เดิมพันรักป่วนหัวใจนายมาดเท่ห์

ลำดับตอนที่ #2 : ผมหล่อ หน้าตาดี เพอร์เฟ๊กครับ^^

             “เฮ้ย!!! ซัลฟู ทางนี้” ชายหนุ่มที่หน้าตาหวานหยดย้อยราวกับผู้หญิง ร้องทักขึ้น

“ฉันไม่เห็นแกไปซ้อมบาสเลยว่ะ อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะแข่งแล้วนะเว้ย แมตนี้มหา’ลัยเราเป็นเจ้าภาพด้วยนะ” คนที่พูดเข้าไปตบบ่าเพื่อนอย่างสนิทสนมก่อนที่จะสังเกตเห็นหน้าไม่ชวนรับประทานของซัลฟู

“เออ”

“เฮ้ย แกไปกินรังแตนที่ไหนมาว่ะ หน้าหงิกมาขนาดนี้” ชายหนุ่มหน้าตาสวยยังพูดจ้อไม่หยุด

“ช่างเหอะๆ ไปหาอะไรกินดีกว่า” ชายหนุ่มมีชื่อว่าซัลฟู มีเพื่อนที่หน้าตาสวยแถมชื่อยังหล่ออีกว่า แอนดิว ซัลฟูเป็นหนุ่ม Hot ที่สาวๆต่างหลงใหลเพราะหน้าตาออกลูกครึ่ง ไทย-ฝรั่งเศส

แถมยังเป็นลูกชายคนเดียวของหุ้นส่วนใหญ่มหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งนี้ จึงไม่มีใครกล้าแหยม แถมเขาเองก็เรียนบริหารธุรกิจเพื่อจะสืบทอดธุรกิจของครอบครัว ซัลฟูเองยังเป็นนักบาสตัวเต็งของมหาวิทยาลัย ต่อพ่วงด้วยการเป็นดารานายแบบไฮโซชื่อดัง

อาร้ายยยย...จะเพอร์เฟ็กขนาดนั้นเนอะ หยั่งกะนิยายแหนะ

แต่ว่าชายหนุ่มกับเป็นเพล์บอยที่ไม่สนใจคบผู้หญิงคนไหนจริงจัง และไม่สนใจว่าคู่ควงจะรู้สึกยังไง และเขายังไม่เหมือนเพล์บอยทั่วไป ซัลฟูไม่เคยหว่านเสน่ห์ พูดจาหวานไม่เป็น แถมยังดูเข้าใจยาก แต่เขาก็เปลี่ยนคนควงบ่อยเลยได้ฉายาว่าเพล์บอยมาโดยปริยาย     

“เออ ดีเหมือนกันไปหาอะไรดูเพลินๆที่โรงอาหารดีกว่า” แอนดิวหมายถึงสาวๆ สวยๆ ที่ชอบไปชุมนุมกันอยู่ที่โรงอาหาร

                โอ้ย...อะไรจะเข้าขั้นเซ็งขนาดนี้ก็ไม่รู้ ก็หลังจากที่ฉันรีบวิ่งไปปฐมนิเทศก็ถูกไอ้รุ่นพี่ว้ากก หน้าโหดด่าซะเปิดเปิง อยากรู้หนักว่าที่บ้านไม่มีหมาให้ด่ารึยังไงถึงต้องมาลงที่ฉันด้วย อีกอย่าง...ถ้าไม่ใช่ไอ้หน้าลิงฉันก็คงไม่ต้องโดนด่าให้อายสายตาประชาชีเช่นนี้หรอก (ได้ยินว่าแกอ่าด้านน ----> ได้ยินโว้ย)

“ยัยเตย เป็นอะไรมากปะเนี่ย” ยัยเฟิร์นผลักฉันจนเซซกๆ หนอย...ยัยนี่ ทักฉันได้มารยาทงามสุดๆ

“ยัยฝิ่นบ้าฉันเจ็บนะโว้ย แล้วนี่ทำไมฉันไม่เห็นแกที่ห้องประชุมเลย”

“เฟิร์นยะ เรียกให้มันถูกๆหน่อยได้ไหม ฉันก็อยู่ในนั้นเเหละ แต่แกมันเซ่อเลยมองไม่เห็นคนสวยอย่างฉัน” ชิชะ...แกสวยตั้งแต่เมื่อไหรว่ะ ฉันคบกับแกมาแปดปีพึ่งจะรู้ เอาะ...แต่ที่สวยคงขนรูจมูกแกแหละ ฉันล่ะ     ช้อบชอบ

 “แล้วยัยพลอยล่ะ” พลอยคือเพื่อนสนิทสุดเลิฟของฉันอีกคน จะเรื่องบังเอิญหรือยัยคนเขียนตั้งใจไม่รู้แหละ แต่พวกเราสามคนสอบแอดมิดชั่นได้มาเรียนที่เดียวกันอีกนะขอบอก อาร้ายย...จะเริ่ดขนาดนี้ เพียงแต่ว่าเรียนกันคนล่ะคณะเท่านั้นเอง

 “ไม่รู้ดิ เออนี่เมื่อกี้แกเป็นไรของแก เรียกจนป่าช้าแทบแตกก็ไม่ได้ยิน” แกจะไปปลุกฉันขึ้นมารึไงย่ะ เปรียบเทียบซะเน่าจริงๆ

“ก็ฉันโมโหอะโมโห นี่ถ้าไม่เจอกับลิงเมื่อเช้านี้นะ ฉันก็ไม่ถูกรุ่นพี่ว้ากหน้าโหดด่าตะเลิดเปิดเปิงขนาดนี้หรอก เป็นเพราะไอ้ลิงบ้านั้นแท้ๆ” 

“เดี๋ยว...เดี๋ยว แกพูดถึงลิงไหนเหรอ มหา’ลัยเราไม่มีลิงนะ แกพูดเรื่องอะไรหนะ ฉันงงไปหมดแล้ว”

“ช่างเหอะ” บอกไปยัยนี่ก็ไม่รู้จักหรอก ฉันก็กำลังพยายามลืมๆมันอยู่ ชาตินี้คงไม่ได้พบได้เจอกันอีกหรอกนะ ไอ้ผู้ชายครึ่งคนครึ่งลิง (ได้ยินข่าวว่าเขาหล่อมากกกก)

กรี๊ด.........กรี๊ด.....................!!!!!!!

“เอ๊ะ เขากรี๊ดอะไรกันที่หน้าโรงอาหารนะ” ยัยเฟิร์นพูดขึ้น ทำให้ฉันเริ่มสนใจมองไปที่โรงอาหารหรือศูนย์อาหาร ถ้าพูดให้หรูเริ่ด

“ผู้หญิง จะมีอะไรถ้าไม่กรี๊ดผู้ชาย” ฉันเบ้ปากขึ้น (แกเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ)

“โฮ...ยังกับแกไม่ใช่ผู้หญิงงั้นเเหละ” เออ...นั้นสิ ฉันเป็นผู้หญิงนี่หนา (ยัยบ้า)

“ซัลลลลลฟู!!! กรี๊ด...หล่อเป็นบ้าเลย อ้ายย...ยกมือมาเช็ดหน้าด้วยแก อ้ายย...กรี๊ด สะบัดหน้าด้วย กรี๊ดดดด!!!” โว้ยยย...แม่เจ้าประคุณลุนช่อง ถ้าเกิดไอ้หมอนั่นตดขึ้นมา พวกแกจะห่อเอาไปดมต่อที่บ้านด้วยไหมนั้น

บรรยายรูปร่างหน้าตาของหนุ่มปริศนา

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผิวขาว รูปร่างสูง เรือนผมสีน้ำตาลซอยสไลด์ยาวระถึงต้นคอเซ็ตผมยุ่งๆดูมีเสน่ห์  ใบหน้าเรียวยาว ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตมองดูก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่ง 

คิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสันเรียวยาวซึ่งรับกับใบหน้าและทรงผมอย่างลงตัว เมื่อริมฝีปากเหยียดยิ้มน้อยๆ ทำให้เขาเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้อย่างล้นหลาม

โฮกกก....สรุป หล่อนั้นแหละ

“เตย...ฮั่นแน้ นึกว่าแกจะไม่สนใจผู้ชายซะแว้ววว” ฉันรีบหันหน้ากลับมาแทบไม่ทัน ชิ...ยัยบ้า ฉันแค่สงสัยว่าก๊อดซิลล่ามาโผล่ที่นี้รึเปล่าเท่านั้นแหละย่ะ

“เชอะ...ต่อให้ซีวอนมายืนแก้ผ้าเต้นอาโกโก้ให้ดูฉันก็ไม่สนหรอกย่ะ (ยัยโรคจิต)”

“แต่ฉันสนอ่า...” ยัยเพื่อนบ้า!!

 “เอ๊ะ นั่นพลอยนิ ยัยพลอย...ทางนี้” ฉันหันไปส่งเสียงเรียกยัยพลอย โดยไม่สนใจสายตาเพ้อฝันของยัยเฟิร์น ยัยพลอยเพื่อนเลิฟที่เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆมาตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม จนขึ้นมหา’ลัย ซึ่งต่างกับฉันราวฟ้ากับหุบเหว ก็ยัยพลอยออกจะน่ารักเรียบร้อยเจ้าแม่กุลสตรี แถมยังตัวเล็กน่าถนุถนอม เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆนักแล แต่ว่าเพื่อนฉันคนนี้ก็ไม่มีแฟนสักที เพราะอะไรนะเหรอ

ฮ่า...ฮ่าๆ ล่าสุดตอนที่พวกเราจะจบม.6 ฉันพึ่งปล่อยยางรถอาจารย์สอนพละที่คิดจะมาส่งสายตาให้ยัยพลอย และยังใช้ให้พวกที่มาจีบยัยพลอยเป็นคู่ซ้อมมวยไทยฉันอีก (สรุป เพราะแกนั้นเอง ร้ายกาจสุดๆ)

“หาตั้งนานนึกแล้วเชียวว่าต้องอยู่ที่นี้”

“แล้วทำไมเมื่อเช้า พวกฉันไม่เห็นแกเลยอะ” ยัยเฟิร์นช่วยถามเพื่อให้เคลีย

“เรามีธุระนิดหน่อยนะจ๊ะ เลยไม่ได้มาปฐมนิเทศ” ฉันล่ะนึกว่าพลอยพูดภาษาต่างด้าวซะอีกนะตอนแรกๆ เพราะฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ไอ้ค่ะ ขา จ๊ะ จ๋า อะไรแบบนี้ ถ้าภาษาเข้าใจง่าย ก็ต้อง เฮ้ย โว้ย แม่ง ชิส์ อะไรประมาณนี้แหละ (เหรอ...)

“ฉันว่าเราสามคนไปเดินเล่นดูรอบๆกันดีกว่านะ” ยัยเฟิร์นชวนฉันกะยัยพลอยท่าทางตื่นเต้น ก็แน่ล่ะสิ...ความใฝ่ฝันของเด็กม.ปลายที่จบหมาดๆก็คือการได้ย่างก้าวสู่มหาลัยที่ใฝ่ฝันล่ะเน้อ

 “ก็ดีนะ กำลังเซ็งๆอยู่” พวกเราสามคนก็ระเห็จระเหินออกมาจากศูนย์อาหารจนได้ โอ้...แม่เจ้าโว้ย อะไรจะใหญ่ยิ่งอย่างนี้เน้อ ฉันลากยัยสองคนมาที่คณะวิศวะของฉันทันที โฮะๆ...ฉันบอกยังว่าฉันอ่าเรียนวิศวะเครื่องกลเชียวนะย่ะ ความใฝ่ฝันของฉันก็คือสร้างหุ่นยนย์กู้ภัยให้มันบันลือโลกไปเลยแหละพี่น้อง (ได้ยินข่าวว่าโคตรฝันเฟื่อง)

“แฮ่ม...สวัสดีครับสามสาว ให้พวกพี่เดินเล่นเป็นเพื่อนไหมครับ” พวกที่ดูท่าจะเหมือนรุ่นพี่ ก็หน้าแก่ซะขนาดนั้นเดินตรงเข้ามาหาพวกฉัน กรี๊ดดดด!!! เจอคู่ซ้อมมวยอยู่รำไรแล้ววว

 “หวัดดีพี่หน้าปลาดุก พี่ตอหม้อ เอ...พี่คนนั้นอะ หวัดดีค่ะพี่จิ้งจกโดนสิบล้อเหยียบ สบายดีกันรึเปล่าเอ่ย” ฉันเดินเข้าไปทักเรียงคน อุ๊บ...ฮ่าๆๆ ดูหน้าแต่ล่ะคนดิ ดูไม่จืดเลย

“แหม...นี่พี่เห็นว่าสวยนะ เลยไม่ว่าอะไร ไม่งั้น” รุ่นพี่หัวโจกที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น แงงง...กลัวจังอ่ะ กลัวมากมายเลยอย่าทำอะไรฉันเลยนะ

“ไม่งั้นจะทำไหม ฮะ...!!! นี่ฉันก็เห็นว่าพี่นะ ไม่งั้น” ฉันชูหมัดก่อนจะทำท่าหักนิ้ว โฮะๆ...ได้ออกกำลังแล้วโว้ยย (ยัยซาดิสซ์) แล้วนี่ยัยสองคนนั้นจะดึงแขนฉันทำแมวไรเนี้ย คนกำลังมันส์

 “เตย...เราว่าอย่ามีเรื่องกันเลยนะ” ยัยพลอยกระซิบบอกฉันทันที โธ่เอ้ย...แค่นี้ไม่ครณามือฉันหรอกหน่า ไม่เห็นต้องกลัว

“พี่อุตส่าห์พูดจาดีๆกับน้องแล้วนะ คิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วพี่จะไม่กล้าเหรอ”

“โธ่พี่ อย่าทำเป็นพูดมากเลยหน่า อยากดวลก็มาดิ”

“ยัยบ้าเอ้ย วอนซะแล้วไหมล่ะ” ไอ้รุ่นพี่หัวโจกสะบดอย่างเดือดดาล แต่ก่อนที่อะไรๆจะเกิดขึ้นก็มีไอ้รุ่นพี่อีกคนในกลุ่มมาห้ามไว้ ไม่รู้จะมาห้ามทำแมวอะไร

“พอเหอะ ไอ้แบรนด์ อย่าให้มีเรื่องมีราวเลย พี่ชื่อแม็คนะ พี่ต้องขอโทษน้องแทนเพื่อนด้วยแล้วกัน” ชิ...ไอ้คนที่ฉันทักว่าตอหม้อหันหน้ามาพูดซะเสียงหวานเชียว บทพระเอกไม่ใช่แกโว้ย ไม่ต้องมาพระเอก ว่าแต่ว่าไอ้รุ่นพี่จิ้งจกโดนสิบล้อทับเนี้ยชื่อแบรนด์เหรอเนี้ย ฮ่า...ฮ่าๆ ท่าทางจะแบนของจริง

“แกขอโทษยัยนี่ทำไมวะ” อ้าววว...วอนซะแล้ว

“แกจะไปมีเรื่องกับผู้หญิงให้มันได้อะไรขึ้นมาว่ะ ถ้าขืนยัยพวกนี้ไปฟ้องอธิบดี พวกเราไม่ซวยกันหรอ” ถึงจะกระซิบแต่ฉันได้ยินโว้ย ยัยคนเขียนมันกระซิบบอกฉันแล้ว

“ฝากไว้ก่อนเหอะ”

“แล้วรีบมาเอาคืนนะเพ่ หน่วยความจำฉันยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ วู้วส์...พี่แบนนนนน ฮะๆๆๆ” ฉันตะโกนไล่หลังพวกรุ่นพี่ที่เดินจากไปแล้ว จะเหลือก็แต่สายตา (-_-) (>_<) ประมาณนี้ของยัยสองคนนั้นที่มองมาทางฉัน

“ยัยเตย แกทำบ้าอะไร อยู่ๆก็ไปหาเรื่องใส่ตัว” ยัยเฟิร์นยืนเท้าเอวชี้หน้าด่าฉันฉอดๆ ได้ยินว่าเมื้อกี้เสียงแกดังกว่ามดร้องหน่อยนึง ทีนี้ล่ะทำเป็นตะโกน เชอะ!!!

“เปล่านะเว้ย แกก็เห็นว่าพวกนั้นมาหาเรื่องก่อน (เหรอ) เฮ้อ...พูดแล้วยังเซ็ง ว่าจะหาไรทำแก้เครียดซะหน่อย ดันใจเสาะซะได้ ชิร์~~”

“ยัยเตย/ยัยเตย!!!” ------->>ประสานเสียง