คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
เรือนไม้สีขาวชั้นเดียวหลังเล็กกะทัดรัด แยกตัวออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ภายในบริเวณเนื้อที่กว้างขวาง รายล้อมด้วยต้นไม้ ดอกไม้นานาพรรณ ส่งกลิ่นหอมสร้างความรู้สึกผ่อนคลายให้กับผู้ที่ได้ดอมดม
พื้นที่โดยรอบบริเวณเรือนไม้หลังสำคัญ ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ให้คงสภาพเดิมทุกอย่าง เหมือนเมื่อครั้งที่เคยมีใครบางคนอาศัยอยู่ยังเรือนไม้หลังงามแห่งนี้
..... แต่บัดนี้ กลับไร้ซึ่งทุกสิ่งของบุคคลนั้น .....
ชายร่างสูงรูปงาม เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เดินทอดน่องมายังเรือนไม้หลังเล็ก ที่มีความทรงจำของตนกับใครบางคนรวมอยู่ด้วย สำรวจโดยรอบบริเวณเรือนไม้หลังงาม สะอาดสะอ้านนี้ เขาสั่งให้คนงานในบ้านดูแล หมั่นทำความสะอาดไว้ให้พร้อม สำหรับกับการกลับมาของใครบางคนไว้เสมอ ข้าวของทุกอย่างยังคงถูกเก็บรักษาให้คงอยู่กับที่เสมอมา ไม่มีการเคลื่อนย้าย สับเปลี่ยนแต่อย่างใด
..... รอคอยด้วยความหวังว่า สักวันเจ้าของเดิมจะต้องกลับมา แม้ว่าจะไร้วี่แวว หรือว่าต้องรออีกนานเท่าใดก็ไม่หวั่น .....
ชายหนุ่มเดินมายังห้องนอนขนาดกำลังพอเหมาะ ไม่เล็กไม่ใหญ่เหมาะสมกับพื้นที่ใช้สอยของเรือนไม้หลังนี้ กลิ่นหอมของผู้เป็นเจ้าของยังคงมีให้ได้ดอมดมเสมอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ไม่เคยจางหายไปกับกาลเวลา ยังคงตลบอบอวนอยู่ภายในห้องนอนนี้เหมือนตอนที่คนคนนั้นยังไม่ได้จากไป
ร่างกายกำยำทิ้งตัวลงนั่งยังเตียงนุ่มที่ครั้งหนึ่งตนได้เคยสร้างบาดแผลทั้งทางกายและทางใจไว้ให้กับใครบางคน มือหนาลูบไล้ไปตามที่นอนหลังนุ่มที่ยังอุ่นสัมผัสเสมอ โถมร่างคว่ำหน้าลงกับหมอนนุ่มที่ใครบางคนเคยหนุนนอน
ความรู้สึกผิดที่ได้ทำร้ายคนคนนั้นยังคงมีอยู่จนถึงทุกวันนี้ วันที่รับรู้ถึงจิตใจที่แท้จริงของตนว่ารู้สึกเช่นไรกับเจ้าของเรือนไม้ ที่ตนนั้นยกให้เป็นผู้ครอบครองนั้นได้จากไปอย่างไร้ร่องรอย จากการกระทำที่ป่าเถื่อนของตนเอง
หยดน้ำใสใสกำลังไหลรินรดหมอนนุ่มจนปรากฎเป็นวงกว้าง สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่น ปากหยักเอ่ยคำพร่ำรำพันกล่าวคำซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ฝากสายลมให้ถ้อยคำทั้งหลายไปถึงยังคนที่อยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ได้รับรู้
“ผมขอโทษลี ดองเฮ คุณไปอยู่ที่ไหน ผมขอโทษ..... ผมรักคุณ ได้ยินไหมว่า ผมรักคุณ... ดองเฮ”
เสียงสะอื้นไห้ที่เล็ดรอดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ก็สามารถทำให้บุคคลทั้งสองที่เดินตามเจ้าของบ้านร่างสูงมาด้วยความห่วงใยได้สดับฟัง
ใบหน้าที่เริ่มชราลงตามกาลเวลาที่ล่วงเลย ดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสไม่แพ้ผู้เป็นนายของตนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยด้วยความรัก ไม่เคยเลยสักครั้งที่นายของตนจะมีอาการเช่นนี้
พร้อมด้วยชายหนุ่มหน้ากลมจ้องมองอาการของเพื่อนรักที่ย่ำแย่ลงทุกวันด้วยความเป็นห่วงไม่ต่างกันนักกับแม่นมที่เลี้ยงดูมา
นับตั้งแต่ใครบางคนได้จากไปจากคฤหาสน์หลังนี้ พร้อมทั้งนำดวงใจของเจ้าของคฤหาสน์ได้จากไปด้วย บรรยากาศโดยรอบต่างเต็มไปด้วยความซึมเศร้า ไม่ว่าจะเป็นเจ้านาย หรือแม้กระทั่งคนงานในบ้าน ดูเหมือนว่าไม่มีใครค่อยอยากทำอะไรกันทั้งนั้น
“ใจเย็นนะครับป้า อย่ากังวลอะไรให้มากนัก เดี๋ยวจะไม่สบาย ไอ้เจ้านั่นมันจะยิ่งคลั่งนะครับ ตอนนี้พวกผมกำลังตามหาดวงใจให้กลับคืนสู่เจ้าของอย่างเต็มที่นะครับ ผมเชื่อว่ายังไงเราก็ต้องพบเข้าสักวัน จะช้าหรือเร็วก็ต้องพบเจอแน่นอนครับ”
“ค่ะ... ป้าจะรอคอยอย่างมีความหวังนะคะ..... คุณหนูดองเฮกลับมาเถอะค่ะ อย่าทรมานคุณชายมากไปกว่านี้เลยนะคะ แค่นี้ก็เหมือนกับตายทั้งเป็นอยู่แล้ว คุณชายสำนึกผิดทุกอย่างแล้ว รีบกลับมานะคะ ... คุณผู้หญิง ...”
<<< íîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíîíî >>>
ความคิดเห็น