คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Part 12
“ว่าไงครับ คุณเพื่อนยุน”
“ไอ้มิก เตรียมทุกอย่างให้พร้อม ข้าจะไปถึงในอีกครั้งชั่วโมง”
“ได้ครับคุณเพื่อน เข้าประตูหลังนะโว้ย...หาเรื่องเดือดร้อนจนได้นะไอ้ยุน” ยูชอนวางสายจากเพื่อนรัก แล้วต่อสายไปยังอีกหมายเลขนึง
“สวัสดีครับ สำนักข่าว SM NEWS ใช่ไหมครับ ผมมีเรื่องมาบอกนะครับ เรื่องของลูกชายคนโตตระกูลชอง ไม่ทราบว่าสนใจที่จะรับฟังไหมครับ”
“......................”
“หึหึ คุณก็เดินทางมาที่โรงแรม Grand Miracle ห้อง 912 สิครับ รับรองคุณได้ข่าวเด็ดแน่ๆ”
“.....................”
“ผมเป็นคนส่งกุญแจห้องให้เองกับมือ .... เปล่าครับ ผมไม่ได้ต้องการเงิน.... ผมแค่ขอให้คุณลงข่าวฉบับเช้าวันพรุ่งนี้ และถ้าไม่มากเกินไปนัก ขอพื้นที่เล็กๆ ตรงหน้าหนึ่งนะครับ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ สวัสดีครับ”
“หาเรื่องเดือดร้อนให้ข้าจนได้นะไอ้ยุน ถ้าโรงแรมข้าพัง ใครจะรับผิดชอบวะ ขอให้มันทำสำเร็จด้วยเถอะ อย่าได้มีอะไรผิดพลาดเลย โชคดีนะไอ้ยุน”
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
“เฮ้ย !!!!”
“ไงครับ ด๊องแด๊ง ลงรถมากับพี่”
ยุนโฮใช้เวลาตามหาคนตัวเล็กพอสมควร ตอนแรกไปตามที่ห้องน้องๆ ห้องคิบอมล็อค ได้ยินเสียงแปลกๆ เล็ดลอดออกมา ไปหาห้องชางมินก็โดนไล่ตั้งแต่หน้าประตู บอกว่าปวดหัว วันนี้ไม่ขอรับรู้เรื่องอะไรแล้ว ยุนโฮต้องโทรไปเลื่อนเวลากับยูชอน แล้วเดินไปยังห้องควบคุมวงจรปิดของตึก ตามหาเจ้าตัวแสบที่ทำซะเจ็บ
“อะไรเนี่ย มาลากผมลงมาทำไม ผมจะกลับบ้าน ปล่อยนะ ปล่อยสิ” ยุนโฮฉุดกระชากลากถูกแฝดผู้น้องที่ขัดขืน ดิ้นสะบัดด้วยความไม่พอใจ ยุนโฮเห็นว่าเสียเวลามามากแล้ว อุ้มคนตัวเล็กพาดบ่า ดงแฮทั้งดิ้นทั้งตีแผ่นหลังกว้าง ขืนตัวบนไหล่หนา หันไปคว้าหัวของอีกคนเขย่าสุดแรงให้ปล่อยตน
ยุนโฮกัดฟัน อดทนต่อความเจ็บจากการกระทำของสุดแสบแฝดคนน้อง รีบสาวเท้าให้ถึงรถยนต์คันหรูที่มีคนขับกิตติมศักดิ์รออยู่แล้ว เปิดประตูแล้วโยนคนร่างบางเข้าไป ตามติดกดคนตัวเล็กแนบเบาะนุ่ม
“โอ้ย!!!! เจ็บนะ คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ จะพาผมไปไหน” โวยวาย ดิ้นรนหวังจะให้หลุดพ้นคนตัวโต
“เลิกดิ้นได้แล้วน่า เดี๋ยวไปถึงด๊องแด๊งก็จะรู้เอง”
“ไม่!!! ผมไม่ยอมไปไหนกับคุณทั้งนั้น”
“นี่ หยุดดิ้น และเลิกโวยวายซะที”
“ไม่หยุด คุณไม่มีสิทธิมาสั่งผม”
“ด๊องแด๊งเลิกงอแงได้แล้ว ถ้าพี่เอาจริงขึ้นมา ด๊องแด๊งสู้แรงพี่ไม่ได้หรอก”
“เออ...สู้ไม่ได้ก็สู้เว้ย อย่าเผลอแล้วกัน พ่อจะเล่นให้อ่วมเลย สงสัยเมื่อกี้ยังเบาไป อย่าให้ผมหลุดไปได้นะ คุณไม่ตายดีแน่”
“อือฮึ...ถ้างั้นก่อนตาย พี่ขอทำแบบนี้ก่อนนะครับ”
ยุนโฮยักคิ้วให้คนหน้าหวาน ปลดเนกไทออก จับมือเล็กทั้งสองข้างมัดติดกัน ยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งของตน ก้มลงประกบริมฝีปากบางที่เม้มแน่น
ดงแฮบิดข้อมือไปมา หวังจะให้เนกไทหลุด เบือนหน้าหนีริมฝีปากของคนด้านบน แต่ทำอะไรไม่ได้มาก ต่างคนต่างไม่ยอมกัน ยุนโฮไม่ละริมฝีปากออก ดงแฮก็ไม่ยอมเปิดปากด้วยเช่นกัน
ซีวอนที่วันนี้ทำหน้าที่คนขับรถกิตติมศักดิ์ ก็ไอ้คุณเพื่อนตัวดีโทรไปจิกให้มาช่วยปฏิบัติการค้นฟ้าคว้าเมีย นั่งตาโตเมื่อเหลือบมองกระจกมองหลัง เห็นคุณ
ยุนโฮตรองดูแล้ว ต่อให้ประกบปากกันทั้งวัน โดยที่ไม่ทำอะไรเลย เลิกฝันไปได้เลยว่าคนตัวเล็กจะยอมเปิดปากให้เขาได้ชิมความหวานภายใน จึงเลื่อนมือสัมผัสแก่นกายของร่างข้างใต้ เคล้นคลึงเบาๆ ไม่ได้ต้องการกระตุ้นอะไรมากมาย
ดงแฮตาโต ปากบางเผลอเปิดออกด้วยความตกใจ ลิ้นร้อนจึงสามารถทะลุทะลวงปราการกั้นได้สำเร็จ กระหวัดลิ้นเล็กๆ ที่กระถดหนีไม่ลดละ มือข้างที่ว่างเลื่อนลงหยอกล้อกับสะโพกมนได้รูป ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าชั้นดี มือหนาช้อนสะโพกดงแฮขึ้น แทรกตัวเข้ากลางหว่างขา แยกเรียวขาให้ออกกว้าง
ดงแฮขยุ้มผมดกดำ ดึงสุดแรงให้ยุนโฮถอนริมฝีปากออก สองขาช่วยกันถีบดัน หวังให้คนตัวโตออกห่าง แต่สภาพในรถ เนื้อที่ไม่เอื้ออำนวย ดงแฮไม่สามารถทำตามใจปรารถนาได้ จึงหยุดดิ้น แต่มือยังไม่ปล่อย
ยุนโฮเห็นว่าแฝดคนน้องหยุดดิ้น หยุดขัดขืน มือหนาแกะมือบางออกจากศีรษะ ยกขึ้นไปพิงประตูรถ จ้องมองลงไปในดวงตาคู่สวยที่มองแบบจะกินเลือดกินเนื้อ สูดลมหายใจที่โดนแย่งชิงไปอย่างแรง
“หยุดดิ้นทำไมล่ะครับ ด๊องแด๊ง”
“เหนื่อย ไม่ได้ถึกเหมือนหมีบางตัวแถวนี้”
“ถ้ารู้ว่าเหนื่อยแล้วจะดิ้นทำไมครับ ยังไงก็สู้แรงพี่ไม่ได้ เหนื่อยเปล่าๆ”
“แล้วไง จะให้ผมนอนแบให้คุณดีๆ งั้นหรือ ฝันไปเถอะ กลับไปเกิดใหม่สักสิบชาติ แล้วค่อยฝันนะคุณ”
“ทำไมนอนให้พี่แล้วเป็นยังไง ใครๆ ก็อยากจะทำอย่างนั้นกับพี่จะตาย”
“เหอะ...หลงตัวเองชะมัด นอนแบให้คุณ ผมไปโยกกับเบรกมือยังจะมันส์ซะกว่า”
“ฮ่าๆๆๆๆ ด๊องแด๊งพูดแบบนี้ ไอ้ยุนก็เสียความมั่นใจหมดสิครับ ต้องเล่าให้ไอ้พวกนั้นฟัง เสียดายที่ไม่ได้อัดเสียงไว้” ดงแฮขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินเสียงคนขับรถ คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ยุนโฮหันกลับไปมองเจ้าเพื่อนตัวดี ปากอยู่ไม่สุข
“เงียบไปเลยไอ้วอน มีหน้าที่ขับรถก็ขับไป อย่าพูดมาก”
“นี่ๆ คุณยุนโฮ ไอ้วอนเนี่ย ใช่ เชว ซีวอน ไอ้คุณแฟนของเพื่อนผมป่ะ” ยุนโฮพยักหน้ารับ ดงแฮหรี่ตาลง เหยียดยิ้มออกมา ซีวอนสะดุ้ง นั่งหน้าซีดเมื่อฟังน้ำเสียงที่เอ่ยกล่าว จะโดนอะไรวะเนี่ย
“หึหึ ไอ้คุณหมียุนโฮลุกออกไปซะทีสิ หนัก!!! ส่วนไอ้คุณคนขับรถ เตรียมตัวไว้ได้เลยนะครับ คุณเจอดีแน่ ไม่ต้องกังวลนะครับว่าจะโดนแค่คนเดียว ผมหาเพื่อนให้จะได้ไม่เหงา” ซีวอนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ตายแน่
“ด๊องแด๊งครับ พี่ไม่เกี่ยวนะครับ ไอ้ยุนมันบังคับพี่” ซีวอนพยายามหาทางเอาตัวรอด โยนความผิดให้ไอ้คุณเพื่อนรับไป ยุนโฮถลึงตาใส่
“ไม่ต้องมาเรียกผมด้วยชื่อนั้น ผมไม่ได้สนิทกับคุณ รวมถึงเพื่อนๆ ของผมก็ไม่เคยสนิทสนมกับคุณและเพื่อนคุณ จำเอาไว้!!! ทุกอย่างกลับไปอยู่ที่ศูนย์ ช่วยกระจายข่าวด้วยนะครับ คุณเชว ซีวอน” ซีวอนนั่งคอตก เลี้ยวรถเข้าประตูหลังของโรงแรมเพื่อนรัก ที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามารับด้วยความลิงโลด
“อืม...ผู้สมรู้ร่วมคิดโผล่มาอีกหนึ่ง แสดงว่าทั้งกลุ่มรวมหัวกันจะดัดหลังผม ดีจริงๆ...คงเตรียมใจแล้วใช่มั้ยครับ” ดงแฮที่มือถูกมัด เปิดประตูข้างตนเองลงมาจ้องหน้ายูชอนเขม็ง ชายตัวโตสองคนรีบลงมาประกบ
ยูชอนหน้าซีด ไหนไอ้ยุนมันบอกว่าจะไม่ให้แฝดคนน้องรู้ว่ามีใครร่วมด้วยช่วยกันบ้าง ยุนโฮแตะข้อศอกบางเรียกร้องความสนใจให้มาอยู่ที่ตน
“ด๊องแด๊งมากับพี่ อย่าคิดหนีเป็นอันขาด ยังไงด๊องแด๊งก็หนีไม่ได้” ดงแฮยิ้มให้กับคำพูดของยุนโฮ ยูชอนมองแล้วเสียวสันหลังชอบกล
ดงแฮยกขาขึ้นถีบหน้าท้องยุนโฮเต็มแรง จนทรุดตัวลงไปนั่งด้วยความจุก ซีวอนและยูชอนมองตาค้าง แฝดผู้น้องเตะสีข้างของซีวอน กระทืบเท้ายูชอนตามความผิดของแต่ละคน พยายามแกะเนกไทที่มัดข้อมือ แกะไปเดินไป แต่ถูกมือใครบางคนกระชากไหล่ให้หันมา ดงแฮทำตาโต ตกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนกระชากไหล่ตน
...ทำไม มันอึดอย่างนี้วะ...
“จะไปไหนครับด๊องแด๊ง ทำพี่แสบนักนะ เผลอเป็นไม่ได้” ยุนโฮจับแฝดคนน้องฤทธิ์เยอะพาดบ่า เดินเข้าโรงแรมยังห้องที่เตรียมไว้ เสียเวลามามากแล้วเดี๋ยวไม่ทันการณ์ ดงแฮดิ้นสะบัด ไปตลอดทาง
ซีวอนและยูชอนมองหน้ากันอย่างปลงตก
“ไอ้มิก ข้ามีเรื่องจะบอก ข่าวร้ายที่สุดในรอบปี” ซีวอนเกริ่นนำ
“เรื่องอะไรวะ ยังมีอะไรร้ายแรงไปกว่า การเอาคืนของด๊องแด๊ง โอ้ว...มิกอยากตาย”
“นั่นดิไอ้วอน มีเรื่องอะไร” เสียงของบุคคลที่สามเดินถือกล้องถ่ายภาพแบบออฟติคอลพร้อมเลนส์ซูมระยะไกล และสหายรักอีกสองคนที่ถือกล้องวิดีโออีกคนละตัว เดินเข้ามาสมทบ
“พวกเอ็งเตรียมใจเอาไว้ได้เลย พวกเราตายกันทั้งกลุ่มแน่นอน ไม่ได้ตายแบบธรรมดานะ ตายทั้งเป็นเลยล่ะไอ้คัง ไอ้ฮัน ไอ้ชิน”
“อย่าลีลาไอ้วอน บอกมาเร็วๆ มีเรื่องอะไร” คังอินเร่งเร้า เพื่อนคนอื่นพยักหน้าเห็นด้วย
“ด๊องแด๊ง ฝากข้ามาบอกพวกเอ็งทุกคนว่า ทุกอย่างเริ่มใหม่ทั้งหมด ประกาศตัดความสัมพันธ์กับพวกเราทุกทาง” ซีวอนบอกเสียงเครียด
“โธ่เอ๊ย...นึกว่าอะไร พวกเราก็ให้บรรดาเมียรักช่วยสิวะ ไม่เห็นจะยากตรงไหน อธิบายเหตุผลที่มาที่ไปให้เข้าใจ แล้วให้ไปพูดกับด๊องแด๊งไง” ยูชอนบอก ซีวอนส่ายหน้าในขณะที่ฮันคยองและชินดง ขมวดคิ้วใช้ความคิด
“เอ็งหมายความว่ายังไง ที่ว่าทุกอย่างเริ่มใหม่ทั้งหมด” ชินดงสงสัยถาม
“เฮ้อ..!!! ทุกความสัมพันธ์กับทุกคน”
“ยังไงวะ ขอแบบกระจ่างหน่อยเถอะ ยิ่งฟังยิ่งงง” คังอินถาม มันจะบอกให้หมดไม่ได้หรือไง
“ก็หมายความว่า ด๊องแด๊งจะให้เพื่อนของเขาเลิกกับพวกเราทุกคน ชัดมั้ย!!!!”
“เฮ้ย!!! ไม่จริง !!! ด๊องแด๊งจะเอามารวมกับพวกเราได้ยังไง”
“ข้อหาสมรู้ร่วมคิด พอม่ะ”
“ถ้างั้น เราก็โทรไปบอกบรรดาศรีภรรยาก่อนไม่ดีกว่าเหรอ” ยูชอนเสนอความคิดเห็น
“ค่าเท่ากัน แต่จะมากหรือน้อย อยู่ที่ด๊องแด๊งกับด๊องน้อยเท่านั้น ว่าจะพูดยังไงให้ผลออกมาเป็นบวกหรือลบ”
“ไอ้ฮัน เอ็งลืมอะไรไปหรือเปล่า พวกเขารักกันขนาดไหน ถ้ารู้ว่าพวกเราทำอะไรเพื่อนรักของเขานะ พวกเราเตรียมตัวโดนทิ้งได้เลย ฟันธง”
“โอ๊ย...!!! แล้วจะทำยังไงดีวะเนี่ย งานนี้มีแต่ตายกับตาย” คังอินโวย
“ยังมีอยู่ทาง มาช่วยกันภาวนาให้ไอ้ยุนทำสำเร็จ ด๊องแด๊งต้องยอมแต่งงานกับมัน พวกเราถึงจะรอด” ชินดงชี้ทางสว่าง
“จริงด้วย พวกเราต้องช่วยกัน ต้องทำให้ด๊องแด๊งยอมแต่งงานกับไอ้ยุนให้ได้ ป่ะ พวกเอ็งประจำที่ แผนนี้ต้องสำเร็จเท่านั้น” ซีวอนสรุป แล้วจึงพากันแยกย้ายไปทำภารกิจที่เหลือให้เสร็จ
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
“โอ้ย...!!! เจ็บนะเว้ย โยนมาได้ คนนะไม่ใช่ผักใช่ปลา และก็ไม่ใช่หมีถึกอย่างคุณด้วย” ดงแฮโวยเสียงลั่น ตั้งแต่โดนยุนโฮอุ้มพาดบ่ามาถึงห้อง โยนคนหน้าหวานลงบนเตียงนอนอย่างแรง แล้วถอดเสื้อสูทพร้อมปลดกระดุมกางเกงออก โชว์แผงอกล่ำสัน
“คุณถอดเสื้อทำไม” แฝดคนน้องนั่งหน้าแดง ละล่ำละลักถาม
“ด๊องแด๊งแกล้งโง่หรือเปล่าครับ โรงแรมเขามีไว้ทำอะไรครับ พี่ก็เตรียมตัวให้พร้อมไงครับ”
“เลิกคิดไปได้เลย ต่อให้ตายผมก็ไม่ยอมคุณหรอก” ดงแฮถอยฉากไปจนสุดหัวเตียง
“ไม่ตายหรอกครับ สวยๆ อย่างนี้ พี่เสียดาย จะรีบตายไปไหนครับ”
“อย่ามาเล่นลิ้นนะคุณ ผมไม่สนุกด้วย ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะกลับบ้าน”
“ไม่ต้องห่วงครับ ด๊องแด๊งได้กลับแน่ แต่หลังจากนี้นะ”
ยุนโฮคลานขึ้นไปบนเตียงหลังใหญ่ ยึดข้อเท้าเล็กทั้งสองข้าง ดึงเข้ามาตัว มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตตัวสวยจนกระดุมกระเด็นหลุดทั้งแผง ย้ายขึ้นไปขยี้กลุ่มผมนุ่มให้ยุ่งเหยิงเสียทรง ยิ่งบวกกับแรงดิ้นของแฝดคนน้อง ทำให้ผมเสียทรงได้ไม่ยาก
จุมพิตริมฝีปากบาง ดึง กัดริมฝีปากล่างเบาๆ แล้วกดซ้ำให้บวมช้ำ กดแขนทั้งสองข้างเหนือศีรษะเล็ก เลื่อนหน้าซุกไซร้ซอกคอขาว เม้มให้เกิดรอยแดงทั่วลำคอขาวทั้งสองข้าง ไล่ลงไปที่หน้าอกบางและหน้าท้องแบนราบ จนปรากฏรอยแดงทั่วร่างขาวๆ
ยุนโฮดันตัวขึ้น ปลดเนกไทออกจากข้อมือเล็ก ลุกขึ้นนั่งข้างเตียง พยายามระงับอารมณ์ที่ตนเองเป็นคนปลุกขึ้นมา
ดงแฮงงกับการกระทำของคนร่างโตเป็นอย่างมาก ลุกขึ้นไปยืนตรงปลายเตียงเพื่อความปลอดภัยของตนเอง อยากจะถามให้แน่ใจว่าจะปล่อยเขาจริงๆ หรือตัวเองเสื่อมสมรรถภาพกันแน่ ยุนโฮหันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เป็นอะไรครับ หรือว่าด๊องแด๊งค้าง อยากให้พี่ทำต่อให้จบครับ”
“บ้านคุณสิ คุณแน่ใจนะ ไม่ใช่หลอกให้ผมตายใจ พอผมเดินไปที่ประตูแล้วกระชากผมมาปล้ำน่ะ”
“เล่นดิ้นซะขนาดนั้นพี่ทำไม่ลงหรอก ถ้าด๊องแด๊งไม่เต็มใจ ว่าแต่ด๊องแด๊งกล้าออกไปทั้งสภาพนี้เหรอ” ยุนโฮมองคนหน้าหวาน ขนาดเยินขนาดนี้ยังน่ารักเลย ยิ่งปากบวมซ้ำ กระดุมเสื้อหลุดหมด อกบางมีแต่รอยแดงๆ เต็มไปหมด เซ็กซี่สุดๆ ชักไม่อยากให้ใครเห็นแล้วสิ
“ทำไมผมจะไม่กล้า เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ” ดงแฮเดินไปเปิดประตู ออกอย่างแรง เตรียมตัวจะออกไปจากห้อง
แชะๆๆๆ ... เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นทันทีที่คนตัวเล็กเปิดประตูออก ดงแฮตกใจ มือบางยกขึ้นบังตาและใบหน้าสวย ปิดประตูเสียงดัง ยืนหอบหายใจอยู่ตรงหน้าประตู
ยุนโฮยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำทีวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา
“เป็นอะไรไปครับด๊องแด๊ง หรือว่าเปลี่ยนใจยอมเป็นเคะให้พี่แล้ว”
“ตื่นได้หรือยังคุณ ทำยังไงดี นักข่าวอยู่ข้างนอกเต็มไปหมด”
“จริงเหรอครับ!!! เป็นไปได้ยังไง ไหนพี่ดูซิ” ยุนโฮดันคนหน้าหวานให้พ้นทาง เปิดประตูออกไป เสียงชัตเตอร์ทำงานอีกครั้ง นักข่าวจริงและปลอมต่างยิ้มสมใจ เพราะได้ข่าวเด็ดและแผนการสำเร็จ
คยูฮยอนและเยซองแฝงตัวกับบรรดานักข่าว ชูสองนิ้ว ส่งรหัสลับให้รุ่นพี่ใจกล้า ยุนโฮพยักหน้ารับรู้ เข้าใจรหัสนั้น แล้วปิดประตูด้วยความรีบร้อน ทำสีหน้าตกใจ เนียนเข้าไว้
ปัง...ปัง...ปัง...
“คุณชอง ยุนโฮคะ ตกลงคุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับคุณหนูลีคะ คุณชองเปิดประตูมาให้คำตอบด้วยค่ะ คุณชองคะ...”
“นี่คุณ!!! ทำอะไรซักอย่างซี่ ยืนอึ้งเป็นหมีโดนแย่งน้ำผึ้งไปได้” คนตัวเล็กโวยวายเสียงดัง
“แล้วด๊องแด๊งจะให้พี่ทำอะไรครับ” ยุนโฮถามกลับ
“คุณก็บอกไปสิว่า ไม่ได้มีอะไร ผมเป็นลม ไม่สบาย หรือว่าคุณเป็นลมบ้าหมู ใกล้ตายก็ได้”
“ใครจะเชื่อด๊องแด๊ง ดูสภาพด๊องแด๊งกับพี่ซะก่อน เขาคงจะเชื่อหรอก ว่าไม่สบาย” ดงแฮก้มลงสำรวจตนเองอย่างจนด้วยเกล้า ร่องรอยรักเยอะซะขนาดนี้ ใครจะเชื่อว่าไม่มีอะไรกัน
“โธ่เว้ย!!!! แล้วจะทำยังไงเนี่ย ตายๆ ตายแน่ๆ งานนี้ เพราะคุณคนเดียวเลย เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ผมเลยซวยไปด้วยเลยเนี่ย”
“อ้าว...? มาโทษพี่ได้ยังไงครับ พี่ไม่ได้เป็นคนตามนักข่าวมานะ”
“ช่วยคิดหน่อยสิ จะทำยังไงดี มีความคิดอะไรบ้างมั้ย เงียบอยู่ได้”
“อืม...ใจเย็นสิครับ พี่ว่าเราไปบอกความจริงกับพวกเขาดีกว่า เรื่องมันจะได้จบ”
“แล้วคุณจะบอกพวกเขาว่ายังไง บอกว่าคุณลากผมมาปล้ำ แล้วตัวเองเสื่อมสมรรถภาพเลยปล่อยผมกลับบ้านยังงั้นสิ”
“เฮ้ย!!! คิดได้ยังไงว่าพี่เสื่อมสมรรถภาพ พี่ยังฟิตปั๊ง พิสูจน์มั้ย... พอๆ พี่ไม่เถียงกับเราแล้ว ป่ะ ออกไปยอมรับความจริงกันดีกว่า ว่าพี่แกล้งเราเล่น” ยุนโฮฉุดแฝดคนน้องที่กำลังมึนให้ออกไปข้างนอกพร้อมกัน
เสียงแฟลช ชัตเตอร์ และคำถามจากนักข่างดังขึ้นระงมทั่วบริเวณ ดงแฮกำมือเปียกชื้นของตัวเองแน่น
“คุณยุนโฮมีความสัมพันธ์ยังไงกับ..เอ่อ..คุณหนูลีคะ” นักข่าวสาวถามเข้าประเด็น ไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา
“ว่าที่สามีและภรรยาครับ เรากำลังจะแต่งงานกันอีกสิบวันข้างหน้า”
เสียงชัตเตอร์ดังรัวขึ้นอีกครั้ง ยุนโฮยิ้มชอบใจ ในขณะที่ดงแฮยืนมองยุนโฮตาโต สองมือกำแน่น คาดไม่ถึงกับคำตอบของคนตัวใหญ่กว่า แต่เจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่ง
..... เล่นอย่างนี้ใช่ไหม ชอง ยุนโฮ ......
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ความคิดเห็น