เราและนาย พบรักครบรส (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันหวานอายจูบ

"ตื่นได้แล้วลูก"

เสียงของผู้หญิงวัยสี่สิบกระเตาะทะลุรูหูผม ทำให้ผมนอนหลับและโดนฝ่าเท้าเตะท้ายทอย ผมตื่นล่ะทีนี้ เช้านี้ตื่นแล้วพบว่าแก้วไวน์ฝรั่งเศสมันแขวนห้อยไว้บนเพดาน จิ้งจกตกไปตายในนั้นหนึ่งตัว ผมเองกุมขมับเมื่อร่างกายที่เห็นอยู่เหลือแค่เสื้อยืด ไม่มีกางเกง ผมจำอะไรไม่ได้เลย สงสัยเป็นเพราะไวน์แก้วนั้น ผมคงดื่มเยอะและอาเจียนมามากพอแล้ว ลุกไปอาบโคลนในห้องน้ำทาผงถ่าน บ้วนน้ำสับปะรดไม่เป็นสรรพรส ใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางถูฟันแทนแปรงเพราะทันตแพทย์แนะนำให้ใช้ ไม่เชื่อไปถามดูสิ 

ผมชื่อ เอี้ยง เป็นชื่อที่อยู่คู่กับควายไถนา นกชนิดหนึ่งเป็นเป็ดไถนา พ่อเป็นคนตั้งเพราะว่ามันเพราะ แต่ผมเองอยากชื่อควายไปเลย เนื่องจากนกเอี้ยงมันตัวเล็ก เชื่อขนมกินได้เลยว่าร่างกายผมใหญ่โตมโหฬาร ขนาดเด็กมอหกยังมีคนเตี้ยกว่านี้เลย และตอนนี้ผมอยู่มัธยมที่ห้าโรงเรียนบ้านกล้วยตาก มีแต่นักเรียนชาย ที่ซี้กันก็มีนายเจ เป็นคนวิปริตผิดเพศ วิตกจริตวิกลจนผมต้องสมัครเป็นประธานาธิบดีของฟินแลนด์ และพุ่งไปยังประเทศซิมบับเวที่มีข้าวเหนียวห่อไส้สันในเนื้อกะร่อนจอมปลอม

"ไปล่ะครับ"

ผมเตะสุนัขไปตามทาง และนอนเล่นบนถนน อ่านนิยายชายรักชายจนรถยนต์สีดำคันใหญ่มาจอดใกล้ๆเอวผม เมื่อผมสะดุดกับก้อนหินที่มีอายุหลายพันล้านปี ผมก็กระเด้งขึ้นรถสีดำคันนั้น มันขับมาชนผมด้วยความเร็วหกสิบองศา สะเก็ดดินปืนที่คนขับนำออกจากก้นบุหรี่ลงที่เขี่ยแก้วราคาถูกเป็นประกายรุ้งกินน้ำ หน้าของผมแผดเผาด้วยแสงอาทิตย์ ผมกดดันจริงๆนะ เพราะเมื่อวันก่อนไม่เคยนอนอ่านหนังสือบนถนน 

และพอโรงเรียนเริ่มเรียนวิชาแรก ผมก็ได้พบกับเจ เขากอดผม จูบผม แต่เจไม่ให้ความสำคัญที่เรียกว่าเพื่อน ผมแนะเขาให้ไปหาใหม่ เจก็เลยไปจูบผู้ชายคนอื่น ผมจูบกระจกบานหนึ่ง ลอยปากเป็นรูปตัวอักษรยู เจเป็นคนถนัดซ้าย เพื่อนๆล้อกันว่า เวลาเล่นบาสเกตบอลจะใช้มือซ้ายเป็นฐาน 

วิชาปลูกผักวิชาแรก ผมได้ร้อยคะแนน เจได้สิบเอ็ด ดังนั้นเจจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าโง่สุดๆ เขาวิ่งหนีไปห้องน้ำ เพื่อนชายคนหนึ่งแอบวิ่งตามไปสืบสวน ณ ห้องน้ำ ห้องที่เจเข้าไป เพื่อนได้ยินเสียงสะอื้นของเขา

"ได้สิบเอ็ดคะแนน กลับบ้านไปแม่ต้องตีตูตด้วยสามง่ามแน่ ฮือ"

สายลับประจำห้องกลับเข้ามารายงานเรื่องเจ ทำให้ทุกคนต่างแตกตื่นรีบไปดูเจที่ห้องน้ำ เมื่อเจออกมา ก็พบกับสีหน้าอำมหิตของเหล่าเพื่อน เจโดนกระทืบ เพราะคะแนนได้สิบเอ็ด ผมได้ร้อยก็ยังกระทืบไอ้เจจอมปลวกผู้นี้ได้ที่หนึ่งอยู่ดี เป็นการสั่งสอนเพื่อนว่า อย่าได้คะแนนต่ำจนเป็นหัวหน้าโง่ 

ตอนพักเที่ยง เจมาชวนผมไปทานอาหารกลางวัน และเล่นเป่ายิ้งฉุบกับเจไปสักประเดี๋ยว ครูพละเรียกตัวให้ไปวิ่งรอบเสาธง ผมกับเจเหน็ดเหนื่อยกับการวิ่งจึงรีบไปบอกครูพละว่า หมดแรง บอกไปแล้วก็ยังวิ่งรอบเสาธง เพราะเจเป็นเด็กปัญญาอ่อน เขาไม่เคยสอบได้ที่หนึ่งเลย เนื่องจากสมองของเขาไอคิวร้อยเจ็ดสิบสอง มีปัญหาชีวิตเข้ามารุมเร้า และเจก็ได้จากผมไปเมื่อเขาเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย

พิธีแห่ศพเจในโรงเรียนบ้านกล้วยตากเต็มไปด้วยผู้ใหญ่ทั้งอาจารย์และญาติพี่น้องของเจ ผมนำเงินสองบาทหยอดกระปุกที่เขาให้บริจาคค่าศพ ตามความเชื่อของประเทศญี่ปุ่น ต้องเอาศพมาทิ้งบนถนน เพื่อให้ศพนั้นถูกแดดเผาไหม้เกรียม และราดศพด้วยซีอิ๊วจีน ศพจะมีค่าเมื่อนำมาถอดเสื้อผ้า และราดด้วยน้ำมันก๊าซก่อนที่จะเอาเข้าเตาเผา ศพเจดูอนาจและดูไม่ได้เลยเมื่อจะเข้าเตาเผาที่ใช้ฟืนไม้ ไว้หุงข้าว แต่วันนี้มันกลับนำมาใช้เผาโรงศพที่ใส่ศพเจ

ผู้ชายหล่อๆประจำโรงเรียนมาสะกิดหลัง และผมมองไปชั่วครู่ เราได้กอดกันร้องไห้โฮ เพราะคิดถึงเจ แต่ผู้ชายหล่อคนนี้เป็นดั่งเทวดาอวตารลงมาที่โลก ผมได้พบกับบุญสม ผู้ซึ่งมีครบทุกอย่าง รวย หล่อ ใหญ่ด้วย เพราะกล้ามแขนเขาใหญ่ เพื่อนๆก็เรียกเขาว่าไอ้ใหญ่บุญสม

เขาไม่จูบปาก เพราะเขาไม่ได้แปรงฟันมาเช้านี้ เขาบอกว่า ลืม ก็เชื่อว่าลืม ขนาดก้นยังไม่ล้างนี่ มันหล่อมันก็ถูกเสมอ เมื่อผมเป็นฝ่ายผิดเสมอ เขาให้ผมและบุญสมคบกันเป็นแฟนกัน

วันแรกบุญสมถือกระจาดแอ็ปเปิ้ลแปดผลมาวางที่โต๊ะคู่อริผม ผมเลยว่ายน้ำท่าฟรีสไตล์ไปหยิบกระจาดนั้นมา แล้วใช้มีดปอกเปลือกมังคุดลูกเดียว แอ็ปเปิ้ลสามลูก กินเสร็จเอามีดเฉือนเข่า เข่าเป็นหนอง แผลแสบมาก ต้องไปยังห้องพยาบาล และเจก็กลับมาเกิดใหม่ด้วยฝีมือนางพยาบาล เจบอกว่าเขาเป็นตุ๊ด ไม่เหมือนคนเดิม พยายามจะมาแย่งบุญสมของผม มันตายแล้วไม่ตายเปล่า กลับฟื้นขึ้นมาแย่งของรักของหวงไปจากชีวิต

การปะทะระหว่างผมกับเจได้เกิดขึ้น ณ ห้องฝ่ายวิชาการ เจออกท่าด้วยดรรชนีชี้สะบัด พลังแสงเขียวพุ่งจากนิ้วนางที่สวมแหวนมรกตสีส้ม ผมหลบลำแสงด้วยพลังสุนัขจิ้งจอก ผมกลับมาตั้งหลักและขยายกล้าม เสื้อของผมหลุดจากร่าง เมื่อเจเห็นร่างซิคแพคของผม อาการตุ๊ดก็ออกทันที ร่างผมถูกสวมกอดด้วยเจ บุญสมแอบมาเห็น ผมเลยตกใจ อ้างว่า เจเป็นแค่เพื่อน

ทันใดนั้นแหละ บุญสม ถึงกับหน้ามืดเป็นลมล้มพับ ศพที่สองคือบุญสม โรงเรียนบ้านกล้วยตากจึงจัดงานศพให้บุญสม เพื่อเป็นที่ระลึกให้นึกถึงบุคคลตัวอย่างทางด้านใบหน้า แต่ไม่นานบุญสมที่อยู่ในโรงก็ลุกกระแทกฝาโรงมาร้องเสียงดังปานคิงคอง ผู้คนแตกตื่น แม้แต่พระยังวิ่งจีวรสะบัดไปมา

บุญสมไม่ใช่ศพอีกต่อไป มาบอกกับผมว่า ให้เลิกกับเจเสีย 

ผมรู้สึกว่า ผมคงจะเนื้อหอม กลับไปถึงบ้าน พ่อก็เขกกบาลผมเป็นการลงโทษที่กลับบ้านเกินเที่ยงคืน เพราะมัวแต่เป่ายิ้งฉุบกับเพื่อน และการบ้านวันนี้ก็ไม่มี พ่อไม่เชื่อฟัง หาว่าผมขี้เกียจทำการบ้าน ผมจึงตะโกนและเอาปากไปใกล้หน้าพ่อ พ่อเป็นลม ผมใช้ยาดมให้ท่านฟื้น 
แต่พ่อก็ยังไม่เชื่อผมอีก ผมอุตส่าห์เก็บเรื่องเจและบุญสมที่หลงรักผมเป็นความลับ แต่แม่ผมรู้เรื่องหมดแล้วเพราะเจโทรเข้าบ้านผมมาบอกแม่ ผมอาย หยิกแก้มตัวเองก็เจ็บปวด มันคือความจริง ไม่ได้ฝันไป ผมถอดเสื้อผ้า อาบโคลนและใช้ก้อนถ่านถูฟัน ฟันผมขาวสะอาด แต่กลิ่นปากยังเหลือจึงใช้น้ำยาขัดห้องน้ำยี่ห้อมิสเตอร์มัสเซิลบ้วนปาก ปากพองล่ะสิท่า

ผมนั่งบนเตียง นำมีดมาปอกปาก ปากผมไม่เหลือชิ้นดี ที่นอนเต็มไปด้วยคราบเลือดสีดำๆ ผมใช้หลังผมซับที่นอน เลือดสีดำได้แห้ง ผมอ่านการ์ตูนแทนอ่านหนังสือ ผมหัวเราะออกมาแล้วฟุบหลับไปหนึ่งคืนเต็มๆ