ตำนานภูผาแห่งป่ามรณะ

ลำดับตอนที่ #2 : รวมพล

         "ไม่มีใครไปหรอกคุณที่ต้องห้ามแห่งนั้น  เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งอย่างเดียวเลยน่ะคุณ" ชายหนุ่มพูดหลังจากตกตะลึงกับคำพูดของหญิงสาว   "แต่เราไม่มีใครจริงๆถือว่าฉันขอร้องเถอะน่ะ ส่วนค่าตอบแทนเรายินดีจ่ายแล้วแต่คุณต้องการ"  หญิงสาวอ้อนวอนทั้งน้ำตาเป็นที่น่าสงสารและสร้างความหดหู่ใจให้กับชายหนุ่มยิ่งนักและในส่วนก้นบึ้งของหัวใจก็รู้สึกดีๆในการช่วยหญิงสาวครั้งนี้แล้วจึงเอ่ยอย่างจริงจังกับหญิงสาวว่า " ผมจะลองติดต่อเพื่อนๆดูก่อนแต่ค่าตอบแทนครั้งนี้อาจจะสูงหน่อยน่ะคุณเพราะต้องมีคนเดินทางครั้งนี้อีกหลายคน   เพราะผมต้องตามคนมาช่วยอีกสี่คนและทางคุณมีใครไปบ้าง" """ฉันจะจ่ายเป็นเงินสดส่วนนึงมัดจำไว้ก่อนวันนี้ ที่เหลือหลังจากกลับมา  ส่วนคนที่จะไปกับฉันคงมีพี่ธาวิน ลูกพี่ลูกน้องที่มาพร้อมกับฉัน  และมีลินดากับโจเพื่อนเก่าที่มหาลัยของฉันพวกเขาเป็นนักธรณีวิทยาอาจช่วยพวกเราได้  นอกจากนั้นก็มีคนที่ฉันจ้างอีกจำนวนหนึ่งค่ะ"""หญิงสาวพูดคุยเรื่องค่าตอบแทนและแจงเรื่องคนที่จะเดินทางไปด้วย  " แล้วจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่ล่ะ" ชายหนุ่มสอบเวลาเดินทาง    "สิบโมงออกจากที่นี่เอาเป็นว่าตามนี่น่ะ"""หญิงสาวพูดเสร็จพร้อมเดินกลับไปที่รถคันสวยกลับมาพร้อมธนบัตรจำนวนหนึ่งส่งให้ชายหนุ่ม   ชายหนุ่มมองหน้าแล้วพูดอย่างไม่มั่นใจว่า  "ผมยังไม่ตกลงจะทำงานให้คุณเลยเพราะต้องไปปรึกษากับเพื่อนก่อนไม่รู้พวกเขาจะเอาด้วยรึเปล่า  เผื่อพวกเขาไม่ทำผมก็ต้องเป็นคนผิดสัญญาน่ะสิผมไม่กล้ารับเงินคุณหรอก""" ไม่เป็นไรฉันเชื่อใจคุณและฉันก็ไม่ที่ไปที่อื่นอีกแล้วถือว่าฉันขอร้องคุณก็แล้วกันเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันก็ยังไม่เคยขอร้องใครเลยถือว่าช่วยฉันสักครั้งเถอะน่ะ"""พูดพลางสะอื้นไปทำให้ชายหนุ่มตัดบทเพราะกลัวตัวเองจะร้องไปกับเธอด้วย"""  โอเคผมจะลองช่วยเต็มที่แต่ผมยังไม่รับปากน่ะผมจะต้องคุยกับเพื่อนก่อนส่วนเงินจำนวนนี้ถือว่าเบิกล่วงหน้าก็แล้วกันผมจะเอาไปใช้ซื้ออุปกรณ์ในการเดินทาง"""หญิงสาวกล่าวขอบคุณและขอตัวกลับไปเตรียมตัวเพื่อการเดินทางครั้งนี้  สักพักรถสปอร์คันงามก็แล่นออกจากหมู่บ้านไป  ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนใช้ความคิดกับตัวเองว่า     ทำถูกกับการตัดสินใจครั้งนี้หรือเปล่า.........      ...รถปิคอัพคันหนึ่งมุ่งหน้าออกจากชายแดนไทยสู่ประเทศเพื่อนบ้านหลังจากแจ้งเอกสารพาสปอร์ตต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจตรวจคนเข้าเมืองว่าไปทำธุระเรื่องหนึ่ง  รถยนต์คันดังกล่าวมุ่งสู่จุดหมายปลายทางโดยมีผู้โดยสารเต็มคันรถเพื่อไปภารกิจบางอย่าง  ผ่านไปประมาณสามชั่วโมงก็ถึงป่าดงดิบที่ยังอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธ์ไม้และสัตว์ป่าเพราะดูจากสภาพรอบๆเห็นได้ชัดเจน       รถยนต์คันโตจอดสนิทเพื่อให้ผู้โดยสารเก็บสัมภาระของตัวเองลงจากรถเพราะไม่สามารถวิ่งต่อไปได้อีกแล้ว พอผู้โดยสารลงจากรถหมดทุกคนรถคันดังกล่าวก็วิ่งกลับทางเดิมอย่างรวดเร็วเหลือทิ้งไว้แต่ผู้โดยสารจำนวนดังกล่าวที่แต่งตัวรัดกุมคล้ายทหารอาวุธครบมือจำนวนสิบกว่าคนเดินเข้าไปในป่า         โดยมีชายหนุ่มรูปร่างกำยำหน้าตาคมเข้มหนวดเคราครึ้มนัยตาสีเหล็กคิ้วดกจมูกโด่งเป็นสันเขาก็คือ   ชัชชัย  หรือพรานชัยซึ่งเป็นผู้นำทางครั้งนี้    พอเดินไปได้สักพักชายหนุ่มน่าเข้มก็หันมากล่าวกับทุกคนว่า  """ การเดินทางครั้งนี้ถือว่าเป็นการเสี่ยงเป็นอย่างมาก  ผมขอให้ทุกคนตระหนักเรี่องของความปลอดภัยเป็นที่สุดเข้าใจกันทุกคนน่ะ  ทุกอย่างขอให้ผมเป็นคนตัดสินใจและทุกคนห้ามแตกแยกออกจากกันเด็ดขาด  ไอ้โส แกกับไอ้ศักดิ์คุมข้างหลังมีเหตุการณ์อะไรพวกแกต้องเรียกเพื่อนให้ระวังตัวได้ตลอด """  ""ครับลูกพี่"""  ชายหน้าเข้มเคราครึมใส่ชุดคล้ายทหารครึ่งท่อนพร้อมอาวุธสงครามครบมือรับคำพร้อมหนุ่มรุ่นน้องสูงโปร่งที่แต่งตัวคล้ายกันในมือก็มีอาวุธครบมือปฎิบัติตามทันที     ไอ้แม็คแกแม่นปืนที่สุดอยู่ด้านขวาแต่ห้ามยิงซี้ซั้วน่ะโวย  ไอ้วุธแกอยู่ด้านซ้ายส่วนพวกคุณอยู่ระหว่างกลางในกลุ่มพวกเรา เพราะดูแล้วคงไม่ชินกับการเดินป่า "    พรานหนุ่มสั่งลูกน้องตัวเองและบอกให้พวกนายจ้างที่มี ปณิตา ลินดา  ธาวินและโจหนุ่มฝรั่งผมทอง  พร้อมกับคนที่ ปณิตา  จ้างมาแบกสัมภาระอีกสามคน  เป็นเชิงสั่งกึ่งออกความคิดเห็นให้อยู่ในวงล้อมของพวกตน    แต่เสียงของหญิงสาวดังแว่วมาจากกลางวงว่า  """ฉันเคยเดินป่าแถวเขาใหญ่อยู่น่ะ"""""   นั่นมันเด็กๆและต่างจากที่นี่เป็นร้อยเท่าเลยคุณผู้หญิง   เฮ้ยทุกคนระวังด้วยแถวนี้เข้าใกล้เขตป่าแห่งนั้นแล้ว   ถ้าฉันคำนวนไม่ผิดภูเขาลูกนั้นห่างจากที่นี่ไม่เกินสามสิบกว่ากิโลแน่  ถ้างั้นเราไปพักค้างแรมที่ตรงลานหินโน้นกันก็แล้วกันคืนนี้เพราะนี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว   ไอ้ศักดิ์กะไอ้วุธพวกแกไปหาฟืนมาก่อไฟกันเราพักกันตรงนี้แหล่ะคืนนี้""  ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงทุกคนก็จัดแจงกับสัมภาระของตนอย่างเรียบร้อย ทั้งถุงนอนพร้อมกับเต็นสนามก็ถูกนำมาใช้  โดยมีกองไฟขาดใหญ่อยู่ตรงกลางลุกโชนอย่างสว่างสไว    ""คุณค่ะแถวนี้ไม่มีผู้คนพักอาศัยอยู่เลยเหรอ""" เป็นลินดาที่ถามขึ้นหลังจากจัดแจงสัมภาระตัวเองเสร็จ  ""ไม่มีหรอกคุณแถวนี้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาหรอกเพราะเป็นป่าลึกและอันตรายมากวันนี้พวกคุณอย่าพึ่งถามอะไรมากพอทุกคนกินข้าวเสร็จก็รีบเข้านอนเลยน่ะฉันจะเป็นคนเฝ้ายามกับไอ้แม็คเอง  เพราะพรุ่งนี้เราจะต้องเดินทางตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง  เผื่อจะได้เบาะแสอะไรสักอย่าง"""""   เผด็จการ ''''เสียงบ่นงุบงิบๆของปณิตาผู้เป็นนายจ้าง  แต่ชายหนุ่มผู้นำทางก็ทำเป็นหูทวนลม     และทุกคนก็แยกย้ายไปนอนที่เต็นซ์ของตนตามที่ชายหนุ่มบอก         ผ่านเที่ยงคืนไปทุกคนต่างนอนหลับเพราะความเหน็ดเหนี่อยในการเดินทางจะเหลีอเพียงแค่คนเฝ้ายามสองคน คุยกันเบาๆเพราะไม่ต้องการรวบกวนคนอื่น  "พี่เรามาครั้งนี้มันจะคุ้มไหมพี่"  เสียงถามเบาๆจากสมุนคู่ใจ  "" ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ""เสียงตอบแบบเป็นกังวลของลูกพี่หนุ่มที่เคยผ่านศึกเหนือเสือใต้มาด้วยกัน    """อ้าวแล้วพี่รับงานเขามาทำไม  หรือพี่มีเรื่องอื่นแอบแฝงอย่างอื่น"""เฮ้ยแกหมายความว่ายังไงว่ะ  ""    ชายหนุ่มถามเสียงแข็งติดฉุนนิดๆ    ''''' อย่าหาว่าผมวิจารณ์พี่น่ะเพราะปกติพี่จะไม่รับงานถ้าไม่มั่นใจแต่ว่าครั้งนี้มันทะแม่งๆ หรือเป็นนายจ้างหญิงคนสวยคนนั้นครับ""""พอถูกลูกน้องถามตรงใจดำถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเงียบสนิท  แต่หาใช่มีเพียงแค่สองหนุ่มคุยกันเท่านั้นบุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึงได้ยินถึงกับใจสั่นตุ๊บๆ  เพราะตั้งแต่เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกหวั่นไหวเหมือนกันแต่ก็ปิดบังไว้ด้วยการทะเลาะกันเสียมากกว่า"""" จะคิดให้เจ็บใจทำไมเขาเป็นใคร เราเป็นแค่ชาวป่าหามีอะไรทัดเทียมเขาได้ไอ้น้องเอ่ย """"""""พรานหนุ่มตัดพ้อกับลูกน้องคู่ใจ""""" แต่พี่ก็"""""       """"พอได้แล้วข้าไม่อยากทำให้ไคว้เขว เพราะการเดินทางครั้งนี้จะเป็นยังไงข้ายังไม่อยากคิดเรื่องอื่น  ถ้าแกง่วงก็ไปนอนเถอะข้าอยู่คนเดียวได้   ผู้เป็นลูกพี่ร้องห้ามพร้อมไล่ให้ไปพักผ่อน  """ครับพี่ถ้าไม่ไหวก็เรียกผมได้น่ะ  "   เออไปเหอะข้าไหวน่า""""  โบกมือไล่ลูกน้องไปนอนตัวเองถือปืนอาวุธสงครามมองกองไฟและก็นั่งคิดอะไรเพลินๆเรื่อยเปื่อยคนเดียว  ว่าการเดินทางครั้งนี้ถือว่าเสี่ยงภัยมากที่สุดในชีวิตและยังมีอีกสิบกว่าชีวิตที่เขาต้องคอยดูแลคิดถึงตอนนี้แล้วหันหน้าไปมองเต็นซ์ที่หญิงสาวนายจ้างแว๊บหนึ่งแล้วกลับมามองที่กองไฟเหมือนเดิมเหมือนกับปลงตกแล้วว่าอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด..............................................................................                      โปรดติดตามตอนต่อไปกำลัง.......