คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Part 11
ทางด้านคนสองคนในห้องท่านประธาน ยืนจ้องตากันดุเดือด ยุนโฮขบกรามแน่น พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เผลอทำร้ายคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าดงแฮยั่วยุคนตัวโตกว่าตลอด เชิดหน้า ท้าทายไม่ลดละ ยุนโฮนับหนึ่งถึงสิบในใจ สูดลมหายใจเข้าออกแรงๆ
“ด๊องแด๊ง พี่ถามจริงๆ นะ ทำไมเราจะคุยกันดีๆ สักครั้งไม่ได้เลยเหรอ”
“กับคนที่ผมเกลียดขี้หน้า ผมจำเป็นต้องพูดดีด้วยหรือไง” ดงแฮเหยียดริมฝีปาก เบือนหน้าหนี
“แล้วด๊องแด๊งมาหาพี่มีเรื่องอะไร”
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกชื่อผมด้วยชื่อนั้นสักที ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ต้องให้พูดภาษาสุนัขเหรอ แต่ขอโทษนะ เผอิญว่าผมไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกับคุณ”
“ลี ดงแฮ !!!!! มันจะมากไปแล้วนะ ผมถามคุณดีๆ นะ อย่าทำให้ความอดทนของผมหมดลง” ยุนโฮเดินมาจับไหล่บางเขย่าอย่างแรง
“ทำไม คุณจะทำอะไรผมหรือครับ ผมกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว เมตตาผมด้วยนะครับ” ยุนโฮผ่อนลมหายใจแรงๆ กัดฟันถาม
“ตกลง คุณมาหาผมเรื่องอะไร”
“เรื่องเดิม ยกเลิกงานแต่งซะ”
“ไม่!!! ผมว่าผมพูดชัดเจนทุกอย่างแล้วนะ กำหนดการณ์ยังคงเดิมทุกอย่าง ไม่ล้มเลิกเด็ดขาด”
“หน้าด้าน!!! คนเขาไม่เต็มใจแต่งด้วย ยังรั้นอีก หน้าคุณมันบุด้วยคอนกรีตกี่ชั้นกันแน่ มันถึงได้หนาไม่สะทกสะท้านอะไรเลย”
“ก็ในเมื่อผมอยากได้คุณมาเป็นเมีย ผมก็ต้องทำแบบนี้ไง”
“ใครจะเป็นเมียคุณ ฝันไปเถอะ ผมกลับล่ะ เสียเวลาจริงๆ ผมขอยืนยันคำเดิม ล้มเลิกงานซะ ไม่อย่างนั้นผมจะเป็นคนล้มมันเอง”
ยุนโฮหมดความอดทนทันที จับไหล่บางเหวี่ยงลงไปบนโซฟา กดแขนทั้งสองข้าง คร่อมเรือนร่างบอบบางให้แนบชิดโซฟามากที่สุด ตาคมกร้าวขึ้นสบดวงตาหวานที่มองมาอย่างไม่ลดละ
ดงแฮดิ้นสะบัดหวังให้ตนเองหลุดพ้นวงแขนหนา สองขาพยายามถีบดันคนด้านบนให้ออกห่าง
ยุนโฮกดกายลงทาบทับ ดักทางการเคลื่อนไหวทุกทาง ดงแฮยังไม่ยอมแพ้ ในเมื่อตัวขยับไม่ได้ แต่ยังเหลืออาวุธสำคัญอยู่
“ปล่อยผม กล้าดียังไงมาทำกับผมแบบนี้”
“ทำไมจะทำไม่ได้ ด๊องแด๊งจะดื้อดึงไปถึงไหน ด๊องแด๊งอยากจะได้อะไร พี่จะหามาให้”
“คุณยอมเป็นเคะให้ผมมั้ยล่ะ ผมอาจจะพิจารณาดูอีกทีก็ได้”
“ไม่มีทาง ด๊องแด๊งต้องเป็นเมียพี่เท่านั้น ไม่ใช่สามี”
“เหอะ!!!! ฝันไปเถอะ!!!”
“อย่ามาท้าทายพี่ อย่าทำให้พี่หมดความอดทนไปมากกว่านี้”
“เรื่องของคุณไม่เกี่ยวกับผม ปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน”
“เลิกโวยวายแล้วฟังพี่ซักครั้ง พี่แค่...”
“ไม่!!! ผมไม่ฟังอะไรจากคุณทั้งนั้น”
“โธ่เว้ย!!!! เลิกดิ้น เลิกโวยวายสักที ยิ่งด๊องแด๊งดิ้น รู้มั้ยว่ามันทำให้พี่เกิดอารมณ์” ยุนโฮบอก ยิ่งคนตัวเล็กดิ้นมากเท่าไหร่ ทำให้ส่วนนั้นสัมผัสกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาก็ผู้ชายคนนึง ไม่ใช่พระอิฐพระปูน จะได้ไม่รู้สึกอะไรเลย
“อะ...ไอ้บ้า อย่ามาคิดอกุศลกับผมนะ ลุกออกไปเดี๋ยวนี้” ดงแฮหน้าแดงก่ำ เมื่อได้ฟังคำพูดของยุนโฮ
“ไหนๆ ด๊องแด๊งก็ปลุกมันให้ตื่นขึ้นมาแล้ว เรามาหาความสุขกันดีกว่า เผื่อด๊องแด๊งติดใจการเป็นเคะ พี่จะยอมเสียสละเป็นเมะให้ตลอดชีวิตเลย” ยุนโฮยิ้มกรุ่มกริ่มให้ ดงแฮตาโต
“ไอ้ทุเรศ ไอ้...อื้อ”
ยุนโฮไม่รอช้า รอให้ดงแฮอ้าปากออก ประกบริมฝีปากปิดเสียงบริภาสไม่เจริญหู เรียวลิ้นสำรวจทุกพื้นที่ในช่องปาก ตั้งแต่เพดานบนลงล่าง ไล่วนไปตามแนวฟัน
ดงแฮถดลิ้นถอยหนี ยุนโฮรุกไล่ตามติด เกี่ยวลิ้นเล็กให้ร่วมประสาน ละริมฝีปากออกเมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของขากรรไกรจากคนเบื้องล่าง
“อย่าคิดว่าจะใช้มุขเดิม กัดพี่ได้อีกเป็นครั้งที่สอง” ยุนโฮได้ทีเยาะเย้ยคนตัวเล็กบ้าง ดงแฮขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเป็นการใหญ่ที่เอาคืนไม่ได้
ยุนโฮฝั่งหน้าซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น ดูดเม้นสร้างรอยประทับให้เด่นชัด ดงแฮพยายามดิ้น ขัดขืนให้พ้นพันธนาการมนุษย์ที่รัดรึงอยู่ ปากบางยกยิ้ม เมื่อนึกอะไรบางอย่างได้
.... ขอยืมวิธีหน่อยนะ ลุงไมค์ ....
ดงแฮผงกหัวขึ้น ปากบางอ้าออก กัดใบหูของยุนโฮเต็มแรง
“อ๊ากกกกกกก !!!! ด๊องแด๊งปล่อยพี่!!!!” ยุนโฮสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด ผ่อนแรงที่รัดรึงแฝดคนน้องไว้ทั้งหมด สองมือหนาพยายามดันหัวคนตัวเล็กสุดแสบออก แต่กลับโดนสองมือบางกระชากเด็ดดึงผมดกดำอย่างแรง ขาเรียวถีบตัวยุนโฮอย่างแรง พร้อมเลิกกัดใบหู เป็นผลให้ยุนโฮลงไปนอนราบกับพื้นห้อง
ดงแฮกลัวจะพลาดโอกาสงามๆ ย่อตัวกระแทกเข่ากดลิ้นปี่ของยุนโฮเต็มแรง สองมือจับเนกไทรูดขึ้นแนบกับคอเสื้อให้รัดแน่น ยุนโฮตาเหลือก เจ็บ จุก เริ่มขาดอากาศหายใจ
“อ่ะ...ดะ...ด๊องแด๊ง...อุ๊...พี่..หะ..หายใจ..มะ...ไม่ออก” ยุนโฮรั้งมือเล็กไว้ ไม่ให้ดึงเนกไทมากไปกว่านี้ แถมยังจุกบริเวณท้องอีกด้วย
“ผมจะบอกอีกครั้ง ล้มเลิกงานแต่งซะ ไม่งั้นคุณจะโดนมากกว่านี้” ดงแฮย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง ปล่อยมือออกแล้วลุกเดินไปนอกห้อง
“อะ...แค่กๆๆๆๆ คิดจะฆ่ากันเลยใช่ไหม ด๊องแด๊ง ได้ เราจะได้เห็นกัน” ยุนโฮพูดอย่างแค้นเคือง ไม่เคยมีใครทำกับเขาขนาดนี้มาก่อน หยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักทันที
“ไอ้มิก เตรียมทุกอย่างให้พร้อม ข้าจะไปถึงอีกประมาณครึ่งชั่วโมง” ยุนโฮสั่งความกับยูชอนจบ รีบออกจากห้องเพื่อให้ทันแฝดผู้น้องที่ทำกับเขาได้เจ็บแสบ ... ได้เวลา ตาพี่เอาคืนบ้างนะครับด๊องแด๊ง .....
... ...
... ...
“ฮัลโหล ด๊อง ตัวอยู่ที่ไหน”
“ฮ้าว...เค้าอยู่ห้องพี่บอม ตัวจะกลับแล้วเหรอ”
“ตัวทำอะไรกันเนี่ย ทำไมเหมือนคนเพิ่งตื่นเลยล่ะ”
“ออกกำลังกายนิดหน่อย รอเค้าเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเค้าลงไป”
“โอ้โห...ขนาดที่ทำงานยังไม่เว้นเลยหรือไง ไม่ต้องมาหรอก เก็บแรงไว้ต่อยกสองแล้วกัน ตัวให้พี่บอมหรือมินมินไปส่งนะ เค้าจะเอารถไป”
“ได้ๆ แล้วตัวเป็นอะไร ทำไมเสียงเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง ไปปะมือกับนายยุนโฮมาหรือไง”
“อย่าพูดถึงได้ป่ะ คนอะไรหน้าด้านชะมัด แค่นี้ก่อนนะ ขอไปสงบสติอารมณ์ก่อน ฮึ่ย...แค้น!!!”
“อืมๆ...แล้วอย่าขับรถเร็วล่ะ เค้าเป็นห่วง บาย”
ดงแฮเดินมายังที่จอดรถ เปิดประตูเข้าไปนั่งและปิดอย่างแรง ระบายอารมณ์เต็มที่ หัวกลมๆพิงเบาะ หลับตา สองมือกำพวงมาลัยแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ที่พุ่งขึ้น รู้ตัวดีว่าขืนขับรถไปตอนนี้ ถ้าไม่ชนคนตาย ก็ต้องชนกับรถคันอื่นแน่นอน นั่งให้หัวเย็นก่อนสักพักแล้วค่อยไป
หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว มือบางกำลังไขกุญแจสตาร์ทรถ แต่ประตูด้านที่นั่งอยู่ พร้อมมือแกร่งที่ดึงกุญแจดับเครื่องยนต์ ลากคนตัวเล็กออกมาจากรถ
“เฮ้ย!!!!!”
×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø×Ø
ความคิดเห็น