คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 4
กลุ่มของคนร่างบางหน้าหวานและชางมินเดินทางมาถึงผับ ฮีซอลพาเพื่อนรักเข้าทางหลังร้าน จะได้ไม่ต้องไปเบียดเสียดกับใคร แล้วพากันไปยังชั้นสองของร้าน ที่ประจำเวลามาที่นี่
"เฮ้...พวกเราไปนั่งกันที่เดิมได้เลยนะ เดี๋ยวซินแวะไปให้กำลังใจวอนก่อนนะ"
"ไม่ต้องแล้วมั้งซิน อยู่ข้างล่างโน่น เกือบครบแก๊งค์เลย แหมมีคู่ดูตัวของเราด้วยล่ะ" ดงแฮที่เดินมานั่งแล้วเหลือบสายตาเห็นคนของเพื่อนรักที่กำลังนัวเนียอยู่กับสาวนุ่งน้อยหุ่มน้อยอยู่
...ไม่ตายดีแน่ซีวอนเอ๋ย....
"ไหนด๊องแด๊ง ฮึ่ม... ไอ้ซิมบ้า อย่าอยู่เลยแก" ฮีซอลอารมณ์ปรี๊ดทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า
"ใจเย็นๆ ไม่ใช่แค่วอนคนเดียวนะ มีของพวกนาย
"คยูกี้!!! เยเย่!!! ไอ้มิก!!! ไอ้หมี!!! พี่ยุน พี่บอม!!!" เหล่าเพื่อนพ้องของสองแฝดต่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเป็นกันใหญ่ หมายมั่นในใจเรียบร้อย
.... หนอย เผลอเป็นไม่ได้นะ ....
ชางมินที่รู้ชะตากรรมของบรรดาพี่ชายที่นั่งร่วมด้วยช่วยกระทำอย่างเต็มตา โชคดีนะพวกพี่ แล้วผมจะทำบุญ อุทิศส่วนกุศลไปให้
"เฮ้ๆๆ ทุกคนใจเย็นๆ ก่อน อย่างเพิ่งวู่วาม clam down" ทงเฮบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"จะให้เย็นได้ยังไงด๊อง ดูมันทำ หยามกันถึงที่ มันน่านัก" ฮีซอลกำมือแน่น พยายามระงับความโกรธเต็มที่
"ซินในเมื่อพวกนั้นทำได้ ทำไมเราจะทำมั่งไม่ได้ล่ะ ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร" แฝดผู้น้องบอกด้วยท่าทีเรียบเฉย ไม่ทุกข์ร้อน เพื่อนๆ ที่เห็นท่าทางนั่นก็ยิ้มออก
....ชางมินหน้าซีด มีแผนอะไรล่ะเจ้าสองแสบ....
"นั่นสินะ มันทำได้ เราก็ทำได้ ซินไปบอกพนักงานให้เคลียร์ที่ชั้นล่างนะ พวกเราจะลงไปกัน" อีทึกกลายร่างจากนางฟ้าเรียบร้อยแล้วบอกเพื่อนรัก
สายตาของทงเฮและดงแฮจับจ้องไปยังคิบอมและยุนโฮ ต่างเหยียดริมฝีปาก แต่ดวงตาพราวระยับ ชางมินสังเกตท่าทางของเพื่อนรักแล้วเสียวสันหลังแทนพี่ชายตัวเองเป็นอย่างมาก
"หนูด๊องจะทำอะไร มีแผนอะไรอยู่ในใจใช่มั้ย"
"เปล่านี่ มินมิน ด๊องแค่ประเมินสถานการณ์เท่านั้นเอง ส่วนคนของใคร พวกนั้นจัดการได้ ดูตาของแต่ละคนสิ มันลุกโชนขนาดไหน" ทงเฮพูดพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางออกสามเม็ด โชว์ผิวขาวใต้ร่มผ้า
ส่วนดงแฮไม่ต้องปลด เพราะเสื้อที่ใส่เป็นเสื้อไหมพรมคอกว้าง ที่มีเสื้อกล้ามสีดำอยู่ข้างในตัดกับผิวขาวๆ ได้เป็นอย่างดี
"ป่ะ พวกเรา ทุกอย่างพร้อมแล้ว ลงมือได้" ฮีซอลบอกเพื่อนรัก ก่อนจะเคลื่อนตัวกันลงไปชั้นล่าง
ทุกย่างก้าวของคนหน้าหวานได้รับความสนใจจากแขกที่มาเที่ยวเป็นอย่างมาก เสียงอึกทึกที่เคยมีกลับเงียบลง แล้วจึงเกิดเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง เมื่อสองแฝดที่เดินลงมาเป็นสองคนสุดท้าย
ซีวอนรู้สึกถึงไอบางอย่างกอปรกับเสียงฮือฮาของนักเที่ยวทั้งหลาย จึงหันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบผลักหญิงสาวที่นั่งซ้อนตักออกทันที
"เป็นอะไรไอ้วอน ไปผลักน้องเค้าทำไม ไม่ต้องเสียใจนะจ๊ะ มาหาพี่มา" คังอินเห็นท่าทางของซีวอนที่นั่งหน้าซีด เหงื่อตก แถมยังผลักสาวน้อยออกอย่างกับเจอของร้อนถามขึ้น
"พวกเราเสร็จแน่ ซวยแล้วเอ็งเอ๊ย" ซีวอนพึมพำออกมา สายตายังคงจับจ้องไปที่ฮีซอลที่มองกลับมาไม่ลดละ แถมด้วยการยกมือปาดคอให้อีกต่างหาก
"บ่นอะไรของเอ็งไอ้วอน เอ็งเป็นอะไร บอกมาซิวะ" ยูชอนที่รู้สึกหงุดหงิดในท่าทางของเพื่อนรักถามบ้าง คนกำลังมีความสุข นานๆ จะได้ป้อสาวซักที เสียอารมณ์หมด
"พวกเอ็งก็หันไปมองโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดซิวะ แล้วเอ็งจะรู้คำตอบ" สิ้นคำของซีวอน บรรดาพ่อบ้านเมียเผลอต่างหน้าซีด รีบผลักหญิงสาวให้พ้นตัว
ยุนโฮและคิบอมที่นั่งหันหลังให้คนกลุ่มนั้น จึงหันไปมองบ้างก็ต้องเกิดอาการอย่างเดียวกันกับพวกที่เหลือ
ชางมินโบกมือทักทายพี่ชาย หรือจะโบกมืออำลาก็ไม่รู้
"โอ๊ย!!!! พวกพี่เป็นอะไรกันคะ แทยอนเจ็บนะคะ ผลักมาได้" หนึ่งในหญิงสาวบ่นกระเง้ากระงอด หวังความเห็นใจเต็มที่
"พวกน้องกลับไปนั่งที่เดิมก่อนนะ นี่ค่าเสียเวลา ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ รีบไปซะ" ยูชอนหยิบเงินเป็นค่าเสียเวลาให้กับสาวน้อยทั้งหลายไป แล้วหันไปส่งยิ้มให้แม่โลมาน้อยผู้น่ารักทันที
จุนซูมองการกระทำของยูชอนอย่างไม่ชอบใจ เอาอีกแล้วนะเรื่องใช้เงินฟาดหัวคนเนี่ย มันเปลืองรู้ไหมไอ้ไก่มิก
"ตายแน่ๆ งานนี้พวกเราตายแน่ๆ ไอ้คยูไหนเอ็งว่าปลอดภัยไงวะ แล้วทำไมถึงโผล่มาที่นี่ได้" คังอินบ่น พร้อมถามคยูฮยอนอย่างหาเรื่องทันที
"ผมก็ไม่รู้พี่ ก็มินนี่บอกผมว่าอย่างนี้ ใครจะไปรู้ว่ามินนี่จะเปลี่ยนแผนกะทันหัน"
"หรือว่ามีคนโทรไปบอก" เยซองออกความเห็น พยายามส่งสายตาขอความเห็นใจผ่านดวงตาตี่ๆ ของตัวเอง แต่เรียววุคไม่แม้แต่จะชายตาแล
"ไม่หรอก เพราะข้าสั่งไว้หมดแล้ว พวกเอ็งดูดิ มาครบทีม แถมเจ้าสองแสบก็มาด้วย"
"แล้วพวกเราจะเจออะไรวะเนี่ย ลองซินกับมินนี่ไม่มาอาละวาดแบบนี้ บอกได้คำเดียวตายเด็ดๆ"
ในขณะที่หนุ่มๆ ตัวดีกำลังนั่งหน้าดำคล่ำเครียด คนหน้าหวานที่นั่งอยู่โปรยเสน่ห์ของตนเต็มที่ ส่งรอยยิ้มหวานๆ แจกจ่ายโดยทั่วถึง ทำเอาหนุ่มๆ สาวๆ แถวนั้นแทบละลาย ต่างก็เรียกบริกรเพื่อจะขอเป็นคนเลี้ยงกลุ่มร่างบางมากมาย
บริกรก็ทำตามหน้าที่อย่างเต็มที่ แอบหวังทริปงามๆ จากแขกมือหนักทั้งหลาย แม้จะเกรงสายตาของแฟนเจ้าของร้านอยู่บ้าง แต่หน้าที่ต้องมาก่อน
"ขอโทษครับ ผมนำเครื่องดื่มมาเสริฟครับ" บริกรหนุ่มน้อยหน้าใสหน่วยกล้าตาย นำเครื่องดื่มมาบริการให้กลุ่มคนหน้าหวาน
"เอ๋...? พวกพี่ยังไม่ได้สั่งเลยนะแจจิน เสริฟผิดโต๊ะหรือเปล่า"
"ไม่ผิดหรอกครับพี่ฮีซอล คุณดงฮวานให้นำมาให้พี่ดงแฮนะครับ"
"หืม...ให้พี่เหรอ เอามาสิ เดี๋ยวเขาจะเสียน้ำใจ ว่าแต่คุณคนไหนฝากมาให้พี่ พี่จะได้ขอบคุณถูก" แฝดคนน้องกระหยิ่มยิ้มย่อง หาทางแก้เผ็ดใครบางคนได้แล้ว ก่อนจะยกแก้วชูขึ้นไปตรงคนที่ฝากมา พร้อมรอยยิ้มละลายใจส่งไปให้ จรดค๊อกเทลสีสวยเข้าปากเรียวเดียวหมด
"เฮ้... พวกเรา... ด๊องว่ามาทำอะไรสนุกๆ กันดีกว่า" ดงแฮบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"นั่นน่ะสิ เรามาแข่งกันดีกว่า ใครจะบริหารเสน่ห์ได้มากกว่ากัน ให้นับจากแก้วเหล้าที่มีคนเลี้ยงดีกว่าว่าใครได้มากที่สุด และทุกคนต้องดื่มให้หมดด้วยนะ ใครไม่ดื่มจะโดนลงโทษ" ทงเฮเสริมความคิดของน้องรัก
"ถูกต้องที่สุด ตอนนี้สองทุ่ม ให้เวลาถึงเที่ยวคืน มินมิน จดให้ด้วยนะว่าใครได้เยอะที่สุด และที่สำคัญ มินมินห้ามเมา เพราะมินมินต้องขับรถไปส่งพวกเรา โอเค...เริ่มได้"
ชางมินพยักหน้าขึ้นลง หันไปขอกระดาษกับปากกา มาตีตารางให้ครบจำนวนเพื่อนหน้าหวานทั้งหลาย แล้วลงคะแนนลงไป โดยมีแฝดคนน้องสุดแสบนำไปแล้วหนึ่งคะแนน
... ...
... ....
"พี่ยุน ทำยังไงดีพี่ ดูน้องด๊องแต่งตัวซิพี่ จงใจยั่วกันชัดๆ พี่ดูหนุ่มๆ พวกนั้นสิพี่ จ้องน้องด๊องของผมแทบจะเขมือบเข้าไปแล้วนั่น" คิบอมโววายเมื่อชุดที่ทงเฮใส่นั้นบาง แถมเจ้าตัวยังปลดกระดุมออกตั้งสามเม็ด ขยับตัวทีปุ่มเล็กๆ แทบจะโผล่มาชมโลก
"อย่าว่าแต่ของแกเลย ดูของพี่สิ เสื้อเปิดไหล่ขนาดนั้น เดี๋ยวก็โดนลากไปทำเมียไม่รู้ตัวหรอก" ยุนโฮมองคนที่อยู่โดยรอบตาขวาง อยากจะสั่งปิดผับให้มันรู้แล้วรู้รอด
"ไอ้วอน เอ็งทำอะไรซักอย่างสิวะ มีแต่คนเลี้ยงเหล้าพวกนั้นเต็มเลยนะเว้ย"
"ข้าจะทำอะไรได้วะ ไอ้คัง เอ็งเห็นสายตาของคุณเธอทั้งหลายมั้ย แทบจะฆ่ากันให้ตายได้เลย"
"พี่ถึงพวกนั้นจะคอแข็ง แต่เรียววุคคอไม่ได้แข็งเหมือนพวกนั้นน่ะพี่ พี่ช่วยทีเถอะ พี่มิกกี้ก็ได้ ไปห้ามพวกนั้นหน่อย ไม่รู้ว่ามีใครแอบใส่อะไรลงไปเหรอเปล่า ถ้าโดนวางยาจะทำยังไงพี่"
"ใช่เลย ต่อให้เก่งกล้าสามารถขนาดไหน ถ้าโดนยาเข้าไปนะพี่ เสร็จทุกราย" คยูฮยอนกังวล เมื่อเห็นสุดที่รักกระดกเหล้าเข้าปากไม่ยั้ง
... ...
... ...
ทางด้านคนหน้าหวานที่ดื่มเหล้าที่ได้มาอย่างไม่ลดละ ใบหน้าของแต่ละคนแดงก่ำ เพิ่มความชวนมองมากยิ่งขึ้น ดวงตาเคลือบประกายระยิบระยับ รอยยิ้มยั่วยวนถูกส่งออกมาจากริมฝีปากสวย หนุ่มๆ แทบละลาย
"ด๊อง พอเถอะ วุคกี้จะไม่ไหวแล้วนะ สงสารวุคกี้เถอะ" ชางมินบอกเพื่อนรัก เมื่อเห็นเรียววุคนั่งโงนเงน จะฟุบลงกับโต๊ะตั้งหลายรอบแล้ว
"หือ...วุคกี้ไม่ไหวแล้วเหรอ ไปออกสเต็ปหน่อยไป จะได้หายมึน มินนี่ก็ไปด้วยสิ เอาให้เต็มที่เลยนะ โบแจกับฮยอกด้วย เอาให้สุดๆ ไปเลย เดี๋ยวด๊องจะถ่ายคลิปส่งไปให้คนที่เมืองจีนคลั่งเล่น ไปได้เลยเพื่อน" สิ้นคำของดงแฮ สี่หนุ่มร่างบางเดินออกไปกลางฟอร์
ฮีซอลเดินไปบอกดีเจประจำผับให้เปลี่ยนเป็นเพลงจังหวะมันๆ สี่หนุ่มหน้าสวยเต้นส่ายสะบัดอย่างเต็มที่ ด้วยมีแอลกอฮอล์เป็นตัวกระตุ้น วาดลวดลายกันเต็มที่
เยซองและคยูฮยอนมองตาค้าง คิดไม่ถึงว่าเรียววุคที่เป็นคนเรียบร้อย ขี้อายที่สุดในกลุ่ม จะเต้นได้เร้าใจขนาดนั้น
"มินมิน ด๊องยืมโทรศัพท์หน่อย จะถ่ายคลิปส่งให้ใครบางคน" ชางมิน ส่งโทรศัพท์เครื่องสวยให้ทันที ไม่กล้าขัดใจ เดี๋ยวงานเข้า
"ด๊อง เค้าไปเต้นก่อนนะ ตัวอยู่กับมินมิน ห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาด ป่ะซิน ทึกกี้ เซีย ไปเต้นให้ไก่ หมี กับซิมบ้าบางตัวคลั่งเล่นกันดีกว่า" ทงเฮบอกก่อนจะนำเพื่อนรักไปกลางฟอร์ สมทบกับกลุ่มแรกที่เข้าไปก่อน
นักเที่ยวมากหน้าหลายตา ลุกจากที่นั่งของตนเมื่อเห็นคนน่ารักทั้งหลายเดินไปที่ฟอร์ หวังเพียงได้สัมผัสเล็กๆ น้อยๆ พอเป็นกระษัย บ้างคิดไปว่าเผื่อฟลุ๊คจะได้คนน่ารักไปกกกอดในคืนนี้
คุณพ่อบ้านทั้งหลายเห็นพฤติกรรมไม่น่าไว้วางใจของบรรดานักเที่ยวทั้งหลาย ต่างรีบรุดไปกันศรีภรรยาของตนออกมาทันที คู่ใครคู่มัน ดูแลกันเอง จนตอนนี้เหลือเพียงคนหน้าหวาน แค่สามคนเท่านั้นที่ยังคงวาดลวดลายไม่ตก คลาสโนว่าทั้งหลายต่างเข้าประกบคนน่ารักทั้งสามโดยพร้อมเพรียง
ทงเฮยิ้มหวานให้คู่เต้น แต่สายตานั้นกลับมุ่งตรงไปที่คิบอมที่มองมาอย่างไม่วางตา พลางเผยอปากนิดๆ หรี่ตาลงหน่อยๆ ส่ายสะโพกให้มากขึ้น แนบลำตัวกับคู่เต้นให้มากยิ่งขึ้น
คิบอมขบกราม กำมือแน่น มองการกระทำของว่าที่ภรรยาอย่างโกรธแค้น
"พี่ยุนครับ ผมจะทำให้น้องด๊องยอมเอ่ยปากแต่งงานกับผมคืนนี้ ผมรบกวนให้พี่ยุนช่วยกันด๊องแด๊งให้ผมด้วย ผมขอตัว" ยุนโฮพยักหน้ารับคำคิบอม แล้วลุกเดินไปที่โต๊ะของชางมิน ยืนบังองศาการมองเห็นของคนหน้าหวานที่นั่งดื่มอย่างไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
"ว่าไงครับด๊องแด๊ง รู้สึกว่าคอจะแข็งจังเลยนะครับ"
"อย่างที่เห็น หลบไป ผมจะดูพี่และเพื่อนผม ไม่ได้อยากจะมองอะไรที่น่ารังเกียจให้เสียสายตา" ดงแฮเชิดหน้าตอบ ดันตัวยุนโฮออกให้พ้นสายตา
ยุนโฮรอจังหวะคว้าข้อมือบางกระชากเข้าหาตัว แล้วลากออกจากผับไป ทงเฮที่เผชิญหน้ากับคิบอม สายตาเหลือบไปเห็นน้องชายตัวเองถูกยุนโฮลากไป จะเข้าไปหา แต่ถูกคิบอมขวางไว้
"จะไปไหนครับ น้องด๊อง ส่วนนายไปไกลๆ จากเมียชั้น"
"ใครเมียคุณ ปล่อยนะ ผมจะไปหาน้องผม"
"ไม่ต้อง!!!! น้องด๊องต้องไปกับพี่ มานี่!!!!" คิบอมตวาด เมื่อเห็นท่าทางขัดขืนของทงเฮ
"เฮ้...ชางมิน!!! ไปส่งเพื่อนน้องด๊องที่เหลือด้วย เจอกันที่บ้านพรุ่งนี้" คิบอมตะโกนบอกน้องรัก แล้วลากตัวทงเฮออกไป
แฝดคนพี่หันไปยิ้มให้เพื่อนรักอย่างมีเลศนัย ชางมินพยักหน้าเข้าใจความหมาย โบกมือบ๊าย บายเพื่อนรัก
"โชคดีนะครับ พี่บอม"
x?x?x?x?x?x?x?x?x?x?x?
"ปล่อยนะ คุณจะพาผมไปไหน ผมจะไปหาพี่ผม ปล่อย!!! ผมบอกให้ปล่อย!!!" แฝดคนน้องประท้วงยุนโฮไปตลอดทาง ตั้งแต่ถูกลากออกมาจากผับจนถึงรถคันหรูที่จอดอยู่
"ไปขึ้นรถ แล้วเลิกโวยวายซะที" ยุนโฮเปิดประตูรถรอให้ดงแฮเข้าไปนั่ง แต่แฝดคนน้องกลับยืนเฉย ลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้
"พี่บอกให้ขึ้นรถ อย่ามาลองดีกับพี่นะด๊องแด๊ง ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!!!!"
"ไม่!!!!!" ดงแฮสะบัดแขนที่ถูกเกาะกุมไว้จนหลุด ออกวิ่งหวังจะกลับเข้าไปหาพี่ชายที่อยู่ข้างในผับ แต่อย่างว่าขาสั้นๆ จะสู้คนขายาวได้ยังไง
ยุนโฮรวบตัวคนตัวเล็กเข้ามากอดกระชับแนบอก แล้วพาไปที่รถอย่างทุลักทุเล
ดงแฮทั้งดิ้น ทั้งตี ส่งเสียงโวยวายตลอดทาง ยุนโฮเปิดประตูด้านคนขับ แล้วดันแฝดคนน้องให้เข้าไปนั่งเบาะข้างๆ รีบแทรกตัวเข้ามาประจำที่
ดงแฮเปิดประตูรถจะลงอีกฝั่งนึง แต่ยุนโฮคว้าไว้ได้ทัน กระชากคนตัวเล็กเข้ามาแนบอก ไม่สนใจปฏิกิริยาต่อต้านใดๆ ทั้งสิ้น พลางสูดดมความหอมจากเรือนผมนุ่ม แม้จะเพิ่งออกจากผับ แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็ยังมีให้ดอมดม
"นี่!!! ปล่อยผมนะ มากอดผมทำไม ปล่อยซี่!!!"
"ไม่!!! พี่บอกแล้วไง หยุดโวยวายได้แล้ว ทำไมอยู่กับพี่มันน่ารังเกียจมากนักหรือไง" ยุนโฮประชดเข้าให้หนึ่งดอก หวังให้คนตัวเล็กสลดลงซักนิด แต่ยุนโฮคิดผิด
"ใช่!!!!!! คุณมันน่าขยะแขยงที่สุด มั่วไม่เลิก สำส่อน ตัณหากลับ ทุเรศที่สุด....อื้อ" ยุนโฮทนฟังคำปรามาสจากว่าที่ภรรยาไม่ไหว เข้าประกบริมฝีปากบางได้รูป บดขยี้หวังจะทำโทษ ฐานพูดจาไม่เข้าหู
ดงแฮตาโต เม้มริมฝีปากเน้น ลิ้นร้อนพยายามจะแทรกผ่านกลีบปากบาง แต่ไม่มีช่องว่างใดๆ ที่ยุนโฮจะผ่านได้ มือหนาลูบไล้ทั่วแผ่นหลังเนียน ผ่านเสื้อไหมพรมตัวหนา ไล้ตามแนวกระดูกสันหลังลงไปยังสะโพกเล็กมน
แฝดคนน้องพยายามหยุดมือซุกซน ทั้งดิ้น ทั้งทุบตีเป็นพัลวัน แต่คนตัวเล็กย่อมแพ้คนตัวโตกว่าเป็นธรรมดา แล้วสถานที่ยังไม่เอื้ออำนวยให้ทำอะไรได้มากนัก พยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายดันยุนโฮออกได้สำเร็จ หรือยุนโฮยอมละออกมาโดยดี แต่ไม่สามารถแกะมือที่รัดอยู่รอบเอวและสะโพกมนได้
"ปล่อยนะ....อื้อ" ดงแฮเอ่ยคำประท้วงยังไม่ทันจบ ยุนโฮรอโอกาสที่ริมฝีปากบางอ้าออก ประกบริมฝีปากอีกครั้ง มือข้างนึงจับท้ายทอยขาวไม่ให้หนีไปไหน ส่วนอีกข้างเคล้นคลึงสะโพกมนเล่นอย่างเพลินมือ เรียวลิ้นแทรกผ่านเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เก็บเกี่ยวความหวานจากอีกคนให้ได้มากที่สุด
ยุนโฮค่อยๆ ดันตัวดงแฮไปอีกฝั่ง ใช้มือข้างที่เล่นสะโพกบางปรับเบาะให้เลื่อนลง จูบที่เนิ่นนานในความรู้สึกของแฝดหน้าหวาน แต่ต่างกันกับยุนโฮที่เก็บเกี่ยวเท่าไหร่ก็ไม่พอ ดงแฮทุบที่อกแกร่ง เมื่อลมหายใจที่กักเก็บไว้ใกล้หมด ยุนโฮผละออกมาอย่างเสียดายความหวานที่ได้รับ
แฝดตัวเล็กประเคนกำปั้นปะทะใบหน้าคมหนึ่งหมัด ยุนโฮหน้าหันไปตามแรง ไม่ทันได้ระวังตัว คิดว่าดงแฮจะอ่อนแรงจากการกระทำเมื่อครู่
ยุนโฮหันกลับมาสบดวงตาสีชาอย่างแข็งกร้าวที่มองตอบมาแบบเดียวกัน จับมือทั้งสองข้างที่ดิ้นสะบัดของดงแฮขึ้นไปวางเหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว มอบจุมพิตให้อีกครั้ง บดขยี้ด้วยความรุนแรง ดงแฮดิ้นขัดขืน รอจังหวะที่ยุนโฮเผลอ กัดลิ้นร้อนที่บุกรุกอธิปไตยในช่องปากอย่างแรง
"โอ๊ย!!! ด๊องแด๊งกล้ากัดพี่เหรอ" ยุนโฮได้กลิ่นคาวของเลือดภายในปาก ....กะจะกัดให้ลิ้นขาดเลยใช่ไหมเนี่ย คนอะไรดุชะมัด....
"มันยังน้อยไปกับความหยาบคายของคุณ" ดงแฮบิดข้อมือที่แดงก่ำของตน ยุนโฮขบกรามระงับอารมณ์โกรธที่เพิ่มมากขึ้น หางตาของดงแฮมองเห็นเพื่อนรักร่างสูงกำลังแบกสองเพื่อนรักร่างบางอย่างทุลักทุเลอยู่ไม่ไกล
"นั่งอยู่เฉยๆ ถ้ายังไม่อยากเป็นเมียพี่บนรถคันนี้" ยุนโฮบอกเสียงกร้าว
"คิดว่าผมกลัวคุณหรือไง อย่างคุณมันต้องเจออย่างนี้" ดงแฮพูดจบก็หยิบอุปกรณ์ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา สเปรย์พริกไทยเข้มข้นสูตรพิเศษ ฉีดใส่ตาของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
ยุนโฮยกมือขึ้นปิดดวงตาที่รู้สึกเจ็บแสบจากสเปรย์พริกไทย ดงแฮไม่รอช้า อาศัยจังหวะนั้นส่งหมัดตรงเข้ากล่องดวงใจของยุนโฮอย่างแรง แล้วเสยคางแถมให้อีกหนึ่งหมัด
พี่ชายคนโตตระกูลชองทั้งเจ็บ จุก และมึน จนพูดไม่ออก ตาก็ลืมไม่ได้ สองมือกุมเป้าเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด บริเวณริมฝีปากหยักมีเลือดซึมออกมา
"สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับด๊องแด๊งผู้น่ารัก เชอะ" ดงแฮยิ้มเยาะให้คนตรงหน้า แม้อีกฝ่ายจะไม่เห็นก็ตาม เปิดประตูรถออกไปหาชางมินที่รถอีกคันนึง
ชางมินกำลังดันเพื่อนร่างบางสองคนให้เข้ารถด้วยความยากลำบาก ใครจะไปคิดว่าคนตัวบางสองคนเวลาเมาจะแรงมากกว่าผู้ชายอย่างเขาเสียอีก ผ่านไปสักพักก็มีอะไรมาสะกิดที่ไหล่ยิกๆ พอหันกลับไปมองก็ต้องตกใจ ยืนอ้าปากค้าง ตาโตอยู่ตรงนั้น
"ดะ...ด๊องแด๊ง!!!!! ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา" ชางมินเห็นสภาพเพื่อนรักแล้ว อย่างกับไปผ่านสมรภูมิรบมายังไงยังนั้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ริมฝีปากบางบวมเจ่อ แขนขาวมีรอยแดงช้ำ
"ไปฟัดกับหมายุนโฮมา มินมินไปดูพี่ชายมินมินเถอะ เดี๋ยวด๊องไปส่งฮยอกกับโบแจเอง บาย...เพื่อนรัก... ลากพี่ชายกลับบ้านดีๆ ล่ะ แล้วพรุ่งนี้จะโทรหา"
"โอเค ขับรถดีๆ นะ ถ้าไม่ไหวก็โทรมาจะไปรับ"
"ขอบใจจ๊ะ ไปก่อนนะ มินมิน บ๊าย บาย" ดงแฮขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี ได้เอาคืนทั้งต้นทั้งดอกจากเมื่อเช้า หุหุ สะใจจริงๆ
ชางมินมองส่งเพื่อนรักขับรถออกไปด้วยความปลอดภัยแล้ว จึงเดินไปยังรถของพี่ชาย เปิดประตูออกแล้วก็ต้องตกใจในสภาพของยุนโฮที่เยินกว่าคนตัวเล็กอย่างดงแฮเป็นสิบเท่า
"เฮ้ย!!!! พี่ยุน ทำไมเป็นอย่างนี้"
"ชางมินเหรอ ก็เพื่อนน้องไง ทำพี่เป็นแบบนี้ โอ๊ย...เจ็บ แสบไปหมด ร้ายจริงๆ" ยุนโฮว่าตาปิด ปากยิ้ม
"เฮ้อ!!! พี่ยุน ผมเตือนพี่แล้วนะ เป็นยังไงล่ะ เห็นฤทธิ์หรือยัง พี่ยุนยังโดนขนาดนี้ ป่านนี้พี่บอมคงไม่เหลือซากแล้วมั้ง... มาพี่ไปโรงพยาบาลกัน ตาจะบอดไหมนั่น แล้วค่อยกลับบ้าน รอฟังผลของพี่บอมพรุ่งนี้ พี่ยุนเลื่อนตัวไปอีกเบาะครับ เดี๋ยวผมขับเอง"
ชางมินมองสภาพของพี่ตนเองแล้วอนาทใจเป็นอย่างยิ่ง ขนาดพี่ชายคนโตที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแล้ว ยังพ่ายให้กับเพื่อนตัวเล็ก แล้วคิบอมที่อ่อนกว่าจะเหลืออะไร ยิ่งสายตาของทงเฮที่ส่งมาให้ รู้สึกหวั่นใจอย่างประหลาด
.....อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย.....
x?x?x?x?x?x?x?x?x?x?x?
ความคิดเห็น