รีบอร์น อลเวงรักลูกแห่งพระเจ้าr27.5 d18 b26 fm 5666 10069 xs

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 สายฝนผู้แสนเรียบร้อยและขี้อาย (90%)

ตอนทึ่2 'เฮ้อ...ฝันแบบนั้นอีกแล้วอะ'เด็กชายคนนึงอายุประมาณ7ขวบนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาแต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องใส่แว่นตากันแดดอันใหญ่กับหมวกแก๊บหนึ่งใบจนมองไม่เห็นหน้าแต่ก็พอรู้ว่ามีผมสีเงินคิด"สคอลโล่""อึก..'ไม่ได้ถ้าพูดไปพ่อต้องสงสัยแน่ว่าทำไมเราเสียงหวาน..งั้นใช้วิธีเดิมละกัน'โว้ยยยยยมีไรวะไอแก่""ทำไมแกไม่ถอดหมวกฮะ""เรื่องของชั้นโว้ยย""เลิกตะโกนซักทีได้มั้ย""เออแกก็เลิกถามสิ'ขอโทษค่ะพ่อ..เอ๊ะ ต้องครับต่างหากล่ะ'""งั้นแกก็ขึ้นไปบนห้องแกซะ"ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อ(ใครเค้าก็รู้//โซ น่า//เม)ของเด็กชายที่น่าจะชื่อ(หยุดได้มั้ยใครเค้าก็รู้ว่าชื่อสคอลโล่//โซ งั้นหยอขอทษคะ*^*//เม อะ..เออ..มาชั้นเขียนต่อเอง//โซ)

 

 

 

โซระ ต่อ

(ก่อนอื่นขออธิบายก่อนว่าฟิคนี้เลจัง(สคอลโล่)เป็นทายาทคนเดียวของกลุ่มมาเฟียสคอลโล่แฟมิลี่(ชื่อแปลกจุง//เม เอาเฮอะน่าคิดชื่อไม่ออกนิ//โซ)

 

สคอลโล่ได้ขึ้นไปบนห้องก่อนที่จะ"ฮึก..ขอโทษคะหนูมันไม่ได้เรื่องนิสัยก็เหมือนผู้หญิงหน้าตาก็เหมือน..อึก.แม่แต่คำพูดยังเหมือนเลย..ฮือๆๆๆๆ..โฮๆๆๆ""อย่าร้องไห้สิเลจัง"เสียงหวานทีจากตอนที่แล้วรู้ว่าชื่อ'โยระ'จัง"ทะ..เธอ..เปะ..เป็นใครเข้ามาได้ยังไง"สคอลโล่ขเยิบถอยหลังจนชนกำแพง(ปกติต้องชนขอบเตียงนะ??//เม เอ้า..ก็เลจังนั่งลองแนวขวามก็ต้องชนกำแพงดิ//โซ .....//เม เตียงมันติดกำแพง//โซ อ้อ//เม)"ชั้นชื่อโยระจ้า...อ้อชั้นมีน้องอีกคนชื่อโยชิแต่เค้าไปรับคนอื่นอยู่นะ""คนอื่น..อ่ะเธอคือคนในฝัน*นี้เอง..ที่บอกจะมารับชั้น""พอจะใช้พลังได้มั้ยจ้ะ""อื้ม"แล้วสคอลโล่ก็เอาดาบที่พ่อให้มาฟันข้อมือ(เฮ้ย@0@)ตัวเอง...แต่จู่ๆแผลนั้นก็หายไปอย่างประหลาด"ว้าว...เลจังเก่งจังเลย""ขอบคุณจ้ะ...ว่าแต่ทำไมเรียกชั้นว่าเลจังล่ะ?"สคอล..ไม่สิเลจังถาม"ไม่ได้หรอ...อ้ะ แต่จริงๆเลจังอายุมากกว่าเรา2ปีนี่หน่า..งั้นพี่เลน่าได้มั้ยค่ะ"โยระถามด้วยรอยยิ้มใสซื่อสุดโมเอ้ เลจังหน้าแดงถึงไงมันก็น่ารักอะ(โกมายแองเจิลทุกคนยกเว้น เบี๊ยกโกะ,มิจิโกะ,ไวเปอร์ เห็โยระกับโยชิเป็นรักแรกแต่แปปเดียวนะ)เลจังจึงบอก"ไม่ใช่ไม่ได้..ตะ..แต่สงสัยว่าทำไมเรียกแบบนั้นนะ*/////*""ก็..."และคำตอบแปลกๆก็ออกมา"ก็พี่ชื่อสคอลโล่ ถ้าเป็นผู้หญิงคงชื่อ สคอลเลน่า ก็เลยเป็นพี่เลน่าค่า"คนปกติคงงงแต่ไม่ใช่กับเลจัง"อ้อเข้าใจแล้ว""งั้นเราเป็เพื่อนกันนะค่ะ""อ่ะ..อื้มค่ะ""เค้ามาแล้ว"โยชิจังมาพร้อมเด็กอีดคนในชุดกระโปรงสีม่วงคุมเข่าผมรวบมัดแกะสูงไว้สองข้างด้วยริบบิ้นสีเขียวอันโต"ได้เบี๊ยกโกะจังมาแล้ว"โยชิบอกตามด้วย"ยินดีที่ได้รู้จักน้าาาทูกโคนเค้าทำขนมมาเยอะเลย"น่ากินจังบิคุจัง""บิคุจังx3""เรียกได้มั้ย""อื้อๆได้สิ"บีจัง(ง่ายดีพยักหน้าตอบ"แต่เหมือนบิคุจังจะอายุมากกว่าเรานะ"เลจังบอก"ใช่จ้ะเบี๊ยกโกะจังอายุ8ขวบจ้ะ...แต่เธอเหมือนเด็กเลย"ภาพที่เห็นคือพี่สาว(ชาย)คนโตเอามือหยิบเค้กกินอย่างสบายใจ"ลองกินสิจ้ะ""อื้มx3""อ้ามมม"บีจัง"งั้ม"สองโข"อั้ม"เลจังเสียงแสนหวานก่อนที"อุ๊บx3""เป็นไรเหรอ"บีจังถามพร้อมยิ้มแสนซื่อ"มะ..ไม่"โยชิ"เปะ...เป็น"โยระ"ไร..อ๊อก"ทั้งสามหมดสติดีทีมีพลังคุ้มครองเลยเป็นแค่ชั่วขณะ"อึก..ว่าแล้วว่าต้องไม่อร่อย...ฮือๆๆ""อย่าร้องสิบิคุจัง"เลจังบอกก่อนที่"เสียงใครร้องนะสคอลโล่"เสียงไอแก่ เอ้ย คุณพ่อดังขึ้น"แปปนะ"เลจังบอกแล้วพูด(ตะโกน)ตอบไปว่า"ทีวีโว้ยดูช่อง7อยู่โว้ย""เอออย่าให้รู้ว่าเสียงแกนะไม่งั้น...ตาย"ประโยคสุดท้ายไอแก่(ยังไม่เลิก//เม หมันไส้มัน//โซ เดี่ยวเค้าต่อเอง//เม เออ//โซ)

 

 

เม ต่อ

 

ประโยคสุดท้ายกดเสียงต่ำจนน่ากลัว"เออ"เลน่าตอบ"สุดยอดเลยค่าพี่เล"โยระพูด"ขอบคุณ..แล้วบิคุจังล่ะ""หลับไปแล้วค่ะ"โยระตอบ'เหมือนเด็เลย'ทั้งสามคิด

 

"งั้นเราไปหาคนอื่นกันก่อนมั้ยจ้ะ?"โยระบอก"แต่ถ้าปลุกเบี๊ยกโกะจังตอนนี้จะเป็นอะไรรึเปล่าละค่ะพี่โย"โยชิถามกลับ แต่แทนที่โยระจะตอบเลจังก็ตอบก่อนว่า"นั้นสิ งั้นอุ้มบิคุจังเอาละกัน ฮึบ...ตัวเบาจังเลย"เลจังจรึงอุ้มบีจังขึ้น(ท่าไรอ่ะ//โซ ท่าอุ้มเจ้าหญิงจิถามได้ 0u0d//เม เลือดกำเดาไหล//โซ อ่ะ โทษที//เม)"งั้นเราไปกันเถอะ""จ้า ไปกัน"และอยู่ๆประตูสีขาวที่ส่องแสงสีม่วงอ่อนๆก็ปรากฎออกมาตรงหน้า"ว้าว...สวยจัง""คิๆ..งั้นไปกันถะ"หลังจากเดินมาไดสักพัก"คาาาาโหนมมมมของงงค้าววววน้าาาาา........ค่อก.."จู่ๆบีจังก็ละเมอออกมา"คุฟุฟุฟุฟุ..น่ารักจังเลย"เด็ก(เกือบ)หญิงผู้มีเลือนผมสีไพลินส่วนดวงตาขางนึงสีเหมือนผมแต่อีข้าง...เอ่อ......มันขาดผ้าปิดตาไว้อ่ะ(โป๊ก(เสียงโดนเคาะหัวด้วยถาด) เจ็บอ่าาาา~//เม สมควร//โซ แง~ทำแบบนี้'กด'เค้าดีกว่า~//เม หล่อนนะ'เมะ'ไปเหอะ//โซ งั้นเค้า'กด'พี่จ๋าน้าา~//เม ไป'กด'คนอื่นไป๊//โซ บรู๊~//เม)"เธอคนนี้คือ"เลจังถาม"หนูชื่อ มุชิโระแต่เรียกหนูว่ามุคุจังก็ได้นะค่ะ...แล้วพี่"มุคุจังถามขึ้น"ชั้นชื่อสคอลโละ..""หยูดดดด"จู่ๆโยชิจังก็ขัดขึ้นแล้วกระซิบข้างหูเลจังว่า"อย่าบอกชื่อจริงนะ.."คำพูดนั้นทำให้เลจังงง"ทำไมละจ้ะ?""ก็แบบนี้มันสนุกกว่านี่หน่า"โยชิบอกโดยไม่รู้เลยว่ามันจะทำให้เรื่องนี้เป็นปัญหาอย่างแน่นอน(ใครเค้าก็รู้//โซ เชอะ(งอนเรื่องไม่ยอมให้'กด')//เม)"อื้อ...ที่นี่ทีไหน"บีจังสะลึมสะลือตื่นขึ้นมามุคุจังจรึงตอบว่า"ที่นี่สวนสาธารนะ'นามิโมริ ปี พ.ศ.2543(ปีปัจจุบันในฟิคคือปี2552นะ)น่ะ""หะ.."คำพูดนี่ทำให้บีจังกับเลจังอึ้งไปหมดเพราะเลจังอยู่ปี2537ส่วนบีจังอยู่ปี2539(งงรึเปล่าถามได้น้าา)

"เอ๊ะ..จะเป็นไปได้ยังไง"เสียงบีจังพูดขึ้นตามด้วย"หรือว่า..."เลจัง"ใช่แล้วค่าพวกเราข้ามเวลามา""หาเอาจริงดิ/เป็นไปได้"บีจังกับเลจังพูดพร้อมกัน "จริงด้วยพวกเราต้องมีเพลงประจำตัวกันคนละเพลงพวกเราจะช่วยแต่งนะ"โยชิบอก

 

เราข้อตัดฉากตอนนี้ไป(ทำไมล่ะ//โซ ขี้เกียจ//เม โป๊ก(เมโดนตบ[อีกแล้ว])) "เพลงของพี่เลน่าเสร็จแล้ว" โยชิพูด"เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง '-^-"เลจังบอก"อยู่แล้วล่ะ"เด็ก(เกือบ)หญิงผู้มีผมสีดำตาสีดำบอก"เธอx2"บีจังและเลจังพูด"หนูชื่อคิมิยะเรียกเคียวมิหรือเคียวจังนะค่ะ"เคียวจังบอก"อืมx2"น่าจะรู้ว่าใคร(ขีเกียจเถียงแระ//โซ ชิชิชิ//เม(ของเจ้าหญิงนะx2//เบล&เอล ยืมหน่อย//เม)"ว่าแต่ตกลงทั้งสองคนชื่ออะไรเหรอ"มุคจัง"ชั้น....เอ่อ..สคอ..สคอเล่..สคอลเล่เรียกเลน่าก็ได้จ้ะ"เลจังบอกพร้อมยิ้มมีแสนโมเอ้"แล้วเธอล่ะ"มุคจังถามบีจัง"เบี๊ยกโกะเค้าชื่อเบี๊ยกโกะ""ชื่อน่ารักจังมุคจังบอก"ขอบคุณนะ กินขนมมั้ยมีเต็มเลย"บีจังบอกพร้อมรอยยิ้ม"อือ""หยุดรีบไปกันเถอะ"จู่ๆโยระก็ขัดขึ้นแล้วรีบลากเลจังไป"ไปไหน"เลจังถามขึ้น"เปิดตัวสมาชิกใหม่""เอ๋...เหวอ"แล้วก็โดนลากผ่านประตูที่มาจากใหนไม่รู้

 

 

 

"ที่นี้.....ที้ใหนอ่ะ"เลจังพูดที่ๆเลจังยืนอยู่นั้นเป็นเวทีที่มีสีชมพูอ่อนๆข้างหน้ามีคนกรี้ดๆกร้าดๆเต็มไปหมด"ชิบุยะ ไงจ้ะปะไปร้องเพลงกัน""อะ..อือ"

ปิดบังเอาไว้ ไม่ให้ใครรู้นิสัยของเราที่เป็นอยู่ ปิดบังเอาไว้ ไม่ให้ใครรูว่าเรานั้นคิดเช่นไร ที่ออกเงียบๆไม่สุงสิงกับใครที่จริงอ่อนไหวกว่าใคร ที่ทำแบบนั้นไม่กล้าพูดกับใคร ระบายออกมาเป็นเพลงแล้วกัน ชั้นไม่ได้เงียบไม่ได้หยิ่งกับใคร ชั้นแค่อายเวลาพูดกับใคร พูดก็เสียงดังดูโหวกเวกเกินไป ก็เพราะมันเขินนี่หน่า ไม่อยากจะบอกใครๆว่าอะไร ก็ชั้นไม่กล้าพูดไป อะนานินานะ ถ้าพูดไปอีกทีก็คงตะโกนอีกนั้นและน่าา น้านานินะ ที่ไม่กล้าพูดไปก็เพราะว่าใจมันเต้นรัวมันรู้สึกน่ากลัว น่ากลัวๆกันมากมาย อะอ่ะทนไม่ไหวทนไม่ค่อยจะได้เลย โอ้ะอิโอะ ชั้นนะทนไม่ไหวนะทนไม่ไหวเวลาต้องพูดกับใคร มากมายๆ ไม่ไม่เอาไม่เอา มะมันนะเขินอาย อะอิอะ อายจริงๆน้าา 

 

ปิดบังเอาไว้ ไม่ให้เธอรู้ความจริงในใจที่ซ่อนอยู่ ปิดบังเอาไว้ ไม่ให้ใครรู้ว่าคิดกับเธออย่างไร ที่ออกเขินอายไม่กล้าสบตาจริงๆเขินนี่หน่า ที่ออกเงียบให้เวลาพูดจาก็เพราะว่ามันเขินอาย ชั้นไม่ได้เกียดไม่ได้เกียดตัวเธอ ชั้นแค่อายเวลาอยู่ใกล้เธอ ถามว่าทำไมเป็นแบบนี่นะเหรอก็เพราะมันรักนี่หน่า ชั้นไม่ได้บอกอะไรว่าอะไร ก็เพราะว่ามันเขินอาย อะนานินานะ ถ้าถามมาอีกทีก็คงเงียบอีกนั้นแหละน่าา อ่าอะอิอะ ที่ไม่กล้าพูดไปก็เพราะว่าใจมันเต้นรัวมันรู้สึกน่ากลัว น่ากลัวๆกันมากมาย อะอ่ะทนไม่ไหวทนไม่ค่อยจะได้เลย โอ้ะอิโอะ ชั้นนะทนไม่ไหวนะทนไม่ไหวเวลาต้องพูดกับเธอ มากมายๆ ไม่ไม่เอาไม่เอา มะมันนะเขินอาย อะอิอะ อายจริงๆน้าา 

 

ที่ไม่กล้าพูดไปก็เพราะว่าใจมันเต้นรัวมันรู้สึกน่ากลัว น่ากลัวๆกันมากมาย อะอ่ะทนไม่ไหวทนไม่ค่อยจะได้เลย โอ้ะอิโอะ ชั้นนะทนไม่ไหวนะทนไม่ไหวเวลาต้องพูดกับเธอ มากมายๆ ไม่ไม่เอาไม่เอา มะมันนะเขินอาย อะอิอะ อัยยิยะอัยยิยะ อัยอัยอัยอัยอายจริงๆน้าา

 

ก็ยังม่ายยจบ

------------------------------------------

คือทำนองจังหวะก็มีนะแต่มันเป็นเสียงเราเองอัดในโทรศัพเอาลงไงอ่ะใครรู้บอกทีหรือลงไม่ได้อ่ะ แงๆ~ TT^TT 


ปล.เม้นหน่อยสิแค่อยากรู้ว่าหนุกเปล่าจะติจะชมไงก็ได้อยากรู้อ่ะ

ปลล.ไม่เม้นไม่ต่อจริงด้วย เชอะงอนแย้ว บรู่ๆ