ่มจะแรงแล้ว เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าไหมคะคุณหนูดองเฮ” กึมยองค้านคำของคนร่างบาง ชักชวนเมื่อเห็นว่าแสงอาทิตย์เริ่มแผ่รังสีแรงขึ้น เดี๋ยวผิวขาวนวลสวยของว่าที่คุณผู้หญิงจะคล้ำเสียก่อน

ดองเฮยู่ปากเล็กน้อยที่โดนขัดใจ แล้วจึงพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับความคิดของแม่นมผู้ใจดี

กึมยองมองว่าที่นายหญิงอย่างเอ็นดูกับกริยาอาการน่ารัก ที่ไม่เสแสร้งแกล้งทำแต่อย่างใด ความงามตามธรรมชาติไร้การปรุงแต่งสร้างเสน่ห์น่ามองให้กับคนร่างเล็กเป็นอย่างมาก

ทั้งสองเดินจูงมือประคองกันเข้าไปยังตัวคฤหาสน์ท่ามกลางสายตาของบรรดาคนงานที่ยิ่งค้างกับภาพที่เห็นในระยะใกล้ของว่าที่เจ้านายอีกคนของพวกเขา

hhhhhhhhh

ซีวอนรู้สึกตัวตื่นแต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้น มือหนาควานหาร่างบางของคนข้างกายที่ตนโอบกอดตลอดคืน แต่กลับคว้าไม่เจอสิ่งใด มีเพียงร่องรอยอุ่นบนที่นอนด้านข้างเท่านั้น เปลือกตาของคนตัวสูงเปิดออกทันทีด้วยความตกใจ

แล้วก็ต้องใจเสียมากยิ่งขึ้น เมื่อไม่เห็นร่างบอบบางอยู่บนเตียงหลังกว้าง พบเพียงรอยยุบของที่นอนเท่านั้น ทำให้รู้ว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน รีบลุกจากเตียงนอนแล้ววิ่งลงมาด้านล่างทันที ตั้งใจจะสอบถามคนงานในบ้านว่าเห็นคนตัวเล็กบ้างหรือไม่

ครั้นเมื่อวิ่งมาถึงชั้นล่าง เสียงพูดคุย หัวเราะของหลายๆ คนดังขึ้นมาจากห้องรับแขก รวมถึงเสียงหวานของคนที่เขานอนกอดเมื่อคืนด้วย ซีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอก

ก้าวขายาวๆ มาตามเสียงสนทนาที่ดังคลอเคล้าอย่างต่อเนื่อง ภาพของคนตัวเล็กจอมดื้อปรากฏให้เห็น ทำให้ซีวอนถึงกับกุมขมับ อยากจะบ้าตาย ลงมาทั้งชุดอย่างนั้นได้ยังไง

“ดองเฮ!!! ใครบอกให้คุณลงมาทั้งชุดนี้” เสียงทุ้มตวาดลั่น ทำให้บุคคลที่รวมตัวกันที่ห้องรับแขกสะดุ้งไปตามๆ กัน ดองเฮหันมาตามเสียงเรียกด้วยความไม่ชอบใจ เสียงหวานโต้ตอบวาจากลับไปทันที

“คุณเป็นบ้าอะไร ตื่นเช้ามาก็เสียงดังใส่ชาวบ้านชาวช่องเขา นอนไม่พอก็กลับขึ้นไปนอนใหม่เลย หนวกหู!!!” คนงานหนุ่มสาวต่างมองหน้ากันด้วยความทึ่ง ในความกล้าขึ้นเสียงใส่คุณชายของคนตัวเล็ก

ซีวอนส่ายหัวด้วยความหนักใจในความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก เดินมานั่งเคียงข้างคนร่างบางแล้วถอดเสื้อนอนมาคลุมขาขาวๆ ให้มิดชิด

กึมยองได้แต่ลอบยิ้มในท่าทางของคุณชายของบ้าน ทำไมนางจะไม่รู้ว่าคุณชายเป็นอะไร นอกจากเกิดอาการหวงไม่อยากให้ใครเห็นผิวขาวๆ ของคุณหนูดองเฮน่ะซิ..... เมื่อคืนคุณชายคงไม่เห็นว่าตนนั้นสวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ให้คุณหนูดองเฮเท่านั้น คงเป็นเพราะผ้านวมผืนหนาบดบังไว้นั่นเอง

ดองเฮพยายามจะหยิบเสื้อของซีวอนที่นำมาคลุมขาของตนออก แต่ซีวอนกลับกดทับไว้แน่นไม่ยอมให้ดองเฮทำได้สำเร็จ คนตัวเล็กหันมามองหน้าซีวอนเขม็งด้วยความไม่พอใจที่เพิ่มระดับขึ้นทีละนิด

“คลุมไว้อย่างนี้แหละ อย่ามาดื้อกับผมนะ แล้วทำไมตื่นแล้วถึงไม่ปลุกผมด้วย”

“จำเป็นด้วยหรือไง ตัวไม่ได้ติดกันเสียหน่อย คุณจะตื่นตอนไหน มันก็เรื่องของคุณสิ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย..... ส่วนคุณน่ะ เป็นพวกชอบโชว์หรือไง เอาเสื้อไปใส่ซะ” ดองเฮจับเสื้อของซีวอนปาคืนให้เจ้าของที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะไขว้ขาสลับกันขึ้นมา นั่งหน้าเชิดท้าทายคนตัวใหญ่กว่า ไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด

ซีวอนมองภาพนั้นด้วยระดับความไม่พอใจเพิ่มขึ้นสูงเหมือนกัน ยังดีที่ดองเฮนั่งไขว่ห้างด้านที่ไม่มีคนงานนั่งรวมตัวกันอยู่ ไม่อย่างนั้นนะเขาจะควักลูกตาคนพวกนั้นออกมาให้หมดเลย

“อรุณสวัสดิ์ครับทุกคน ว้าว...นางฟ้าชุดนอน แหม...ใส่ชุดนี้แล้วคุณหนูดองเฮสวยมากเลยนะครับ” เยซองเดินลงมาสมทบกับบรรดาผู้คนที่นั่งอยู่มากมายในห้องรับแขก

สายตาเหลือบเห็นเพื่อนรักมองคนตัวเล็กนั่งหน้าเชิด ไขว่ห้างไม่เกรงกลัวว่าจะโดนสิงโตตะปบเมื่อใด

 เยซองจึงกระตุ้นอารมณ์หึงหวงของเพื่อนรักทันที โดยการย้ายตัวเองไปนั่งยังฝั่งที่ดองเฮไขว้ขาอวดนวลเนื้อขาวในร่มผ้าด้านใน แกล้งมองด้วยแววตาหื่นกระหายเต็มที่ ไม่ปิดบังสักนิด

“ขอบคุณมากนะครับ คุณเยซองชอบหรือครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะใส่บ่อยๆ นะครับ” ดองเฮยิ้มหวาน ทำให้เยซองถึงกับเคลิ้มไปได้เหมือนกัน แต่กับซีวอนเหมือนโดนไฟร้อนแผดเผา ความหึงหวงบังตาหมดสิ้น

เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนรักและคนตัวเล็กแสนรั้นมีให้กัน มือหนาจับคางมนให้หันมาทางตนแล้วประกบริมฝีปากบางสีสดที่คอยส่งรอยยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขาทันที ตวัดวงแขนช้อนร่างบอบบางของดองเฮขึ้นทั้งๆ อย่างนั้น แล้วสาวเท้ายาวๆ เดินขึ้นห้องนอนตัวเองทันที

ไม่ต้องบอกถึงอาการของแต่ละคน ที่อยู่ร่วมเป็นสักขีพยานในการกระทำเมื่อสักครู่ของคุณชายชเว ว่าจะอึ้ง นิ่ง ค้างกันขนาดไหน ก็ขนาดที่ว่าคุณแม่นมกึมยองและเพื่อนรักอย่างเยซองยังต้องเบิกตากว้าง อ้าปากค้างไปตามๆ กัน มาได้สติก็ต่อเมื่อเสียงประตูปิดดังสนั่นมาจากด้านบนนั่นแหละ

..... โชคดีนะครับคุณหนูดองเฮ .....

hhhhhhhhh