คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part 8
สองแฝดหน้าหวานที่วันนี้ออกจากบ้านมายังบริษัท ชอง คอร์ปอเรชั่น จำกัด แต่เช้า เดินเข้าไปนั่งรอที่ห้องของท่านรองประธานชอง คิบอม โดยคีย์การ์ดผ่านเข้าออกทุกพื้นที่ อภินันทนาการจากคุณ
เวลาเช้าตรู่ขนาดนี้ยังไม่มีใครมาทำงาน ถือเป็นเรื่องดีเพราะไม่มีใครเห็นหน้า จะได้ไม่มีใครไปบอกท่านผู้บริหารระดับสูงทั้งสาม ถ้าเกิดรู้ตัวก่อนเดี๋ยวไม่ได้เห็นอะไรดีๆ
“ปลาน้อย เค้าหิวอ่ะ ตัวลงไปหาอะไรกินกับเค้าหน่อยสิ”
“หืม..ก่อนออกจากบ้านก็กินอะไรมาแล้วไม่ใช่เหรอ ร่างกายจะเผาผลาญดีไปไหน”
“โห..แค่ขนมปังแผ่นเดียวเองนะ เค้าต้องใช้สมองในการรับมือเรื่องวันนี้นี่” ดงแฮทำปากยู่ ยื่นให้พี่ชาย
“อย่างตัวต้องคิดล่วงหน้าด้วยหรือไง เห็นพลิกแพลงสถานการณ์ได้ตลอด”
“ไม่ต้องพาออกนอกเรื่องเลย ตกลงจะไปกับเค้ามั้ย”
“ไม่ไปได้ไหม อยากอยู่เซอร์ไพรส์ภรรเมียชั่วคืนเสียหน่อย ไม่โกรธเค้านะ”
“โอเคๆ ยอมก็ได้ เห็นว่าเพิ่งได้กันใหม่ๆ นะ แต่ยอมให้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ คราวหน้าไม่ยอมด้วย แล้วตัวไม่ต้องรอเค้านะ หาอะไรกระแทกท้องเสร็จ เค้าจะไปเล่นกับน้องหมาซะหน่อย ดูซิจะหวงเจ้านายขนาดไหน”
“จ้า ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรโทรเรียกเค้านะ จะรีบไปทันที”
“โอเค งั้นเค้าลงไปก่อนนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น จุ๊บ”
... ...
... ...
ค๊อฟฟี่ช๊อปชั้นล่างของตัวอาคาร คึกคักเป็นพิเศษ เพราะลูกค้าคนสวย ทายาทตระกูลดังเข้ามาใช้บริการ ดึงดูดพนักงานให้แวะเวียนเข้ามาร่วมใช้บริการด้วยเช่นกัน แค่เห็นใบหน้าหวานๆ ที่มองเมนูอาหารอย่างใจจดใจจ่อ ตัดสินไม่ได้ว่าจะสั่งอะไรมาทานดี ก็มีความสุขแล้ว
บริกรของร้านแย่งกันทำหน้าที่ต้อนรับ จนต้องใช้วิธีจับไม้สั้นไม้ยาว ใครจะเป็นผู้โชคดีเข้าไปบริการคนสวย เมื่อหาผู้ชนะได้แล้ว บริกรหนุ่มรูปหล่อขวัญใจสาวๆ ของอาคารแห่งนี้ รองจากผู้บริหารระดับทั้งสาม วอนบินได้รับหน้าที่ไปยืนรอรับออเดอร์ด้วยความเต็มใจ ต่อให้นั่งคิดนานขนาดไหนก็รอได้
ใบหน้าสวยหวานของคนตัวเล็กเงยขึ้นสบตากับบริกรหนุ่ม สั่งอาหารที่ตนอยากทาน วอนบินมือไม้สั่น จดรายการอาหารแทบอ่านไม่ออก เมื่อได้สบดวงตาสีชามีเสน่ห์คู่นั้น ดงแฮส่งยิ้มให้บริกรเป็นการขอบคุณในการบริการ
ลูกค้าภายในร้านต่างมองท่าทางน่ารัก สดใสของคุณหนูแสนสวยตระกูลดัง อมยิ้มเป็นการใหญ่ที่เห็นคุณหนูลีทำตาโต เมื่อเห็นหน้าตาและปริมาณของอาหาร ดูแล้วคงจะมีมากกว่าโต๊ะอื่นเป็นแน่
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ทำไมอาหารมันเยอะจังครับ ทำมาให้ผิดหรือเปล่าครับ ผมสั่งแบบธรรมดานะครับ ไม่ใช่พิเศษ”
“ไม่ผิดหรอกครับ ทางร้านจัดมาให้เป็นพิเศษ สำหรับคุณน่ะครับ”
“เพื่อผม...ครับ..ขอบคุณครับ .. ฝากขอบคุณทุกคนด้วยนะครับ” ดงแฮยิ้มหวานให้ แม้จะยังงงๆอยู่ นั่งมองอาหารตรงหน้า จะกินหมดไหมเนี่ย ถ้าไม่หมดเสียดายตายเลย
บรรยากาศของร้านยิ่งสายยิ่งคึกคักเป็นพิเศษ เมื่อใกล้เวลาเข้างาน พนักงานที่มาแต่เช้า บอกเล่าต่อๆ กันถึงคุณหนูลีที่นั่งในร้านค๊อฟฟี่ช๊อป ต่างพากันมาต่อแถวซื้อของ ขอเพียงได้เห็นหน้าหวานๆ เพียงครู่เดียว เพื่อเป็นกำลังใจในการทำงาน บางคนสงสัย ทำไมคุณหนูลีถึงมาอยู่ที่นี่ แต่พอเห็นรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งมาให้บุคคลที่มองอยู่โดยรอบ ก็ไม่มีใครสงสัยอะไรแล้ว
บางรายใจกล้าเดินเข้าไปทักทาย พูดคุยอย่างสุภาพ ก็ได้รับการตอบรับอย่างสุภาพกลับมาเช่นกัน ไม่ได้มีท่าทางหยิ่ง ยโส หรือถือว่าตนเองนั้นเป็นคนดัง อยู่คนละระดับกับพนักงานธรรมดา สร้างความประทับใจให้เป็นอย่างมาก ... คนอะไร สวย น่ารัก อัธยาศัยดีอีกต่างหาก...
“พี่ยุน พี่บอม ตรงค๊อฟฟี่ช๊อปมีอะไรกัน ทำไมพนักงานต่อแถวยาวขนาดนั้น”
สามหนุ่มผู้บริหารระดับสูงเดินทางมาถึงบริษัทก็เห็นความวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โดยเฉพาะที่ค๊อฟฟี่ช๊อปประจำสำนักงานแห่งนี้ ที่มีผู้คนหนาตาผิดปกติ น้องเล็กของบ้านสงสัยถาม
“ไม่รู้สิ สงสัยมีการลดราคาขนานใหญ่มั้ง ไม่ต้องสนใจหรอก รีบขึ้นไปทำงาน จะได้เวลาแล้ว” ยุนโฮตัดความสงสัยของชางมินอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่ถ้าท่านประธานรู้ถึงสาเหตุของมวลชนทั้งหลายนะ คงจะเต้นเป็นเจ้าเข้าแน่นอน
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
“สวัสดีครับ คุณยุนอา วันนี้มีอะไรให้ผมเซ็นต์บ้างไหมครับ” คิบอมเดินมาหาเลขาคนสวยหน้าห้องด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ขอเรียกความมั่นใจกลับคืนมาก่อน
“สวัสดีค่ะ ท่านรอง ยุนอาเตรียมไว้ให้พร้อมแล้วค่ะ” เลขาสาวยิ้มหวานให้เช่นกัน
“ดีครับ เชิญในห้องพร้อมกันเลยนะครับ จะได้ไม่เสียเวลา”
“ค่ะ ท่านรอง” คิบอมและยุนอาเดินเข้ามาในห้อง กดล็อคประตูกันบุคคลอื่นมารบกวน เดินไปยังโซฟารับแขกตัวใหญ่ กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเต็มที่ โดยที่ไม่รู้ว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญ แต่สำคัญนั่งรออยู่ข้างใน
ทงเฮนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของท่านรองประธาน ดวงตาคู่สวยเหม่อมองวิวด้านนอก รอยยิ้มสวยเผยออกมาเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันเมื่อได้ยินเสียงกดล็อคประตู นั่งรอให้ท่านรองประธานเดินมาประจำที่ แต่สิ่งที่ได้ยินกลับกลายเป็นเสียงครางของหญิงสาวแทน
ทงเฮหมุนเก้าอี้กลับไปมอง ตาโตๆ เบิกกว้างก่อนจะหรี่ลงกับภาพตรงหน้า มือบางหยิบเครื่องมือสื่อสารสมัยใหม่ ราคาแพง บันทึกภาพตรงหน้า ภาพของเมียชั่วคืนที่กำลังจูบดูดดื่มกับหญิงสาวที่ไม่คุ้นหน้า ตาเดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นเลขาหน้าห้อง
แฝดคนพี่จัดการส่งภาพไปยังคุณ
...ดีจังได้ดูหนังสดอีกแล้ว ขอดูลีลาหน่อยนะพี่บอม จะเร้าใจเหมือนคืนนั้นไหม...
ยุนอาลืมตาหมายจะสบดวงตาที่น่าหลงใหลของคนข้างบน ตกใจเมื่อเห็นบุคคลอื่นอยู่ในห้องด้วย ขัดขืนการกระทำของเจ้านายหนุ่ม
คิบอมส่งเสียงจิจ๊ะที่ถูกขัดใจ ดันตัวขึ้นออกห่างจากหญิงสาวเล็กน้อย
“คุณเป็นอะไร คุณยุนอา” คิบอมถามเสียงเขียว
“มะ...มีใครก็ไม่ทราบอยู่ที่โต๊ะของท่านรองค่ะ” ยุนอาตะกุกตะกักตอบ คิบอมหันไปมอง ตกใจหน้าซีด ยันตัวลุกขึ้นจากเลขาสาวทันที เมื่อเห็นหน้าบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญ
“น้องด๊อง!!!!!~” ทงเฮส่งยิ้มหวาน ยกมือขึ้นโบกทักทาย
“สวัสดีครับพี่บอม ทำธุระให้เสร็จก่อนก็ได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ ด๊องรอได้ หรือจะให้ด๊องออกไปรอข้างนอกก่อนดี ว่ายังไงครับ”
“นายเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” ยุนอามองคนที่นั่งเก้าอี้ท่านรองตาขวาง
“เฮ้อ!!!! สุนัขหน้าห้องที่นี่เหมือนกันหมดเลยหรือไงครับพี่บอม ที่หน้าห้องคุณยุนโฮก็ตัวนึง ยังมีห้องพี่อีก แล้วห้องมินมินจะหวงเจ้านายออกนอกหน้าอย่างนี้หรือเปล่าครับ”
“นายว่าใครเป็นหมา”
“ผมไม่ได้เอ่ยชื่อใคร อยากรับก็รับไปสิครับ”
“หนอย...แก ...” ยุนอากัดฟันพูด
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!! คุณยุนอา ออกไปได้แล้ว อย่าให้ใครเข้ามารบกวนจนกว่าผมจะสั่ง” คิบอมตวาดเลขาสาวที่ทำกริยาไม่สมควรกับคนร่างบาง
“แล้วก็ช่วยเก็บข้าวของ ลงไปที่ห้องฝ่ายบุคคลด้วยนะครับ เผอิญว่าผมใจดี อยากให้เงินเดือนคุณล่วงหน้าซักหกเดือน ในฐานะจงรักภักดีกับเจ้านายเกินเหตุ”
“นายหมายความว่ายังไง” ยุนอาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากห้อง
“พี่บอมครับ พี่บอมให้เพ็ดดีกรีเขาไม่เพียงพอหรือไงครับ สมองถึงไม่เจริญเติบโต” ทงเฮส่ายหน้าระอาใจ ต้องให้อธิบายทั้งหมดหรือไง
“กรี๊ดๆๆๆๆ !!!! ท่านรองคะ ยุนอาไม่ยอมนะคะ ท่านรองต้องจัดการให้ยุนอาด้วย”
“โอ๊ย!!!! หยุดเห่าได้แล้ว แสบแก้วหู จะแหกปากหาตัวผู้ที่ไหน ยังไม่ถึงหน้าติดสัตว์ซะหน่อย”
“แก...ขอซักทีเถอะ” ยุนอาหมายจะเข้ามาตบสั่งสอน แต่คนหน้าหวานไม่ได้กลัวแต่อย่างใด
“หยุดอยู่ตรงนั้น!!!! ลองเข้ามาแตะตัวผมแม้แต่ปลายก้อย เธอไม่มีผืนดินให้กลบหน้าแน่” ทงเฮจ้องอีกฝ่ายตาลุกวาว ยุนอาชักมือกลับเมื่อเห็นสายตาที่ส่งมา
“ท่านรองคะ ช่วยยุนอาด้วย มันขู่ฆ่ายุนอา ยุนอากลัว” ยุนอาออเซาะเจ้านายหนุ่มเหมือนที่เคยทำ
“ผมไม่ได้ขู่ ผมทำจริงแน่ และช่วยปล่อยมืออกจากพี่บอมของผมด้วย .... พี่บอมครับ อย่าลืมไปล้างน้ำยาฆ่าเชื้อด้วยนะครับ เผื่อมีเห็บ หมัดมันจะได้ตายๆ ซะ”
“กรี๊ดๆๆๆๆ”
“พอได้แล้วคุณยุนอา ผมบอกให้หยุด” คิบอมตะคอกเลขาสาวอย่างหมดความอดทน เดินมาหาทงเฮ ที่หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดบริเวณที่ยุนอาจับ
“เดี๋ยวด๊องพาไปฆ่าเชื้อนะครับพี่บอม” แฝดคนพี่ยิ้มหวานให้ท่านรองประธาน คิบอมยิ้มตอบเอาใจ ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง ขอผ่อนหนักเป็นเบาก่อน
“ครับ พี่บอมตามใจน้องด๊องทุกอย่างครับ น้องด๊องมาหาพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” คิบอมนั่งตรงพนักวางแขน ยกมือขึ้นลูบเรือนผมนุ่ม
ยุนอาอ้าปากค้าง กำลังจะถามบางอย่างเพื่อให้หายข้องใจ แต่มีคนขัดเสียก่อน
ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...
“ขออภัยครับท่านรอง ผมได้รับคำสั่งจากคุณนายชอง ให้มาเชิญคุณอิม ยุนอา ออกจากบริษัท พร้อมเงินชดเชยหกเดือนครับ แล้วคุณลีน่าจะขึ้นมาทำหน้าที่แทนครับ เชิญครับคุณอิม ยุนอา” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่ได้รับสายตรงจากภรรยาอดีตท่านประธานที่เคารพ รีบขึ้นมาจัดการให้ทันที
ทงเฮยิ้มอย่างสะใจ ถูกใจในความรวดเร็วของคุณแม่ยาย
“หมายความว่ายังไงคะ ดิฉันทำอะไรผิด บอกเหตุผลได้ไหมคะ ดิฉันบกพร่องต่อหน้าที่ตรงไหน” ยุนอาท้วง ใครจะยอมออกง่ายๆ แหล่งเงินแหล่องทองอยู่ตรงหน้า ไม่ยอมเสียไปง่ายๆ เด็ดขาด
“คุณยุนมีแจ้งว่า คุณใช้ความสามารถในทางที่ไม่ควร...”
“เต้าไต่ ไม่ใช่ไต่เต้า” ทงเฮเสริมคำพูดของผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่ยังพูดไม่จบดี คิบอมและผู้จัดการขำ ไม่ค่อยแสดงออกเลยนะ
“อย่างที่คุณทงเฮพูดมา ผมว่าคุณทำตามดีกว่านะ ผมจะทำว่าคุณลาออกไม่ใช่โดนปลด เชิญครับ” ทงเฮโบกมือบ๊าย บายพร้อมส่งรอยยิ้มไปให้ ยุนอาเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป ปิดประตูเสียงดัง
“น้องด๊องมาหาพี่มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ มาดักรอพี่แต่เช้า” คิบอมลูบเรือนผมนุ่มไป พูดไป
“คิดถึง” สั้น... ง่าย... ได้ใจความ คิบอมใจเต้นตึกตัก มองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“คิดถึงพี่...?”
“ใช่ครับ ด๊องคิดถึงพี่ ตอนแรกกะว่าจะมาตกลงเรื่องแต่งงาน แต่พอมาเห็นพี่บอมทำแบบนั้นแล้ว ด๊องเสียใจนะครับ” ทงเฮพูดพลางทำหน้าสลด คิบอมรู้สึกผิดที่ทำอย่างนั้นลงไป เพียงแค่ต้องการเรียกความมั่นใจกลับมา
“พี่บอมขอโทษครับ น้องด๊องยกโทษให้พี่ได้มั้ย” คิบอมบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน นอกจากคนในครอบครัว
ทงเฮลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยกมือขึ้นลูบไล้แก้มป่องของคนตรงหน้า จ้องลงไปในดวงตาสีดำคมเข้ม ต่างฝ่ายต่างจ้องด้วยความลึกซึ้ง จนคิบอมต้องเป็นฝ่ายหลบตา
แฝดคนพี่ยกยิ้มในท่าทางของคนตัวโตกว่า จับคิบอมเอนลงกับโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในลักษณะกึ่งยืนกึ่งนอน คิบอมตัวสั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เป็นปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อนึกถึงคืนนั้น ร่างกายฝั่งจำสัมผัสที่คนด้ายบนเป็นผู้กระทำ ใบหน้าคมขึ้นสีจัด นึกอายตัวเองที่ต้องการสัมผัสของเมะหน้าหวาน เบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบดวงตาสีชา กลัวลุ่มหลงเฉกเช่นคืนนั้น
หนุ่มหน้าหวานเกือบหลุดขำ ตอนแรกจะแกล้งเล่นเท่านั้น แต่พอเห็นท่าทางของคิบอมแล้ว สนองให้หน่อยจะเป็นอะไรไป ปล่อยพันธนาการ ยันตัวขึ้น คิบอมมองด้วยความโล่งใจปนสงสัย แฝดคนพี่เดินไปกดล็อคประตู แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ กดอินเตอร์โฟนไปหาเลขาคนใหม่ที่ถูกใจ รู้นิสัยกันดี
“คะ..ท่านรอง ต้องการอะไรคะ”
“คุณลีน่า ห้ามให้ใครมารบกวนเด็ดขาดนะครับ ถ้าใครมาติดต่องานให้ฝากเรื่องไว้ หรือถ้ามีเรื่องด่วนให้ไปหามินมิน บอกว่าผมฝากมา ขอบคุณครับ”
“ค่ะ คุณทงเฮ ตามสบาย ลีน่าจะทำตามที่สั่งทุกประการ วางใจได้ค่ะ”
ทงเฮสั่งความเสร็จ หันมามองคิบอมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คิบอมขนลุกเกรียว เสียวสันหลังเหมือจะต้องเสียตัวอีกครั้ง ทงเฮเดินเข้าไปใกล้คิบอมที่ถอยหลังไปจนถึงโซฟาตัวใหญ่
“พี่บอมเป็นอะไรครับ ทำไมยืนหน้าซีด ตัวสั่นขนาดนั้น” ทงเฮเดินตามไปเรื่อยๆ คิบอมก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ เช่นกัน สุดท้ายก็ตัน ล้มลงไปบนโซฟาที่เมื่อครู่เขากกกอดอยู่กับเลขาสาว
“น้องด๊องจะทำอะไรพี่ครับ” คิบอมถามเสียงสั่น ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
“พี่บอมรู้มั้ยครับว่าพี่ทำผิด คนทำผิดต้องโดนลงโทษ” ทงเฮบอกเสียงนิ่ม เดินมานั่งคร่อม กักคิบอมไว้ในอ้อมแขน
“พะ...พี่ทำอะไรผิดครับ”
“ยังไม่รู้ตัวอีกหรือครับ ด๊องบอกให้ก็ได้ พี่บอมผิดที่ให้คนอื่นมาถูกเนื้อต้องตัว” ขณะที่พูด ทงเฮไล้ฝ่ามือไปตามใบหน้าคม เรื่อยลงมายังลำคอ ลูบไล้ไปทั่วกายแกร่ง
“พี่ขอโทษครับ ต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นอีก” คิบอมรีบให้สัญญา หวังเพียงจะรอดพ้นเหตุการณ์ต่อไปได้
“ได้ครับ ด๊องยกโทษให้ แต่ด๊องต้องทำโทษพี่บอม จะได้หลาบจำ จำไว้นะครับ ไม่ว่าใครก็ตาม ห้ามแตะพี่บอมเด็ดขาด ด๊องแตะได้คนเดียว” สิ้นคำพูด ทงเฮประกบริมฝีปากหยักทันที บดขยี้อย่างแรงต้องการลงโทษคนข้างล่างที่บังอาจไปจุมพิตกับคนอื่น ล้างพิษไปในตัว
คิบอมพยายามต่อต้าน ขัดขืน แต่ร่างกายไม่สัมพันธ์กันจิตใจ เปิดหยักเปิดต้อนรับเรียวลิ้นเล็กสีชมพูเข้ามาเกี่ยวกระหวัด แลกเปลี่ยนความหวานกันและกัน มือบางปลดเนกไทเส้นสวยออกจาลำคอแกร่ง จับมือของคิบอมขึ้นเหนือหัว หมายจะพันธนาการเหมือนคืนก่อน คิบอมละใบหน้าออกมาด้วยสีเข้าจัด ตามความต้องการที่มีมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยคำน่าอายออกมา
“ไม่ต้องมัด พี่ยอมน้องด๊องแล้ว”
ความคิดเห็น