เก็บของ ลองโค้ด !

ลำดับตอนที่ #6 : Rains :: intro

         ยามราตรีที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียง ชายหนุ่มเดินออกมาจากสถานที่ที่เรียกว่าผับที่มีแต่ผู้คนมากมายอัดกันอยู่ในพื้นที่เล็กๆ
         โอเซฮุน เดินตรงมายังสวนสาธารณะเล็กๆ เขามองไปมองรอบๆ กลับมืดและว่างเปล่า แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกลัวหรืออะไร กลับทำให้เขารู้สึกได้ปลดปล่อย สถานที่ที่ไร้ผู้คนจริงๆมันก็ยังมีข้อดีของมันเหมือนกันนะ


         สงบ สงบจริงๆโว้ยย 

         อ๊าาาา

         อาาาาาาาาาาาาาาาา.....


         ''เซฮุนมึงไปยืนอยู่ตรงพุ่งไม้รกๆ ตรงนั้นทำไมวะ ชักช้า จะกลับบ้านแล้วโว้ยยยยย'' เสียงของใครคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขาเอ่ย ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ''ทำไรวะ''

         อืม ถ้ามึงจะเดินเข้ามาใกล้ขนาดนี้ ...


         ''กูฉี่อยู่ครับ =_____='' เซฮุนตอบกลับไปเสียงเรียบ ทำหน้าเอือมๆใส่เพื่อนสนิท 


          โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย




         ''อยากดูของกูขนาดนั้นก็ไม่บอก เดะเปิดให้ดูเลยเอาปะๆ'' เซฮุนเดินออกมาจากพุ่งไม้รกๆ ก่อนจะค่อยๆรูดซิบกระกางขึ้นอย่างระหว่าง ''ปะกลับบ้าน'' โอเซฮุนเอือมขึ้นมากอดคอเพื่อนสนิทก่อนจะพากันเดินออกไป

         ''ฉี่ให้เป็นที่เป็นทางหน่อยนะมึง แล้วเมื่อกี้อะ ไปฉี่ตรงนั้นได้ขอเขารึเปล่า''

         ''ขอไรวะ ?'' เซฮุนเอ่ยกลับอย่างสงสัย 

         ''เขาถือนะมึง ระวังเหอะ ทำอะไรก็จะไม่สมหวัง ฝันอยากได้แฟนเด็ก เอาะๆ ไม่ใช่เหรอระวังจะแฟนแก่'' 


         เรื่องแบบนี้ มีมันคนเดียวที่ชอบสันหามาเล่า คิมจงอิน ..


         ''ไร้สาระไอสัด วันๆก็คิดแต่เรื่องพวกนี้อะมึง'' แฟนกงแฟนแก่อะไรกัน อย่างเขาน่ะ ต้องแฟนเด็ก แฟนเด็กโว้ยยยย แก่ไม่เอา อย่างได้มาให้เห็นเชียวหละ แม่จะถีบกลับไปบ้านเก่าให้ดู หึหึ..

         ''พูดอะไรระวังปากด้วยนะมึง ไม่เชื่ออย่างลบลู่'' จงอินคนดำเอ่ย

         ''ไม่จบนะมึง''








          หลังจากที่แยกทางกันกับเพื่อนสนิทอย่างคิมจงอิน เขาก็เดินมาๆเรื่อยๆ จบถึงซอยเข้าบ้านด้วยเอง แต่ก็ไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปให้ป๊าเก็บร้าน ก่อนจะเข้าบ้าน 

         ทางบ้านของโอเซฮุนก็มีถานะอยู่พอสมควร จะเรียกว่ารวยเลยก็ได้ พ่อเช่าร้านหน้าปากซอย ขายก๋วยเตี๋ยวเป็ด ส่วนแม่ก็เป็นหมอ มันดูขัดกันใช่มั้ยหละ จริงๆแล้ว ก่อนหน้านี้พ่อของเขาเป็นตำรวจ แต่พ่อของเซฮุนเห็นว่าไม่ค่อยจะมีเวลาว่างอยู่กับลูกกับครอบครัวเลย ก็เลยออกมาจากการเป็นตำรวจ และมาหาอาชีพที่ช่วยแบ่งเบาภาระของภรรยาได้บ้าง นั้นก็คือ เปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวเป็ด ..

         
         โอเซฮุนเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านก็เห็นผู้เป็นพ่อกับคนงานอีกสองสามคนที่เรียกว่าพ่อของเขาว่าเฒ่าแก่ ช่วยกันเก็บร้านอยู่ แต่เขาก็ต้องมาสะดุดกับชื่อร้านทุกครั้งที่มา ไม่มีครั้งไหนที่ไม่เคยรู้สึกอาย 


         'ก๋วยเตี๋ยวเป็ด by ฮุนนี่'


         เห็นแล้วก็อย่างจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดจริงๆครับ มันไม่มีชื่อร้านที่ดีกว่านี้แล้วใช่ =________=


         ''อ้าว..เจ้าฮุนมาพอดี วันนี้แกไม่ต้องมาช่วยหรอก กลับบ้านไปอาบน้ำนอนได้เลยป๊าจะเสร็จแล้ว'' ผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นผู้ชายสุดรักมา ก็เอ่ยทัก

         ''เคป๊า หนูไปแล้วนะ'' 




         ''ทำผิดเองที่ทำให้เธอคลั่งไคล้ ฉันผิดเอง ..... '' โอเซฮุนเดินร้องเพลงวงโปรดมาเรื่อยๆ ก็ต้องมาสะดุดกลับร้านใครสักคนที่วิ่งมาชนเขาเข้าอย่างจัง 


         จะรีบไปไหนวะครับ


         ''ขอโทษๆ ขอโทษครับ'' โอเซฮุนก้มลงเช็คร่างกายของตัวเองว่ามีอะไรบุบช่ำรึเปล้า ถ้ามีนะแม่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เขาคอยๆเงยหน้าขึ้นมาดูคู่กรณี ก็ถึงกับช็อค .....


         พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นางฟ้า


         ''เอ่อ ไม่เป็นไรครับผม ว่าแต่มาเดินอะไรค่ำมืดๆตรงนี้คนเดียวหละ'' ว่าแล้วก็ขอปล่อยเสน่ห์หน่อยเถอะ  ความบริสุทธิ์ที่ผมเก็บมาตั้ง 17 ปี ก็มอบให้คุณคนงามคนเดียวครับบ

         ''พอดีผมเช่าหออยู่อยู่นู้นน่ะครับ'' โอเซฮุนยืมมองริมฝีปากอมชมพูที่กำลังขยับอยู่อย่างนั้น โดยไม่สนใจว่าเจ้าของริมฝีปากสวยนั้นกำลังพูดอะไรกับเขาอยู่

         ''อ่อครับ สวย สวยมากเลยครับ'' 

         ''หืมม สวย สวยอะไรเหรอ'' เซฮุนรวบรวมสติได้ ก็พึ่งมารู้ว่าตัวเองพึ่งพูดอะไรออกไป


         โว้ยยยย น่าอายชะมัด


          ''ผมโอเซฮุนครับ ว่าแต่พี่ .... '' โอเซฮุนเปลี่ยนเรื่องทันที เขาบอกว่าอยู่หองั้นเหรอ แสดงว่าต้องอายุมากกว่าเราอยู่แล้วหละมั้ง

          ''ผมลู่หาน ยินดีที่ได้รู้จัก''