ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The 1st Omen คำทำนายและลางสังหรณ์
The 1st Omen – คำทำนายและลางสังหรณ์
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นยืนสวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลและพันผ้าพันคอผืนยาวที่ยาวเกินไปของลุงเธอเข้าที่คอที่สั่นให้ผู้มองเห็นรับรู้ถึงอุณหภูมิกายที่เธอรู้สึก เพราะความรู้สึกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เช่น ถ้าคนขั้วโลกเหนือมาอยู่ที่กรีนวิลล์อาจบอกว่าร้อนเลยก็ได้ แต่เธอไม่ใช่คนขั้วโลกไม่ว่าเหนือหรือใต้ก็ตาม เธอเป็นสาวน้อยกำพร้าพลัดถิ่นแค่นั้นเอง
‘ฟรานเซีย กรีนวิลล์’ ชื่อของเธอติดอยู่บนกระเป๋าใบพอดีมือ สกุลที่ถูกตั้งให้โดยใช้ชื่อหมู่บ้านทั้งดุ้น อายุสมมติที่ทุกคนมองเธอเป็นเด็กสาวอายุ 17 ปี เลขสวยที่จะเล่นตลกกับชะตาชีวิตของเธอ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าคนในหมู่บ้านมองเธออายุเท่านี้มากี่ปีแล้ว ฟรานเซียอาจถูกบอกว่าอายุ 17 ตั้งแต่เธออายุ 15 ก็เป็นได้ จึงไม่มีใครรู้อายุที่แท้จริงของเธอซักที ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเธอใช้ชีวิตในบ้านกลางหมู่บ้านคนเดียว เพราะลุงนายกเทศมนตรีที่เก็บเธอไว้เพิ่งจะเสียไปไม่นาน
การมาถึงสถานีรถไฟของเธอไม่ได้สร้างความรู้สึกอะไรกับผู้คนมากมายที่สถานีรถไฟสักนิด อาจเป็นเรื่องดีหรือไม่ใช่ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอร้อนใจที่ไม่มีใครคุยด้วย อาจเป็นเพราะนิสัยชอบตั้งแง่กับคนอื่นมาตั้งแต่เกิด
สถานีรถไฟคลาคล่ำด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาเป็นพิเศษ เนื่องจากพิธีศพของลุงบุญธรรมของเธอซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีของหมู่บ้านกรีนวิลล์ทำให้บรรดาปวงชนให้ความสนใจเป็นพิเศษ เพราะเป็นการตายด้วยอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นน้อยครั้งในหมู่บ้านกรีนวิลล์ที่สงบสุขที่สุด
ฟรานเซียนั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งข้างๆอย่างสำนึกผิดเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อน รถไฟทับลุงเธอ ภาพที่ไม่น่าเห็นซักนิด แต่ที่ทำให้รู้สึกแย่กว่านั้นคือเธอรู้ว่าตัวเองช่วยลุงได้ แต่ไม่ได้ช่วย คงบอกไม่ได้ว่าลืม มันเป็นข้ออ้างที่อยากให้เอาสารส้มไปแกว่งในโอ่งมังกรเหลือเกิน...
เธอเริ่มเบนความสนใจไปที่หนังสือพิมพ์ข้างกายที่ทั้งยู่ยี่และสกปรกหลังผ่านการทารุณจากมือหลายมือ หนังสือพิมพ์ถูกกางออกไปที่หน้าทำนายชะตา คอลัมน์ที่เธอเห็นว่างี่เง่าที่สุด
งี่เง่า...
ชั้นไม่เคยเชื่อดวงชะตาในนี้สักครั้ง
ไม่สิ...ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่เชื่อ
ถึงแม้เมื่อวานจะหกล้ม 3 ครั้ง ตกบันได 2 ครั้งก็เหอะ
‘คนที่เกิดราศีเมษ
ช่วงนี้ขอให้ระวังภัยจากรอบตัว เร็วๆนี้จะมีคนเข้ามาเปลี่ยนชีวิตคุณ โชคลาภของคุณน่าสับสนมีทีท่าว่าจะพุ่งต่ำลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะช่วงนี้ดาวอังคารกำลังเคลื่อนที่บดบังดาวพุธ’
เห็นได้ชัดว่าตอแหล
ดาวอังคารมันจะบังดาวพุธได้ไง?
“ระวังหน่อย!ไอ้หนู!” พนักงานสถานีทำเอาเธอชะงักครู่หนึ่งก่อนหันไปมองต้นเสียง เด็กผู้ชายตัวเล็กๆเดินเรี่ยไรขอเงินจากผู้คนที่เดินไปมาเดินไปสะดุดล้มทับชายวัยกลางคนร่างท้วมที่มีฐานะที่สุดในเมือง พวกคนตระกูลซัมเปอร์... ชายคนนั้นเริ่มเดือดดาลขึ้นมาทันทีทันใด
แย่หน่อยที่สังคมเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่เธอฆ่าลุงตาย ลุงเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองนี้หมู่บ้านกรีนวิลล์ที่วันนี้เธอต้องรีบจากไป ญาติคนสุดท้ายของเธอรออยูที่หมู่บ้านฮอฟฟาเรลล์ ฟรานเซียไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมีญาติเพราะเธอถูกทิ้งไว้ที่นี่พร้อมป้ายแขวนคอว่า ‘ฟรานเซีย พุธ 17 เมษา’ ไม่รู้ว่าละเอียดขนาดนี้แล้วไม่ยอมเขียนปีเกิด...
เสียงเครื่องจักรแล่นและเสียงเสียดสีของรางรถไฟเป็นสัญญาณว่ารถไฟกำลังจะมา แต่ไม่ใช่คันนี้ รถไฟ 1 ใน 3 เท่านั้นที่จะหยุดสถานีกรีนวิลล์ เพราะไม่ค่อยมีคนใช้เท่าไหร่นัก แต่ก็... ยกเว้นวันนี้วันนึงล่ะ
ไม่ใช่คันนี้...
ฟรานเซียรู้ดี แต่ไม่รู้ว่าอะไรดึงดูดใจเธอเหลือเกินให้ไปยืนรอรถไฟ เหมือนสังหรณ์ร้ายที่ไม่ใช่คำทำนาย แต่อาจเป็นโชคชะตา
ชายวัยกลางคนคนเดิมมองทางเด็กน้อยที่เดินใกล้เข้ามา ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วที่ความโกรธเขายังคงพุ่งพล่าน ที่ไอ้เด็กสโครกบังอาจมาทับเท้าเขา เขายื่นเท้ามาขัดขาเจ้าเด็กน้อยจนหกคะมำไมเพียงแค่นั้นรองเท้าหนังโชว์ฐานะของเขายังมันเงาแม้แต่สันรองเท้ายังมันจนลื่นเขาลื่นหกล้มตามเด็กน้อยไป
ผู้เห็นเหตุการณ์มองตามไป ทั้งคู่ลื่นไปด้านซ้ายด้านขวาในรอยะมือเอื้อมถึงของฟรานเซีย ลื่นตกลงไปบนรางที่เครื่องจักรกำลังวิ่งพลุ่งพล่านใกล้เข้ามาทุกที ร่างมั้งสองลอยคว้างอยู่ในช่วงวินาทีที่ใกล้จะตายเต็มที
โอกาสนี้มาถึงแล้ว!
การแก้ตัวที่เธอฆ่าลุงบุญธรรม!
ฟรานเซียหันซ้ายทีขวาที
ขวา คือ ลุงตระกูลซัมเปอร์ที่ทำตัวเหมือนเด็ก
ซ้าย คือ เด็กน้อยยาจกที่ทำตัวสมเด็ก
เธอเอื้อมมือขวาออกไปทันทีทันใด เพื่อ... ยื้อแขนซ้ายของเด็กยาจก
เด็กชายรอดตายหวุดหวิด แต่ชายอ้วนคนนั้นตกลงไปแล้วขณะรถไฟแล่นเข้ามา เขาก็แหกปากออกมาด้วยความกลัวสุดขีด
...บางทีสีหน้าก่อนตายของมนุษย์อาจเป็นสีหน้าที่ดีที่สุด ที่แสดงอารมณ์ออกมาโดยไม่ใส่ใจคนรอบข้าง แต่นี่เป็นกรรมตามสนองที่โหดร้ายไปหน่อยของลุงอ้วนที่คิดประมาท...
“ช่วย! – ชั้น! – เดี๋ยว! -...” พูดไม่ทันจบรถไฟก็แล่นบรรเลงเพลงศิลป์ลงบนใบหน้าและร่างกายของชายผู้นั้นในบัดดล แสดงความตื่นตรหนกให้แก่คนรอบข้าง ศพเละด้วยรอยศิลป์รอบกาย... ที่บรรเลงด้วยสีแดงสด ผู้ชื่นชมงานศิลป์ต่างหันมาทางเด็กสาวกำพร้า คำนิยามในใจตอนนี้คือ...ซวย....
“ฟะ.......ฟรานเซีย กรีนวิลล์...เธอฆ่าลูกชายชั้น!” หญิงชราแต่งตัวไฮโซจนน่ากลัวหันมาพูดกับเธอด้วยเสียงสั่นเครือที่เจือด้วยความโกรธ
ปล๊าว
เสียงของตัวเธอดังขึ้นในใจอย่างฉับพลัน
“ทำไมเธอไม่คิดก่อนล่ะว่าจะช่วยใคร... ถ้าเป็คนอื่นที่ฉลาดหน่อยเค้าก็ช่วยแม็กซี่ของชั้นอยู่แล้ว”
นั่นไง จะให้บอกยังไงล่ะ
เพราะคิดแล้วถึงได้ทำ
เด็กผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางฉุดชายอ้วนๆอย่างนั้นขึ้นมาได้แน่
รู้อยู่ว่าชั้นไม่ใช่เด็กซูเปอร์ไฮเปอร์
เพราะงั้นถึงได้ช่วยเด็กไง…
คำตอบที่เธอคิดว่าอาจไม่มีใครเข้าใจถ้าไม่พูดออกมาให้รู้เรื่องความจริงไม่ใช่เรื่องยากจะคิดแต่จิตสำนึกอันน้อยนิดมันไม่มีให้ทำ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นความรังเกียจจากฝูงชน
“อ้อ! ใช่แล้วคราวก่อนเธอก็ฆ่าลุงเธอได้หน้าตาเฉยนี่”
“เด็กเนรคุณ!”
“ยัยเชื้อโรค!”
“ถามหน่อยเถอะ เธอเคยรักใครบ้างมั้ย?” คนตระกูลซัมเปอร์คาดคั้นถามต่อกันเป็นชุดที่เธอพยายามจับใจความให้สั้นที่สุด
อ้าว ถ้ารักม้ากมากทำไม่ไม่กระโดดไปช่วยเองเล่า
แต่ก็เถียงไม่ออกงั้นเธอก็คงหมายความว่าเธอไม่รักลุงบุญธรรมไปด้วย
ต่างคนต่างหวงชีวิต... แต่ผิดมั้ยที่เธอจะหวงบ้าง
ต่างคนต่างหาคนมารับผิดชอบ... แต่ผิดมั้ยที่เธอหาคนมารับผิดชอบไม่ได้
เพราะไม่มีใครคิดถึงคนที่รับผิดชอบน่ะสิ... เธอถึงผิดไปซะหมด!
แต่ไม่เป็นไรอีก 15 นาที... อีก 15 นาที รถไฟคันที่รอคอยก็จะมาถึงแลว แค่ 15 นาทีเท่านั้น ตอนนี้หูทวนลม หูทวนลม หูทวนลม...
แต่ดูเหมือนสิ่งที่คาดไว้มักไม่ถูกต้องเสมอ
“ - - รถไฟขบวนหลังจากที่จะถูกสับรางให้ผ่านไปเพื่อรักษาสภาพศพของท่านแมกซ์ ซัมเปอร์ไว้- - “
ไม่นะ... ซวยซ้ำซ้อน
รถไฟที่จะมุ่งไปหมู่บ้านฮอฟฟาเรลล์มีแค่ 1 ขบวนต่อ สัปดาห์!
อาจเพราะเธอผิดที่เกิดวันพุธ...
แต่สิ่งที่เรียกว่าโชคดีบนความโชคร้ายก็ยังมี เสียงเด็กน้อยดังขึ้นข้างๆตัว ก้มหน้าหาพื้นสนิท ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณที่สมควรจะให้เธอได้รับ “ขอบคุณฮะ พี่”
เธอยิ้มตอบคำขอบคุณเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร เด็กชายตัวเล็กคนนั้นค่อนๆวิ่งจากไป
รอยยิ้มของเธอตระหนักดีว่า
นี่แหละที่เธอพยายามทำดีที่สุดแล้ว...
หากแต่ว่า...
“ฟรานเซีย กรีนวิลล์!!!”
‘เอมิลี่ ซัมเปอร์’ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของชายผู้ตายที่โกรธเกลียดเธอนักหนาตั้งแต่ตอนเธอ 5 ขวบเพราะเพียงแค่เธอได้ช็อคโกแล็ตร้อนฟรีจากบาร์ซัมเปอร์มากกว่าเธอซัก 17 ลูกบาศก์ก์มิลลิเมตรได้
ขณะนี้กำลังตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดตะเกียกตะกายเรียกชื่อเธออยู่
“ฟรานเซีย! ฟรานเซีย! ฟรานเซีย! ชั้นเกลียดเธอที่สุด!”
ท่าทางเธอยากหลุดมาจาก เจเรมี่ ซัมเปอร์ ผู้เป็นพี่ชายที่พยายามยื้อยุดเธอสุดชีวิต ฟรานเซียดูแล้วอดอนาจแทนไม่ได้เพราะผมเป็นลอนๆแบบพวกไฮโซของเอมิลี่มันแยงตาเจเรมี่จนเธอดูแล้วกลัวพี่ชายเธอจะตาบอดเหลือทน
ไม่เป็นไร...
อีก 7 วัน
อีก 7 วันเท่านั้น!
@@@
Don Delio\'s Message
ตอนนี้ออกจะน่าเบื่อรันทดหน่อยนะครับ เพราะตัวผมยังไม่โผล่ ฮ่าๆๆๆ
ตอนแถวนี้ออกจะรันทดทรหดไปหน่อยน่ะครับ ความจริงแล้วมันก็รันทดทั้งเรื่อง
อยากเกิดวันพุธเองนี่นา...รู้สึกว่ามันลิเกจังแฮะ...
@@@
หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นยืนสวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลและพันผ้าพันคอผืนยาวที่ยาวเกินไปของลุงเธอเข้าที่คอที่สั่นให้ผู้มองเห็นรับรู้ถึงอุณหภูมิกายที่เธอรู้สึก เพราะความรู้สึกของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เช่น ถ้าคนขั้วโลกเหนือมาอยู่ที่กรีนวิลล์อาจบอกว่าร้อนเลยก็ได้ แต่เธอไม่ใช่คนขั้วโลกไม่ว่าเหนือหรือใต้ก็ตาม เธอเป็นสาวน้อยกำพร้าพลัดถิ่นแค่นั้นเอง
‘ฟรานเซีย กรีนวิลล์’ ชื่อของเธอติดอยู่บนกระเป๋าใบพอดีมือ สกุลที่ถูกตั้งให้โดยใช้ชื่อหมู่บ้านทั้งดุ้น อายุสมมติที่ทุกคนมองเธอเป็นเด็กสาวอายุ 17 ปี เลขสวยที่จะเล่นตลกกับชะตาชีวิตของเธอ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าคนในหมู่บ้านมองเธออายุเท่านี้มากี่ปีแล้ว ฟรานเซียอาจถูกบอกว่าอายุ 17 ตั้งแต่เธออายุ 15 ก็เป็นได้ จึงไม่มีใครรู้อายุที่แท้จริงของเธอซักที ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเธอใช้ชีวิตในบ้านกลางหมู่บ้านคนเดียว เพราะลุงนายกเทศมนตรีที่เก็บเธอไว้เพิ่งจะเสียไปไม่นาน
การมาถึงสถานีรถไฟของเธอไม่ได้สร้างความรู้สึกอะไรกับผู้คนมากมายที่สถานีรถไฟสักนิด อาจเป็นเรื่องดีหรือไม่ใช่ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอร้อนใจที่ไม่มีใครคุยด้วย อาจเป็นเพราะนิสัยชอบตั้งแง่กับคนอื่นมาตั้งแต่เกิด
สถานีรถไฟคลาคล่ำด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาเป็นพิเศษ เนื่องจากพิธีศพของลุงบุญธรรมของเธอซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีของหมู่บ้านกรีนวิลล์ทำให้บรรดาปวงชนให้ความสนใจเป็นพิเศษ เพราะเป็นการตายด้วยอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นน้อยครั้งในหมู่บ้านกรีนวิลล์ที่สงบสุขที่สุด
ฟรานเซียนั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งข้างๆอย่างสำนึกผิดเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อน รถไฟทับลุงเธอ ภาพที่ไม่น่าเห็นซักนิด แต่ที่ทำให้รู้สึกแย่กว่านั้นคือเธอรู้ว่าตัวเองช่วยลุงได้ แต่ไม่ได้ช่วย คงบอกไม่ได้ว่าลืม มันเป็นข้ออ้างที่อยากให้เอาสารส้มไปแกว่งในโอ่งมังกรเหลือเกิน...
เธอเริ่มเบนความสนใจไปที่หนังสือพิมพ์ข้างกายที่ทั้งยู่ยี่และสกปรกหลังผ่านการทารุณจากมือหลายมือ หนังสือพิมพ์ถูกกางออกไปที่หน้าทำนายชะตา คอลัมน์ที่เธอเห็นว่างี่เง่าที่สุด
งี่เง่า...
ชั้นไม่เคยเชื่อดวงชะตาในนี้สักครั้ง
ไม่สิ...ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่เชื่อ
ถึงแม้เมื่อวานจะหกล้ม 3 ครั้ง ตกบันได 2 ครั้งก็เหอะ
‘คนที่เกิดราศีเมษ
ช่วงนี้ขอให้ระวังภัยจากรอบตัว เร็วๆนี้จะมีคนเข้ามาเปลี่ยนชีวิตคุณ โชคลาภของคุณน่าสับสนมีทีท่าว่าจะพุ่งต่ำลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะช่วงนี้ดาวอังคารกำลังเคลื่อนที่บดบังดาวพุธ’
เห็นได้ชัดว่าตอแหล
ดาวอังคารมันจะบังดาวพุธได้ไง?
“ระวังหน่อย!ไอ้หนู!” พนักงานสถานีทำเอาเธอชะงักครู่หนึ่งก่อนหันไปมองต้นเสียง เด็กผู้ชายตัวเล็กๆเดินเรี่ยไรขอเงินจากผู้คนที่เดินไปมาเดินไปสะดุดล้มทับชายวัยกลางคนร่างท้วมที่มีฐานะที่สุดในเมือง พวกคนตระกูลซัมเปอร์... ชายคนนั้นเริ่มเดือดดาลขึ้นมาทันทีทันใด
แย่หน่อยที่สังคมเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่เธอฆ่าลุงตาย ลุงเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองนี้หมู่บ้านกรีนวิลล์ที่วันนี้เธอต้องรีบจากไป ญาติคนสุดท้ายของเธอรออยูที่หมู่บ้านฮอฟฟาเรลล์ ฟรานเซียไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมีญาติเพราะเธอถูกทิ้งไว้ที่นี่พร้อมป้ายแขวนคอว่า ‘ฟรานเซีย พุธ 17 เมษา’ ไม่รู้ว่าละเอียดขนาดนี้แล้วไม่ยอมเขียนปีเกิด...
เสียงเครื่องจักรแล่นและเสียงเสียดสีของรางรถไฟเป็นสัญญาณว่ารถไฟกำลังจะมา แต่ไม่ใช่คันนี้ รถไฟ 1 ใน 3 เท่านั้นที่จะหยุดสถานีกรีนวิลล์ เพราะไม่ค่อยมีคนใช้เท่าไหร่นัก แต่ก็... ยกเว้นวันนี้วันนึงล่ะ
ไม่ใช่คันนี้...
ฟรานเซียรู้ดี แต่ไม่รู้ว่าอะไรดึงดูดใจเธอเหลือเกินให้ไปยืนรอรถไฟ เหมือนสังหรณ์ร้ายที่ไม่ใช่คำทำนาย แต่อาจเป็นโชคชะตา
ชายวัยกลางคนคนเดิมมองทางเด็กน้อยที่เดินใกล้เข้ามา ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วที่ความโกรธเขายังคงพุ่งพล่าน ที่ไอ้เด็กสโครกบังอาจมาทับเท้าเขา เขายื่นเท้ามาขัดขาเจ้าเด็กน้อยจนหกคะมำไมเพียงแค่นั้นรองเท้าหนังโชว์ฐานะของเขายังมันเงาแม้แต่สันรองเท้ายังมันจนลื่นเขาลื่นหกล้มตามเด็กน้อยไป
ผู้เห็นเหตุการณ์มองตามไป ทั้งคู่ลื่นไปด้านซ้ายด้านขวาในรอยะมือเอื้อมถึงของฟรานเซีย ลื่นตกลงไปบนรางที่เครื่องจักรกำลังวิ่งพลุ่งพล่านใกล้เข้ามาทุกที ร่างมั้งสองลอยคว้างอยู่ในช่วงวินาทีที่ใกล้จะตายเต็มที
โอกาสนี้มาถึงแล้ว!
การแก้ตัวที่เธอฆ่าลุงบุญธรรม!
ฟรานเซียหันซ้ายทีขวาที
ขวา คือ ลุงตระกูลซัมเปอร์ที่ทำตัวเหมือนเด็ก
ซ้าย คือ เด็กน้อยยาจกที่ทำตัวสมเด็ก
เธอเอื้อมมือขวาออกไปทันทีทันใด เพื่อ... ยื้อแขนซ้ายของเด็กยาจก
เด็กชายรอดตายหวุดหวิด แต่ชายอ้วนคนนั้นตกลงไปแล้วขณะรถไฟแล่นเข้ามา เขาก็แหกปากออกมาด้วยความกลัวสุดขีด
...บางทีสีหน้าก่อนตายของมนุษย์อาจเป็นสีหน้าที่ดีที่สุด ที่แสดงอารมณ์ออกมาโดยไม่ใส่ใจคนรอบข้าง แต่นี่เป็นกรรมตามสนองที่โหดร้ายไปหน่อยของลุงอ้วนที่คิดประมาท...
“ช่วย! – ชั้น! – เดี๋ยว! -...” พูดไม่ทันจบรถไฟก็แล่นบรรเลงเพลงศิลป์ลงบนใบหน้าและร่างกายของชายผู้นั้นในบัดดล แสดงความตื่นตรหนกให้แก่คนรอบข้าง ศพเละด้วยรอยศิลป์รอบกาย... ที่บรรเลงด้วยสีแดงสด ผู้ชื่นชมงานศิลป์ต่างหันมาทางเด็กสาวกำพร้า คำนิยามในใจตอนนี้คือ...ซวย....
“ฟะ.......ฟรานเซีย กรีนวิลล์...เธอฆ่าลูกชายชั้น!” หญิงชราแต่งตัวไฮโซจนน่ากลัวหันมาพูดกับเธอด้วยเสียงสั่นเครือที่เจือด้วยความโกรธ
ปล๊าว
เสียงของตัวเธอดังขึ้นในใจอย่างฉับพลัน
“ทำไมเธอไม่คิดก่อนล่ะว่าจะช่วยใคร... ถ้าเป็คนอื่นที่ฉลาดหน่อยเค้าก็ช่วยแม็กซี่ของชั้นอยู่แล้ว”
นั่นไง จะให้บอกยังไงล่ะ
เพราะคิดแล้วถึงได้ทำ
เด็กผู้หญิงอย่างเธอไม่มีทางฉุดชายอ้วนๆอย่างนั้นขึ้นมาได้แน่
รู้อยู่ว่าชั้นไม่ใช่เด็กซูเปอร์ไฮเปอร์
เพราะงั้นถึงได้ช่วยเด็กไง…
คำตอบที่เธอคิดว่าอาจไม่มีใครเข้าใจถ้าไม่พูดออกมาให้รู้เรื่องความจริงไม่ใช่เรื่องยากจะคิดแต่จิตสำนึกอันน้อยนิดมันไม่มีให้ทำ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นความรังเกียจจากฝูงชน
“อ้อ! ใช่แล้วคราวก่อนเธอก็ฆ่าลุงเธอได้หน้าตาเฉยนี่”
“เด็กเนรคุณ!”
“ยัยเชื้อโรค!”
“ถามหน่อยเถอะ เธอเคยรักใครบ้างมั้ย?” คนตระกูลซัมเปอร์คาดคั้นถามต่อกันเป็นชุดที่เธอพยายามจับใจความให้สั้นที่สุด
อ้าว ถ้ารักม้ากมากทำไม่ไม่กระโดดไปช่วยเองเล่า
แต่ก็เถียงไม่ออกงั้นเธอก็คงหมายความว่าเธอไม่รักลุงบุญธรรมไปด้วย
ต่างคนต่างหวงชีวิต... แต่ผิดมั้ยที่เธอจะหวงบ้าง
ต่างคนต่างหาคนมารับผิดชอบ... แต่ผิดมั้ยที่เธอหาคนมารับผิดชอบไม่ได้
เพราะไม่มีใครคิดถึงคนที่รับผิดชอบน่ะสิ... เธอถึงผิดไปซะหมด!
แต่ไม่เป็นไรอีก 15 นาที... อีก 15 นาที รถไฟคันที่รอคอยก็จะมาถึงแลว แค่ 15 นาทีเท่านั้น ตอนนี้หูทวนลม หูทวนลม หูทวนลม...
แต่ดูเหมือนสิ่งที่คาดไว้มักไม่ถูกต้องเสมอ
“ - - รถไฟขบวนหลังจากที่จะถูกสับรางให้ผ่านไปเพื่อรักษาสภาพศพของท่านแมกซ์ ซัมเปอร์ไว้- - “
ไม่นะ... ซวยซ้ำซ้อน
รถไฟที่จะมุ่งไปหมู่บ้านฮอฟฟาเรลล์มีแค่ 1 ขบวนต่อ สัปดาห์!
อาจเพราะเธอผิดที่เกิดวันพุธ...
แต่สิ่งที่เรียกว่าโชคดีบนความโชคร้ายก็ยังมี เสียงเด็กน้อยดังขึ้นข้างๆตัว ก้มหน้าหาพื้นสนิท ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณที่สมควรจะให้เธอได้รับ “ขอบคุณฮะ พี่”
เธอยิ้มตอบคำขอบคุณเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร เด็กชายตัวเล็กคนนั้นค่อนๆวิ่งจากไป
รอยยิ้มของเธอตระหนักดีว่า
นี่แหละที่เธอพยายามทำดีที่สุดแล้ว...
หากแต่ว่า...
“ฟรานเซีย กรีนวิลล์!!!”
‘เอมิลี่ ซัมเปอร์’ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของชายผู้ตายที่โกรธเกลียดเธอนักหนาตั้งแต่ตอนเธอ 5 ขวบเพราะเพียงแค่เธอได้ช็อคโกแล็ตร้อนฟรีจากบาร์ซัมเปอร์มากกว่าเธอซัก 17 ลูกบาศก์ก์มิลลิเมตรได้
ขณะนี้กำลังตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดตะเกียกตะกายเรียกชื่อเธออยู่
“ฟรานเซีย! ฟรานเซีย! ฟรานเซีย! ชั้นเกลียดเธอที่สุด!”
ท่าทางเธอยากหลุดมาจาก เจเรมี่ ซัมเปอร์ ผู้เป็นพี่ชายที่พยายามยื้อยุดเธอสุดชีวิต ฟรานเซียดูแล้วอดอนาจแทนไม่ได้เพราะผมเป็นลอนๆแบบพวกไฮโซของเอมิลี่มันแยงตาเจเรมี่จนเธอดูแล้วกลัวพี่ชายเธอจะตาบอดเหลือทน
ไม่เป็นไร...
อีก 7 วัน
อีก 7 วันเท่านั้น!
@@@
Don Delio\'s Message
ตอนนี้ออกจะน่าเบื่อรันทดหน่อยนะครับ เพราะตัวผมยังไม่โผล่ ฮ่าๆๆๆ
ตอนแถวนี้ออกจะรันทดทรหดไปหน่อยน่ะครับ ความจริงแล้วมันก็รันทดทั้งเรื่อง
อยากเกิดวันพุธเองนี่นา...รู้สึกว่ามันลิเกจังแฮะ...
@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น