คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 (100 %)
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ คุณแม่” เสียงของชายสามหนุ่มสามมุมที่เดินลงมาพร้อมกันทักทาย บิดา มารดา ที่นั่งรอตนอยู่ที่ห้องรับแขก
“อรุณสวัสดิ์จ้า ลูกรัก เตรียมตัวกันพร้อมหรือยังจ๊ะ ถ้าไปสายมันจะไม่ดี ชางมินจะไปกลับแม่ด้วยกันไหมลูก” ยุนมีถามลูกคนเล็กที่ไม่มีกิจดูตัวแต่อย่างใด
“ไปสิครับคุณแม่ ผมไม่ยอมพลาดเด็ดขาด แถมร้านที่คุณแม่นัดกันอาหารก็อร่อย ผมไม่พลาดแน่นอนครับ”
“งั้นก็ไปกันได้แล้วจ้า คุณคะเจอกันตอนเย็นนะคะ” ยุนมียิ้มให้กับคำพูดของลูกคนเล็ก ก่อนจะจัดแจงกันให้เดินทางไปยังสถานที่นัดหมาย
..
..
ภายในโรงแรมหรูในกลางเมือง
..สถานที่นัดพบของคู่ดูตัวที่ไม่สมัครใจมาสักเท่าใดนัก
บุคคลสามคนที่มีรูปร่างบอบบาง หน้าตาสะสวย โดยที่คนที่อยู่ตรงกลาง พยายามจูง ลากอีกสองคนให้เดินไวๆ แต่บุคคลทั้งสองไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่ คอยจะรั้ง ขัดขืนทุกวิถีทาง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนถูกใจ สนุกกับการกระทำอย่างนั้นเป็นอย่างมาก
พนักงานของโรงแรมต่างอมยิ้มในท่าทางของทั้งสามเป็นอย่างมาก เหตุการณ์ที่เห็นมักจะเป็นเรื่องปกติ เวลาที่คนเป็นแม่ต้องการให้ลูกทั้งสองทำอะไรที่ไม่เต็มใจ โดยที่ลูกชายหน้าเหมือนจะชอบแกล้งคนเป็นแม่ให้เหนื่อยเล่น
“ลูกด๊อง มี้เหนื่อยแล้วนะ สนุกมาใช่ไหมแกล้งมี้เนี่ย ดูสิพนักงานมองกันใหญ่แล้ว”
“โถๆๆๆ แล้วคุณลี แชยอน จะรีบไปไหนล่ะครับ ยังไม่ถึงเวลานัดซะหน่อย”
“จริงด้วยครับ คุณมี้ทำตื่นเต้นไปได้ ทำอย่างกับคุณมี้เป็นคนดูตัวเสียเอง พวกด๊องยังเฉยๆ ไม่เห็นอยากจะไปสักนิด” ทงเฮแซวคนเป็นแม่ แชยอนค้อนให้ตาคว่ำ
“แต่คุณป้ายุนมีมาถึงแล้วนะลูก เราจะปล่อยให้ท่านคอยนาน มันไม่ดีนะคะ”
“ครับ ทราบแล้วครับ ด๊องเข้าไปกับคุณมี้ก่อนนะ เดี๋ยวเค้าขอไปห้องน้ำก่อน แล้วจะตามไป ไม่ต้องมองด้วยสายตาอย่างนั้นเลยครับคุณมี้ ด๊องไม่เบี้ยวแน่นอน สัญญาครับ” แฝดคนน้องที่เห็นสายของคุณแม่สุดที่รักจ้องจับผิดเขม็ง จึงบอกให้มั่นใจ ก่อนจะดันแม่และพี่ให้ออกเดิน
แชยอนพยักหน้ารับ เพราะรู้ว่าลูกตนนั้นเป็นคนรักษาสัญญา จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน
..
“เอ…? ทำไมยังไม่มากันอีกนะ ใกล้เวลานัดแล้วด้วย ปกติแชยอนไม่เคยมาสายนี่นา”
“สงสัยเค้าคงจะไม่มาแล้วมั้งครับ คงไม่อยากจะดูตัวกับพวกผมสักเท่าไหร่” คิบอมบอกด้วยสีหน้าสลด แต่ในใจนั้นลิงโลดเป็นอย่างมาก
“ไม่มีทาง แชยอนเป็นคนรักษาคำพูดเสมอ” ยุนมีแย้งคำพูดของลูกชายคนกลาง
“แล้วทำไมเขาถึงยังไม่มาล่ะครับ สถานที่นัดพบก็โรงแรมของเขาไม่ใช่หรือครับ”
“แม่เคยบอกลูกแล้วเหรอตายุน ว่าคู่ดูตัวของลูกเป็นทายาทของโรงแรมนี้ แม่จำไม่เห็นได้ว่าเคยบอกลูกตอนไหน” ยุนมีถามเสียงเขียว เจ้าพวกนี้รู้ได้ยังไงว่าคู่ดูตัวเป็นใคร
“สวัสดีค่ะ คุณพี่ยุนมี มานานหรือยังคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า” แชยอนเดินเข้ามาถึงพร้อมคนร่างบาง กล่าวทักทายรุ่นพี่สนิททันที
ยุนโฮมองคนตรงหน้าที่มองตอบมาอย่างไม่เกรงกลัว คิบอมเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง จนชางมินต้องช่วยปิดปากให้ แล้วจึงหันไปส่งยิ้มให้เพื่อนรักที่ละสายตาจากยุนโฮมาส่งยิ้มตอบเช่นกัน
“ไม่นานหรอกจ๊ะ มานั่งก่อน แล้วทำไมหนูด๊องมาแค่คนเดียวล่ะจ๊ะ”
“สวัสดีครับ คุณป้า ด๊องไปเข้าห้องน้ำนะครับ สักพักก็มา”
“จ๊ะ เดี๋ยวรอหนูด๊องมาถึงก่อน แล้วค่อยแนะนำตัวกันนะจ๊ะ”
“ดีครับ จะได้ไม่ต้องแนะนำกันหลายรอบ คุณป้าสั่งอะไรหรือยังครับ สั่งได้เลยนะครับ คุยไป กินไป สนุกไปอีกแบบ วันนี้ด๊องเป็นเจ้าบ้าน ด๊องเลี้ยงเองครับ มินมินด้วยนะ เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้แล้ว มินมินไปกับด๊องนะ เรามีนัดสังสรรค์กับเพื่อนๆ น่ะ ไปด้วยกันนะ”
“ได้เลยครับผม มินก็คิดถึงเพื่อนๆ เหมือนกัน แต่มินต้องติดรถด๊องไปนะ มินไม่ได้เอารถมา” ชางมินบอก ทงเฮพยักหน้ารับ
“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่มาช้า” แฝดคนน้องส่งรอยยิ้มสดใสที่เห็นฟันซี่เล็กๆ ที่ประดับอยู่ทั้งสองข้าง
ยุนโฮหันไปมองก็ต้องตาค้าง ถึงหน้าจะเหมือนกับแฝดคนพี่ที่เขามีเรื่องด้วย แต่คนน้องนี่สดใสกว่า มีรัศมีจับโดยรอบ คิบอมก็เช่นกัน ชางมินแอบขำในท่าทางของพี่ชาย เริ่มแล้วล่ะสิ เจ้าสองสองแสบ
“ไม่เป็นไรจ๊ะหนูด๊อง นั่งก่อนสิจ๊ะ ป้าจะแนะนำพี่ๆ ให้รู้จัก” ยุนมีที่รอโอกาสมานาน รีบพูดทันที อยากให้ทั้งคู่รู้จักกันโดยเร็ว
“คนนี้ลูกชายคนโต ยุนโฮจ้ะ คนรองชื่อ คิบอม ส่วนคนเล็ก หนูด๊องรู้จักแล้วเป็นอย่างดี ชางมิน”
“สวัสดีครับ ทงเฮ / ดงแฮ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” สองแฝดหน้าหวานแนะนำตัวให้คนตรงข้ามรู้จัก ด้วยรอยยิ้มสดใส
ยุนโฮและคิบอมยิ้มตอบ ชางมินขำกับท่าทางของพี่ชาย
...สงสัยจะหลงเสน่ห์เจ้าสองแฝดเสียแล้ว…
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ น้องดงแฮ / น้องทงเฮ” ยุนมีและแชยอนต่างอมยิ้มให้กัน เมื่อท่าทางของทั้งสองฝ่าย
“หนูด๊องจ๊ะ ทำไมไม่เห็นมาเยี่ยมป้าบ้างเลย ป้าคิดถึงหนูด๊องสองคนมากๆ เลยนะจ๊ะ”
“คุณป้าต้องโทษด๊อง เขาน่ะครับ เพราะด๊องเค้าหนีไปอังกฤษ ผมเลยต้องทำทุกอย่างแทนเขาหมดเลย เหนื่อยมากๆ”
“พอเลยด๊อง ตัวไม่ต้องมาว่าเค้าเลยนะ คุณป้าฮะ ด๊องเขาบอกให้ผมไป เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องไปเผชิญกับฝรั่งพวกนั้น ปล่อยให้ผมฟุดฟิดฟอไฟอยู่คนเดียว งอนแล้ว ง้อด้วย” ว่าจบดงแฮทำแก้มป่อง กอดอก เชิดหน้า
ทุกคนที่นั่งอยู่ยิ้มให้กับท่าทางน่ารักนั่น โดยเฉพาะยุนโฮที่ยิ้นจนปากจะฉีกออกมา
“ฮ่าๆๆ ตัวเองทำแก้มป่องเหมือนพี่คิบอมเลย ระวังมันจะแตกออกมานะ โอ๋ๆ เดี๋ยวเค้าเลี้ยงไอติมนะ หายงอนนะ จุ๊บๆ” ทงเฮได้ทีล้อคู่ดูตัวไปในตัว คิบอมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขิน ที่โดนล้อเรื่องแก้มที่มีเยอะกว่าคนทั่วไป
“ไม่อั้นนะ ไม่งั้นไม่หายงอน” ดงแฮต่อรอง
“ได้เลย สำหรับตัวเท่าไหร่เท่ากัน ด๊องเต็มใจอยู่แล้ว มาจุ๊บที” แฝดคนพี่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แฝดคนน้อง แล้วใช้ปากแตะกันเร็วๆ ยุนโฮและคิบอมมองตาค้าง เมื่อกี้ที่เห็น มันเรียกว่าจูบกันไม่ใช่เหรอ
“พี่ครับ ไม่ต้องตกใจ เรื่องปกติของพี่น้องเขา” ชางมินกระซิบบอก
“หนูด๊องไม่ต้องงอนหนูด๊องหรอกจ๊ะ หนูด๊องคงอยากให้หนูด๊องได้ผ่อนคลาย พักสมอง ไปเที่ยวใช่ไหมจ๊ะ” ยุนมีบอก
“ใช่จ๊ะ ลูกด๊องอย่างงอนพี่ด๊องสิลูก พี่ด๊องรักหนูมากนะ” แชยอนช่วยเสริมอีกแรง
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ คือว่า พวกผมงงนะครับ น้องทงเฮ กับ น้องดงแฮ ชื่อเล่นชื่อด๊องเหมือนกันหรือครับ ผมฟังแล้ว งงๆ ยังไง ก็ไม่รู้ครับ”
“เปล่าหรอกจ๊ะคิบอม แฝดคนพี่จะมีชื่อว่าด๊องน้อย ส่วนคนน้องชื่อว่า ด๊องแด๊ง แต่น้าจะเรียกรวมทีเดียวนะจ๊ะ พวกเราเรียกกันมาจนชินแล้ว เลยไม่สับสนนะจ๊ะ” แชยอนอธิบายให้กับว่าที่ลูกเขยได้เข้าใจ
“อ้อ...ครับ น้องทงเฮครับ พี่ขออนุญาตเรียกว่า น้องด๊องนะครับ”
“ส่วนพี่ขอเรียกน้องดงแฮว่า ด๊องแด๊ง นะครับ พี่ว่าน่ารัก สมตัวดี” สองแฝดได้แต่ส่งรอยยิ้มให้ ไม่ได้ตอบรับแต่อย่างใด
...ระหว่างรับประทานอาหาร ...
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของบุคคลที่ร่วมโต๊ะมีตลอดเวลา ยุนโฮและคิบอมต่างเอาใจสองแฝดหน้าหวาน หมั่นตักโน่น ตักนี่ให้ตลอด เรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสองได้เป็นอย่างมาก
ยุนมีและแชยอนสบตาส่งความนัยซึ่งกันและกัน อยากให้เด็กทั้งสองคู่รู้จัก สร้างความสนิทสนมกันมากขึ้น
“เด็กๆ จ๊ะ เดี๋ยวป้าขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะจ๊ะ คุยกันไปก่อนนะ แชยอนจะไปกับพี่ไหม” แชยอนพยักหน้ารับ หลังจากที่ผู้ใหญ่ประจำโต๊ะทั้งคู่เดินออกไปแล้ว สองแฝดก็เริ่มปฏิบัติการทันที
“คุณยุนโฮครับ พวกผมมีเรื่องต้องคุยกับพวกคุณ”
“ว่ามาสิครับ พวกพี่กำลังฟังอยู่” ยุนโฮตอบพร้องส่งรอยยิ้มหวานให้ ทงเฮเบ้ปาก
“ไม่ต้องเก็กหรอกครับ เพราะน้องของผม เค้ารู้เรื่องเมื่อวานหมดแล้ว ผมเล่าให้เค้าฟังเอง หึหึ”
“ด๊องแด๊งครับ พี่ยุนยอมรับนะครับ มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายนะครับ พี่...” ยุนโฮพยายามอธิบายให้แฝดคนน้องฟัง แต่ถูกเจ้าตัวขัดขึ้นเสียก่อน
“พอได้แล้วครับ ผมไม่ต้องการฟังอะไรทั้งนั้น ผมจะบอกกับพวกคุณว่าให้คุณปฏิเสธการดูตัวในครั้งนี้ซะ ผมรู้มาว่า คุณป้าบอกพวกคุณว่านี่เป็นแค่การดูตัว พวกคุณสามารถปฏิเสธได้ ถ้าไม่พอใจ แต่พวกคุณทราบหรือไม่ว่า คุณป้าได้สู่ขอพวกผมไว้แล้ว และกำหนดวันแต่งงานเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย
แต่พวกผมขอบอกไว้เลยว่าพวกผมไม่เต็มใจและไม่อยากให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้น หวังว่าคุณทั้งสองคนคงจะเข้าใจและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีนะครับ ไม่ว่าคุณป้าจะพูดอะไร พวกคุณจะต้องปฏิเสธอย่างเดียวเท่านั้น”
“แล้วถ้าพี่ไม่ยอมล่ะ ด๊องแด๊งจะทำอะไรพี่ได้” ยุนโฮเริ่มมีอาการขุ่นเคือง เนื่องจากไม่เคยมีใครปฏิเสธพวกเขามาก่อน ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เพียงแค่เขากระดิกนิ้วก็วิ่งเข้าใส่กันแล้ว แต่กับคนที่เขามีความรู้สึกพิเศษให้ ทำไมต้องทำท่ารังเกียจกันด้วย
“กรุณาอย่าเรียกผมด้วยชื่อนี้ มีแต่คนที่สนิทเท่านั้นที่จะเรียกได้”
“ทำไม อีกหน่อยเราก็สนิทกัน แถมสนิทแบบแนบเนื้ออีกต่างหาก”
“หยาบคาย กรุณาเก็บความกักขฬะของคุณไปใช้กับพวกคู่ขาของคุณก็แล้วกัน อย่าเผยสันดานเถื่อนให้คนอื่นเขารู้มากนัก เสียชื่อทายาทนักธุรกิจชื่อดังหมด ฮึฮึ”
“ลี ดงแฮ !!!!! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน” ยุนโฮโกรธมากเมื่อได้ยินคำบริภาสจากคนหน้าหวาน ตวาดเสียงดัง แต่แฝดคนน้องหาได้เกรงกลัวแต่อย่างใด กลับส่งสายตาท้าทายมาพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ที่ยุนโฮเคยเห็นมาแล้วจากแฝดคนพี่
“ทำไมครับ คุณจะทำอะไรผม” ดงแฮท้าทาย
“นั่นน่ะสิ อย่างคุณจะมีปัญญาทำอะไรน้องผมได้” ทงเฮยั่วยุให้ยุนโฮมีอารมณ์โกรธมากขึ้นไปอีก
คิบอมเห็นพี่คนโตโดนสองแฝดผู้น่ารักแต่หน้า ที่นิสัยไม่ได้เข้ากับหน้าสักนิดรุม จึงพูดประโยคที่แทงใจดำคนร่างบางอย่างมาก
“ไม่เห็นจะยากตรงไหน แค่พวกพี่ยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ พวกน้องก็ขัดขืนอะไรไม่ได้แล้ว และที่สำคัญ พวกพี่จะเร่งให้กำหนดการณ์เลื่อนเข้ามาอีก เตรียมใจไว้ได้เลย เราจะได้เห็นดีกัน”
“หึหึ... ครับ ... ถ้าพวกคุณยืนยันคำพูดนั้น แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ทงเฮส่งสายตาท้าทายไปไม่แพ้กัน
ชางมินเห็นท่าไม่ดี ดูแล้วเรื่องคงจะไม่จบง่ายๆ แน่ พลันสายตาเหลือบไปเห็นคนเป็นแม่ของทั้งสองฝ่ายเดินเข้ามา จึงพูดขัดตาทัพทันที
“พี่ยุน พี่บอม ด๊อง ใจเย็นๆ กันก่อนนะ อย่าเพิ่งมีเรื่องกัน คุณแม่กำลังเดินมาแล้ว”
“ว่าไงจ๊ะเด็กๆ คุยอะไรกันอยู่ ท่าทางสนุกเชียว”
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ คุยเรื่องทั่วไปเท่านั้นเองนะครับ คุณแม่จะกลับหรือยังครับ ผมว่าวันนี้พอแค่นี้ดีกว่าครับ” ชางมินเบี่ยงประเด็น ชักชวนให้มารดากลับบ้านทันใด
“จะกลับกันแล้วเหรอลูก แต่แม่ต้องขึ้นไปเอาของกับน้าแชยอนก่อน พวกลูกไปนั่งรอแม่ที่ล๊อบบี้นะจ๊ะ ขอเวลาสักครู่ ป้ารบกวนหนูด๊อง ดูแลพี่เขาด้วยนะจ๊ะ”
“ยินดีครับ พวกผมจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย”
“ขอบใจจ๊ะ ป่ะ แชยอน เราขึ้นไปเอาของกันดีกว่า”
“ค่ะคุณพี่ หนูด๊องรอมี้แป๊ปนะลูก เดี๋ยวมี้มา” สิ้นคำของแชยอน บุคคลทั้งหมดก็เคลื่อนพลไปทำตามจุดประสงค์ของตน โดยที่คนเป็นแม่ขึ้นไปเอาของข้างบน ส่วนคณะของลูกก็เดินมานั่งรอที่ล๊อบบี้ ต่างฝ่ายต่างมองกันอย่างท้าทาย ไม่มีใครยอมใคร
ชางมินที่เป็นคนกลางรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมาก
...นี่ก็พี่ นั่นก็เพื่อนรัก เฮ้อ...ชางมินกลุ้ม…
“ด๊องไปอังกฤษมาหลายปี กลับมามีของมาฝากมินบ้างไหม” ชางมินเอ่ยขัดบรรยากาศตึงเครียด
“มีสิ สำหรับมินมิน ด๊องไม่ลืมแน่นอน อยู่ในรถ เดี๋ยวค่อยเอาตอนไปพบเพื่อนๆ แล้วกันนะ”
“ขอบใจนะ รักด๊องที่สุดเลย มาขอหอมที” ชางมินว่าพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ โดยที่คนหน้าหวานเอียงแก้มรับ ยุนโฮมองชางมินตาขวาง
“ชางมิน เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ รอให้ถึงบ้านก่อนเถอะ” ยุนโฮบอกพร้อมคาดโทษเสร็จสรรพ
“ก็ได้ครับ แต่ผมขอเป็นพรุ่งนี้นะครับ วันนี้ผมต้องไปกับแฝดด๊องนะครับ”
“ขอโทษนะครับ ท่านรองครับ มีดอกไม้มาส่งครับ”
“ขอบคุณครับ” ดงแฮรับดอกไม้มาพร้อมส่งรอยยิ้มละลายใจไปให้
“ใครส่งมาน่ะด๊องแด๊ง เชว ซึงฮยอน แหมเพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้สองวัน ก็มีหนุ่มส่งดอกไม้มาให้แล้วนะ เสน่ห์แรงไม่เปลี่ยนจริงๆ” ทงเฮแซวน้องชายพร้อมเปรยสายตาไปมองยุนโฮที่จ้องช่อดอกไม้เขม็ง ถ้าสายตาของยุนโฮมีไฟอยู่ล่ะก็ ช่อดอกไม้คงไหม้เป็นจุลไปแล้ว
“ไม่ต้องมาแซวเค้าเลย ตัวล่ะวันนี้ได้ช๊อตโกแลตหรือยัง”
“ยังเลยเนี่ย เลยเวลามาแล้วด้วย เดี๋ยวมีงอน”
“ท่านประทานครับ มีช๊อตโกแลตมาส่งพร้อมช่อดอกไม้ครับ” ทงเฮที่พูดยังไม่ทันขาดคำ พนักงานของโรงแรมก็นำของที่ส่งมาให้ ดงแฮตาลุกวาว ก่อนจะหยิบการ์ดใบโตมาอ่านเสียงดัง คิบอมมองของพวกนั้นตาขวาง
“ขอโทษนะครับ ที่วันนี้มาส่งช้า หวังว่าคงไม่งอนผมนะครับที่รัก เชว ซีวอน ว้าว นึกว่าใคร เจ้าประจำนี่เอง สงสัยมัวแต่คิดสูตรใหม่แน่ๆ เลย วันนี้ถึงได้มาส่งช้า”
“นั่นน่ะสิ เดี๋ยวด๊องโทรไปให้กำลังใจวอนก่อนนะ เฝ้าของไว้ให้ด้วย อย่าให้มินมินกินเป็นอันขาด ด๊องหวง” ว่าจบทงเฮลุกขึ้นไปโทรหาคนที่ส่งของมาให้ทันที
“ไม่ต้องกลัว จะดูแลให้อย่างดี ด๊องไปโทรเถอะ”
“ทำไมชอบว่ามินกันจัง แค่กินเยอะกว่าคนทั่วไปเนี่ย ผิดเหรอ”
“ไม่ผิดหรอก ด๊องล้อเล่น คิดมากไปได้ มาหอมที หายงอนด้วย”
ดงแฮที่กำลังยื่นหน้าไปหอมแก้มชางมินที่นั่งฝั่งตรงข้ามโซฟาตัวหรู แต่โดนสกัดดาวรุ่งซะก่อน โดยยุนโฮที่ยื่นหน้ามาขวางอย่างรวดเร็ว
...เป็นผลให้ริมฝีปากบางสัมผัสกับแก้มของยุนโฮเต็มๆ...
คิบอมและชางมินนั่งตาโต อ้าปากค้าง ในความด้านของพี่ชาย คนตัวเล็กมองยุนโฮตาลุกวาว ในขณะที่ยุนโฮยักคิ้ว ส่งรอยยิ้มกวนๆ กลับมาให้ ได้กำไรเต็มๆ
“เป็นอะไรครับด๊องแด๊ง หรือว่ากลัวเสียเปรียบ พี่ยุนหอมแก้มคืนก็ได้นะครับ”
ด้วยความด้านส่วนบุคคลบวกกับความไวปานแสง ยุนโฮยื่นหน้ามาหอมแก้มใสแรงๆ สูดความหอมหวลเข้าเต็มปอด
...คิบอมยิ้มในการกระทำของพี่ชาย ...เดี๋ยวทำมั่ง
...ในขณะที่ชางมินนั่งหน้าซีดคอยผลที่จะตามมา
...ดงแฮนั่งหน้าแดงด้วยความโกรธ เตรียมตั้งท่าจะซัดคนเจ้าเล่ห์สักหมัด แต่เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างยุนโฮ เพราะมารดาของทั้งสองฝ่ายเดินมาเห็นเหตุการณ์พอดี ต่างยืนตาโต อ้าปากค้างต่อการกระทำของยุนโฮ
“ยุนโฮ!!! ทำอะไรหนูด๊อง!!!” ยุนมีที่หาเสียงของตัวเองเจอแล้ว ถามเสียงดัง มองดูแฝดคนน้องที่นั่งตัวสั่น นัยน์ตาคู่สวยมีน้ำใสๆ คลออยู่
“หนูด๊องไม่ร้องนะลูก ป้าขอโทษแทนตายุนด้วยนะจ๊ะ โอ๋ๆ ไม่ร้องลูก” ยุนมีรีบเข้ามาปลอบว่าที่ลูกสะใภ้ทันทีที่เห็นอาการของคนตัวเล็ก มองยุนโฮอย่างคาดโทษ
ยุนโฮตกใจกับอาการของแฝดผู้น้องเป็นอย่างมาก ทำไมแค่เห็นน้ำตาของคนตัวเล็ก แล้วรู้สึกปวดใจขนาดนี้ ถ้าจะบ้านะชอง ยุนโฮ
ชางมินเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า พลางกลั้นหัวเราะ
‘เก่งจริงๆ เพื่อนรัก’
“ด๊อง!!! ตัวเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม บอกเค้ามาสิ ใครแกล้งตัว” ทงเฮที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เดินเข้ามาเห็นน้องชายร้องไห้ ถามกลับเป็นพัลวัน ร้อยวันพันปีไม่เคยเสียน้ำตา แล้วเกิดอะไรขึ้น
“เห็นไหมตายุน ทำกับน้องอย่างนั้นได้ยังไง ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ” ยุนมีดุลูกชายคนโตอย่างเข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้เต็มที่ ทงเฮที่รู้ว่าใครเป็นตัวการทำให้น้องรักเสียน้ำตา เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อยุนโฮทันที
“นายทำอะไรด๊อง บอกมานะ”
“เฮ้ย!!! ด๊อง ใจเย็นๆ ปล่อยพี่ยุนก่อน” ชางมินรีบห้ามเพื่อนรักเสียงดัง
“น้องด๊องปล่อยพี่ยุนก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ยุนก็ตายกันพอดี” คิบอมพยายามดึงมือคนตัวเล็กแต่แรงไม่เล็กตามตัว ให้ปล่อยมือจากคอพี่ชาย
“ดี ตายๆ ไปซะได้ก็ดี แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย ส่วนนายทำอะไรด๊อง บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” ทงเฮหันมาตวาด
คิบอม ทำให้เส้นความอดทนขาดสะบั้นทันที
“อยากรู้ใช่ไหม ได้...พี่จะบอกให้ พี่ยุนก็ทำอย่างนี้ไง” สิ้นคำพูด คิบอมหอมแก้มทงเฮไปฟอดใหญ่
แฝดผู้พี่ตกใจต่อการกระทำของคิบอมเป็นอย่างมาก มือบางปล่อยคอยุนโฮออก
คิบอมเห็นโอกาสจับคนหน้าหวานให้หันมาทางตน แล้วประกบริมฝีปากบางที่อ้าค้างอย่างตกใจ มือข้างนึงโอบเอวบางของทงเฮให้แนบชิด ส่วนอีกข้างกดท้ายทอยไม่ให้หนีไปไหน ลิ้นร้อนส่งตรงเข้าหาความหวานในโพรงปากนุ่ม เกี่ยวกระหวัดเชิญชวนให้คนตรงหน้าสนองตอบ
ทงเฮที่สัมผัสถึงการบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคล สองมือระดมทุบหน้าอกแกร่งที่ไม่มีทีท่าว่ารู้สึกรู้สาอะไรสักนิด
บุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมองตาค้าง ไม่เว้นแม้กระทั่งคนเจ้าน้ำตาสั่งได้ ที่เรียกสติตนเองได้แล้ว ลุกขึ้นไปกระชากตัวคิบอมออกจากพี่ชายฝาแฝด แล้วจับคิบอมทุ่มลงกับพื้นล๊อบบี้ของโรงแรมอย่างแรง
“โอ๊ย!!! / เฮ้ย!!! / ว้าย...ตาบอม!!! / หนูด๊อง!!!!”
“ด๊องใจเย็นๆ คุณแม่ครับ พาพี่ยุนกับพี่บอมกลับบ้านไปก่อนครับ คุณน้าครับ จับด๊องน้อยไว้ครับ เร็วซิครับคุณแม่ เดี๋ยวได้มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นหรอกครับ” ชางมินเห็นเพื่อนรักกำลังจะเข้าไปซ้ำพี่ชายคนกลางที่นอนเอ้งเม้งเพราะความจุก รีบเข้ามากอดรัด โดยที่ดงแฮดิ้นสะบัดตัวอย่างแรง จนชางมินแทบจะเอาไว้ไม่อยู่
“มินมิน ปล่อยด๊องนะ ด๊องจะไปฆ่ามัน ปล่อยด๊อง” ดงแฮโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ขอเอาคืนให้สะใจก่อน
“คุณมี้ปล่อยด๊อง ด๊องจะไปสั่งสอนคน” ทงเฮที่โกรธไม่แพ้น้องชาย หันไปบอกคนเป็นแม่เสียงนิ่ม ไม่กล้าดิ้นอะไรมาก กลัวเดี๋ยวแม่ตัวเองโดนลูกหลง
“หนูด๊อง ไม่เอาค่ะลูก พอแล้วนะคะ คุณพี่พาตายุนกับตาบอมกลับไปก่อนนะคะ แล้วเราค่อยคุยกันทีหลังนะคะคุณพี่” แชยอนอ้อนวอน ตัวเองเกรงว่าจะจับลูกชายไว้ไม่อยู่ ยิ่งตอนที่โกรธด้วย ลูกชายสองคนเคยฟังใครที่ไหน
“ไปตายุนพาน้องกลับบ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว พี่กลับก่อนนะแชยอน ป้าขอโทษแทนลูกชายสองคนของป้าด้วยนะจ๊ะหนูด๊อง” ยุนมีแทบจะลากหูเจ้าตัวแสบสองตัวออกนอกโรงแรม
‘ถ้าไม่กลัวว่าภาพพจน์ของลูกชายจะเสียนะ คอยดู รอให้ถึงบ้านก่อนเถอะ แม่จะซัดให้หลังลายเลย’
“หนูด๊องใจเย็นๆ ลูก กลับบ้านเราดีกว่านะ ชางมิน น้าวานขับรถหน่อยนะจ๊ะ น้ากลัว ไปค่ะหนูด๊อง พวกหนูมีนัดสังสรรค์กับเพื่อนๆ ไม่ใช่เหรอค่ะ ไปส่งคุณมี้ก่อนนะจ๊ะ” แชยอนพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบให้อารมณ์ของสองลูกรักเย็นลง
“คุณมี้ไม่น่ามาห้ามด๊องเลย ด๊องยังไม่ได้แก้แค้นเลยนะครับ” ทงเฮทำหน้าบูด ปากยู่อย่างขัดใจ
“ไม่เอาค่ะ ไม่ทำหน้าย่น เดี๋ยวแก่เร็วนะคะ กลับบ้านไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดดีกว่านะคะ ชางมินพาหนูด๊องไปรอที่รถได้เลยลูก ไปกันได้แล้วค่ะหนูด๊อง เดี๋ยวเพื่อนหนูรอนานนะ” แชยอนรู้ว่าลูกรักทั้งสองเป็นคนรักษาเวลาขนาดไหน นำจุดนั้นมาเป็นตัวกระตุ้นซึ่งก็ได้ผล สองแฝดรีบนำไปที่รถทันที
“เร็วสิ มินมิน เดี๋ยวพวกเราไปสายเสียเชื่อหมด” แชยอนและชางมินได้แต่ส่ายหน้าแบบยิ้มๆ ในความเอาแต่ใจของสองแฝดตัวแสบ ที่เปลี่ยนอารมณ์ง่ายเสียยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ จึงพากันไปยังรถยนต์คันหรู เพื่อกลับคฤหาสน์ตระกูลลีให้ทันใจฝาแฝดทั้งสอง
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
“มินมิน นั่งรอแป๊ปนะ เดี๋ยวด๊องขอไปทำให้หัวเย็นก่อน ฮึ่ย!!! นึกถึงแล้วอารมณ์เสีย”
หลังจากที่ชางมินจอดรถที่คฤหาสน์ตระกูลลีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กหันมาบอกเพื่อนรักแล้วก้าวลงจากรถไปพร้อมแฝดคนพี่ แชยอนและชางมินเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกัน ชางมินชะงักเมื่อเห็นใครที่นั่งอยู่ในห้องนั้น
“อ้าวหนูจุน ไม่ได้ออกไปไหนหรือลูก” แชยอนทักลูกชายคนโตที่นั่งอ่านนิตยาสารอยู่
“ไม่อ่ะครับ ออกเวรมาทั้งที ขออยู่บ้านสบายๆ ดีกว่า แล้วหนูด๊องเป็นอะไรนะครับ ผมเห็นหน้าบูดเป็นตูดลิงทั้งสองคน” จุนกิถาม หลังจากเห็นสองแฝดทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะจ๊ะ เดี๋ยวก็หาย แล้วหนูจุนทานอะไรหรือยังค่ะ” แชยอนถาม
“ยังเลยครับ ตอนแรกกะว่าจะให้สองแฝดทำให้กิน แต่เห็นอารมณ์แล้ว รอมื้ออื่นดีกว่า ผมยังไม่อยากตาย ฮ่าๆๆๆ”
“งั้นเดี๋ยวแม่ไปทำให้หนูจุนกินดีกว่านะ อ้อ... แม่ฝากดูชางมินด้วยนะลูก”
“ครับ... สวัสดีครับน้องมิน ไม่เจอกันนานเลยสบายดีไหมครับ”
“สวัสดีครับพี่จุนกิ ผมสบายดีครับ แล้วพี่ล่ะครับเป็นยังไงมั่ง งานหนักไหมครับ”
“ก็...หนักอยู่นะ ทำไงได้ คนเป็นหมอ หาเวลาพักยากกว่านักธุรกิจพันล้านซะอีก”
ชางมินยิ้มให้กับคำพูดของคนตรงหน้า คนที่เคยแอบรัก แม้จะไม่ได้เจอกันมาหลายปี เพราะจุนกิไปเรียนต่อที่เมืองนอก แต่พอได้กับมาเจอหน้ากันอีกครั้ง ความรู้สึกเดิมที่เคยคิดว่าหายไปแล้ว ก็กลับมาอีก ยิ่งริกกี้กลับไปอยู่อเมริกาอย่างนี้ ไม่รู้ว่าความสันพันธ์ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ถึงจะมีการติดต่อกันเป็นประจำ แต่ชางมินก็รู้สึกหวั่นใจอยู่ดี ริกกี้เป็นคนน่ารัก อัธยาศัยดี ใครเห็นก็หลงรัก
แล้วมันจะผิดไหม ถ้าเขาจะกลับมาสานสัมพันธ์กับใจดวงเดิมที่เคยมีให้ แม้จะเป็นเพียงการแอบรักข้างเดียวก็ตาม ไม่ลองไม่รู้ อย่างนี้ต้องให้เจ้าสองแสบช่วย
...โบราณว่าไว้ อยากได้ลูกเสือต้องเข้าถ้ำเสือ อยากได้พี่จุนกิต้องเข้าทางเจ้าสองแฝดสุดแสบนี่แหละ ชางมินสู้ สู้...
“ว่าแต่ ทำไมพี่ไม่ค่อยเห็นชางมินมาที่บ้านบ้างเลยล่ะ แต่ก่อนมาบ๊อย บ่อย” จุนกิถาม
“ผมต้องเข้าฝึกงานที่บริษัทอย่างเต็มตัวน่ะครับ ก็เลยไม่ค่อยว่าง พอดีวันนี้ไปเจอเจ้าสองแสบเลยมาด้วยกัน จะไปพบเพื่อนเก่ากันน่ะครับ” ชางมินตอบยิ้มๆ
“ก๊วนเด็กแสบบันลือโลกนั่นน่ะเหรอ นัดกันร้านไหน น่าสงสารร้านนั้นจัง สงสัยร้านได้พังแน่ๆ” จุนกินึกภาพกลุ่มของน้องรักที่รู้จักดีแล้ว คงสนุกพิลึก
“ฮ่าๆๆ พี่จุนกิยังจำได้อีกหรือครับ ผมนึกว่าพี่ลืมไปแล้วนะเนี่ย แต่ผมไม่ทราบนะครับว่านัดกันที่ร้านไหน พี่ต้องถามด๊องนะครับ” จุนกิพยักหน้าขึ้นลง พร้อมส่งรอยยิ้มหวานที่ตราตรึงใจชางมินไม่เคยคลายมาให้
“อะแฮ่มๆ ระลึกความหลังอะไรกันสองคนครับ นินทาด๊องหรือเปล่า ตอนอาบน้ำจามตั้งสองครั้ง”
“นั่นน่ะสิ ตัวก็จามเหรอ เหมือนเค้าเลย แต่ตัวว่าบรรยากาศมันแปลกๆ ไหม เหมือนมีดอกไม้กับออร่าสีชมพูปนม่วงฟุ้งกระจายไปทั่วห้องเลย” สองแฝดที่เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนรักเป็นอย่างดีเอ่ยแซว ชางมินถลึงตาใส่สองแฝด จุนกิหัวเราะท่าทางของชางมิน
“ไปล้อเพื่อทำไมหนูด๊อง ว่าแต่วันนี้นัดไปไหนกัน น้องมินบอกว่านัดกันทั้งกลุ่ม ระวังร้านเขาจะพังนะ”
“โธ่...พี่จุนครับ ไม่พังหรอก ไปร้านมินนี่นะครับ ลองไปมันร้านมันสิ จะได้โดนเท้ากระต่ายตะปบไม่ทัน” ทงเฮตอบคำถามของพี่ชาย
“ใช่แล้วครับ แล้วตอนมืดก็ไปต่อที่ผับของซินคนสวย นานๆ คุณเธอจะยอมขาดทุนเลี้ยงพวกเราสักที ด๊องต้องบอกว่ามินมินจะมาด้วยนะ ไม่งั้นแม่คุณไม่ยอมขาดทุนง่ายๆ แน่ สำนึกบุญคุณด้วยนะมินมิน”
“โอ้โห!!! เป็นพระคุณอย่างสูงเลยนะขอรับ กระผมจะจดจำไว้จนวันตาย ฝั่งลึกเข้าไปถึงมันสมอง ทะลวงเข้าสู่เซเลบั่มทุกอณูเซลล์ของร่างกาย จะให้จดจำไปถึงชาติหน้าด้วยไหม จะได้จดลงบัญชีหนังหมาไว้”
“ถ้าได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องทวง ฮ่าๆๆๆ... โอ๊ย!!! มันเจ็บนะมินมิน” ชางมินเขกหัวดงแฮไปหนึ่งที โทษฐานประชดแล้วรับอีก
“ไงจ๊ะเด็กๆ คุยกันสนุกเชียว หนูจุน แม่ทำเสร็จแล้วนะลูก ไปทานได้เลย.. หนูด๊องยังไม่ไปอีกเหรอคะ เดี๋ยวสายจะเสียชื่อนะคะ” แชยอนย้ำเตือนลูกทั้งสอง
“อ๊า... จริงด้วย ด๊อง มินมิน ไปกันได้แล้ว ไปนะครับคุณมี้ พี่จุน จุ๊บ จุ๊บ” สองแฝดรีบเข้าไปจุ๊บแก้มมารดาและพี่ชาย แล้วจึงพากันออกไป
“ผมไปก่อนนะครับ ไว้คราวหน้าผมจะมาเยี่ยมใหม่ สวัสดีครับคุณน้า พี่จุนกิ”
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ตระกูลชอง บรรยากาศมาคุที่ก่อตัวขึ้น หลังจากสามแม่ลูกก้าวเข้ามา โดยที่คนเป็นแม่จ้องลูกชายทั้งสองที่ไปก่อวีรกรรมไว้กับสองแฝด
ส่วนคุณลูกทั้งสองคน ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใดโดยเฉพาะคิบอม ถึงเจ็บตัวแต่ก็คุ้ม
“คุณแม่ครับ เลิกจ้องพวกผมได้แล้วครับ มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะครับ” ยุนโฮทนสายตาของมารดาไม่ไหว ต้องถามออกมา จะจ้องให้ทะลุหรือไงครับคุณแม่
“นี่ลูกยังไม่รู้อีกเหรอว่าแม่จะพูดเรื่องอะไร ทำไมถึงไปทำกับน้องแบบนั้น เราก็ด้วยตาบอมไปจูบหนูด๊องได้ยังไงในที่สาธารณะชนขนาดนั้น โดนแค่นี้มันยังน้อยไป” ยุนมีพูดไป ค้อนลูกชายตัวเองไป
“โธ่...คุณแม่ครับ ก็น้องด๊องเขาอยากรู้ว่าพี่ยุนทำอะไรด๊องแด๊ง ผมก็สาธิตพร้อมให้ของสมนาคุณกับน้องด๊องเท่านั้นเองครับ” คิบอมตอบด้วยความรื่นเริง
“เหอะ!!! แล้วเป็นไงยะ ลงไปนอนกับพื้นให้คนเขามองกันทั่ว... เฮ้อ!!... แล้วตกลงพวกลูกจะทำยังไง ทางที่ดีแม่ว่า เราสองคนรีบไปขอโทษหนูด๊องด้วยตัวเองซะ”
“คุณแม่ครับ ทำไมคุณแม่อยากให้พวกผมไปขอโทษเขานักหนา คุณแม่ไม่คิดบ้างล่ะครับ ที่เขาสองคนทำพวกผมเกือบตายนะครับ” ยุนโฮท้วง
“หยุดเลยตายุน!!! ถ้าลูกไม่ทำอย่างนั้นก่อน หนูด๊องก็คงไม่ทำกับลูกเหมือนกัน เขาเรียกว่าป้องกันตัวจ๊ะ ไม่ใช่ทำร้ายร่างกาย” ยุนมีแก้ตัวแทนว่าที่ลูกสะใภ้เต็มที่
“แหม... เข้าข้างกันจังเลยนะครับ หนูด๊องของคุณแม่ไม่เคยผิดเลยใช่ไหมครับ ผมกับน้องผิดตลอด เข้าข้างกันเข้าไปครับ ว่าที่ลูกสะใภ้ของคุณแม่เนี่ย คอยดูนะ ผมสองคนจะปราบให้พยศไม่ออกเลย”
“แน่นอนย่ะ พวกแกจะทำอะไรหนูด๊อง หะ...หา ว่ายังไงนะ!!! เมื่อกี้ตายุนเรียกหนูด๊องว่าอะไรนะ แม่ฟังไม่ค่อยถนัด” ยุนโฮและคิบอมยิ้มให้กับท่าทางตื่นๆ ของมารดา
“อ้าว…? ก็ว่าที่ลูกสะใภ้ตระกูลชองยังไงครับ ผมทราบนะครับ ว่าเป็นแผนของคุณแม่ที่จะให้ผมกับพี่ยุนแต่งงานกับหนูด๊อง” คิบอมอธิบาย
“แล้วพวกลูกว่ายังไง แม่ไม่อ้อมค้อมแล้วนะ จะแต่งหรือไม่แต่ง แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ลูกสะใภ้ของแม่จะต้องเป็นหนูแฝดด๊องเท่านั้น
ถ้าพวกลูกพาคนอื่นเข้าบ้านนะ แม่จะตัดออกจากกองมรดกให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย” ยุนมีเห็นท่าทีของลูกชาย พูดดักทางไว้ก่อน เผื่อมีการผิดพลาด
“ครับ...พวกผมยินดีทำตามที่คุณแม่ต้องการ แต่ผมขอให้คุณแม่เลื่อน...” ยุนโฮยังพูดไม่ทันจบประโยค ยุนมีขัดขึ้นเสียก่อน
“ไม่มีกรเลื่อนใดๆ ทั้งสิ้น แม่กับน้าแชยอน กำลังจัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม รอแค่เวลานะจ๊ะ”
“คุณแม่ฟังผมก่อนนะครับ ที่ผมบอกว่าเลื่อน พวกผมหมายความว่าให้คุณแม่เลื่อนงานแต่งให้เร็วขึ้นน่ะครับ ผมอยากจะมีเมียเร็วๆ นะครับ” ยุนโฮยิ้ม เมื่อนึกถึงท่าทางของแฝดผู้น้องเมื่อรู้เรื่องนี้ คงจะอาละวาดน่าดู
“ใช่ครับคุณแม่ ผมอยากจะแต่งซะวันนี้พร่งุนี้ด้วยซ้ำ ว่าแต่ว่า คุณแม่ดูฤกษ์ยามมาหรือยังครับว่าจะแต่งวันไหน” คิบอมเสริมต่อทันที
“ได้มาแล้วจ๊ะ อีกหกเดือนเป็นฤกษ์มงคลที่สุด แต่ถ้าเร็วกว่านี้ก็เดือนหน้า”
“เดือนหน้า!!! อีกอาทิตย์เดียวเอง ทำไมมันเร็วขนาดนั้นล่ะครับ”
“ใช่จ๊ะ แม่กลัวว่าจะเตรียมงานไม่ทัน จึงคิดว่าอีกหกเดือนน่าจะดีที่สุดไม่ฉุกละหุกดีด้วย”
“ไม่เอาครับคุณแม่ แต่งเดือนหน้าเลย พวกผมใจร้อน” ยุนโฮบอก อยากจะเร่งวันเร่งคืนเร็วๆ
“แต่ทางหนูด๊องยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะจ๊ะ แม้ว่าแม่จะสู่ขอแล้วก็เถอะ”
“คุณแม่ไม่ต้องกังวลครับ ผมมีวิธีที่จะทำให้หนูด๊องของคุณแม่ตอบตกลงด้วยตัวเอง คุณแม่คอยดูผลงานพวกผมนะครับ”
“จ้า แม่จะคอยดู แล้วอย่าทำอะไรรุนแรงนักนะ เดี๋ยวลูกสะใภ้แม่จะช้ำซะก่อน”
“รับรองไม่ช้ำแน่นอนครับ ว่าที่เมียผมทั้งคนนะครับ ผมต้องถนอมอยู่แล้วล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ” คิบอมหัวเราะชอบใจ เพราะเขามีวิธีที่จะทำให้หนูด๊องคนสวยยอมตกลงแต่งงานด้วยแล้ว
...วิธีนี้เขามีแต่ได้กับได้ แล้วเจอกันนะจ๊ะน้องด๊อง...
“อ้าว...ว่ายังไงแม่ ลูก ไปดูตัวมา สนุกไหม แหม...สงสัยจะมีเรื่องน่ายินดี ยิ้มกันหน้าบานกันหมดเลย” ดงฮยอบที่กลับมาจากการตีกอล์ฟ ถามข่าวคราว แต่เห็นจากสีหน้าแล้ว ผลลัพธ์ที่ได้คงถูกใจคุณยุนมีแน่ๆ
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณเตรียมตัวรับขวัญว่าที่สะใภ้ไว้ได้เลยนะครับ”
“จริงเหรอ คิบอม พ่อดีใจที่สุดเลย อยากได้หนูด๊องมาร่วมวงศ์ตระกูลตั้งนานแล้ว คุณยุนมีเจ๋งมากๆ เลยที่รัก ... ฟอด...” ดงฮยอบเข้าไปหอมแก้มภรรยายกใหญ่ ให้รางวัลที่ทำสำเร็จ จะได้ลูกสะใภ้ถูกใจก็คราวนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ
“จริงแท้แน่นอนครับคุณพ่อ.... พวกผมขอตัวก่อนนะครับ มีนัดสังสรรค์กับเพื่อนๆ นิดหน่อย จะได้บอกข่าวดีกับพวกนั้นด้วย ขอตัวนะครับ ป่ะ คิบอม เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นจะรอนาน” สิ้นคำยุนโฮ สองพี่น้องก็ออกไปยังสถานที่ที่นัดกับเพื่อนๆ ไว้ทันที ปล่อยให้สองสามี ภรรยายิ้มชอบใจ สุขใจจนแทบไม่ต้องกินข้าวไปอีกสามวันยังได้
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ร้านเบเกอรี่ชื่อดังในย่านเมียงดง คงจะไม่มีใครไม่รู้จักร้าน Pinky Bunny Love ที่มีลูกค่ามากหน้าหลายตาแวะเวียนมาลิ้มรสชิมลิ้น ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่สบาย ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดจากงาน การเรียน หรือเป็นที่นัดสังสรรค์กันระหว่างเพื่อนฝูง
ซึ่งในวันนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ เนื่องจากพนักงานกิตติมศักดิ์ คือ เหล่าเพื่อนพ้องของเจ้าของร้านผู้น่ารัก ที่มีดีกรีไม่แพ้กันมาคอยรับออเดอร์ เสริฟ จนกระทั่งคิดเงิน
คนที่สัญจรผ่านไปมา เพียงแค่เหลือบสายตามาเห็นพนักงานต้อนรับที่ยืนสวย เชิดอยู่หน้าร้านก็แทบจะปรี่ กรูกันเข้ามาไม่หวาดไม่ไหว
สองหนุ่มร่างบางกับหนึ่งหนุ่มสูงโย่งเดินทางมาถึงสถานที่นัดหมาย ตรงเข้ามาทักทายพนักงานต้อนรับอย่างเป็นกันเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าในร้านยังพอมีที่นั่งให้ผมกับเพื่อนบ้างไหมครับ” ทงเฮถามเพื่อนรักที่ยืนหน้าเชิดเป็นนางพญาอยู่หน้าร้าน
“หนูด๊อง มินมิน คิดถึงจังเลย ทำไมวันนี้มาช้าล่ะ ซินรอตั้งนาน” ฮีซอลเห็นว่าใครเป็นคนพูดก็ส่งรอยยิ้มหวาน รอยยิ้มที่มัดใจสิงโตบางตัวซะอยู่หมัดไปไหนไม่รอด
“เอ๋..? ด๊องไม่ได้มาช้านะ มาก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง มีใครมามั่งแล้ว ทำไมซินมายืนสวยอยู่หน้าร้านล่ะ ซีวอนไม่ว่าหรือไง” ดงแฮตอบคำถามเพื่อนรัก ชางมินรู้สึกสะกิดใจถึงชื่อซีวอนเป็นอย่างมาก เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“มากันครบแล้ว วอนไม่กล้าว่าอะไรหรอก ก็ซินตื่นเต้นนี่นา อยากเจอมินมินใจแทบขาด แล้วก็อยากรู้เรื่องานวันนี้ด้วย เป็นอย่างไรบ้าง” สองแฝดทำหน้าบูดทันทีที่ได้ยินคำถามจากฮีซอลเพื่อนซี้
“เอาไว้เล่าทีเดียวดีกว่านะซิน ถ้าเล่าหลายรอบ รับรองพวกด๊องของขึ้นหลายรอบแน่ๆ”
“โอเคๆ หนูด๊องกับมินมินเข้าไปรอข้างในก่อนนะ โต๊ะเดิม อีกแป๊ป ซินจะตามเข้าไป” ฮีซอลบอกสองแฝดและชางมินเดินเข้าไปพร้อมกัน ระหว่างทางชางมินที่นึกถึงชื่อ ซีวอน ได้ถาม
“ด๊องแด๊ง ซีวอนนี่ใช่คนเดียวกับที่ส่งช็อคโกแลตไปให้ด๊องน้อยหรือเปล่า” ทงเฮและดงแฮมองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนจะเฉลยความจริงให้ชางมินฟัง
“ไม่ใช่หรอก ซีวอนไม่ได้เป็นคนส่งของพวกนั้นไปให้ มินนี่ต่างหากที่เป็นคนส่ง ด๊องแค่แปลงข้อความนิดหน่อยเอง ซีวอนน่ะหรือจะกล้าส่งของให้คนอื่นที่ไม่ใช่ซิน สองคนนั้นเขาเป็นแฟนกัน มินมินคงรู้ใช่ไหมว่าซินมีนิสัยยังไงตอนหึง” ชางมินพยักหน้ารับ แต่ยังมีเรื่องสงสัยอีกเรื่อง จึงได้ถามความให้กระจ่างแจ้งเสียทีเดียว
“แล้วของด๊องแด๊งล่ะ ใครส่งดอกไม้ให้กันแน่”
“ฮิฮิ ก็เชว ซึงฮยอนไง มินมินจำท็อปไม่ได้เหรอ ท็อปส่งมาให้ด๊องเพราะต้องการขอความช่วยเหลือ เรื่องหัวใจ ท็อปกำลังตามจีบซึงริอยู่
มินมินก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าใครก็ตามต้องการความช่วยเหลือจากด๊อง ต้องส่งดอกไม้เจ็ดช่อ แล้วด๊องจะพิจารณาดูอีกทีว่าจะช่วยดีมั้ย มีอะไรสงสัยอีกมั้ย เจ้าหนูจังไม”
“ไม่มีแล้วครับ เคลียร์ทุกอย่างครับ”
“อะแฮ่ม...ขอโทษนะครับ คุณหนูลีผู้สูงศักดิ์ ไม่ทราบว่าเมื่อใดคุณหนูทั้งสองจะอัญเชิญตัวบางๆ ของคุณหนูไปประทับได้แล้วขอรับ พวกกระผมชะเง้อจนคอจะยาวเท่ายีราฟอยู่แล้วนะครับ ไม่เห็นใจพวกผม ก็กรุณาเห็นใจลูกค้าในร้านของผมบ้างนะครับ พวกเขาจะละลายตายไปเพราะใบหน้าและรอยยิ้มของคุณหนูแล้วนะครับ” ซองมินเห็นเพื่อนทั้งสามยืนคุยเรียกความสนใจจากลูกค้าภายในร้านตรงทางเข้า ออกอาการหมั่นไส้เล็กน้อย
...เขาต้องทำแบ๊วแทบตายกว่าจะเรียกลูกค้าให้มาสนใจ นี่อะไร แค่ยืนเฉยๆ ก็มีแต่คนมอง อิจฉาโว๊ย...
“เว่อร์ไปแล้วมินนี่ พวกด๊องยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ มาโทษกันได้ยังไง” ดงแฮบอกขำๆ ในท่าทางของเจ้าของร้านขนมชื่อดัง
“ไม่รู้ล่ะ อยากมาทำหน้าน่ารักกว่ามินนี่ได้ยังไง พาลแล้ว เข้าใจป่ะ พาล” ซองมินอมลมเข้าแก้ม แถมค้อนให้อีกวง เรียกเสียงหัวเราะจากผู้มาใหม่ทั้งสามได้เป็นอย่างดี
“โอ๋ๆ ไม่พาลนะ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ มินว่าพวกเราเข้าไปข้างในกันดีกว่า ได้กลิ่นขนม มินเริ่มหิวแล้วสิ ขอชิมหน่อยนะว่าฝีมือมินนี่จะตกไปบ้างหรือเปล่า” ชางมินรีบเข้าไปง้อเพื่อนที่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำไปอย่างนั้นเอง
“ได้เลยเพื่อนรัก ไม่เจอกันหลายปี ยังนิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“ไม่เอาน่า ไม่ต้องมาแซวกันเลย วันนี้โดนมาเยอะแล้วเรื่องเนี่ย ป่ะ ด๊อง อ้าว...หายไปไหนแล้วเนี่ย” ชางมินกำลังหันไปชวนสองแฝดสุดแสบก็ต้องเก้อ เมื่อคนตัวเล็กหายไปไหนก็ไม่รู้
“อยู่นี่จ้า ในคอจะคุยกันแค่สองคนใช่ไหม ด๊องก็เลยมานั่งรอก่อน เชิญคุยกันตามสบายนะ แต่ระวังคยูกี้จะเข้าใจผิดนะจ๊ะ” ทงเฮส่งเสียงมาจากในร้าน เมื่อเห็นชางมินหันซ้ายหันขวามองหาพวกตนอยู่ พร้อมทั้งแซวซองมินไปในตัว แม่กระต่ายน้อยหันมาค้อนให้ตาคว่ำ คว้าแขนชางมินลากให้เข้ามาในร้านพร้อมกัน
“หวัดดีจ้า มินมิน สบายดีไหม / เป็นอย่างไรบ้าง / ไม่ติดต่อมาบ้างเลยนะ / คิดถึงกันบ้างมั้ยเนี่ย น่าน้อยใจจริงๆ” คำถามมากมายออกจากปากของเพื่อนรัก เมื่อชางมินเดินมาถึงโต๊ะ
“หวัดดีจ๊ะ ทึกกี้ วุคกี้ ฮยอกกี้ เซีย โบแจ มินสบายดี ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย ช่วงนี้มินกำลังศึกษางานที่บริษัท ยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกเยอะเลย ทุกคนสบายดีกันนะ มีแฟนกันหรือยัง” ชางมินถามสารทุกข์สุขดิบของเพื่อนๆ บรรดาเพื่อนทั้งหลายต่างพยักหน้ารับ
“มินมินตกข่าวใหญ่แล้วนะ พวกนี้มีแฟนกันหมดแล้ว ตั้งแต่มินมินไปเรียนต่อที่เมืองนอก ทิ้งให้พวกด๊องยังโสดอยู่จนถึงปัจจุบัน น่าเศร้าจริงๆ” ทงเฮบอกพร้อมทำสีหน้าประกอบ โดยมีแฝดคนน้องเป็นลูกคู่
“ไม่ต้องมาพูดท่าโน้นท่านี้เลยนะด๊องน้อย ที่พวกตัวยังโสดเพราะตัวมัวแต่เลือกมากอยู่นั่นแหล่ะ มีคนมาจีบทำไมไม่ตอบตกลงไปกับใครสักคนล่ะ แล้วทำมาบ่น” อีทึกนั่งฟังเพื่อนตัวน้อยพูดก็แขวะเข้าให้เสียหนึ่งดอก เพื่อนคนอื่นๆ ยิ้มขำๆ ชอบใจที่สองแสบของกลุ่มโดนสวนซะบ้าง
“ใครบอกพวกนายว่าหนูด๊องเลือกมาก หนูด๊องเพิ่งไปเข้าพิธีดูตัวมาเมื่อเช้านี้เองนะ มินคอนเฟริมได้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องแต่งงานในเร็ววัน เอาหัวชางมินเป็นประกันได้เลย”
“มินมิน!!!!!!” สองแฝดตวาดแหวทันใด จะพูดออกมาทำไมให้เสียอารมณ์เนี่ย
“จริงเหรอ เรื่องมันเป็นยังไง เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ เล่ามาให้หมดห้ามข้ามแม้แต่ช๊อตเดียว อ่อ..โบแจ นายรีบไปตามซินมาเดี๋ยวนี้เลย จะได้รู้พร้อมกัน” แจจุงรีบเดินไปตามฮีซอลตามที่อีทึกบอกทันที เพราะตัวเองก็ต้องการจะรู้จะแย่ ใครกันช่างกล้ามาสู่ขอคนตัวเล็กสุดแสบนี่กัน
หลังจากที่แจจุงเดินเข้ามาพร้อมฮีซอลแล้ว เรื่องราวต่างๆ ถูกเปิดเผยโดยสองแฝด โดยมีชางมินร่วมบรรยายเป็นระยะๆ ต่างทำตาโตเมื่อเรื่องราวมาถึงตอนสั่นประสาท ชวนขวัญผวา ระทึกใจในการกระทำอุกอาจของคู่ดูตัวของทั้งสองแฝด โดยเฉพาะคู่ของทงเฮ ไม่แปลกใจเลยที่จะโดนแฝดคนน้องจับทุ่มลงพื้น ยังดีที่ชางมินกับคุณน้าแชยอนจับไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคงมีข่าวฆาตกรรมเกิดขึ้นแน่ๆ
ตลอดเวลาของการเล่าเรื่อง คนตัวเล็กทั้งสองมีสีหน้าโกรธแค้น อยากจะเอาคืนให้สาสม เพื่อนๆ ต้องคอยปลอบ พยายามเอาขนมมาล่อ แต่ดูเหมือนจะได้รับความสนใจจากชางมินเป็นส่วนใหญ่
ฮีซอลเห็นอาการของเพื่อนรักรีบชักชวนกันให้ไปต่อที่ร้านของตนทันที เจอเรื่องแบบนี้มาต้องปลดปล่อย ใช้น้ำเมาเข้าช่วย
“หนูด๊องใจเย็นๆ นะ ซินว่าเราไปต่อที่ร้านของซินดีกว่านะ ไปปลดปล่อยให้สะใจไปเลย มินนี่ปิดร้านเร็วหน่อยได้ไหม ไปกันเลยเถอะ วันนี้กิน ดื่ม เต้น ฟรีตลอดงาน ปลอบขวัญเพื่อนรักกันหน่อย”
“เย่ๆๆๆๆๆๆๆ” ฮีซอลพูดจบ บรรดาคนหน้าหวานกับหนึ่งหนุ่มหล่อ ส่งเสียงกันออกมาด้วยความดีใจ ต่างยกขบวนกันไปต่อที่ร้านของฮีซอลทันที
ซองมินฝากร้านกับพนักงานในร้านที่ไว้ใจกันมานาน ดูแลความเรียบร้อยให้ดี วันนี้ขอปลดปล่อยสักวัน ยิ่งไม่มีแฟนมาคุมจะวาดลวดลายให้เต็มที่ไปเลย กระต่ายน้อยลุย.....
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ความคิดเห็น