คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 7
“ว่ายังไงนะครับ คุณมี้!!!!”
“มี้บอกว่า หนูด๊องต้องแต่งงาน อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า”
“ไม่มีทางครับ”
..... ย้อนกลับไปเมื่อเหตุการณ์ตอนกลางวัน .....
หลังจากที่ตกลงกับดงฮยอบและยุนมีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงเรื่องสถานที่การจัดงาน การ์ดเชิญและกำหนดการต่างๆ เหลือเพียงออแกไนเซอร์รับจัดงานเท่านั้นที่ต้องช่วยกันเลือก ดงฮยอบและยุนมีขอตัวไปจัดการลูกชายตัวดีก่อน
ผ่านไปสักพัก แฝดผู้พี่ก็เดินทางกลับมาบ้านด้วยหน้าตาแช่มชื่น ส่งยิ้มให้กับบิดา มารดา และพี่ชายคนโตที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ฟังซึงกิและแชยอนบอกเล่าเก้าสิบถึงการแต่งงานของน้องชายตัวแสบที่คิดว่าพลาดพลั้งเสียทีให้กับว่าที่ลูกเขยไปแล้ว ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของน้องชายหน้าเหมือนแต่ไม่เจอ จึงเดินไปที่ห้องพี่ชายคนโตแทน
บุคคลทั้งสามที่ห้องนั่งเล่น ต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง ทำไมแฝดคนพี่ถึงไม่มีอาการเสียอกเสียใจ วิ่งร้องไห้เข้ามาอย่างในละคร ที่นางเอกโดนพระเอกข่มขืนเลยล่ะ อุตส่าห์คิดวิธีปลอบเสียดิบดี จะได้หาทางมัดมือชกไปในตัว สรุปไม่ได้ใช้สักวิธี
“ด๊อง ...เค้ากลับมาแล้ว อ้าว....ยังไม่ตื่นอีก จะบ่ายโมงแล้วนะ” ทงเฮเดินเข้ามาก็ต้องบ่นออกมาเมื่ออีกคนยังไม่ตื่น เมื่อวานนอนกี่โมงเนี่ย เดินไปนั่งข้างเตียง ลูบผมนุ่ม จุมพิตหน้าผากมนอย่างรักใคร่
ดงแฮขยับตัวเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมากวนการนอน เปลือกตาบางขยับขึ้นเปิดรับภาพตรงหน้า แล้วส่งรอยยิ้มไปให้เมื่อเห็นพี่ชายหน้าเหมือนนั่งยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ
“ตัวกลับมาแล้ว เป็นยังไงมั่ง ยาที่เค้าให้ตัวกินมันแรงไปหรือเปล่า ตอนเช้าตัวไม่ได้โดนพี่บอมกดใช่มั้ย ตัวตอบเค้ามาซี่ อย่ามัวแต่ยิ้มอย่างเดียว” ดงแฮอมลมเข้าแก้ม ถามไปตั้งเยอะ ไม่เห็นตอบซักอย่าง
“ทำยังไงก่อน หืม...คนขี้งอน” ทงเฮยิ้มในท่าทางของน้องชายฝาแฝด
“จุ๊บ...เค้าขอโทษ เค้าลืมมัวแต่ตื่นเต้น อยากฟังผลเร็วๆ ปลาน้อยไม่โกรธเค้านะ” ดงแฮช้อนสายตาออดอ้อนพี่ชายหน้าเหมือน
“เค้าไม่โกรธตัวหรอก ยาที่ตัวให้เค้ากินน่ะไม่มากไปหรอก กำลังดี เอาน้ำราดหัวนิดเดียวก็หายแล้ว แต่ของพี่บอมนี่สิ คงจะแรงเอาการอยู่ ตอนเช้าแค่เห็นเค้าแก้ผ้าอาบน้ำ มันยังลุกขึ้นสู้อยู่เลย แต่เค้าสงสารเห็นว่าเป็นครั้งแรกเลยปล่อยไป ถ้าต่อตอนเช้าพี่บอมคงเดินไม่ไหวแน่ๆ”
“แล้วตัวเองเพลียมั้ย มานอนกับเค้าต่อดีกว่า เมื่อคืนเค้าอุตส่าห์เสียสละอ้อมกอดของตัวให้พี่บอมไป วันนี้ตัวต้องชดเชยให้เค้าด้วย ไม่งั้นมีงอน”
“ครับผม กอดใครก็ไม่อุ่นเท่ากอดตัวหรอก คนอะไรตัวนุ่มนิ่มน่ากอดชะมัด”
“ฮิฮิ ตัวก็ไม่ต่างจากเค้าหรอก เราเป็นฝาแฝดกันนะ”
“จ้า มานอนได้แล้ว ขอบตาเริ่มคล้ำแล้ว เดี๋ยวโดนคุณมี้จับไปเข้าเอสเต้นะ ... จุ๊บ... ฝันดีนะ” ทงเฮแตะริมฝีปากบางเบาๆ ยกแขนกอดก่ายกันใต้ผ้าห่มอุ่น หลับตาพริ้มเข้าสู่นิทราด้วยความเพลียทั้งคู่ โดยแฝดคนพี่เพลียจากกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืนจนเกือบรุ่งสาง แฝดคนน้องเพลียเพราะอยู่รอฟังผลจากแฝดคนพี่ว่าเป็นยังไง
ซึงกิ แชยอน และจุนกิ ตัดสินใจว่าจะขึ้นมาคุยกับสองแฝดเรื่องแต่งงาน ก็ต้องอมยิ้มไปตามๆ กัน เมื่อเห็นพี่น้องฝาแฝดนอนหันหน้าเข้าหากัน กอดกันกลม จึงชักชวนกันลงไปข้างล่าง รอคุยตอนเย็นแล้วกัน ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของลูกรัก นอนไม่พอเดี๋ยวไม่สวยแย่เลย
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ครอบครัวตระกูลลีนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ภายใต้บรรยากาศอบอุ่น เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะที่ดังไปทั่วคฤหาสน์สร้างรอยยิ้มให้กับผู้ที่อยู่อาศัยร่วมด้วย จวบจนเวลาผ่านไปสักพัก ซึงกิและแชยอนเห็นโอกาสดี ที่จะบอกเรื่องสำคัญแก่สองแฝดที่กินอิ่ม นอนหลังเต็มที่ คงไม่ลุกขึ้นมาวีนแตกแน่นอน...มั้ง...?
“หนูด๊องจ๊ะ มี้มีเรื่องจะบอก” แชยอนเกริ่นนำ มองสองแฝดที่นั่งซบไหล่พี่ชายคนละข้าง แถมยังเอานิ้วจิ้มตามตัวพี่ชายอีกต่างหาก
“ครับ คุณมี้มีเรื่องอะไรพูดมาได้เลยครับ ด๊องกำลังฟังอยู่” ปากว่าแต่มือยังไม่หยุดเล่น
“อีกสองอาทิตย์ หนูด๊องต้องแต่งงาน”
“ว่ายังไงนะครับ คุณมี้!!!!!!!” สองแฝดกระเด้งตัวจากไหล่พี่ชาย ถามตาโต
“มี้บอกว่า หนูด๊องจะต้องแต่งงานอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า”
“ไม่มีทางครับ” เสียงของฝาแฝดคนสวยตอบเหมือนกันอย่างกับนัดกันไว้
ตอนนี้บรรยากาศมาคุเข้ามาแทนที่บรรยากาศดีๆ ก่อนจนหมดสิ้น คุณแม่กับคุณลูกแฝดหน้าสวยนั่งจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ซึงกิขำในท่าทางของทั้งสองฝ่าย ดูสิ... งานนี้ใครจะชนะ
“เอ้า... จะจ้องให้ท้องกันไปเลยใช่มั้ย ป๊าจะได้พาไปฝากท้องทั้งสามคน” ซึงกิกระเซ้า ก็ได้ผล คนหน้าสวยทั้งสามต่างหันมาถลึงตาใส่ทันที
“คุณซึงกิ / คุณป๊า”
“ฮ่าๆๆๆ คุณแม่ครับ หนูด๊อง คุยกันดีๆ สิครับ เล่นจ้องตากันแบบนั้น วันนี้ก็คุยกันไม่จบพอดี” จุนกิเห็นท่าทางของแม่และน้องแล้วก็หัวเราะ มันน่าขำไหมล่ะ คนตาโตสามคนจ้องกันตาแทบถลน เหมือนปลาทองสามตัวในโหลเดียวกันเถียงกันด้วยสายตาเลย
“คุณมี้ครับ ไหนเราตกลงกันแล้วไงครับ ว่าตะแค่ดูตัวอย่างเดียว ถ้าไม่เต็มใจปฏิเสธได้” แฝดคนน้องเริ่มเข้าประเด็นก่อน
“ใช่ครับ คุณมี้สัญญาแล้ว”
“ใช่จ้ะ มี้ไม่เถียง แต่หนูด๊องลืมอะไรไปหรือเปล่าจ๊ะ เราตกลงกันว่า ถ้าฝ่ายโน้นเขาปฏิเสธ ถึงจะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้น แต่นี่ตายุนกับตาบอมยินดีที่จะแต่ง เพราะฉะนั้นห้ามปฏิเสธ” แชยอนยิ้มอย่างมีชัย
“คุณมี้ขี้โกง ไหนคุณมี้บอกว่าไม่บังคับพวกด๊องไงครับ ทำอย่างนี้มันมัดมือชกกันเห็นๆ”
“มี้ก็ไม่ได้อยากบังคับพวกหนูหรอกนะ ถ้าหนูด๊องไม่ได้เสียตัวให้กับตาบอมน่ะ” แชยอนบอกหน้าบึ้งนิดๆ ที่เด็กสองคนชิงสุกก่อนห่าม
“ฮิฮิ คุณมี้เข้าใจผิดแล้วครับ ด๊องไม่ได้เสียตัวให้พี่บอมเสียหน่อย”
“ใช่ครับคุณมี้ ด๊องไม่ได้เสียตัว แต่ด๊องได้พี่บอมต่างหาก” คนหน้าหวานบอกด้วยความเบิกบานใจ แต่คนฟังนี่สิ ต่างตกใจกันยกใหญ่
“หา... ว่ายังไงนะ!!!!! หนูด๊องได้ตาบอม หนูด๊องเป็นฝ่ายรุกหรือลูก”
“ฮ่าๆๆๆๆ ถูกต้องนะครับ” คนหน้าหวานหัวเราะชอบใจ ตบมือกันยกใหญ่
“ไม่ได้ อย่างนี้ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย หนูด๊องต้องรับผิดชอบตาบอม ต้องรีบแต่งงานโดยด่วน”
“หา...? คุณมี้ ไม่เอาอ่ะ ทำไมต้องแต่งกันด้วย แค่มีอะไรกันคืนเดียวเอง พี่บอมไม่ท้องหรอกครับ ผู้ชายด้วยกัน”
“ใช่ครับ คุณมี้ พวกด๊องไม่ต้องรับผิดชอบทุกคนที่พวกด๊องนอนด้วยหรือครับ”
“ว้าย...ตายแล้ว!!!! คุณซึงกิ คุณฟังหนูด๊องพูดสิ ฉันจะบ้าตาย โอย...จะเป็นลม”
“คุณมี้ใจเย็นๆ ครับ ยังไงพวกด๊องก็ขอยืนยันว่าไม่แต่ง”
“ไม่ได้นะลูกด๊อง ยังไงหนูก็ต้องแต่ง คุณลุงกับคุณป้าลงทุนมาก้มหัวขอโทษหนูด้วยตัวท่านเอง สรุปพวกหนูต้องแต่งงาน” ซึงกินั่งฟังแม่ลูกเถียงกัน ตอนแรกก็สนุกอยู่หรอก แต่หลังๆ ชักเลยเถิด รีบสรุปความแกมบังคับในตัว
“ไม่!!!! ด๊องไม่แต่ง!!!!” สองแฝดลุกขึ้น บอกบิดามารดาเสียงดังด้วยความไม่พอใจ
“หัวเด็ดตีนขาดยังไงด๊องก็ไม่แต่ง คุณป๊า คุณมี้ อย่ามาบังคับด๊องนะ ด๊องไม่ชอบ”
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ !!!! ลี ทงเฮ !!! ลี ดงแฮ !!! ใครสั่งใครสอนให้ทำนิสัยก้าวร้าวกับคุณพ่อ คุณแม่” จุนกิทนไม่ไหว เมื่อเห็นน้องชายหน้าเหมือนลุกขึ้นตะโกนใส่บิดามารดาที่นั่งอยู่ มองน้องชายตาลุกวาว
สองแฝดสะดุ้ง ตกใจหน้าซีด ที่เห็นพี่ชายที่ขึ้นชื่อว่าใจเย็นสุดๆ อารมณ์เดือด รีบนั่งลงข้างๆ สองมือบีบนวด เอาใจพี่ชายเต็มที่ มอบรอยยิ้มหวาน ส่งสายตาออดอ้อน หัวกลมๆ ถูไถ่อยู่กับไหล่ของพี่ชาย จุนกิส่งค้อนให้ตาคว่ำ ซึงกิและแชยอนยิ้มให้กับท่าทางนั่น
“ขอโทษครับ ด๊องลืมตัว ต่อไปจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ พี่จุนไม่โกรธนะครับ นะ พี่จุน นะ” แฝดคนน้องที่มีนิสัยขี้อ้อนมากกว่า เริ่มปฏิบัติการง้อทันที
“ด๊องก็ขอโทษนะครับที่ทำอย่างนั้น พี่จุนไม่เคยสอนให้ด๊องทำแบบนั้น ด๊องไม่ได้ตั้งใจพี่จุนอย่าโกรธนะครับ”” ทงเฮส่งสายตาแป๋วเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ ดูแล้วน่ารักไม่น้อย
“เฮ้อ !!!!~ ไม่เคยโกรธพวกเราได้สักทีสิน่า ขอโทษคุณพ่อ คุณแม่ซะ” จุนกิบอก ยังไงเขาก็โกรธน้องสองคนไม่ลง ก็น่ารักซะขนาดนี้ ใครจะโกรธลง
“ขอโทษครับ คุณป๊า คุณมี้” สองเสียงหวานบอกพร้อมกัน ซึงกิและแชยอนยิ้มให้ ไม่ถือสาหาความใดๆ ทั้งสิ้น
“แล้วเรื่องแต่งงาน”
“ไม่ครับ ด๊องยืนยันคำเดิม ไม่แต่งครับ ป่ะ ด๊องขึ้นข้าบนกันดีกว่า” แชยอนยังพูดไม่ทันจบ ดงแอก็ขัดขึ้นเสียก่อน แล้วชักชวนแฝดผู้พี่ขึ้นข้างบนทันที อยู่นานเดี๋ยวของขึ้นอีก
“โอ๊ย ...!!! จะทำยังไงดีคะ คุณซึงกิ ดูลูกคุณทำสิ”
“ลูกผมคนเดียวที่ไหน ลูกคุณด้วยต่างหาก” ซึงกิบอกขำๆ
“ไม่ตลกนะคะ แชยอนกลุ้มจะตายอยู่แล้วเนี่ย” แชยอนส่งค้อนให้สามีตาคว่ำ ที่เล่นไม่รู้เวลา
“คุณพ่อ คุณแม่ ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ผมว่าฝ่ายโน้นจัดการได้”
“ยังไงจ๊ะหนูจุน แม่ไม่เข้าใจ”
“นั่นน่ะสิ ขนาดตาบอมยังถูกหนูด๊องจัดการซะ แล้วทางนั้นจะจัดการอะไรได้”
“คุณพ่อ คุณแม่เชื่อผมไหมครับ พรุ่งนี้เจ้าสองแสบจะต้องไปอาละวาดสองคนนั่นถึงที่แน่ๆ และจากที่ผมได้ยินมา ชอง ยุนโฮไม่ธรรมดาเหมือนกัน ยิ่งตอนนี้คิบอมเจอแบบนี้เข้าไป ผมว่าฝ่ายโน้นต้องตั้งรับอย่างดีแน่นอน หรือถ้ามันไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ผมจะฉีดยาสลบใส่พานถวายฝ่ายโน้นไปเลย ฮ่าๆๆๆ”
จุนกิบอกบิดา มารดาให้คลายกังวล ทั้งที่ตนเองนั้นไม่แน่ใจสักนิด ที่พูดไปน่ะ คิดเอาเองทั้งนั้น
... ...
หลังจากสองแฝดดื้อแพ่ง ยืนกรานไม่ยอมแต่งงานท่าเดียว เดินขึ้นห้องของตัวเอง ดงแฮต่อสายโทรศัพท์หาหนึ่งในเพื่อนซี้ อยากจะรู้ผลจากเหตุการณ์เมื่อคืนใจจะขาด
“ฮัลโหลซิน เป็นยังไงบ้าง พวกนั้นโทรมาเล่าอะไรให้ฟังบ้างเหรอยัง”
“เล่าแล้ว ด๊องเปิดคอมสิ ซินส่งฟอร์เวิร์ดเมลล์ไปให้แล้ว มีครบทุกคนเลย”
“Thanks แล้วซินกำลังทำอะไรอยู่ วันนี้ไม่ไปที่ผับเหรอ”
“ไปสิ กำลังจะออกไปเนี่ย รอพี่วอนแต่งตัวอยู่ ว่าแต่ด๊องจะแต่งงานจริงหรือเปล่า เห็นพี่วอนบอกว่ายังไงก็ต้องแต่ง”
“ไม่รู้สิ ขอคิดก่อน ยังไม่ได้วางแผนอะไรมาก เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า”
“โอเคๆ แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ อย่าลืมร้านของพวกเรานะ”
“โอ้โห..!!! นี่กะจะขายของเต็มที่เลยใช่มั้ย แม่คุณ รอให้โจนตัวจริงๆ ก่อนนะ แล้วค่อยคิดอีกที แค่นี้ก่อนนะ ด๊องไปอ่านเมลล์ก่อน บาย”
“ด๊อง ตัวมาอ่านเมลล์ของพวกนั้นกัน ส่งมาเล่าเหตุการณ์เมื่อคืน น่าจะมัน” ทงเฮเรียกน้องชายที่วางสายโทรศัพท์เรียบร้อยแล้วให้มาอ่านข้อความจากสื่ออิเล็คทรอนิคส์จากเพื่อนรักทั้งหลาย อ่านไป หัวเราะไปกับการเอาคืนของบรรดาเพื่อนรัก คงจะเข็ดกันอีกนาน ไม่เว้นกระทั่งคนที่อยู่ต่างแดน ต้องรีบบินกลับประเทศมาทันที
“ด๊อง ตัวจะทำยังไงกับเรื่องนี้” ทงเฮถามน้องชายเสียงเครียด
“หึหึ พรุ่งนี้เราบุกชอง คอร์ป กัน”
“หืม...เอาอย่างนั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกัน เค้าก็อยากเจอภรรยาเค้าเหมือนกัน”
“นั่นแน่ ติดใจล่ะซี่” ดงแฮล้อพี่ชายทันทีที่ได้ฟัง ทงเฮยิ้มเขินๆ
“ก็นะ... รัดแน่น ครางเร้าใจซะขนาดนั้น อ้อ...ตัวต้องระวังสุนัขหน้าห้องไว้ด้วยนะ ดูท่าจะหวงเจ้านายเกินความจำเป็น”
“เหรอ...ก็ดีน่ะสิ จะได้มีอะไรเล่นแก้เซ็ง ฮิฮิ”
“ตัวนี่น้า เคยกลัวอะไรบ้างไหมเนี่ย เห็นเป็นเรื่องสนุกไปหมดเลยนะ”
“ฮิฮิ ของธรรมดา ถ้ามันหวงเจ้าของมากนัก ก็จับมันไปปล่อยซะก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องมานั่งให้เกะกะสายตาไง”
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ความคิดเห็น