เดิมพันรักป่วนหัวใจนายมาดเท่ห์

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันมันห้าวว (โว้ย) อัฟๆๆ

♪♫อั้ง.......อั๊ง ตดเทวดานั้นหอมที่สุด โดราเอมอน อั๊ง...♫...♪                     

เสียงริงโทนสุดฮิต  ที่ดัดแปลงมาจากการ์ตูนยอดนิยม  ดังขึ้นซ้ำๆ กันหลายครั้ง จนทำให้ร่างที่นอนอยู่งัวเงียตื่นขึ้นมา (เฟ่ย...เอาน้ำลายหน่อยเซ่) ^3^ ซู้ดๆ แจ่บๆ

ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ยังแผดเสียงไม่หยุด

“มีอาราย โทรมาปลุกแต่เช้าเชียว” เธอพูดพลางเช็ดน้ำลายที่มุมปาก

(นี่ยัยเตย แกดูนาฬิกาบ้างไหมเนี่ย มันจาเก้าโมงอยู่แล้ว แกจะต้องมาปฐมนิเทศที่มหา’ลัยนะ อย่าบอกนะว่าแกลืม) ปลายสายร่ายยาวเป็นชุดๆ

“ฮาว...แค่เก้าโมงเอง...หา!!!! เก้าโมง ตายๆ ขอบใจนะเฟิร์นเจอกัน” โธ่เอ้ย ฉันต้องแย่แน่ๆเลย จะต้องไปปฐมนิเทศนิสิตใหม่แท้ๆเชียว แถมเมื่อกี้ยัยเฟิร์นยังบ่นซะหูแทบแตกอีก ไม่น่าดูบอลดึกเลยเรา

ใบเตย...หรือชื่อจริงว่า กิตศราภรณ์ ทิพทานุกูล ยัยใบเตยขาวีนจอมโวยไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ @-@ เธอเป็นลูกคนเล็กของตระกูล และอยู่ในฐานะดีซะด้วยแต่ว่าใบเตยกับเป็นคนที่ติดดินอย่างเหลือเชื่อ จนไม่มีใครสามารถมองออกว่าเป็นลูกนักธุรกิจใหญ่

เธอมีพี่ชายคนเดียวแถมหน้าตาดีเหลือร้ายจนสาวๆหลายคนแทบน้ำลายหก+ + + ถ้าใน พ.ศ นี้เอ่ยชื่อถึงนายลูกพลับนักร้องป๊อบแอนอาร์ล่ะก็ เป็นร้อง...ใครว่ะ!! เอ้ย...ต้องร้องอ๋อเซ่!!!

วันนี้มหา’ลัยเปิดเป็นวันแรก ที่จริงวันนี้ใบเตยตั้งใจว่าจะตื่นเช้าแล้ว แต่เมื่อคืนแมนยูมีแมตแข่งตั้งตีสาม ทำให้เมื่อเช้าเธอแทบจะลุกไปมหา’ลัยแทบไม่ไหว 

                ใบเตยรีบวิ่งแบบติดเทอร์โบ เพื่อจะให้ไปถึงมหา’ลัยก่อนที่จะปฐมนิเทศนักศึกษาปีหนึ่งจะเริ่ม ตอนนี้เธอเรียนอยู่มหา’ลัยปีหนึ่งคณะวิศวะ

“เฮ้ย! งานปฐมนิเทศจะเริ่มแล้วนี่หว่า” ใบเตยยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอย่างตกใจ เพราะใกล้จะถึงเวลาที่การปฐมนิเทศจะเริ่มแล้ว 

หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมาหวังว่าจะออกวิ่งอีกรอบก็ต้องปะทะเข้ากับผู้ชายตัวสูงๆเข้าอย่างจัง ก่อนที่เธอจะล้มลงไปจับกบที่พื้น มือของคนตัวสูงกว่าก็คว้าเอาไว้ได้

“นี่...เธอ เดินให้มันระวังหน่อยสิ” คนตัวสูงว่าให้อย่างรำคาญ หลังจากที่เธอทรงตัวได้

“อ้าวๆ...ใครใช้ให้นายมายืนซื่อบื้ออยู่ตรงนี้ล่ะ” เธอก็สวนกลับคืนทันที นิสัยของยัยเตย ไม่ชอบคนหล่อเฟ่ย (เกี่ยว?)

 “ยืนซื่อบื้อ? ฉันเนี้ยนะ” เข้าชี้มือมาทางตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันพูดภาษาคนนะ ไม่ใช่ภาษาลิง นายถึงจะฟังไม่รู้เรื่อง”

“ยัยบ้า...เหอะ!!! ช่างเถอะฉันจะคิดว่าช่วยหมาช่วยแมวล่ะกัน”

“เดี๋ยว” ใบเตยเรียกไว้ก่อนจะวิ่งไปดักข้างหน้า เมื่อเห็นว่าเขาจะเดินหนีไป

หนอย...มาหาว่าฉันเป็นหมาเป็นแมวแล้วจะเดินหนี มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ไอ้ผู้ชายขี้เต๊ะ

 “นายต้องขอโทษฉันมาก่อน” ใบเตยบอกก่อนจะมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง

คนตัวสูงมองคนท่าทางหาเรื่องตรงหน้าอย่างรำคาญ ทั้งๆที่เขาไม่ผิดเลยยังให้ขอโทษ แถมยัยตัวเล็กเนี่ยไม่รู้รึไงว่าเขาเป็นใคร กล้าหาเรื่องกับคนอย่างเขางั้นเหรอ

“ขอโทษเหรอ ประสาทรึเปล่า เธอเป็นคนวิ่งมาชนฉันแท้ๆ”

“ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันผิดที่วิ่งมาชนนาย แต่เมื่อกี้นายหาว่าฉันเป็นหมาเป็นแมว เพราะฉะนั้นนายควรและควรอย่างยิ่งที่จะขอโทษฉัน”

“ฉันพูดผิดเหรอ...”

“หนอย...ไอ้คนไม่มีจิตสำนึก ฉันเป็นผู้หญิงนะว้อยย...หัดพูดจาให้มันสุภาพหน่อยเด้” หญิงสาวพูดอย่างเหลืออด (เอ่อ...นั่นคือคำพูดของผู้หญิงเรอะ)

“ผู้หญิงเหรอ ขอโทษนะเธอได้ดูสารรูปตัวเองก่อนออกจากบ้านไหม นี่ผู้หญิงจริงๆเหรอฉันนึกว่ากะเทย”คนที่ถูกว่าขี้เต๊ะพูดประโยคยาวๆเป็นครั้งแรกของบทสนทนา แต่ก็ทำให้ใบเตยแทบจะก้มลงมองตัวเองแทบไม่ทัน

โธ่เอ้ย ฉันก็แค่ลืมอาบน้ำ เสื้อออกนอกกระโปรง ผมเผ้าไม่ได้ทรง แถมยังท่าทางห้าวๆ แค่เนี้ย...ถึงกลับกล้าว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงเลยเหรอ (เอ่อ...)

แต่เรื่องอะไรที่เธอจะปล่อยให้ (ไอ้) ผู้ชายตรงหน้ามาว่าฝ่ายเดียว คติของใบเตย ด้านได้อายอดเฟ้ย...(ได้ยินว่าไม่เกี่ยว)

 “ไอ้ผู้ชายไม่ใช่สุภาพบุรุษ นายสิกะเทย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หน้าก็เหมือนลิงพอแล้วผมยังสีน้ำตาลอีก สงสัยชาติก่อนเกิดเป็นลิงชิมแปนซี ชาตินี้เลยเกิดมาหน้าคล้ายปังคุง” พอพูดเสร็จก็เหนื่อยหอบด้วยความโกรธก่อนจะมองหน้าคนตรงหน้าที่เอ๋อรับประทาน

“ยัยทอมปากเสีย” คนที่อึ้งไปนานรีบหาคำพูดมาว่าให้คนตรงหน้า

“ไอ้ลิงปากจัด”

“เธอ ยัยตัวแสบ”

“เป็นลิงก็กลับไปอยู่ในป่าเลยไป๊”

“ยัยบ้า! ถ้าเธอยังพูดคำว่าลิงอีกล่ะก็” คนที่มาดขรึมๆเมื่อกี้ดูจะฉุนขาดไปแล้ว ท่าทางของเขาเหมือนจะบีบคอคนตัวเล็กที่ยืนกอดอกลอยหน้าลอยตาอยู่ก็ไม่ปาน

“แล้วทำไม ฉันก็เบื่อจะเถียงกับนายแล้วเเหละ ตัวตัวดีกว่ามะ จะได้จบๆเรื่อง นายหมัดนึง ฉันหมัดนึง”

“ฉันคงไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ ถึงแม้จะ...เอ่อ...ไม่เหมือนก็ตามที” คนที่ถูกด่าว่าเป็นลิงมองคนตรงหน้าอย่างเหยียดหยามเต็มที่ตัวก็เล็กนิดเดียวคิดจะแลกหมัดกับผู้ชาย

“โธ่...คิดจะเป็นสุภาพบุรุษงั้นสิ แล้วที่นายยืนเถียงกับฉันอยู่เนี้ยคงเป็นสุภาพบุรุษม้ากมากเลยเเหละ”เธอยังร้องท้าไม่ลดละ ทั้งที่ตัวเองก็แหงนซะคอแทบเข็ดเมื่อพูดกับเขา  

คนบ้าอะไรวะ ตัวสูงยังกับเปรต

ใบเตยเบิกตากว้างอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอต้องไปงานปฐมนิเทศนี่หนา

“เฮ้ย ซวยแล้ว...ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้หน้าลิงชิมแปนซี” ใบเตยรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับโยนระเบิดลูกสุดท้ายให้อย่างจัง

“เธอ!!! ยัย...โธ่เว้ย ถ้าเจอกันคราวหน้าเธอเจอดีแน่” เขาโกรธแต่ก็ได้แต่ยืนสาปส่งไป เพราะตอนนี้มองไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครหยามเขาขนาดนี้เลย ฝากไว้ก่อนเหอะ ยัยตัวแสบ