คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 5 (100 %) แก้ไขลิงค์แล้วจ้า
คิบอมที่ฝาแฝดคนพี่ออกมาจากผับ ตลอดทางที่อยู่ในรถ ทงเฮมีอาการแปลกๆ นั่งตัวสั่น เหงื่อออก ปากบางเผยอขึ้น ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย เรียวขาอ้าออกนิดๆ สองมือลูบไล้ไปตามตัว
"น้องด๊องเป็นอะไรครับ" คิบอมถามด้วยความเป็นห่วง เห็นอาการแล้ว สะกิดใจชอบกล
"ผมร้อนน่ะครับ ร้อนมาก" เสียงหวานที่พร่าลงตามความรู้สึก คิบอมใจสั่นระทึก ตื่นเต้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทงเฮเป็นอะไร และวิธีคลายร้อนจะต้องทำยังไง
"อดทนไว้นะครับ แป๊ปเดียวก็ถึงคอนโดพี่แล้ว เราแวะที่นั่นก่อนนะครับ พอน้องด๊องอาการดีขึ้น แล้วค่อยกลับบ้านกัน"
"ยังไงก็ได้ครับ ผมร้อนจนจะทนไม่ไหวแล้วครับ" ยิ่งเสียงหวานที่เอ่ยออกมาด้วยความซ่านมากเท่าใด คิบอมยิ่งใจสั่นมากเท่านั้น ต้องขอบคุณคนที่ผสมยาลงในแก้วแล้วให้ทงเฮดื่ม เขาจะได้ไม่ต้องทำเอง
ทงเฮหันหน้าออกนอกหน้าต่างพร้อมรอยยิ้มที่เดาไม่ออก
คิบอมขับรถเข้าจอดที่คอนโดหรูใจกลางเมือง สถานที่เขาซื้อไว้กกกอดบรรดาคู่ขาทั้งหลาย คืนนี้ได้ตอนรับว่าที่ภรรยาสุดสวยเป็นครั้งแรก คิบอมพยายามระงับความตื่นเต้นไว้ภายใน ไม่แสดงออกมากนัก ลงไปเปิดประตูให้ทงเฮที่นั่งตัวสั่นอยู่
ทงเฮลงจากรถด้วยก้าวย่างที่ไม่มั่นคงนัก คิบอมเห็นท่าไม่ดี รีบเข้าไปประคอง ทงเฮสะดุ้ง เมื่อร่างกายสัมผัสกันเหมือนมีกระแสไฟไหลผ่านร่าง
"ไหวไหมครับ น้องด๊อง แข็งใจอีกหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะได้สบายตัว" ทงเฮพยักหน้าตอบรับ ก้าวเดินไปพร้อมคิบอมเข้าลิฟท์ไปยังชั้นเป้าหมาย
"ถึงแล้วครับ ตามสบายนะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมน้ำอุ่นให้ น้องด๊องจะได้แช่ให้สบายตัว" คิบอมบอกเมื่อย่างก้าวมาถึงห้องชุดสุดหรูที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างดี ทั่วห้องล้อมรอบไปด้วยกระจกฝ้า ที่สามารถมองเห็นวิวภายนอกได้ทางเดียว
"ขอบคุณครับ ห้องพี่บอมสวยจังเลยนะครับ ผมขอดื่มน้ำหน่อยนะครับ"
"ตามสบายจ๊ะ คิดซะว่าเป็นห้องของตัวเองนะ เดี๋ยวพี่มา"
หลังจากที่คิบอมเดินเข้าไปในห้องทางขวามือที่น่าจะเป็นห้องนอน ทงเฮก็เดินไปในสัดส่วนที่แบ่งเป็นห้องครัวขนาดเล็ก หยิบแก้วมาสองใบรินน้ำด้วยปริมาณที่ไม่เท่ากัน แล้วหยิบขวดเล็กๆ ที่บรรจุน้ำใสไว้ข้างใน ที่ซ่อนอยู่ออกมาเทลงในแก้วที่มีปริมาณน้ำมากกว่า
แฝดคนพี่ปลดกระดุมเสื้อที่เหลือจนหมดแถว เดินไปที่อ่างล้างจานเปิดน้ำรดหัว ระงับความต้องการบางอย่าง
"น้องด๊องครับ เสร็จแล้วครับ เข้าไปแช่ให้สบายตัวนะครับ นะ...น้องด๊อง!!!!" คิบอมส่งเสียงมาแต่ไกล แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของทงเฮตอนนี้ ผมที่เปียกน้ำลู่ตกลงมา พร้อมหยดน้ำที่ไหลตามแรงโน้มถ่วง ผ่านร่องอก หน้าท้องแบนราบ หลุมเล็กๆ บนนั้น ไหนจะเสื้อเชิ้ตตัวบางที่เปียกน้ำแนบติดกับผิวขาวๆ
คิบอมกลืนน้ำลายด้วยควายากลำบากกับภาพยั่วยวนตรงหน้า ทงเฮส่งรอยยิ้มหวานเอาใจมาให้ เดินไปหยิบแก้วน้ำที่เตรียมไว้ส่งให้คิบอมที่กำลังค้างกับความเย้ายวนของคนตรงหน้า
"พี่บอมดื่มน้ำก่อนสิครับ ด๊องเตรียมไว้ให้" ทงเฮเห็นคิบอมมัวแต่จ้องตนไม่ยอมรับแก้วน้ำไป จึงยกแก้วนั้นจรดริมฝีปากหยักได้รูป ค่อยๆ ยกแก้วขึ้นเรื่อยๆ คิบอมกลืนน้ำที่คนตรงหน้าป้อนจนหมดแก้ว ทงเฮยกยิ้มถูกใจ วางแก้วบนเคาน์เตอร์ มือบางยกขึ้นลูบแก้มป่องๆ แผ่วเบา เลื่อนลงมาที่ต้นคอแกร่ง บีบนวดเบาๆ ผ่อนคลายความตึงเครียดของกล้ามเนื้อ ค่อยๆ ลากผ่านมาปลดกระดุมเสื้อช้าๆ ทีละเม็ดๆ จนหมด
คิบอมมองการกระทำของแฝดคนพี่ไม่วางตา อยากให้สัมผัสมากกว่า ทงเฮเข้าใจความรู้สึกของคิบอม มือเรียวค่อยๆ แยกสาบเสื้อของคนตรงหน้าให้พ้นตัว รูปร่างกำยำ สมบูรณ์ที่อวดโฉมอยู่ช่างน่าสัมผัสยิ่งนัก
ทงเฮไม่รอช้า นิ้วเรียวไล้อกแกร่งโดยรอบ หมุนวนบริเวณยอดอกสองสามรอบ ไล่ลงมายังหน้าท้องขึ้นรูปสวย ผ่านร่องสะดือ แล้วไปหยุดตรงบริเวณหัวเข็มขัดกางเกงของคนตรงหน้า เงยหน้าสบดวงตาสีรัตติกาล แล้วเขย่งตัวขึ้นกระซิบบางอย่างที่ทำให้คิบอมแทบคลั่งตายไปซะตรงนี้
"ด๊องขอตัวไปแช่น้ำก่อนนะครับ พี่บอม" ทงเฮส่งรอยยิ้มหวานแล้วเดินจากไป ทิ้งให้คิบอมเหวอกิน ก่อนจะเดินตามคนหน้าหวานไปโดยเร็ว โอกาสมาทั้งที ใครปล่อยให้หลุดมือก็โง่แล้ว
http://www.file2go.com/vifi.php?fi=25s3
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
“ฮัลโหลด๊อง เป็นยังไงบ้าง สำเร็จมั้ย”
“ตัวเองเหรอ เรียบร้อยแล้ว มันส์ดี”
“แล้วพี่บอมล่ะ ตัวโดนกดหรือเปล่า”
“ระดับนี้แล้ว ไม่โดนง่ายๆ หรอก พี่บอมนอนหลับอยู่ข้างๆ เค้านี่แหละ”
“หืม...เล่นไปกี่ยกล่ะ พี่บอมถึงได้หลับไวอย่างนี้”
“ก็หลายอยู่ ยามันแรงแถมยังกินไปซะเกือบหมดขวด ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ แล้วมันจะสว่างแล้วนะ ตัวยังไม่นอนอีกเหรอ”
“เค้านอนไม่หลับ ไม่มีตัวกอด เค้าหลับไม่ลงหรอก แต่ตัวไม่ต้องกลับมานะ เสียแรงไปเยอะ นอนพักเอาแรงไปก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับนะ เดี๋ยวเค้าไปลักหลับพี่จุนก็ได้ นานๆ คุณพี่ที่รักจะอยู่ให้แกล้งทั้งที ฮิฮิ”
“จ้า ... งั้นเค้านอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะกลับไปหา รักด๊องนะ...บาย”
“รักด๊องเหมือนกัน...บาย”
แฝดคนน้องวางสายจากแฝดผู้พี่ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง สะใจที่แผนการตลบหลังคลาสโนว่าสำเร็จ จะเหลือก็แค่ลูกชายคนโตตระกูลชองเท่านั้น ที่ดูแล้วจะรับมือยาก หรือว่าจะลองเล่นบทเคะดี รสชาติมันจะเป็นอย่างไร พวกเพื่อนรักทั้งหลายถึงได้ยอมกัน น่าคิด....
ดงแฮคิดไป เดินไปยังห้องของพี่ชายคนโต คุณหมอคนเก่งที่ไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปหวังจะแกล้งให้ตกใจเล่น แต่แล้วก็ต้องทำหน้าเซ็ง ก็คุณพี่คนดียังไม่นอน ยังอ่านหนังสืออยู่เลย เฮ้อ...คนน่ารักเซ็งจิต
“ยังไม่นอนอีกเหรอครับพี่จุน ด๊องกะว่าจะมาแกล้งซะหน่อย เซ็งเลย” จุนกิยิ้มให้น้องชายคนสวย
“พี่จะนอนได้ยังไง ก็พี่รู้ว่าจะต้องมีนีโม่บางตัวว่ายเข้ามาหาในห้อง เนื่องจากปลาน้อยหายไปตามหาฟิชโช่อยู่ นีโม่ตัวน้อยต้องนอนไม่หลับแน่ๆ” ดงแฮยิ้ม กระโดดขึ้นเตียงพี่ชาย นอนหนุนตัก โดยจุนกิลูบผมนุ่มกล่อมสบายอารมณ์
“เกลียดชะมัดคนรู้ทันเนี่ย แต่มันดึกมากแล้วนะครับ เกือบจะเช้าแล้วด้วย ถ้าด๊องไม่เข้ามา พี่จุนไม่ได้นอนเหรอครับ ด๊องบาปแย่”
“ใครบอกเรา หือ...พี่กะว่าจบหน้านี้ ถ้าเรายังไม่มา พี่จะไปหาเอง ไม่ต้องคิดมากนะ พี่นอนดึกเป็นประจำ บางคืนไม่ได้นอนด้วยซ้ำ แล้วพรุ่งนี้ก็หยุดด้วย ตื่นสายสักวันไม่เห็นเป็นอะไรเลย เรานั่นแหล่ะ นอนไดแล้ว เดี๋ยวขอบตาคล้ำ คุณแม่ได้พาไปทำเอสเต้แน่ๆ”
“โอ๊ย!!!... ไม่เอาหรอกครับ ด๊องไม่ใช่ผู้หญิงนะ นานๆ ไปครั้งจะไม่ว่าเลย แถมไปทีเสียเวลาเป็นวันๆ
พี่จุนครับ ลาออกจากการเป็นหมอเถอะครับ ด๊องไม่อยากเห็นพี่จุนเหนื่อย ธุรกิจบ้านเราก็ตั้งเยอะแยะ พี่จุนบริหารได้สบายๆ”
“เราเคยพูดกันเรื่องนี้มาเยอะแล้วนะ เราตกลงกันแล้วไงว่าพี่ต้องทำงานในเครือของตระกูล พี่รักอาชีพนี้ พี่มีความสุขที่เรารักษาให้หายเจ็บป่วยได้ พี่ถือว่าการช่วยคนเป็นกุศลอันประเสริฐ ช่วยคนได้บุญมากนะ”
“แต่พี่จุนครับ...”
“ไม่เอาแล้ว เลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว มานอนได้แล้ว พี่จะนอนกอด” จุนกิดันคนเป็นน้องให้ลุกขึ้นไปนอนที่ดีๆ สองแขนโอบกอดคนตัวเล็กขี้อ้อนไว้ในอ้อมแขน จุมพิตหน้าผากมนและจุ๊บริมฝีปากเบาๆ
ดงแฮหลับตาและกอดตอบพี่ชายแน่น ไม่นานสองพี่น้องก็หลับไปพร้อมกัน.......
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
เช้าวันใหม่ คฤหาสน์ตระกูลชองเต็มไปด้วยความสดใส ชื่นบาน ประมุขของบ้านหน้าตาแช่มชื่น สมใจกับข่าวดีที่ได้รับจากเมื่อวาน นั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมจิบกาแฟ โดยมีภรรยาสุดที่รักเคียงข้างอยู่ไม่ไกล
ต่างขบคิด วางแผนการที่จะทำให้สองฝาแฝด ว่าที่ลูกสะใภ้ยอมรับการแต่งงานที่จะมีขึ้นในเร็ววัน เดี๋ยวไม่ทันการณ์ ไหนจะตระเตรียมสถานที่ ของชำร่วย การ์ดเชิญ ชุดแต่งงาน แล้วก็ออแกไนเซอร์จัดงานมืออาชีพ ที่จะช่วยแบ่งเบาธุรการต่างๆ จะได้ไม่เหนื่อยมาก
“คุณยุนมี เตรียมงานไปถึงไหนแล้ว เดี๋ยวไม่ทันกำหนดหรอก ผมได้มีลูกสะใภ้ช้าไปอีกหกเดือน ไม่ทันใจกันพอดี”
“แหม...คุณก็ ดิฉันกำลังติดต่ออยู่ค่ะ ยังไม่ได้บอกซึงกิและแชยอนเลยนี่”
“อ้าว...ทำไมคุณยังไม่บอกอีก ไม่กี่วันก็ถึงวันแต่งแล้วนะ”
“ดิฉันจะไปวันนี้แหล่ะค่ะ นัดกับแชยอนไว้ แล้วจะได้คุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวด้วย”
“สวัสดีครับทุกคน คุณพ่อ... วันนี้ไม่มีนัดสังสรรค์หรือครับ ถึงได้อยู่บ้านได้เนี่ย” ลูกคนเล็กเดินลงมาทักทาย ดงฮยอบส่ายหน้า มีเรื่องดีตั้งแต่เมื่อวานขออยู่รับความสุขก่อน
“ว่าไงชางมิน ทำไมวันนี้ลงมาสายได้ล่ะ เมื่อคืนกลับมากันกี่โมง”
“ก็ดึกเหมือนกันนะครับ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย”
“มีเรื่องอะไรกันจ๊ะ บอกแม่ได้ไหม แล้วตายุนกับตาบอมล่ะ แม่ยังไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“เดี๋ยวก็ลงมาครับ ถ้าพี่ยุนลงมา คุณพ่อ คุณแม่อย่าตกใจนะครับ”
“ทำไมจ๊ะ ตายุนเป็นอะไร”
“คุณพ่อ คุณแม่รอดูก็แล้วกันนะครับ ฮึฮึ”
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ โอย...”
“ตายแล้ว!!! ตายุนไปทำอะไรมา ทำไมหน้าตา ปากเปิก ถึงได้บวมขนาดนั้น” ดงฮยอนและยุนมีตกใจ เมื่อเห็นสภาพลูกชายของตนเอง
“ไปถามด๊องแด๊งของคุณแม่สิครับ เขาทำผมเป็นแบบนี้”
“แล้วเราไปทำอะไรหนูด๊องเข้าล่ะ สภาพถึงได้เละขนาดนี้” ยุนมีเข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้อย่างออกนอกหน้า ยุนโฮอยากจะค้อนแม่ตัวเองให้ตาคว่ำ
“ฮ่าๆๆ พี่ยุนแค่จะปล้ำด๊องแด๊งในรถเท่านั้นเองครับ ด๊องแด๊งเลยให้รางวัลในความใจกล้าหน้าด้านไงครับ” ชางมินหัวเราะเสียงดังลั่น แล้วอธิบายสาเหตุให้ฟัง
ยุนโฮนั่งหน้าหงิก ดงฮยอบและยุนมีมองลูกชายตาขวาง
“ตายุน!!! เอาอีกแล้วนะ ไม่เข็ดหรือไง อีกไม่กี่วันก็ถึงวันแต่งแล้ว อดใจไว้ไม่ได้หรือไง หา!!!”
“โธ่คุณแม่ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ผมจะพาด๊องแด๊งกลับบ้านดีๆ นะครับ แต่เขาขัดขืน ทำท่ารังเกียจผมซะขนาดนั้น ผมก็ของขึ้นน่ะสิครับ” ยุนโฮพยายามอธิบายไปน้ำขุ่นๆ
“พูดมาได้ยุนโฮ พ่อรู้จักนิสัยของหนูด๊องดี เด็กเรียบร้อย อ่อนหวานขนาดนั้น ไม่มีทางทำอะไรแกก่อนแน่ๆ บอกมาซะดีๆ แกไปทำอะไรไว้อีก” ยุนโฮสะอึกกับคำพูดของบิดา อย่างสองแฝดนั่นนะเรียบร้อย อ่อนหวาน รอให้หิมะตกเมืองไทยก่อนเถอะ เขาถึงจะเชื่อ
ชางมินแทบจะหัวเราะเสียงดัง แต่ระงับเอาไว้ได้ สองแฝดนั่นปิดบังตนเองได้เก่งจริงๆ
“แม่เห็นด้วยกับที่คุณพ่อพูดมาจ๊ะ หนูแฝดด๊องออกจะน่ารัก น่าเอ็นดู ไม่มีทางทำอะไรใครก่อนแน่นอน แม่รับรองได้”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย..ขำ ผมบอกให้ก็ได้ครับ พี่ยุนเขาหึงด๊องแด๊งน่ะครับ ที่มีคนเลี้ยงเหล้า พี่ยุนเลยเข้าไปลากตัวด๊องแด๊งออกมา เลยเกิดเรื่องน่ะครับ”
“สมน้ำหน้า / สมน้ำหน้า” เสียงของดงฮยอบและยุนมีดังขึ้นพร้อมกัน ชางมินระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ยุนโฮมองน้องชายตาขวาง
“แล้วตาบอมไปไหน ทำไมยังไม่ลงมาอีก” ยุนมีถามเมื่อไม่เห็นลูกคนกลางลงมาสักที
“คุณพ่อ คุณแม่ ไม่ต้องถามถึงเจ้าบอมหรอกครับ ป่านนี้พาหนูด๊องขึ้นสวรรค์ไปไม่รู้กี่รอบแล้ว ถึงยังไม่กลับมาซะที”
“หมายความว่ายังไงยุนโฮ คิบอมทำอะไรหนูด๊อง”
“ก็...วิธีที่จะทำให้น้องด๊องยอมแต่งงานกับเจ้าบอมไงครับ คิบอมบอกว่าจะจัดการตั้งแต่เมื่อคืน ลองไม่ได้กลับบ้านมานะครับ รับรองได้เลยว่าน้องด๊องได้เป็นลูกสะใภ้คนกลางของตระกูลชองเรียบร้อยแล้ว”
“ว่ายังไงนะ!!!! ตายแล้ว!!! คุณคะ..เรารีบไปขอโทษซิงกิกับแชยอนกันดีกว่า แล้วก็สู่ขอ กำหนดวันแต่งกันให้เรียบร้อย ตาบอมนะ ตาบอม ทำอย่างนี้ได้ยังไง มันน่าตีให้ตายจริงๆ” ยุนมีร้อนใจ เมื่อรู้ถึงพฤติกรรมของลูกคนกลาง
“ป่ะ...คุณ พวกเรารีบไปกันดีกว่า เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน จะได้แก้ไขสถานการณ์ได้ทัน” ดงฮยอบที่ร้อนใจไม่แพ้กัน เขาไม่ชอบการกระทำคิบอมเท่าใดนัก ต่างก็รีบรุดไปยังคฤหาสน์ตระกูลลีทันที
~~~ I’m your man. I’m your man คือ แท ยอ ตา รา ดา ตา โอ นึล โด นา นึน โอ นึล โด คือ แท มัน แซง คัก แฮ I’m your man. I’m your man คือ แท ยอ ตา รา นา ตา โอ นึล โด คือ แท คา ตอ นา ชิล อัน ฮา I’m your man. ~~~
“ว่าไงเจ้าบอม ไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้ว ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก” ยุนโฮยิ้มเมื่อเห็นรายชื่อที่โทรเข้ามา พลางเอ่ยปากล้อน้องคนกลางทันที
“....................”
“ว่ายังไงนะ ... ได้ๆ ... พี่จะรีบไป” ยุนโฮตกใจ เมื่อฟังคำของน้องชายจบ
“เกิดอะไรขึ้นพี่ยุน พี่บอมเป็นอะไร” ชางมินเห็นท่าทางของพี่ชายแล้วสงสัย ใจคอไม่ดี
“เจ้าบอมโดนเข้าแล้ว ป่ะ ชางมิน ไปหาเจ้าบอมที่คอนโดกับพี่ ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงแล้วมั่ง”
ยุนโฮและชางมินรีบออกจากบ้าน ไปยังคอนโดของคิบอมทันที โดยที่ยุนโฮบอกเพียงว่าคิบอมโทรมาขอความช่วยเหลืออย่างด่วน ไม่รู้ว่าทงเฮทำอะไร
ชางมินพอจะเดาเรื่องออก ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
From Writer
สวัสดีอย่างเป็นทางการครั้งแรก ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณมิตรรักนักอ่านทุกท่าน ที่ฟิคเรื่องนี้ได้รับกำลังใจจากนักอ่านเกินความคาดหมาย อย่างที่บอกกันไปแล้วว่าพี่ปักษา ไม่ขออะไร ขอแค่พวกน้องอ่านกันแล้วยิ้ม ก็เป็นกำลังใจให้กับพี่มากพออยู่แล้ว
บางท่านที่อ่านมาถึงตอนนี้อาจจะเกิดอาการตกใจ คิดว่าตัวเอง หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม (ไม่ใช่แหละ...อย่านอกเรื่อง) ไม่ต้องตกใจกันนะจ๊ะ ขึ้นไปอ่านชื่อเรื่องให้ดี แล้วคุณจะพบคีย์เวิด
อยู่ในนั้น ฮ่าๆๆๆ บ๊าย บาย แล้วพบกันเมื่อฟิคต้องการ
ปล.
ฝากฟิคของน้องๆ ที่น่ารักทั้งสองคนด้วยนะจ๊ะ ติดตามอ่านได้ที่แบรนเนอร์จากหน้าหลักเลยจ้า
ขอบคุณจ้า ~~ อันยอง ~~
เจอกันตอนใหม่ วันศุกร์เด้อ
ปล. 3
แก้ไขลิงค์ใหม่ให้เรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ ลองดูนะว่าโหลดได้มั้ย
ความคิดเห็น