FULL HOUSE (Super Junior) Yaoi WonHae

ลำดับตอนที่ #3 : FULL HOUSE ..... 2

ดองเฮยืนพิงกรอบหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องนอน ดวงตาสีชาคู่สวยเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้ากว้าง นึกถึงเรื่องราวน่าอับอายเมื่อช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา มือบางยกขึ้นสัมผัสกับริมฝีปากที่โดนหักหาญอย่างเผลอไผล  ไม่อาจลืมสัมผัสนุ่มนวลจากชายหนุ่มรูปงามได้ ถึงแม้ว่าจะล้างปาก แปรงฟันหลายรอบขนาดไหนก็ตาม

“บ้าไปแล้วหรือไง ดองเฮ ไปนึกถึงคนหยาบคายพรรค์นั้นทำไมกัน”

เสียงหวานบ่นกับตัวเองอย่างตำหนิ ที่เผลอคิดถึงบุคคลที่สร้างความอับอายให้กับตน ยังดีที่ไม่มีใครเข้ามาพบเจอ มิเช่นนั้นเขาคงจะไม่มีหน้าไปพบใครเป็นแน่

ก๊อก..... ก๊อก..... ก๊อก.....

“เชิญเข้ามาได้ครับ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนร่างบางได้ เสียงหวานเอ่ยคำอนุญาตออกไปแล้วเดินมานั่งยังเตียงหลังใหญ่

โฮดงเปิดประตูเข้ามาหาบุตรชายด้วยรอยยิ้ม เดินเข้ามานั่งเคียงข้างร่างบางลูบผมนุ่มมืออย่างอ่อนโยน สอบถามด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรไปลูก แม่บ้านบอกพ่อว่าหนูรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวขึ้นมาก่อน เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“เปล่าหรอกครับ ด๊องคงจะปรับตัวยังไม่ทัน ก็เลยรู้สึกมึนหัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง ต้องขอโทษคุณพ่อด้วยนะครับที่เสียมารยาท ทิ้งให้คุณพ่อต้อนรับแขกคนเดียว”

“ไม่เป็นไรหรอกหนูด๊อง ลูกไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ดึกแล้วหนูด๊องนอนได้แล้วลูก”

“ครับผม ราตรีสวัสดิ์ครับคุณพ่อ” ดองเฮหอมแก้มบิดาด้วยความรักใคร่ ล้มตัวลงนอน ห่มผ้าให้มิดชิด

โฮดงหอมแก้มลูกรักด้วยเช่นกัน แล้วเดินออกไปจากห้องของลูกรัก สองมือกุมบริเวณอกเมื่อรู้สึกอึดอัดแน่น หายใจไม่ออก พยายามพยุงกายให้เข้าไปยังห้องนอนโดยไว หยิบยาแก้โรคประจำตัวเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดที่เริ่มมีมากขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเป็นอย่างมาก

“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ขอร้องล่ะ ช่วยอดทนอีกหน่อยนะ.....”

hhhhhhhhh

ทางด้านคฤหาสน์หลังงามอีกหลัง ชายหนุ่มเจ้าของบ้านนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดีอยู่ในห้องนั่งเล่น ยังไม่ยอมขึ้นไปนอนหรือเคลียร์งานต่างๆ แต่อย่างใดเหมือนที่เคยทำอยู่ทุกวัน สร้างความแปลกใจให้กับบรรดาสาวใช้ในบ้านเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคุณแม่นมที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย สอบถามกับเลขาคนสนิทของเจ้านายตนด้วยความสงสัย

“คุณเยซองคะ ทำไมวันนี้คุณชายอารมณ์ดีผิดปกติขนาดนี้ค่ะ”

“อ๋อ..... ไม่มีอะไรหรอกครับป้ากึมยอง แค่มันไปเจอของดีเข้าน่ะครับ เดี๋ยวมันก็หายบ้า เชื่อผมเถอะ..... ป้ากึมยองไปนอนเถอะครับ ไม่ต้องห่วงมันหรอกครับ เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนมันเอง สบายใจได้ครับผม”

“ไม่มีอะไรแน่นะคะ ถ้าอย่างนั้นป้าไปนอนแล้วนะคะ ฝากคุณชายด้วยนะคะคุณเยซอง” กึมยองเอ่ยฝากให้เยซองช่วยดูแลบุคคลที่ตนรักเหมือนบุตรในไส้ด้วยความห่วงใย

เยซองพยักหน้ารับ ออกปากเร่งให้คุณแม่นมไปพักผ่อนได้แล้ว อายุมากแล้วต้องพักผ่อนให้มากๆ แล้วจึงเดินเข้าไปหาคุณชายเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ ใช้มือเล็กผิดไซส์ตบไหล่ซีวอนอย่างแรงเรียกสติให้กลับเข้าร่าง

“โอ๊ย!!! มันเจ็บนะโว๊ยไอ้บ้า ตบมาได้ยังไงวะ มือหรือเท้าเนี่ย”

“นี่ไง...!!! แหกตาดูซะว่ามือหรือเท้า แล้วตกลงเอ็งจะไม่ขึ้นไปนอนใช่ป่ะ ถึงได้มานั่งยิ้มเป็นคนบ้า ทำให้ป้ากึมยองเป็นห่วงอยู่เนี่ย... ถามจริงๆ เถอะ ตั้งแต่เอ็งกลับมาจากงานเลี้ยงของคุณหนูดองเฮแล้ว เอาแต่นั่งยิ้มอย่างเดียว ตั้งแต่ในรถจนมาถึงบ้าน ..... อารมณ์ดีมาจากไหนวะ หรือว่าไปเจอใครถูกใจเข้า บอกข้ามาซะดีๆ นะโว๊ย” เยซองชูมือเล็กๆ ของตนไปตรงหน้าชายหนุ่มร่างสูง จนแทบจะปะทะกับใบหน้างามของซีวอนอยู่ร่อมร่อ แล้วจึงเอ่ยถามถึงสาเหตุของอาการของเพื่อนรักที่อารมณ์ดีเกินปกติไปนิด

..... ทั้งที่รู้ความจริงอยู่แล้วว่าเรื่องเป็นยังไงมายังไง แต่อยากจะรู้ว่าเพื่อนรักจะบอกกับตนว่าอย่างไร .....

ซีวอนเบ้หน้าหนี ไม่อยากให้เพื่อนรักรับรู้ถึงอาการของตัวเองในตอนนี้นัก แต่เยซองไม่ยอมแพ้ จับหน้าของซีวอนให้หันกลับมาจ้องตาข่มขู่อย่างคาดคั้นเต็มที่

“ไอ้วอน ถ้าเอ็งไม่ยอมบอกข้า วันนี้เอ็งไม่ต้องนอน ข้าจะนั่งจ้องเอ็งอยู่อย่างนี้แหละ”

“เออๆ ข้าก็แค่ไปพิสูจน์มาว่าคุณหนูดองเฮตกลงแล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ น่าเสียดายว่ะ ดันเป็นผู้ชายซะนี่” ซีวอนบอกเยซองที่หรี่ตาจับผิดตัวเองอยู่ด้วยรอยยิ้มเทวดา ใสซื่อบริสุทธิ์ดุจน้ำค้างบนใบบัว

เยซองยิ้มรับในคำพูดของเพื่อน ถึงแม้จะบอกความจริงเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น แต่ก็ไม่คิดจะถามอะไรต่อ จากที่ตอนแรกจะถามว่าใช้วิธีไหนพิสูจน์ถึงได้รู้ว่าคุณหนูคนงามเป็นชาย

..... แต่กลัวว่าเพื่อนรักจะจับได้ซะก่อนว่าตนนั้นได้ไปแอบดูแบบไม่ได้ตั้งใจเข้า .....

“เหรอ..... น่าเสียดายจริงๆ ด้วย แต่สำหรับข้า... ข้าไม่สนใจว่ะ ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ถ้าข้าถูกใจซะอย่าง ข้าจีบแน่”

“เอ็งหมายความว่ายังไง” ซีวอนมองเพื่อนรักด้วยสายตาที่ยากแก่การคาดเดาความคิดสำหรับคนอื่น แต่กับเยซองแล้ว เขามองเห็นแววตาหึงหวงอยู่ภายในแว่บนึงด้วย

“ก็หมายความว่า..... ข้าจะจีบคุณหนูลี ดองเฮไง” เยซองยักคิ้วให้เพื่อนที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งทันทีที่ตนเอ่ยคำออกมาให้ได้ฟัง

“ตามใจเอ็งก็แล้วกัน ว่าแต่เอ็งมีเงินใช้หนี้ให้เขาหรือยังล่ะ แค่นิดเดียว... ไม่กี่พันล้านเอง” ซีวอนประชดเพื่อนตาตี่เสียงห้วนทันที หงุดหงิดในหัวใจอย่างไรชอบกล แต่ไม่คิดจะหาเหตุผลให้กับตัวเองสักนิด

“ไม่เห็นจะยากเลย ก็ยืมที่เอ็งไง..... อย่าบอกนะว่าเอ็งจะไม่ช่วยให้ความรักของเพื่อนสมหวัง.....” เยซองบอกด้วยทีท่าเรียบเฉย ไม่สนใจอาการตาค้าง ปากค้างของซีวอน แต่ในใจนั้นโห่ร้องไชโยเป็นอย่างมาก

“เออ!!!!” ซีวอนกระแทกเสียงตอบ สะบัดหน้าหันหนีเพื่อนรักตาตี่ที่ยิ้มจนตาปิดจากคำตอบของเขา

“เยส!!!!..... มันต้องให้ได้อย่างนี้สิ ถึงค่อยสมกับเป็นเพื่อนรัก เพื่อนยาก ต้องอย่างนี้ซิถึงจะรักกันจริง ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าจะนัดคุณโฮดงให้มาพบเอ็งเรื่องเคลียร์หนี้สินทั้งหมดนะ..... ข้าใจร้อนอยากจะเป็นเจ้าของคุณหนูดองเฮไวๆ ขอบคุณมากๆ เลยไอ้เพื่อนยาก” เยซองเข้ามากอด มาหอมซีวอนด้วยความตื่นเต้นที่จะมีเรื่องสนุกให้ทำฆ่าเวลาอีกแล้ว

..... จะคอยดูสิว่ามันจะอดทนได้นานแค่ไหน ไอ้สิงโตปากแข็ง .....

“เฮ้ยๆๆๆๆ พอเลย ไม่ต้องมาทำแบบนี้กับข้า ขนลุกหมดแล้ว”

“แหม....ทีกับข้าล่ะขนลุก ทีกับคนอื่นไม่เห็นว่าแกจะเป็นอย่างนี้นี่หว่า”

“ไม่คุยกับเอ็งแล้ว ไหนสรุปงานที่ต้องทำพรุ่งนี้มาให้ข้าฟังหน่อยเด่ะ ว่าต้องทำอะไรบ้าง ข้าจะได้ขึ้นไปนอนซะที”

“ครับๆ เจ้านาย รอสักครู่นะครับ..... พรุ่งนี้ช่วงเช้าตอนแรกเจ้านายไม่มีงานอะไรเป็นพิเศษ แต่ผมคิดว่าจะนัดคุณโฮดงมาตอนเก้าโมงเช้า ส่วนช่วงบ่าย..... เจ้านายมีประชุมกับผู้บริหารและหุ้นส่วนทั้งหลายครบรอบไตรมาสแรกของปี พรุ่งนี้มีงานเท่านี้ครับ.....

ขอเรียนเชิญเจ้านายไปพักผ่อนได้แล้วครับ กระผมจะปิดบ้านให้ ไม่ต้องเป็นกังวลไปครับ กระผมจะได้ไปนอนพักผ่อน ฝันถึงคุณหนูดองเฮของกระผมบ้าง ราตรีสวัสดิ์ครับเจ้านาย” เยซองกล่าวรายงานตารางงานของเพื่อนรักในวันพรุ่งนี้อย่างเป็นทางการ

แล้วจึงตรวจดูความเรียบร้อยของบ้าน ก่อนจะเดินขึ้นข้างบนไปยังห้องนอนของตนที่ซีวอนเป็นคนจัดไว้ให้เขาโดยเฉพาะ เนื่องจากไม่อยากให้เดินทางย้อนไปย้อนมา ย้ายมาอยู่ด้วยก็สิ้นเรื่อง คฤหาสน์ก็ออกจะกว้างมีคนอยู่ไม่กี่คนเอง จะเกรงใจกันทำไม

ซีวอนมองตามหลังเพื่อนรักด้วยความไม่พอใจที่เริ่มปรากฎออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าเยซองจะติดใจคนร่างเล็กนั่นจริงๆ เห็นเพ้ออยู่พักใหญ่ ก็นึกว่าจะแค่นึกหลงเฉยๆ ..... แต่ที่ไหนได้กลับเป็นคนเสนอขอซื้อร่างนิ่มมือนั้นเสียเอง สองมือของคุณชายเทพบุตรสุดหล่อกำเข้าหากันแน่น รู้สึกสับสนในจิตใจเป็นอย่างมาก...

ท่าทางอาการต่างๆ ของซีวอนอยู่ในสายตาของเยซองตลอด เนื่องจากว่าเขายังไม่ได้ขึ้นไปบนห้องแต่อย่างใด แอบมองอยู่ตรงมุมของบันไดเท่านั้นเอง

“ไอ้วอนเอ๊ย ถ้าเอ็งยอมรับมาตั้งแต่แรกว่ามีใจให้คุณหนูดองเฮนะ ข้าจะไม่แกล้งอะไรเอ็งเลย ไอ้คุณชายปากแข็ง อกแตกตายไปเลยนะโว๊ย ฮ่าๆๆๆ”

<<<  íîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíî >>>