คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : FULL HOUSE ..... 6
คฤหาสน์หลังงาม สวยหรูของตระกูลชเว ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางป่าไม้คอนกรีตของเมืองใหญ่ รายล้อมด้วยอากาศบริสุทธิ์ ไร้มลพิษต่างๆ ที่มีมากมายในเขตตัวเมือง
เนื่องด้วยเจ้าของโครงการหมู่บ้านจัดสรร ต้องการให้ผู้อยู่อาศัยได้รับความผ่อนคลายจากมลภาวะต่างๆ ที่ต้องเผชิญให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ต้นไม้นานาพันธุ์ หลากหลายชนิดถูกปลูกรอบๆ โครงการ ให้ความร่มรื่นตลอดสองข้างถนนภายในโครงการ เพิ่มบรรยากาศสีเขียวสดชื่น รวมถึงอากาศบริสุทธิ์ให้กับผู้อยู่อาศัยโดยทั่วถึง
รถยนต์ประจำตระกูลแล่นด้วยความนิ่มนวล เพื่อให้เจ้านายที่นอนหลับสบายอยู่บนร่างเล็กๆ ของคุณหนูคนสวยไม่ตื่นขึ้นมาเสียก่อน ภาพหายากแบบนี้ต้องมองนานๆ หน่อย อยากจะบันทึกภาพไว้ด้วยซ้ำ แต่เกรงว่า ถ้าเจ้านายเกิดรู้เรื่องขึ้นมาล่ะก็ เขาคงจะไม่รอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชแน่ๆ
จนกระทั่งรถยนต์แล่นมาถึงคฤหาสน์หลังงามของผู้ทรงอำนาจทางธุรกิจของประเทศ คนขับรถคนสนิทจึงได้ปลุกให้ผู้เป็นนายรู้สึกตัว
ซีวอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากแรงสะกิดเรียกของคนขับรถคนสนิท รอยยิ้มมีเสน่ห์เผยออกกว้างจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง เมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็กที่เขานอนแนบซบอยู่ จำได้ว่าก่อนที่จะหลับนั้น มือบอบบางทั้งสองข้างของคุณหนูดองเฮ ยังอยู่ข้างลำตัวอยู่เลยไม่ใช่เหรอ... แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้มาโอบกอดกายเขาซะแน่นเชียว คิดว่าเขาเป็นหมอนข้างหรือยังไง
เจ้าของคฤหาสน์หลังงามช้อนมืออุ้มคนตัวเล็กแนบอกแกร่งพาออกจากรถอย่างเบามือที่สุด โดยมีคนขับรถคนสนิทเปิดประตูส่งรอยยิ้มที่แฝงประกายล้อเลียนให้ ชายหนุ่มอยากจะเข้าไปเตะท่าทางกวนประสาทของคนสนิทสักทีสองที.....
ถ้าไม่ติดว่ากลัวคนตัวเล็กที่กำลังหลับสนิทตื่นมา เขาอยากจะให้ดองเฮนอนพักผ่อนให้ได้มากที่สุด รู้ดีว่าร่างในอ้อมแขนเหน็ดเหนื่อยมากขนาดไหนแล้วล่ะก็ ไอ้เจ้านี่ไม่รอดฝ่าเท้างามๆ ของเขาแน่.....
เทพบุตรรูปงามส่งรอยยิ้มให้กับแม่นมของตนที่อยู่ในห้องรับแขกขณะอุ้มคนร่างเล็กผ่านหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของเขาชั้นบน
บรรดาคนงานในบ้านต่างมองด้วยความสนใจ สงสัยว่าบุคคลที่เจ้านายของตนอุ้มมาด้วยนี้เป็นใครมาจากไหน ทำไมคุณชายของพวกเขาถึงได้ปฏิบัติกับร่างเล็กๆ นั่นด้วยความอ่อนโยนขนาดนี้
สายตาของคนงานทั้งหลายต่างบรรจบลงที่คนขับรถที่เดินตามเข้ามาภายหลัง ต่างเข้าไปรุมล้อมสอบถามกันเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะคุณแม่นมที่เลี้ยงคุณชายของคฤหาสน์มาตั้งแต่เล็กจนโต เร่งรัดเอาคำตอบโดยไวจากคนที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์คนเดียวในที่นี้
“นี่มันเรื่องอะไรกันมินวู คุณชายพาใครกลับมาด้วย รีบๆ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ...!!!!”
“ผมก็ไม่ทราบหรอกครับคุณแม่นมกึมยอง แต่ดูจากท่าทางของคุณชายแล้ว น่าจะเป็นคนที่มีความสำคัญกับคุณชายมากๆ เลยนะครับ ไม่อย่างนั้นคุณชายคงจะไม่อุ้มพาดบ่า แล้วจับโยนเข้ามาในรถหรอกครับ” มินวูตอบคำถามของกึมยองตามที่สายตาของตนเห็นด้วยรอยยิ้มทะเล้น
บรรดาคนฟังทั้งหลายต่างตาโต อ้าปากค้าง เมื่อได้ฟังถ้อยคำของมินวู ไม่คิดว่าเจ้านายของพวกตนจะทำแบบนั้นได้
“จริงเหรอ!!!~ แล้วรู้มั๊ยว่าคุณคนนั้นเป็นใคร” กึมยองถามต่อ
“ผมไม่รู้ตื้นลึก หนาบางนะครับป้ากึมยอง รู้แต่ว่าเป็นบุตรชายของนักธุรกิจคนนึง ที่คุณชายไปร่วมงานศพวันนี้น่ะครับ..... ถ้าป้ากึมยองอยากจะทราบเรื่องราวให้ละเอียดมากกว่านี้ล่ะก็ ผมว่าป้ากึมยองรอถามคุณเยซองดีกว่านะครับ อีกสักพักก็มาถึงแล้ว... นั่นไงครับมาถึงพอดีเลย” มินวูบอกข้อมูลบางส่วนที่ตนรู้เท่านั้น ถ้าจะให้ลงลึกจริงๆ คงจะต้องถามยังเพื่อนสนิทของคุณชายเอาเอง
เยซองเดินเข้ามาในตัวบ้านหลังใหญ่ด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม หลังจากนำรถของคุณหนูตัวเล็กไปจอดเรียบร้อยแล้ว ชะงักเท้าอยู่ตรงหน้าประตู เมื่อเห็นบรรดาคนงานในบ้านมองมาที่ตนเขม็ง ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรผิดไว้หรือเปล่า จึงส่งรอยยิ้มเจื่อนๆ ให้ กำลังจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่มีเสียงของคนที่ตนเคารพเหมือนมารดาเรียกไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวค่ะคุณเยซอง จะหนีไปไหนคะ เข้ามาหาป้าซะดีๆ แล้วบอกป้ามาด้วยว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงมายังไง ทำไมคุณชายถึงได้อุ้มใครก็ไม่รู้กลับมาด้วย”
“หา...อะไรนะครับ!!! ป้ากึมยองพูดว่ายังไงนะครับ ไอ้วอนมันหิ้วใครกลับมา” เยซองตะโกนถามด้วยความตกใจ ก็มันนั่งรถมากับคุณหนูดองเฮคนสวย แล้วมันเอาเวลาที่ไหนไปหิ้วใครกลับมาด้วย
“ไม่ใช่หิ้วคะ อุ้มใครไม่รู้กลับมาด้วยค่ะ” กึมยองค้อนให้กับเพื่อนรักของเจ้านายตน ฟังไม่ชัดแล้วจับไปกระเดียด เยซองหันไปมองหน้าคนขับรถคนสนิทของเพื่อนรัก แล้วเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ก็คุณหนูคนสวยร่างเล็กๆ ทายาทคนเดียวของนักธุรกิจชื่อก้อง คนที่คุณชายชเว ซีวอนบังคับอุ้มพาดบ่า พามาจากในงานพิธีฝังศพวันนี้ยังไงครับคุณเยซอง” มินวูตอบคำถามจากสายตาของเพื่อนรักเจ้านายรูปหล่อยาวเหยียด ด้วยรอยยิ้มอย่างรู้กันสองคนกับเยซอง
“อ๋อ...นึกว่าใคร คุณหนูดองเฮนี่เอง แล้วตอนนี้ไอ้วอนพาคุณหนูคนสวยของผมไปไหนแล้วล่ะครับเนี่ย” เยซองพยักหน้าหงึกหงัก สอบถามถึงเพื่อนรักพร้อมด้วยคนตัวเล็กที่มาด้วยกัน
“โน้นค่ะ คุณชายพาขึ้นห้องนอนไปแล้ว” กึมยองบอกด้วยอาการไม่ค่อยพอใจนัก เมื่อเยซองยังไม่ยอมเฉลยเรื่องราว ให้ความกระจ่างใดๆ กับพวกตนมากนัก
“หา!!!! จริงเหรอครับ... ห้องนอนที่มันหวงนักหวงหนานี่นะครับ ไม่อยากจะเชื่อเลย... สงสัยบ้านเราจะมีคุณผู้หญิงของบ้านซะแล้วล่ะครับ” คำบอกกล่าวของกึมยองสร้างความแปลกใจให้กับเยซองเป็นอย่างมาก
ธรรมดาแล้วห้องนอนของซีวอนถือเป็นเขตหวงห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งย่ามเป็นอันขาด ยกเว้นเขา แม่นมกึมยองและคนทำความสะอาดที่คุณแม่นมเป็นคนพาเข้าไปเท่านั้น นอกเหนือจากนี้ลองแหยมเข้าไปสิ คุณชายเทพบุตรได้เอาตาย
“ตกลงแล้วเรื่องมันเป็นยังไงคะ คุณเยซองจะเล่าให้ป้าฟังได้หรือยัง อยากจะรู้ใจแทบขาดแล้วนะคะเนี่ย.....
ถ้าเกิดว่าคุณคนนั้นเป็นคนไม่ดี หวังจะปลอกลอก หุบสมบัติของคุณชาย ป้าจะได้เตือนคุณชายให้ระวังตัวได้ทัน” กึมยองบอกด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าคุณชายของนางที่เลี้ยงมาแต่เล็กจะโดนหลอกได้
“โหย...ป้ากึมยองไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ คุณหนูดองเฮไม่มีความคิดที่จะมาหลอก หรือว่าปลอกลอกไอ้คุณชายของป้าหรอกครับ มีแต่ไอ้คุณชายเจ้าเล่ห์ปากแข็งของป้าน่ะแหละครับ ที่จะหลอกบังคับให้เขามาอยู่ด้วย” เยซองบอกพร้อมกับส่ายศีรษะเร็วๆ ย้ำความคิดของตนเองให้แม่นมของเพื่อนรักเข้าใจ
“หมายความว่ายังไงคะ คุณเยซองบอกป้ามาเลยนะคะ เนี่ยดูสิคะว่าเจ้าพวกนี้อยากรู้กันขนาดไหน” กึมยองชี้ให้ดูคนงานทั้งชายหญิงที่นั่งกันหน้าสลอน ส่งสายตาปริบๆ
“ครับๆ เรื่องมันเป็นแบบนี้นะครับ คนที่ไอ้วอนมันอุ้มมาก็คือ คุณหนูลี ดองเฮ.....” เยซองเล่าเรื่องราวให้กับบรรดาคนงานทั้งหลายที่ตั้งใจฟัง ประวัติของว่าที่คุณผู้หญิงของคฤหาสน์หลังใหญ่ ทยอยออกมาจากปากของเยซอง รวมถึงแผนการให้คนปากแข็งยอมรับความรู้สึกของตัวเองซะที
กึมยองและคนงานในบ้านต่างอึ้งในการกระทำของคุณชายเทพบุตรของตน รวมถึงวิธีการบังคับ ลากตัวคนร่างเล็กต่างๆ ที่ผ่านมา ไม่อยากจะปักใจเชื่อเท่าใดนัก แต่มีพยานรู้เห็นอยู่ในเหตุการณ์ตั้งสองคน เลยทำให้ค้านไม่ได้เต็มที่ ต้องยอมรับความจริงที่ได้รับฟังจากปากของคนสนิททั้งสองที่รู้ใจคุณชายของบ้านเป็นอย่างดี
“สงสัยบ้านเราคงจะมีคุณผู้หญิงจริงๆ ก็คราวนี้เองล่ะสิคะเนี่ย แหม...แค่เห็นหน้าผ่านๆ ไม่ชัดเจน ยังเดาได้ว่าน่ารักขนาดไหน”
“ถูกต้องที่สุดครับ คุณหนูดองเฮของผมน่ะน่ารักที่สุดเลยครับ นิสัยก็ดี ยิ้มก็สวย เสียงก็เพราะ ตัวเล็กน่าทะนุถนอมมากที่สุด” เยซองเห็นด้วยกับคำพูดของกึมยองทุกประการ แถมยังกล่าวอ้างสรรพคุณของคุณหนูลีเพิ่มเติม
“เหรอคะ... ว่าแต่ว่า ตกลงแล้วคุณหนูดองเฮนี่เป็นคนสำคัญของใครกันแน่คะ ของคุณชายหรือว่าของคุณเยซองคะ”
“โถ่...ป้ากึมยองครับ ผมแค่ติดปากเท่านั้นเอง หมั่นไส้ไอ้คุณชายนั่นมากไปหน่อย ทำเป็นปากแข็งดีนักต้องแกล้งซะให้เข็ด”
“ค่าๆ ... อย่าแกล้งให้มากเกินไปนะคะ เดี๋ยวคุณชายจะลงแดงตายซะก่อน คุณเยซองจะโดนพาลได้นะคะ” กึมยองเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี รู้จักนิสัยของคนที่ตัวเองเลี้ยงมาเป็นอย่างดีว่าเวลาพาลแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมมีแบล็คดี ก็คุณหนูดองเฮนั่นไงครับ รับรองไอ้คุณชายซีวอนไม่กล้าทำอะไรผมแน่ๆ ครับ” เยซองกระหยิ่มยิ้มย่อง ลองนึกถึงเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นภายหน้า คงจะสนุกพิลึก
..... คอยดูนะไอ้วอน ข้าจะแกล้งให้เอ็งหัวปั่นไปเลย อยากปากแข็งดีนัก ข้าจะรอดูนะว่าเอ็งจะทำยังไง เมื่อถึงเวลานั้น .....
hhhhhhhhh
ภายในห้องนอนของชายหนุ่มนักธุรกิจผู้กุมอำนาจเกือบทั้งหมดของประเทศ ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงสมกับฐานะของผู้เป็นเจ้าของ ของแต่ละชิ้นบ่งบอกรสนิยมของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี
ซีวอนนั่งมองใบหน้าหวานของคุณหนูจอมหยิ่งเฉพาะกับตัวเขาเท่านั้นด้วยความชื่นชม หลังจากที่นั่งรถออกมาจากงานศพพร้อมคนตัวเล็กด้วยความทุลักทุเลนิดหน่อย...
จากที่เคยคิดว่าจะแกล้งร่างบางให้อยู่เฉยๆ ไม่ขัดขืนตนเอง กลับกลายเป็นว่า พวกเขาทั้งคู่ต่างเผลอหลับในอ้อมกอดของกันและกัน อาจจะเป็นเพราะพวกเขาอ่อนล้า เหน็ดเหนื่อยจากงานพิธีในวันนี้ และอากาศที่เย็นสบายภายในรถจึงทำให้เป็นเช่นนั้นก็ได้
ขายาวก้าวเดินเข้าไปในห้องน้ำ เตรียมกะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กจุ่มน้ำ นำมาเช็ดใบหน้าหวาน เรื่อยลงมายังลำคอระหง มือหนาปลดกระดุมเสื้อหวังจะเช็ดตัวให้
แต่แล้วก็ต้องกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เมื่อแผ่นอกขาวๆ ปรากฏให้เห็น มือหนาสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ หลับตาตัดใจจากภาพเย้ายวนตรงหน้า รีบลุกเดินไปยังชั้นล่างเพื่อตามหาตัวช่วยทันที
“ป้ากึมยองครับ ป้ากึมยองอยู่ที่ไหนครับ ป้ากึมยองครับๆ” เสียงร้องเรียกของเจ้านายคนสำคัญของตัวคฤหาสน์ ทำให้กึมยองรีบออกมาหาตามเสียงร้องเรียกด้วยความตกใจ
“ค่ะคุณชาย... ป้าอยู่นี่ค่า คุณชายต้องการอะไรคะ”
“เอ่อ... คือว่า... ผมรบกวนป้าช่วยไปเช็ดตัว และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคุณหนูดองเฮด้วยนะครับ เขานอนหลับอยู่บนห้องของผม ผมไม่อยากจะปลุกเขาน่ะครับ”
“หือ...ทำไมคุณชายไม่เปลี่ยนให้คุณหนูดองเฮเองล่ะคะ เห็นขึ้นไปตั้งนานแล้ว อีกอย่างคุณหนูดองเฮก็เป็นผู้ชายนะคะ ป้าเกรงว่าคุณหนูดองเฮอาจจะอายได้นะคะ ถ้าคุณหนูเกิดตื่นขึ้นมาซะก่อน” กึมยองแย้งขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ส่งให้ ในดวงตามีแววหยอกล้อเล็กน้อย
“นั่นน่ะสิไอ้วอน ป้ากึมยองเค้าเป็นผู้หญิงนะโว๊ย เอ็งจะให้ป้าเขาไปเปลี่ยนชุดให้คุณหนูคนสวยของข้าได้ยังไงวะ” เยซองเสริมขึ้นอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของกึมยอง ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให้สิงโตปากแข็งแถวนี้วุ่นวายใจเล่น
“ถ้าอย่างนั้นข้าว่า ข้าขึ้นไปเช็ดตัว เปลี่ยนชุดให้กับคุณหนูของข้าเองดีกว่า ยังไงเสียก็ผู้ชายด้วยกันสะดวกกว่ากันเยอะ คุณหนูดองเฮนอนหลับอยู่ในห้องของเอ็งใช่ป่ะ” เยซองกำลังจะเดินขึ้นไปข้างบน แต่ก็เกือบจะต้องหงายหลัง ด้วยแรงกระชากคอเสื้อของเพื่อนรักที่ยืนทำหน้าบูด มองมาที่เขาตาขวาง แบบกินเลือดกินเนื้อกันเลยทีเดียว
“ไม่ต้องเสือก!!! เสร่อยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยไอ้เย่ ให้ป้ากึมยองทำนะดีแล้ว ส่วนเอ็งอยู่เฉยๆ เลย”
“ตายแล้ว!!!~ คุณชายพูดอย่างนี้กับเพื่อนได้ยังไงคะ ประเดี๋ยวคุณเยซองก็โกรธหรอกค่ะ ขอโทษคุณเยซองซะนะคะ” กึมยองตำหนิซีวอนในถ้อยคำที่ไม่สมควร แม้จะเป็นเพื่อนรัก เพื่อนสนิทขนาดไหนก็ตาม
ซีวอนพยักหน้าเข้าใจ หันไปมองเพื่อนรักหัวโตนั่งทำแก้มป่องให้มันระเบิดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้ พอมีคนคอยให้ท้ายเข้าหน่อยทำเป็นงอน
“กระผมขอโทษนะครับคุณชายเยซอง กระผมผิดไปแล้ว ปากมันไวไปหน่อย ได้โปรดอย่าถือสากระผมเลยนะครับ” เยซองถวายค้อนให้เพื่อนรักไปหนึ่งดอก เชิดหน้าไปอีกทาง เรียกอาการคันอวัยวะเบื้องล่างของคุณชายเทพบุตรได้เป็นอย่างดี
“ไม่!!! เอ็งทำร้ายจิตใจข้า ถ้าอยากจะไถ่โทษก็ต้องให้ข้าเข้าไปเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับคุณหนูคนสวยของข้า”
“ฝันไปเถอะเอ็ง ข้าไม่ยอมหรอก ให้ป้ากึมยองทำน่ะดีแล้ว” ซีวอนสวนกลับคำพูดของเยซองทันควัน จนหนุ่มอีกคนหาคำมาแก้ไม่ทัน
กึมยองมองสองหนุ่มเพื่อนรักด้วยความเหนื่อยใจ เอ่ยคำยุติการโต้เถียงของทั้งสองก่อนเรื่องจะเลยเถิดมากไปกว่านี้
“เอาล่ะค่ะ พอได้แล้วทั้งสองคน เดี๋ยวป้าจะไปดูแลคุณหนูดองเฮให้เอง ไม่ต้องเถียงกันแล้วนะคะ เรียบร้อยเมื่อไหร่ป้าจะลงมาบอกนะคะ แล้ววันนี้คุณชายจะให้ป้าจัดห้องให้อีกห้องมั๊ยคะ” ซีวอนและเยซองต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัยในคำพูดของแม่นมที่เลี้ยงเขามา
“ทำไมจะต้องจัดห้องอีกห้องด้วยครับ จะมีใครมาหรือครับ”
“อ้าว...? ก็ในเมื่อตอนนี้คุณหนูดองเฮนอนอยู่บนห้องของคุณชาย แล้วคุณชายจะไปนอนที่ไหนคะ” กึมยองถามคุณชายของเธอกลับด้วยรอยยิ้ม เยซองลอบยกนิ้วหัวแม่มือให้อย่างถูกใจ
“ผมก็นอนในห้องของผมเหมือนเดิมยังไงครับ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ผมว่าป้ากึมยองรีบไปเช็ดตัว เปลี่ยนชุดให้ดองเฮดีกว่านะครับ ดองเฮจะได้สบายตัว ไปครับ... ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะครับ ผมว่าป้ากึมยองขึ้นข้างบนไปด้วยกันพร้อมกับผมเลยดีกว่า” ซีวอนแทบจะลากตัวของคุณแม่นมให้เดินไปข้างบนทันทีหลังจากพูดจบ กึมยองหันมาส่งยิ้มให้เยซองที่โบกมือให้อยู่ด้านล่าง
hhhhhhhhh
กึมยองเดินเข้ามาภายในห้องนอนด้วยแรงคะยั้นคะยอของเจ้านายหนุ่มรูปงามที่ยืนรออยู่หน้าห้อง พร้อมทั้งกำชับนักกำชับหนา ว่าห้ามให้คนตัวเล็กที่อยู่ด้านในห้องตื่นเป็นอันขาด
ก้าวเท้ามาหาร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียงหลังใหญ่ พินิจดวงหน้าหวานสวยไม่สมกับเพศแต่อย่างใด ไม่อยากจะยอมรับสักเท่าไหร่ว่าบุคคลที่นอนหลับอยู่นี้เป็นผู้ชาย
ถ้าไม่เห็นแผ่นอกขาวนวลแบนเรียบที่กระดุมเสื้อถูกปลด หลุดออกจากรังดุมทั้งหมด คุณแม่นมถึงกับอมยิ้ม เมื่อรู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้คุณชายของนางต้องลงไปตามนางให้มาจัดการเป็นธุระแทน
..... ฮิฮิ... หน้าตาน่ารัก ผิวขาวซะขนาดนี้ คงกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวล่ะสิ คุณชายของป้า .....
กึมยองลงมือปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายด้วยความนุ่มนวล เบามือที่สุดตามคำสั่งแกมขอร้องแถมด้วยบังคับเล็กน้อยของผู้เป็นนาย นำผ้าขนหนูมาชุบน้ำที่ถูกเตรียมไว้ก่อนแล้วมาเช็ดทั่วเรือนร่างบอบบาง ทำการเปลี่ยนเครื่องแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของคุณชาย มาใช้เป็นชุดนอนให้คนตัวเล็กที่นอนหลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างไม่ยากเย็นมากนัก
..... ก็ขนาดคุณชายตัวโต รูปร่างใหญ่กว่าคนบนเตียงตั้งเยอะ นางยังเคยเปลี่ยนชุดมาให้แล้ว
ตอนที่พ่อเทพบุตรของคฤหาสน์เมามายไม่ได้สติ เทียบกับคนตัวเล็กบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงแล้ว ง่ายกว่ากันมากโข...
hhhhhhhhh
“เข้าไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีกนะ ป้ากึมยองมัวแต่ทำอะไรอยู่เนี่ย”
ซีวอนยืนรอแม่นมของตนอยู่หน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจ เมื่อเห็นว่ากึมยองเข้าไปด้านในตั้งนานแล้วยังไม่ยอมออกมาอีก กลัวคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาแล้วจะอาละวาดแผลงฤทธิ์ใส่ แต่คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาละมั้ง เพราะไม่ได้ยินเสียงโวยวายแว่วผ่านออกมาสักนิด
..... ผ่านไปสักพัก .....
ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับแม่นมกึมยองก้าวเท้าออกมาด้วยรอยยิ้ม มองซีวอนอย่างจับผิด ในท่าทางของคุณชายของนางที่คอยแต่ชะเง้อคอมองไปยังเตียงนอนหลังใหญ่ว่าเกิดความผิดปกติอะไรขึ้นมาบ้างหรือหรือไม่
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณชาย คุณหนูดองเฮไม่ได้ตื่นขึ้นมาหรอกคะ สงสัยคงจะเพลียหนัก ดูเหมือนตัวจะรุมๆ คงจะมีไข้นิดๆ นะค่ะ เดี๋ยวป้าจะเตรียมน้ำและยาลดไข้มาให้นะคะ เผื่อไว้หากคุณหนูดองเฮมีไข้ขึ้นมา คุณชายจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นยาหาทั่วบ้านกลางดึก”
“ขอบคุณป้ามากนะครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ ส่วนยากับน้ำป้าก็วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนะครับ” ซีวอนกล่าวขอบคุณในความปรารถนาดี ห่วงใยของคนตรงหน้าที่มีให้กับทุกๆ คน โดยไม่เกี่ยงงอน แบ่งแยกแต่อย่างใด
แล้วจึงรีบหันกายก้าวเท้าเดินเข้าห้อง หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายของตนทันที หลังจากที่ได้รับคำตอบจากแม่นมเป็นการพยักหน้าเข้าใจ
“สงสัยคงจะเป็นอย่างที่คุณเยซองบอกมาจริงๆ ตระกูลชเวคงจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้แน่ๆ เลย... ฮิฮิ...”
hhhhhhhhh
เจ้าของคฤหาสน์หลังงามใช้เวลาในการชำระล้างร่างกายไม่นาน ด้วยเกรงว่าจะเกิดเสียงรบกวนคนตัวเล็กที่กำลังฝันดีอยู่ตอนนี้ ภายในห้องนอนมีแสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟตรงหัวเตียงฝั่งทางด้านเขาเท่านั้น
ซีวอนเอื้อมปิดไฟดวงนั้น แทรกกายลงในผ้าห่มผืนหนา ตะแคงกายหันหน้ามาทางดองเฮ จ้องมองดวงหน้าหวานข้างกายด้วยรอยยิ้ม แม้จะมีแสงจากดวงจันทร์สาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย แต่ด้วยผิวขาวนวลทำให้สามารถมองเห็นดวงหน้าของคนตัวเล็กชัดเจน
มือหนารั้งเอวบางของคนตัวเล็กเข้ามาชิดแนบอก ให้ไออุ่นจากร่างกายของตนส่งผ่านไปยังอีกคนให้หลับสบายมากยิ่งขึ้น แต่แล้วซีวอนก็ต้องตาโต ยิ้มกว้างมากกว่าเดิม
เมื่อร่างเล็กๆ ของดองเฮพลิกตัวมาทางเขา เรียวแขนเล็กโอบกอดกระแซะหาไออุ่น ซุกใบหน้าหวานลงกับอกของเขาแนบสนิทมากยิ่งขึ้น
ซีวอนหลับตาแน่น อัตราจังหวะการเต้นของหัวใจถี่รัว พยายามระงับอารมณ์บางอย่าง ที่โดนกระตุ้นจากลมหายใจอุ่นที่เป่ารดของคนตัวเล็กที่หลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่อย่างใดให้สงบลง
ปากหยักจุมพิตเส้นผมนุ่มหอมอย่างแผ่วเบา เปลือกตาหนาปิดลงเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
“ฝันดีนะครับ..... ดองเฮ”
<<< íîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíî >>>
ความคิดเห็น