คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : FULL HOUSE ..... 12
“คุณหนูดองเฮเก่งจังเลยนะคะ สมัยนี้หาผู้ชายที่ทำอาหารเป็นและอร่อยได้น้อยมาก คุณหนูดองเฮไปฝึกมาจากที่ไหนเหรอคะ” กึมยองทำหน้าที่เป็นลูกมือ เอ่ยถามเมื่อได้ลองชิมรสมือของคุณผู้หญิงแล้วติดใจ และก็สบายมากขึ้น เพราะคุณชายของนางคงไม่ต้องอดตายหรือไปฝากท้องกับร้านอาหารนอกบ้านแน่ ถ้าได้คนตัวเล็กมาทำหน้าที่ศรีภรรยา
“คุณแม่ของด๊องนะครับ ท่านเคยสอนไว้ก่อนที่ท่านจะเสียน่ะครับ แล้วพอด๊องไปเรียนต่อต่างประเทศก็ทำกินเองประจำน่ะครับ เพราะจะให้กินอาหารฝรั่งทุกวัน ก็คงจะไม่ไหวเหมือนกันน่ะครับ มีหวังอ้วนกลม ต้องกลิ้งแทนเดินแน่ๆ เลยครับ” ดองเฮยิ้มหวานอย่างมีความสุข ขณะคิดถึงเรื่องราวในความทรงจำที่ผ่านมา
“ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าคุณแม่ของคุณหนูดองเฮก็ต้องทำอาหารเก่งมากแน่ๆ เลยนะคะ”
“ฮิฮิ..... เก่งไม่เก่งก็ดูหุ่นคุณพ่อของด๊องก่อนสิครับ ว่าเป็นยังไง ล่ำสันซะขนาดนั้น” ดองเฮพยายามเก็บความเศร้าใจเมื่อนึกถึงบิดาที่เพิ่งจากไปได้ไม่นาน
“ป้าว่าเจ้าพวกนั้นคงกำลังนั่งน้ำลายสอแน่ๆ เลยค่ะ ก็กลิ่นหอมซะขนาดนี้”
“โห... ป้าครับ ไม่ต้องถึงเจ้าพวกที่นั่งสลอนกันเต็ม ตรงหน้าห้องครัวหรอกครับ ผมก็อยากกินจะแย่แล้วเนี่ย..... นางฟ้าครับ ใกล้เสร็จหรือยังครับ ท้องของผมมันร้องประท้วงแล้วนะครับ” เยซองส่งเสียงครวญอยู่ใกล้ๆ เขาอาสาเข้ามาช่วยเหลือ เผื่อว่าไอ้สิงโตเจ้าเล่ห์มันจะลงมาหาเศษหาเลยกับคนตัวเล็กจะได้อยู่ขัด กวนอารมณ์มันสะดวกๆ หน่อย
“ใกล้แล้วครับ เหลือแค่แกงหม้อนี้ก็เรียบร้อยพร้อมเสริฟแล้วครับ..... ป้ากึมยองครับ ลองชิมนะครับว่าใช้ได้แล้วหรือยัง..... อ๊ะ!!!!! คุณซีวอน” คนหน้าหวานบอกกับหนุ่มอารมณ์ดีด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงมาขอให้ลูกมือคนสำคัญชิมรสชาติ แต่ก็ต้องสะดุ้งกาย เมื่อมีวงแขนปริศนาสวมกอดจากทางด้านหลัง กลิ่นโคโลญจ์อ่อนโชยมาปะทะจมูกทำให้ทราบทันทีว่าเป็นใคร
“ขอผมชิมบ้างได้มั๊ยครับ” ซีวอนกระซิบข้างใบหูเล็กๆ ที่เริ่มขึ้นสีเข้มให้เห็น ดองเฮพยักหน้าตอบ แล้วจึงตักน้ำแกงใส่ช้อนเล็กสำหรับชิมอาหาร ริมฝีปากบางเป่าลมไล่ความร้อน เอี่ยวกายป้อนน้ำแกงสีสวยให้คนด้านหลังที่อ้าปากรอรับ
คุณแม่บ้านและบรรดาคนงานหน่วยสอดแนม ต่างอมยิ้มกับภาพน่ารักๆ ของเจ้านายทั้งสองคน... ยกเว้นเยซองออกอาการหมั่นไส้อย่างเห็นได้ชัด เดินเข้าไปสวมกอดคุณชายเพื่อนรักทางด้านหลังแนบแน่น ซบหน้าลงกับหลังกว้างถูไถไปมา เปล่งเสียงออดอ้อนออเซาะหวานหยด น้ำตาลเรียกยายกันเลยทีเดียว
“วอนนี่ครับ...... เยเย่อยากลองชิมน้ำแกงบ้าง วอนนี่ป้อนเยเย่หน่อยนะครับ เยเย่อยากให้วอนนี่ป้อน~”
ซีวอนยืนตัวแข็งทื่อ ขนอ่อนตามร่างกายตั้งชัน จำใจต้องปล่อยมือจากเอวบางของแม่ครัวคนสวย มาแกะมือปลาหมึกของเพื่อนรักหน้าซาลาเปา ดันหัวโตๆ ให้ออกห่างจากตน ลูบเนื้อลูบตัวเรียกขวัญที่กระเจิดกระเจิงให้กลับมาจากเหตุการณ์สยองเกล้าเมื่อครู่
เยซองทำหน้างอน อมลมเข้าเต็มแก้ม ตวัดสายตาส่งค้อนให้ซีวอนหลายวง เรียกเสียงหัวเราะได้กึกก้อง หันหลังเดินสะบัดก้นเข้าไปสวมกอดคุณแม่นมแทนด้วยสีหน้างอง้ำ สุ่มเสียงเป็นเอกลักษณ์เอ่ยคำด้วยความน้อย (สะ) ใจเป็นอย่างมาก
“ป้ากึมยองดูสิครับ ทีกับเราของเก่าค้างปีแตะนิด สะกิดหน่อยเป็นไม่ได้ แต่พอเจอนางฟ้าสดใสใหม่กิ๊กกลับรีบโผเข้ามา... ใช่ซี่!!!! เรามันไม่มีความสำคัญอะไรแล้วนี่ ทีหลังอย่ามาเรียกใช้บริการก็แล้วกัน... เชอะ…!!!”
พ่อเทพบุตรถึงกับเหวอกิน ยืนอึ้งกับท่าทาง คำพูดคำจาของเพื่อนรัก หันไปมองคนหน้าหวานที่กำลังคนน้ำแกงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาแต่อย่างใด แล้วหันไปต่อว่าเพื่อนรักด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“ไอ้เย่!!! เอ็งอย่ามาพูดมั่วๆ อย่างนี้นะโว๊ย!!!~ เอ็งกับข้าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่ซะหน่อย อย่ามาทำให้ใครต้องเข้าใจผิด เพราะคำพูดที่ไม่คิดของเอ็งเด็ดขาด รู้ไว้ซะด้วย”
“ถ้าเอ็งไม่ได้เป็นอะไรกับข้าจริง ทำไมเอ็งต้องร้อนตัวด้วยวะ ทีตอนร้องขอให้เค้าช่วยล่ะก็ อ้อนแล้วอ้อนอีก พอตอนนี้สมใจหวังก็ถีบหัวส่ง หมดความสำคัญทันที นี่ล่ะน๊า..... พวกไม่จริงใจ!!!” เพื่อนรักที่พยายามเหลือเกินกับการหักเหลี่ยมโหดคุณชายสิงโต กระแทกเสียงใส่อย่างประชด
เยซองส่งรอยยิ้มสะใจสุดๆ เมื่อเห็นอาการของเพื่อนรักเริ่มยืนไม่เป็นสุข สายตาคอยลอบมองปฏิกิริยาตอบสนองของนางฟ้าในใจของตนตลอด
แต่ดองเฮยังคงนิ่งเฉย ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น คนตัวเล็กกำลังปรุงแกงหม้อใหญ่อย่างตั้งใจ
..... ไม่ใช่ไม่ได้ยินการสนทนาของสองหนุ่มเพื่อนรักต่างอารมณ์ แต่ในเมื่อไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง จะสนใจทำไมให้เสียเวลา .....
“เสร็จแล้วครับ ป้ากึมยองครับ ยกอาหารออกไปตั้งได้เลยนะครับ ทุกคนจะได้ทานกันเสียที รอกันมานานแล้ว” ดองเฮปิดเตาแก้ส เมื่อแกงเดือดสุก ได้ที่ ส่งกลิ่มหอมชวนน้ำลายสอ จัดเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ แล้วยกไปยังโต๊ะอาหารขนาดใหญ่
ซีวอนกระฟัดกระเฟียดที่คนตัวเล็กไม่ให้ความสนใจอะไรในตัวเองสักนิด เดินกระแทกส้นเท้า เบียดไหล่เพื่อนรักอย่างแรงตามคนหน้าหวานไปยังห้องจุดหมาย
“คุณเยซองคะ ไปแกล้งคุณชายทำไมคะ ดูสิคะ..... งอนไปแล้วนั่น แล้วคุณผู้หญิงของป้าไม่ต้องมารองรับอารมณ์ฉุนเฉียวของคุณชายหรือคะ” กึมยองตีไปยังแขนที่กอดรัดตัวเองอยู่เบาๆ ในการหยอกล้อกันของทั้งสองเพื่อนรักที่ชอบทำเป็นประจำ
..... แต่ครั้งนี้คงจะต่างกันตรงที่ คนที่อยู่ในเหตุการณ์เป็นคนสำคัญของคุณชายประจำคฤหาสน์หลังนี้ คงไม่อยากให้เข้าใจผิดถึงได้เดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว .....
“ก็มันน่าหมั่นไส้มั้ยล่ะครับ... ป้ากึมยองลองคิดดูนะครับว่า การที่มันทำเหมือนนางฟ้าของผมไม่มีค่า นึกจะฉุดกระชากลากถูไปทางไหนก็ได้แล้วแต่ความพอใจของมัน... กับการที่ผมทำให้มันว้าวุ่นใจเล่น กับท่าทางของคุณหนูคนสวยที่ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับเรื่องของมัน อะไรจะดึงดูดความสนใจของมันได้มากกว่ากันล่ะครับ” เยซองอธิบายยาวเหยียดพร้อมกับตั้งคำถามชวนขบคิดไม่น้อย
“อย่างนี้นี่เอง... ป้าเข้าใจแล้วค่ะ..... แต่ว่าคุณผู้หญิงของป้าจะไม่เป็นไรแน่หรือคะ ที่ทำท่าทางอย่างนั้นใส่คุณชายน่ะค่ะ”
“โถ่....ป้าครับ ทำอย่างกับว่าป้าไม่รู้จักไอ้คุณชายมันดีแค่ไหน มันก็แค่แกล้งหาเรื่องเข้าใกล้นางฟ้าตัวเล็กของผมเท่านั้นเอง..... ป่านนี้คงจะตามออเซาะจนน่าหมั่นไส้แน่ๆ”
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่หนุ่มแก้มกลมหัวโตคาดคิด คนตัวเล็กโดนจับให้กึ่งยืนกึ่งนอนหงายอยู่บนโต๊ะอาหาร โดยมีคุณชายเทพบุตรกักขังให้อยู่ใต้ร่างของตน ส่งสายตาอ้อนๆ ขอความเห็นใจจากคนในอ้อมแขน ปากหยักกล่าวอธิบายความ ด้วยกลัวว่าดองเฮจะเข้าใจผิด
“หนูด๊องครับ มันไม่ใช่อย่างที่ไอ้เย่พูดมาสักนิดเลยนะครับ หนูด๊องอย่าคิดมากนะครับ เชื่อผมนะ”
“ครับ..... ผมเชื่อ แต่ความจริงแล้ว คุณซีวอนก็ไม่น่าจะต้องมากังวลกับเรื่องแค่นี้เลยนะครับ ผมยังไม่คิดจะสนใจเลยครับ ที่สำคัญมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ผมคงจะก้าวก่ายอะไรไม่ได้”
“หนูด๊องกำลังเข้าใจผิดนะครับ มันไม่ใช่อย่างที่หนูด๊องเข้าใจนะครับ” ซีวอนยังไม่ยอมแพ้ พยายามอธิบายความจริงให้ดองเฮที่หันหน้าหนีรับทราบ
“ครับ... ผมเข้าใจทุกอย่างดีครับ ปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี” ซีวอนยอมทำตามคำของของดองเฮแต่โดยดี คนตัวเล็กลุกขึ้นแล้วเตรียมจัดโต๊ะอาหารต่อ ไม่สนใจชายตัวสูงที่เริ่มมาก่อกวนเขาอีกแล้ว
เยซองและกึมยองยืนมองภาพภายในห้องด้วยรอยยิ้ม กับการกระทำของคุณชายประจำตระกูล
“ป้าครับ... ผมว่าคุณชายของป้าจะสิ้นฤทธิ์ก็คราวนี้แหละ ฮ่าๆๆ”
hhhhhhhhh
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบงัน เนื่องจากคุณชายของบ้านนั่งหน้าหงิก จ้องมองไปยังเจ้าของฝีมือการปรุงอาหารแสนอร่อยมื้อนี้ไม่วางตา รู้สึกไม่พอใจกับท่าทางของคนตัวเล็กที่ไม่ยอมสนใจเขาเลย แกล้งกระแทกจานก็แล้ว ทำช้อนตกก็แล้ว ไม่ว่าจะทำเป็นข้าวติดคอ สำลักน้ำที่ดื่มหมดไปสามแก้วก็แล้ว
ดองเฮยังนั่งทานข้าวตามปกติ ผิดกับเพื่อนรักจอมขัดที่คอยแสดงความเป็นห่วงอย่างออกนอกหน้า ตักอาหาร ดูแลอาการต่างๆ ให้บรรเทาด้วยความแกล้งเป็นห่วง จนกระทั่งเสียงรวบช้อนของคนสวยบนโต๊ะดังขึ้น พร้อมกับการยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพิ่มความคล่องคอให้กับหลอดอาหาร ลุกขึ้นเก็บจานชาม แก้วน้ำในส่วนของตน แล้วบอกกล่าวกับบุรุษทั้งสองที่กำลังเอาอกเอาใจกันอยู่...?
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวกลับเรือนไม้ก่อนนะครับ”
“ครับ... ตามสบายครับ นอนหลับฝันถึงผมด้วยนะครับ... แล้วพรุ่งนี้ผมจะพาไปดูที่ทำงานนะครับ” เยซองพยายามบังคับป้อนคุณชายเพื่อนรักที่นั่งหน้าบูด จนต้องยัดช้อนไปทั้งอย่างนั้น แล้วหันมาบอกข้อความพร้อมทั้งเอ่ยลาให้คนตัวเล็กไปพักผ่อน
“ไอ้เย่... เอ็งจะให้หนูด๊องไปทำงานที่ไหน บอกข้ามาซิ” หลังจากที่ดองเฮเดินออกไปแล้ว พ่อสิงโตจอมหวงเอ่ยถามพ่อซาลาเปาจอมแหย่เสียงขุ่น ใบหน้าคมสันยิ่งแสดงอารมณ์ไม่ชอบใจแบบสุดๆ กับคำตอบของเพื่อนรักจากคำถามของตน
“ก็โรงงานทำอาหารไง นางฟ้าของข้าทำอาหารเก่งขนาดนี้ น่าจะช่วยพัฒนาเรื่องรสชาติ เคล็ดลับการปรุงต่างๆ ได้”
“ไม่!!! ข้าไม่ยอมให้หนูด๊องต้องไปผจญกับความร้อนของห้องปรุงแต่งอาหารเด็ดขาด เอ็งรีบเปลี่ยนที่โดยด่วน”
“ไอ้บ้า!!! เอ็งบ้าหรือเปล่า คุณหนูดองเฮมีฝีมือทางด้านนี้ เอ็งก็เห็นแล้วเอ็งจะให้เขาไปทำงานโรงงานน้ำหอมหรือไง พูดอะไรไม่คิดนะเอ็งน่ะ” เลขาคนเก่งขึ้นเสียงเถียงท่านประธานในช่วงนอกเวลางานเสียงดัง ไม่ค่อยชอบใจกับความคิดของเพื่อนนัก
“เออ!!! เข้าท่า!!!~ โรงงานผลิตน้ำหอมดีที่สุด ให้เขาทำงานตำแหน่งรองผู้จัดการนะ หนูด๊องจะได้ไม่เหนื่อยมาก แล้วก็ยังมีกลิ่นหอมๆ มาให้ข้าดมทุกวันด้วย” ซีวอนเห็นด้วยกับความคิดประชดของเพื่อนรักซะอย่างนั้น เยซองอยากจะเบิร์ดกระโหลกสิงโตจอมเอาแต่ใจให้ร้าวในคำพูดที่ไร้การไตร่ตรองแต่อย่างใด
“เฮ่อ!!!~ ไอ้วอน... ข้าว่าเอ็งไปหาหมอได้แล้วว่ะ โรคจิตเข้าไปทุกวัน ข้าจะบอกให้เอ็งรู้ไว้ว่า ข้าเคยคุยกับนางฟ้าของข้าแล้วเรื่องตำแหน่งงานเนี่ย เขาบอกว่าไม่อยากจะให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะตนเองเป็นต้นเหตุ.....แล้วเอ็งลองคิดดูนะว่า ถ้าพวกเราให้นางฟ้าของข้าไปดำรงตำแหน่งนั้น เอ็งคิดว่าเขาจะพอใจหรือไง หัดคิดอะไรให้มันลึกๆ ซักหน่อยนะเพื่อน” หนุ่มหน้าซาลาเปาเซเว่นบ่นอุบ บอกเล่าเรื่องราวเมื่อคราวที่ได้พูดคุยกันเรื่องนี้มาบ้างแล้ว
“เออๆ เอ็งอย่าให้หนูด๊องทำงานหนักนะโว๊ย!!! เดี๋ยวเขาจะไม่สบาย ข้าเป็นห่วง ยิ่งบอบบางอยู่ด้วย”
“เอาน่า~ เอ็งไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ข้าจะให้นางฟ้าของข้าไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการด้านออกแบบผลิตภัณฑ์ก็แล้วกัน ไม่ต้องทำอะไรมาก งานสบาย อย่าคิดมาก... ข้าให้สัญญาว่าจะดูแลนางฟ้าของข้าให้ดีที่สุด สบายใจได้” เยซองกล่าวย้ำให้เพื่อนรักคลายกังวล ยามเล่นเขาก็เล่น ยามจริงจังต้องปฏิบัติหน้าที่ เขาก็ปฏิบัติอย่างเต็มที่เช่นเดียวกัน
“ขอบใจเอ็งมาก... เพื่อนรัก ... แต่จะให้ดีกว่านี้ ถ้าเอ็งจะสำนึกเสียทีว่าหนูด๊องไม่ใช่ของเอ็ง ไอ้หัวโต” ว่าจบคุณชายของบ้านก็เดินขึ้นไปชั้นบนทันที
ทิ้งให้เยซองยืนงงอยู่สักพัก สมองกำลังเรียบเรียงคำพูดของประโยคให้เข้าที่
“เออ...!!!!~ ข้ารู้แล้วโว๊ย!!!! ว่าคุณหนูดองเฮไม่ใช่ของข้า ไม่ต้องมาย้ำมากนัก ... ไอ้เพื่อนเวร”
เยซองตะโกนบอกเพื่อนรักเจ้าเล่ห์เสียงดัง หลังจากตีความหมายของคำพูดซีวอนเสร็จ
<<<<< FULL HOUSE >>>>>
ความคิดเห็น