คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 21 : เป็นแฟนกันไหม
มะลิลาัวเียื่นึ้นมาเพราะแสสว่าลอยมาระทบเปลือาน้อหยีาสู้แส รู้สึแปลใอยู่รามรันว่าทำไมเธอรู้สึว่าเียอุ่นว่าเิมยัไบอไม่ถู ัไม่อยาื่นเลย ถ้าไม่ใ่!!
“ริส!!” มะลิลาระเ้ัวึ้นมาาที่นอนอย่าอใ รีบสำรวัวเออย่ารีบร้อน ปิิริยาอมะลิลาเลยพลอยทำให้ริสโเฟอร์ปรือาึ้นมามอบ้า ายหนุ่มเห็นท่าทาอมะลิลา็ถึับลั้นยิ้ม
“ยัรบสามสิบสอีรับมะลิ ไม่มีส่วนไหนบุบสลาย” ริสโเฟอร์บอเสียัวเีย่อนะทำท่าผลิัวหันหลัให้มะลิลาไปนอน่ออย่าสบายอารม์
“เี๋ยวริส ื่นมาุยันเี๋ยวนี้เลย ทำไมุมานอนเียเียวับัน ไหนุว่าะไม่แะ้อัวัน” มะลิลาึแนริสโเฟอร์ให้ื่นมาุยับัวเอให้รู้เรื่อ ะให้เธอิยัไที่ื่นึ้นมาแล้วพบว่าัวเอนอนร่วมเียับผู้าย ถึแม้ว่าะไม่ไ้ทำอะไรัน็เถอะ แ่มัน็..ผิผี ผิธรรมเนียม! เิมายัไม่เยนอนร่วมเียับผู้ายนไหน
ริสโเฟอร์ทำท่าทาี้เียแ่็พลิัวมาเผิหน้าับมะลิลาแถมยัใ้มือท้าวศรีษะอนเอ้อมอมะลิลา้วยรอยยิ้มโปรยเสน่ห์เสียอี นมะลิลา้ออารม์สะุ ระพริบาปริบๆ
ทำไมรอยยิ้มอนื่นนอนเามันยั่วยวน เ็ี่แบบนี้ล่ะ มะลิลาส่ายหน้าไปมาเรียสิ
“อธิบายมาเี๋ยวนี้เลย!” ลัวสมาธิัวเอะระเิเลย้อเสียั่มไว้่อน
“็...” ริสโเฟอร์ลาเสียยาว “เมื่อืนุเผลอหลับไป ผม็เลยใีพาุมานอนที่เีย ราวนี้ผม็่ว้วยเหมือนัน เห็นเียุยัมีที่ว่าอยู่็เลยอพัพิ แุ่น่ะสิลวนลามผม ผมนอนอผมีๆ็ลิ้ัวเ้ามาอผม นี่ แนผมเือบเป็นะริว ้อสละเนื้อัวใหุ้นอนอผมยัไม่โวยวายอะไรเลยมะลิ” ริสโเฟอร์แล้ัพ้อนมะลิลาถึับทำหน้าไม่ถู หน้านี้แเป็นลูมะเือเทศ
“ันน่ะเหรอนอนอุเอ” มะลิลาพยายามนึทบทวนึ่อันที่ริเธอออะลับล้ายลาว่าัวเอไ้นอนออะไรอุ่นๆ นึว่าฝันที่แท้้นเหุือมนุษย์ัวเป็นๆอย่าริสโเฟอร์นี่เอ พอรู้สึว่าัวเอน่าะทำอย่านั้นริๆมะลิลาเลยอายแสนอาย
“ใ่น่ะสิ แ่ผมเ็มในะมะลิ ใหุ้นอนอทั้วัน็ไ้” ริสโเฟอร์หัวเราะเบาๆเมื่อถูมะลิลาว้าหมอนมาใส่นเอ
“บ้าน่ะสิ!” มะลิลาว่าอย่าแสนอาย แ่็้อร้อรี๊เบาๆเมื่อนัวโอย่าับยัษ์ลุพรวพราึ้นมานเธอแทบะเีย ็เียมันว้าะที่ไหน อย่านี้ยัมีนแอบอ้าว่ามีที่ว่าเหลืออี แ่ยัไ้แ่เือบเพราะมืออายหนุ่มรีบเ้ามา้อนเอวหิสาวเอาไว้ เลยลายเป็นว่ามะลิลาแทบะลอยหวือไปปะทะอว้าอริสโเฟอร์ มะลิลาใเ้นรัวแรนลัวว่ามันะระเ็นออมาเ้นุบๆนออ
“รู้สึเหมือนผมำลัะเป็นบ้า มันเรี่มาๆเลยมะลิ ที่ผมอยู่บนเียเียวับุ แ่แู่บยัทำไม่ไ้” ริสโเฟอร์ใ้สายาอัวเอ้อมอเ้าไปในวาอมะลิลานหิสาวถึับอ่อนแร
เป็นแบบนี้อีแล้วเหมือนอนนั้นไม่มีผิ เาใ้สายาแบบนี้แหละ้อมอเธอ มันทำให้เธอรู้สึเหมือนัวเอำลัหลอมละลาย
“ริส...หิวมั้ย” มะลิลาอ้อมแอ้มบอเบาๆ ่อนที่เธอและเาะไปไลันมาว่านี้ ในสถานาร์ที่สุ้มเสี่ยบนเียนอนอเธอ ริสโเฟอร์หัวเราะเบาๆ่อนะยอมปล่อยให้มะลิลาเป็นอิสระาอ้อมแนอนเอ มะลิลารีบ้าวลมาาเีย่อนะัเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่อัวเอให้เ้าที่
“เี๋ยวไปู่อนนะว่ามีอะไรินไ้” มะลิลาแล้เปลี่ยนเรื่อเบี่ยประเ็นไปเรื่ออาหาร หิสาวเินไปเปิม่านริมระเบียพร้อมับร้อบอริสโเฟอร์ว่าหิมะหยุแล้ว แถมแยัออ้วย พูเสร็็เินไปสาละวนหยิบนั่นหานู้นอยู่ในู้เย็นมาทำอาหารเ้า่ายๆ
ริสโเฟอร์เท้าามอภาพนั้นอย่าเพลิเพลิน นอยาะื่นมามอแบบนี้ทุวัน
“มะลิ”
“หืม ? หิวแล้วเหรอแป้บนึนะริส” มะลิลาร้อร้อบอะำลัทอแฮมับไ่าวอยู่ ึ่บริเวรัวับเียนอน็ไม่ไ้ไลันมานัหรอ ็บอแล้วว่าห้อมันแบ
“เป็นแฟนันไหม”
มะลิลาถึับทำ้อนหล่นลไปในระทะ และเือบะทำไ่าวไหม้เพราะมัวแ่ใ
“อะไรนะ?”
“ผมบอว่า เรามาเป็นแฟนันไหม” ริสโเฟอร์ะโนบอนับห้อ ทำเอามะลิลาไ้ยินเ็มสอรูหัว และมันูไม่พอ ริสโเฟอร์ถึไ้เินเ้าไปหามะลิลา ่วยหิสาวทอไ่าวที่ำลัไหม้้วยารยืน้อนอยู่้าหลัมะลิลา ริสโเฟอร์พลิแฮมับไ่าวใส่าน เอาานไปวาไว้ที่เาน์เอน์ ่อนะับนที่ยัยืนมึนๆๆให้หันมาเผิหน้า
“ปิผมไม่เยพูหรอนะมะลิ ุเป็นนแรที่ผมอเป็นแฟนอย่าริั มาลอบันนะมะลิ” ริสโเฟอร์ยึไหล่ทั้สอ้าอมะลิลาเอาไว้ เาอยาให้เป็นแบบนี้ลอไป อยาื่นมาอนเ้าเห็นเธอ มอเธอทำอาหารเ้า เาะไม่ยอมให้มะลิลาพลาไปเอผู้ายนไหนอีแล้ว
“ริส...” มะลิลาพูอะไรไม่ออไปมาว่านั้น
“ัน... ันบับุไม่ไ้ริส” มะลิลา้มหน้าุบอเสียเศร้า แม้ว่าอนนี้หัวใอเธอะเอียนเอียไปหาเามามายนู่ไม่ลับแล้ว แ่ถ้าเธอบับเา สัวันยัไ็้อเลิัน เพราะป้าๆอเธอไม่มีวันยอมรับริสโเฟอร์แน่ๆ เธอไม่อยาทำให้ป้าเสียใ และผิำพูอนเอ
ความคิดเห็น