ลิขิตแห่งดวงดาว

ในช่วงปิดเทอมของโรงเรียน และวิทยาลัยต่างๆ ก็เป็นปิดเทอมที่สงบสุขตามปกติ
แต่สำหรับเขาคนนั้นได้เหตุการบางอย่างเกินขึ้น 
เขาชื่อ กาน เขาเป็นชายที่โดดเดี่ยวคนนึง ที่ไม่ค่อยมีใครคบหา พ่อแม่เขาก็เสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก แต่ก็มีคนอุปการะไว้ จนตอนนี้เขากำจะเขามหาลัย เลยย้ายมาอยู่หอพักเพียงคนเดียว เป็นหอรวม ในช่วงรอเปิดเทอม 3 เดือน เขาก็คิดว่าจะหางานทำ เลยออกไปสมัครงาน จนได้งานประจำมา เขาออกไปทำงานเช้ากลับค่ำทุกวัน ในช่วงนึ่งเขาเจอ ผู้หญิงคนนึงชอบออกมายืนดูดาวอยู่ที่หน้าระเบียง ด้วยความที่เห็นเธอบ่อยๆ กานจึงตัดสินใจเข้าไปคุย 
กาน:" เธอ....เธอ...เธอ!!! "
เธอสะดุ้ง เพราะตกใจ แล้วก็ถามกานว่า " มีอะไรเหรอค่ะ "
กาน:" เราเห็นเธอชอบมายืนดูอะไรอยู่ตรงนี้หนะ.....ว่าแต่....มองอะไรเหรอ "
???: " อ่อ...เราออกมาดูดาวหนะ มาดูว่าเมื่อไหร่ดาวมันจะออกมาจากเมฆสักที "
กาน หัวเราะเบาๆแล้วก็พูดกับเธอไป 
กาน: " เธอนิก็ บ๊องบ๊องนะ ทั้งๆที่มองไม่เห็นก็ยังจะพยายามมองหา เราว่าเธอต้องชื่อ ดาว แน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ชอบดูดาวหรอก ใช่มั้ย?? "
เธอทำหน้าตกใจ แล้วก็บอกกับกานว่า "ใช้" 
ดาว: " เธอเก่งจังเดาชื่อเราถูกด้วย แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ?? "
กาน: " เราชื่อกาน อยู่ห้องข้างๆนี้แหละ ติดกับห้องเธอไง "
ดาว: " จริงเหรอ! เรามัวแต่ดูดาวอยู่เลยไม่ทันได้สังเกต กานมาอยู่นานแล้วเหรอ "
กาน: " อ่อ.. เรามาอยู่ได้สักพักแล้วหละ ก็ออกไปทำงานแต่เช้า กลับก็ดึก เลยนอนอยู่แต่ในห้อง คงเพราะแบบนี้มั้งเลยไม่ค่อยได้เจอ "
ดาว: " ดีจังเลยมีงานทำด้วย แล้วเรานะสิ....งานก็ทำไม่ได้ เพราะที่บ้านไม่อยากให้ทำงานเหนื่อย แล้วก็ส่งเงินมาทุกเดือน เราก็ยังไม่มีเพื่อนเลยสักคน เลยต้องยืนดูดาวอยู่คนเดียวแบบนี้ไง อีโมติคอน smile " 
กาน: " ถ้าอย่างงั้น เราจะเป็นเพื่อนเธอให้เอง ไม่ต้องห่วงนะ เราจะยืนดูดาวเป็นเพื่อนเธอเอง "
ดาว: " จริงเหรอ!!! ดีใจจังเลยสันญานะ "
กาน: " อื้ม!...สันญาเลย เราจะยืนดูดาวเป็นเพื่อนเธอเอง "
และในตอนนั้น กาน ก็มีเพื่อนคนแรก หลังจากที่ย้ายมาอยู่คนเดียว และ ดาว ก็ดีใจที่ต่อจากนี้เธอจะไม่ต้องยืนดูดาวคนเดียวอีก

หลังจากที่ กาน และ ดาว ได้ทำความรู้จักกัน หลังจากนั้นทั้งสอง ก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น บางที่กานก็จะพาไปเลี่ยงข้าว 

กาน: " นี้!! ดาวไป ไปกินข้าวกันเดี๋ยวเราเลี้ยงเอง :) "

ดาว: " จะดีเหรอ เราไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย ไม่ค่อยรู้จักที่ทางแถวนี้อะ "

กาน: " ดีสิเธอควรออกไปข้างนอกบ้างนะ อยู่แต่ในหอ น่าเบื่อแย่(กาน พูดและหัวเราเบาๆ) "

ดาว: " ได้สิถ้าอย่างงั้น เราไปด้วยก็ได้ "

กาน: " ดีเลย งั้น เราไปกันเถอะ เรารู้จักร้านข้าวอร่อยๆด้วยนะ รับรองว่าด้วยต้องชอบ "

ทั้งสองคนก็เดินกันไปร้านข้าวที่ กาน บอก ในระหว่าที่เดินกันอยู่

กาน: " ปกติหนะ เราไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกนะ แค่คนที่จะให้คุยด้วยก็ยังไม่ค่อยมีเลย "

ดาว: " ทำไมหละ ทำไมถึงไม่ค่อยมีคนคุย ทั้งๆที่ กาน ก็คุยเก่งออก "

กาน: " อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนั้นเราไม่ยอดคุยกับใครเลยมากกว่า คือในช่วงนั้น เราเสียพ่อแม่ไปหนะ พ่อกับแม่เรา   ใจดีมากเลยนะ เพราะมีพวกท่าน เราถึงได้ยิ้มได้ หัวเราะได้ แต่หลังจากที่ พวกท่านเสีย เราก็ไม่ยอมคุยกับใคร ถึงแม้ว่า พวก น้า อา จะช่วยรับเราไปเลี้ยง เราก็ยังทำใจเรื่องพ่อแม่ไม่ได้ "

ดาว: " !!!! ดาวขอโทษนะ   ไม่คิดว่า กาน จะมีอดีตแบบนั้น ขอโทษนะ !!! "

กาน: " ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็เป็นอตีตไปแล้ว ไม่ต้องใส่ใจมันหรอก เราไปกินข้าวกันดีกว่า "

ดาว: " จ้า :)  เราไปกินข้าวกันเถอะ "

และพวกเขา ก็นั้งทานข้าวกันอย่าง เอร็ดอร่อย  กินข้าวกันไปหยอกล้อกันไป ทั้งสองดูมีความสุขกันมาก

กาน: "จริงสิ!! มะรืนนี้ เราหยุดงานพอดี ไปเที่ยวกันมั้ย "

ดาว: " อะไรนะ!! จริงเหรอจะ ช่วนเราไปด้วยเหรอ (พูดด้วยสีหน้าที่ตกใน) "

กาน: " ก็จริงนะสิ เธอชอบดูดาวใช้มั้ย งั้นเราจะพาเธอไปดู ในที่มองเห็นดาวได้ชัด ไม่ต้องมองหาหลังเมฆ "

ดาว: " ที่ไหนเหรอ ที่ไหน???  (ดาวพูดด้วยสีหน้าที่กำลังดีใจ) "

กาน: " เป็นที่ ที่เธอต้องไม่เคยไปแน่นอน เพราะฉนั้น อย่าลืมนัด กันหละ "

ดาว: " จ้า เราไม่ลืมหรอก ยังไงวันนั้น เราก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว "

กาน: " ดีเลย ถ้าอย่างงั้น มะรืนนี้ เราจะได้ไปเที่ยวกัน "

ในตอนนั้น ดาว  คิดในใจว่า "ในมี่สุดก็มีคนที่สนิทกับเราได้สักที่ คิดว่า เราจะต้องอยู่คนเดียวไป จนกว่าจะเปิดเทอมซะอีก " ดาวคิดแบบนั้นแล้วก็ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

กานให้เธอยิ้มได้แบบนั้น ก็คิดว่าเธอคงจะดีใจแน่ๆ เขาแทบให้ถึง มะรืนนี้ ไม่ไหวแล้ว

และเรื่องราวของเขา ทั้งสองคน จะเป็นยังไงต่อ กาน จะพา ดาวไปที่ไหน และอนาคตของทั้งสองจะเป็นยังไงต่อ โปรด รออ่าน และติดตามตอนต่อไป