คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 6
ภายในคอนโดหรู ร่างสองร่างนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงที่ยับย่น ทงเฮแอบอิงอกแกร่ง แขนเรียวกอดรอบเอวหนา
คิบอมที่สองมือยังถูกพันธนาการอยู่ นอนตะแคงทับแขนข้างนึงไว้ ขายาวก่ายไปบนท่อนขาขาวเนียน เบียดต่อเข้าหาไออุ่นซึ่งกันและกัน
เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับเปิดขึ้นมา ภาพที่เห็นตรงหน้า คือภาพของคนที่เขากกกอดอยู่เมื่อคืน มือบางลูบไล้แก้มป่องๆ แผ่วเบา ใบหน้ายามหลับของคิบอมดูน่าหลงใหล
ทงเฮดันตัวขึ้น ค่อยๆ ยกขายาวที่พาดทับตัวออก มอบจุมพิตบนเรียวปากหยัก ไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปภายใน แล้วลุกขึ้นไปยังห้องน้ำ
เสียงน้ำที่กระทบพื้นปลุกให้อีกคนตื่นขึ้นจากฝันอันเลวร้ายในชีวิต คิบอมขยับตัวหมายจะคลายวามเมื่อยล้าจากการผูกมัดตลอดคืน แต่พอขยับตัวปุ๊บ ความเจ็บแสบชาวงล่างที่ถูกใช้งานโดยคนที่อาบน้ำแบบโล่งโจ้ง ไม่ยอมปิดประตูห้องน้ำ หรือชักม่านปิดแต่อย่างใด อวดเรือนร่างขาวเนียน ร่องรอยสีจางๆ ที่ปรากฏทั่วอกขาวนั้น มันคงจะมีน้อยกว่าเขาที่นอนอยู่บนเตียงแน่นอน
....... คิบอมเอ๊ย จากจะกดเขา ทำไมถึงโดนเขากดได้วะ เสียเชิงชายหมด ........
คิบอมแทบจะร้องไห้ออกมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วสมเพชตัวเองชะมัด
ทงเฮเดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยผ้าขนหนูพันรอบเอว เช็ดหัวด้วยผ้าผืนเล็ก หยดน้ำที่เกาะพราวทั้งตัว เป็นภาพยั่วยวน ล่อตาล่อใจ ส่งปฏิกิริยาต่ออวัยวะไร้กระดูกให้ตื่นตัวขึ้นมา
ทงเฮส่งรอยยิ้มหวานให้คนที่นุ่งลมห่มฟ้าบนเตียง โชว์บางอย่างที่มันลุกชัน
“พี่บอม ...ตื่น ... แล้วหรือครับ” ทงเฮย้ำตรงคำว่าตื่น พร้อมส่งความหมายกำกวมไปให้ คิบอมหน้าแดงก่ำ อายในอาการที่ตอบสนองเพียงแค่เห็นคนตรงหน้าเปลือยกายอาบน้ำ
“เป็นอะไรไปครับ โกรธด๊องหรือครับ ทำไมมองด๊องแบบนั้นล่ะครับ” ทงเอเดินมานั่งข้างเตียง ยกขาขึ้นไขว่ห้าง อวดเรียวขาเล็กขาว เนียนน่าสัมผัส คิบอมละสายตาขึ้นสบดวงตาสีชาขวางๆ
“แล้วน้องด๊องคิดว่าพี่ควรจะโกรธดีไหมครับ ทำพี่ซะขนาดนี้” คิบอมท้วงจากที่เคยคิดว่าต้องได้ภรรยา ทำไมกลับกลายเป็นได้สามีมาแทน ฮือๆ คิบอมอยากตาย
“แต่เราก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอครับ เมื่อคืนพี่บอมก็รัดด๊องแน่น ครางเสียงดังซะขนาดนั้น แสดงว่าด๊องก็ต้องทำให้พี่บอมมีความสุขได้เหมือนกัน หรือพี่บอมจะปฏิเสธ”
“โอเคๆ พี่บอมแพ้ ในเมื่อน้องด๊องได้พี่แล้ว ห้ามทิ้งพี่เด็ดขาด เราต้องแต่งงานกันโดยเร็วที่สุด”
“หา!!!! แค่นอนด้วยคืนเดียวนี่นะ ต้องแต่งงานด้วย ฝันไปเถอะ ด๊องไปนอนกับพวกคู่ขาของด๊องดีกว่า จบคืนก็หมดเรื่องกันไป ไม่เห็นต้องมารับผิดชอบอะไรเลย เลิกพูดเรื่องนี้ไปได้เลย ฮึ่ย...อารมณ์เสีย!!!!” ทงเฮสะบัดสะโบก หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ อารมณ์เสียสุดๆ
คิบอมอึ้ง ประมวลผลไว้แล้วว่าใช้วิธีนี้ จะทำให้ทงเฮยอมแต่งงานด้วยตามที่คิดไว้ แต่ทำไมกลับตาลปัตรแบบนี้ รีบเปลี่ยนแผนทันที
“น้องด๊องครับ เรามาตกลงกันใหม่ดีกว่า น้องด๊องปล่อยพี่ก่อนนะครับ พี่ปวดแขนไปหมดแล้ว น้องด๊องเห็นใจพี่หน่อยนะครับ” คิบอมอ้อนวอน ทงเฮหันมามองตาขวาง
“ไม่!!!! ด๊องจะไม่ฟังอะไรพี่อีกแล้ว หยุดเลย .... เสียเวลาจริงๆ รู้อย่างนี้นะ ด๊องไม่ทำตามที่ด๊องแด๊งวางแผนหรอก แค่ได้เวอร์จิ้นแต่ต้องแลกกับการแต่งงานไม่เห็นจะคุ้มตรงไหน อย่าคิดมาผูกมัดกันง่ายๆ ไม่งั้นด๊องไม่ต้องรับผิดชอบทุกคนที่ได้เวอร์จิ้นหรือไง ไร้สาระชะมัด ด๊องจะกลับบ้านแล้ว ไปล่ะ”
“เดี๋ยวครับน้องด๊อง!!! แก้มัดให้พี่ก่อน น้องด๊องจะปล่อยพี่ไว้อย่างนี้ไม่ได้นะครับ” คิบอมประท้วง คนหน้าหวานสัญชาติเมะที่กำลังเดินออกนอกห้องไป
ทงเฮหันมามองตามเสียงเรียก หยิบผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยโชว์ของดีอยู่บนเตียงกันอุจาดตา หาโทรศัพท์มือถือยัดใส่มือของคนที่นอนทำตาละห้อย เรียกร้องขอความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง ต่อหูฟังไร้สายให้เรียบร้อย แถมด้วยการกดเบอร์หาพี่ชายคนโตของเจ้าตัวให้เสร็จสรรพ
แฝดคนพี่เดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดัง จนคิบอมสะดุ้ง ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องนอน เดินออกจากห้องชุดสุดหรูที่ตนค้างมาตลอดคืน
... ขอดูหน่อยนะครับว่า พี่จะมีแผนอะไรมาแก้เกมส์ของด๊อง...
คิบอมที่ยังถูกมัดติดอยู่กับเตียงหลังใหญ่ พยายามต่อสายถึงพี่ชายให้มาช่วยโดยด่วน
“ฮัลโหลพี่ยุนครับ ช่วยผมด้วยพี่”
“................................”
“ขึ้นสวรรค์อะไรล่ะครับ พี่ยุนช่วยผมด้วย น้องด๊องทำผมแล้วพี่ ผมอยู่ที่คอนโด พี่รีบมาช่วยผมเลยนะ” คิบอมโวยวายเร่งให้ยุนโฮมาช่วยเหลือโดยเร็ว เจ็บไปหมดทั้งกายและใจ
“ต้องเอาคืนให้ได้ คอยดู โอย....เจ็บ!!! ฝากไว้ก่อนนะน้องด๊อง” คิบอมหมายมั่นปั้นมือ แค้นนี้ต้องมีนัดล้างตา
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ดงฮยอบและยุนมีรีบเดินทางมายังคฤหาสน์ตระกูลลี ด้วยความร้อนใจที่ทราบความจากลูกชายคนโต จะได้ปรึกษาหารือเรื่องพิธีการต่างๆ รวดเดียว
ซึงกิและแชยอนออกมาต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี อีกหน่อยก็จะรวมเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะ คุณพี่ทั้งสอง ทำไมมาเร็วจังคะ แชยอนยังทำของว่างไม่เสร็จเลยค่ะ”
“พี่สองคนมีเรื่องร้อนใจนะจ๊ะ ต้องรีบมาไม่งั้นพี่อกแตกตายแน่ๆ”
“งั้นเชิญที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะครับ คุณพี่ทั้งสองใจเย็นๆ ก่อนนะครับ มีเรื่องอะไรเล่าให้พวกเราฟังได้นะครับ เผื่อพวกผมจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง” ยุนมีและดงฮยอบมองหน้ากันด้วยความลำบากใจ
“ก่อนอื่นเลยนะ พี่ต้องขอโทษซึงกิและแชยอนด้วย” ดงฮยอบก้มหัวให้ทันทีที่นั่งลง ซึงกิและแชยอนตกใจต่อการกระทำของรุ่นพี่ที่เคารพเป็นอย่างมาก
“คุณพี่อย่าทำแบบนี้สิครับ มีเรื่องอะไรบอกพวกผมมาเถอะครับ ผมยินดีช่วยเต็มที่”
“เรื่องของคิบอมกับหนูด๊อง เอ่อ...คือว่า... เมื่อคืนหนูด๊องกลับบ้านหรือเปล่าจ๊ะ” ยุนมียังไม่กล้าเล่าความ จึงถามถึงฝาแฝดก่อนเพื่อความแน่ใจ
“แชยอนก็ไม่ทราบเหมือนกันนะคะ ยังไม่เจอหน้าตั้งแต่เช้าแล้ว เดี๋ยวแชยอนถามให้นะคะคุณพี่” ดงฮยอบและยุนมีพยักหน้าขึ้นลง อยากรู้ความจริงให้กระจ่างแน่ชัด
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ เมื่อคืนด๊องแด๊งกลับบ้านมาคนเดียวคะ ขับรถของเพื่อนมาด้วย แต่ยังไม่ตื่น คุณพี่จะให้เรียกมามั้ยคะ” ดงฮยอบและยุนหน้าถอดสีหลังจากฟังคำของแชยอนจบ
“ไม่ต้องจ๊ะ คุณคะ...เราต้องพูดเรื่องนั้นแล้วนะคะ” ยุนมีละล่ำละลักบอก หันไปทางสามีที่นั่งหน้าเครียดไม่แพ้กัน ยกหน้าที่แจ้งข่าวให้
“พี่จะบอกว่า หนูด๊องอยู่กับตาบอมเมื่อคืน ยุนโฮเป็นคนบอกพี่เมื่อเช้านี้ ทางพี่ยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง น้องสองคนจะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ บอกมาได้เลย พี่ยินดีชดใช้ เพราะคนของพี่ทำไม่ถูก ถึงแม้ว่าพี่จะทาบทามสู่ขอหนูด๊องแล้วก็ตาม ซึงกิและแชยอนสามารถเอาผิดกับลูกพี่ได้เลย พี่อนุญาต”
“ไม่ต้องหรอกครับคุณพี่ ยังไงเสียเด็กทั้งสองก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว ถึงจะทำเรื่องที่ไม่เหมาะไม่ควร แต่คุณพี่ก็ได้แสดงความรับผิดชอบมาแล้ว ผมไม่โกรธหรอกครับ”
“ใช่ค่ะคุณพี่ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปนะคะ อย่าไปรื้อฟื้นมันเลยค่ะ” แชยอนเสริมคำพูดของสามี เข้าใจว่าหนุ่ม สาว (?) สมัยนี้เป็นเช่นไร
“ขอบใจมากนะซึงกิ แชยอน พี่ขอบใจจริงๆ” ดงฮยอบกล่าวคำขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ
“ถ้าอย่างนั้น เรามาคุยเรื่องงานแต่งกันดีกว่า ใกล้จะถึงวันงานแล้วด้วย เดี๋ยวไม่ทันการณ์” ยุนมีเห็นสถานการณ์คลี่คลายไปในทางที่ดี เร่งรัดเข้าเรื่องงานแต่งของทั้งสองคู่ทันที
“เอ๋...? อีกตั้งหกเดือนไม่ใช่หรือคะ กว่าจะถึงกำหนดแต่ง”
“อ่อ...พี่ลืมบอกไป ตายุนกับตาบอมอยากแต่งไวๆ นะจ้ะ ขอเป็นฤกษ์ยามแรก อีกประมาณสองอาทิตย์นะจ้ะ น้องต้องเกลี่ยกล่อมหนูด๊องให้สำเร็จนะจ๊ะ เราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันซักที”
“ได้ค่ะ แชยอนจะทำสุดความสามารถ อีกสองอาทิตย์ต้องมีงานแต่งแน่นอน คุณพี่วางใจได้ค่ะ” แชยอนบอกด้วยความมั่นใจ มีวิธีที่จะให้สองแฝดยอมแต่งได้แล้ว
บิดา มารดาของทั้งสองฝ่าย ต่างวางแผนดำเนินงานแต่งงานให้ลุล่วง ตกลงกันด้วยความลงตัว ไม่มีข้อโต้แย้งให้ขัดเคือง รับฟังความคิดเห็น ข้อเสนอแนะของกันและกัน งานทุกอย่างจะต้องออกมาดี เรียบ หรู ให้สมฐานะของนักธุรกิจชื่อดังของประเทศ
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ยุนโฮและชางมินเดินทางมาถึงคอนโดสุดหรูของคิอบมด้วยความเร็วสูง กลัวน้องคนกลางจะเป็นอะไรไป ขนาดเขายังอ่วม แล้วคิบอมที่ปฏิบัติการหาสะใภ้เข้าตระกูลชองจะน่วมขนาดไหน ขายาวๆ ของทั้งสองคน สาวเท้าอย่างเร่งรีบไปยังลิฟท์โดยสาร เลื่อนขึ้นสู่ชั้นจุดหมายปลายทาง ห้องของน้องชาย ชอง คิบอม
ติ๊งหน่อง ๆ ... ติ๊งหน่องๆ... ติ๊งหน่องๆๆๆๆๆ
ยุนโฮกดออดหน้าห้อง แต่ไม่ได้รับสัญญาณตอบกลับมา รัวนิ้วลงกับปุ่มเป็นการใหญ่ ก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู ชางมินจึงหยิบคีย์การ์ดสำรองที่เคยได้รับ มาเปิดประตูเข้าไป ยุนโฮมองน้องชายคนเล็กอย่างงงๆ มีคีย์การ์ดก็ไม่บอก ปล่อยให้กดออดอยู่ได้
“คิบอม ... พี่มาแล้ว... น้องอยู่ที่ไหน คิบอม เฮ้...ฮู้...คิบอม” ยุนโฮมองไปรอบๆ ห้องแล้วไม่เจอน้องชาย ตะโกนหา
ชางมินเดินไปเปิดประตูห้องนอนที่ปิดสนิท ก็ต้องยืนตาโด ตกใจกับสภาพของพี่ชายคนรอง
“พี่ยุนครับ พี่บอมอยู่ในห้องนอน” ชางมินตะโกนบอกพี่ชายคนโต ยุนโฮรีบวิ่งมา ก็ต้องมีอาการเดียวกับชางมิน
“คิบอม ทำไมเป็นอย่างนี้”
“อย่าเพิ่งถามพี่ มาแก้มัดให้ผมก่อน ปวดไปหมดแล้วเนี่ย” สองศรีพี่น้องรีบเข้ามาแก้มัดที่เตียง พลางส่งสายตาล้อเลียน ดูจากร่างกายที่มีรอยสีจางๆ ประปรายแล้ว สงสัยเมื่อคืนคงจะหนัก
“ขอบคุณครับ โอ๊ย!!!! เจ็บชะมัด” คิบอมที่ถูกปลดพันธนาการแล้ว ค่อยๆ ดันตัวขึ้นพิงหัวเตียงด้วยความยากลำบาก ชางมินเข้ามาประคอง มองอย่างใช้ความคิด หรือว่า.......
“คิบอมเล่ามาให้พี่ฟังซิ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องถึงได้มีสภาพอย่างนี้” คิบอมกลืนไม่เข้า คายไม่ออก จำใจเล่าเหตุการณ์อัปยศของชีวิต ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีตกหล่น ใจความครบถ้วน เล่าไปก็อยากจะร้องไห้ไป ยิ่งกว่าทำธุรกิจแล้วล้มละลายซะอีก ฮือๆๆๆ คนหล่อเครียด
“ฮ่าๆๆ เจ้าบอมเอ๊ย เป็นไงล่ะ จะกดเขา กลับโดนเขากดซะงั้น เสียงเชิงหมดว่ะ” ยุนโฮและชางมินหัวเราะจนตัวโยน
“ไม่ขำนะพี่ยุน ชางมิน ไม่มาเป็นผมไม่รู้หรอกว่ารู้สึกยังไง นายด้วยนะชางมิน ทำไมไม่บอกพี่ว่าน้องด๊องเป็นเมะ” คิบอมกล่าวคาดโทษน้องชาย เรื่องสำคัญไม่ยอมบอก
“ฮ่าๆๆ ขอโทษทีพี่ ผมไม่คิดว่าพี่จะใช้วิธีนี้ กะว่าจะบอกในวันแต่งงาน ฮ่าๆๆ ... โอ๊ย..ขำ ไม่ใช่แค่ด๊องน้อยเท่านั้นนะพี่ที่เป็นเมะ ด๊องแด๊งก็เป็นเมะ ผมบอกพี่แล้วแฝดคู่นี้เหมือนกันทุกอย่าง”
“จริงดิ...!!!! รู้อย่างนี้ก็ดี คนอะไรหน้าก็สวย หวานซะขนาดนั้น คิดยังไงเป็นเมะ ทีเพื่อนเขายังเป็นเคะกันหมด คอยดูนะ พี่จะปราบให้กลายเป็นเคะน้อยๆ เลย” ยุนโฮหมายมั่นจะเปลี่ยนหนุ่มเมะให้กลายเป็นเคะน้อยๆ ให้ดู
“ตามสบายพี่ อย่าให้เป็นอย่างพี่บอมก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ”
“ชางมิน ... !!!!!! เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ไม่ต้องมาย้ำมาก”
“พอๆ ไม่ต้องเถียงกันแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ คิบอมไปอาบน้ำ จะได้กลับบ้านกัน เดินไหวมั้ย พี่จะได้อุ้ม”
“เฮ้ย ... พี่!!!!!! อย่ามายุนบอมตรงนี้นะ มินรับไม่ได้ ... โป๊กๆ ... โอ๊ย เจ็บนะ” ชางมินพูดติดตลกเลยโดนมะเหงกเป็นรางวัลจากพี่ๆ คนละโป๊ก
“ไม่ต้องพูดมากเลย เจ้าตัวดี ไปประคองคิบอมเข้าห้องน้ำ จะได้กลับบ้านกัน” ชางมินพยักหน้าหงึกหงัก ประคองคิบอมที่เดินไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่เข้าห้องน้ำ แล้วเดินออกมาให้พี่คนกลางทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย เห็นยุนโฮนั่งยิ้มอยู่บนเตียง เกิดความสงสัยจึงถามออกไป
“พี่ยุนเป็นอะไรครับ นั่งยิ้มอยู่ได้”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่คิดถึงเพื่อนเราน่ะ แสบจริงๆ พี่อยากให้ถึงวันแต่งไวๆ จะเอาให้พยศไม่ออกเลย ร้ายดีนัก”
“อย่าประมาทนะพี่ ขนาดพี่บอมยังโดนขนาดนี้ แล้วพี่จะโดนอะไร เตรียมใจไว้ให้ดีนะครับ”
“ขอบใจนะ แล้วเราจะได้เห็นกัน ว่าใครจะแน่กว่ากัน ด๊องแด๊ง”
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ความคิดเห็น