นายหล่อใสกะยัยติงต๊อง

ลำดับตอนที่ #1 : 1

1

“ตัวเอง  กินนี่เปล่า  เดี๋ยวเค้าป้อนนะ  อ้า” 

“อ้ำ”

“ปล่อยช้อนได้แล้วค่ะ  มือด้วยน่ะ  จะงับมือเลยหรือยังงัยคะนั่น”

“ก็...มือเธอห๊อมหอม  น่ากินยิ่งกว่าอาหารอีกนะ”

“บ้า  อ๊ายยยย  ข้าวเปื้อนจมูกเลย  คิกๆๆๆๆๆ(ฮ่าๆๆๆ  มาเลย  เอาคืนมั่ง) ว๊าย  อย่านะ”

“เฮ้ย  แกดูโต๊ะนั้นดิข้าว”  วอลนัตเรียกฉัน

“หืม  มีไร  คนเค้าจะจีบกัน”ฉันตอบวอลนัตทั้งๆที่ยังกินอยู่

“จะจีบกัน  ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร  แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นน่ะ”  วอลนัตชี้ไปทาง

โต๊ะนั้น  แต่ฉันกำลังอร่อยกับกระเพราะอาหารสุดเลิฟอยู่เลย

“ทำไม  แกเป็นแฟนเค้าหรือไง” ฉันพูดขณะที่ตายังไม่ละจากจานกระเพราหมู

“ถ้าเป็นแฟนฉันนะ  ป่านนี้เละแล้ว  แกมองก่อนดิวะ” วอลนัตคะยั้นคะยอให้ฉันมอง

“อะไรล่ะ  คนเค้าจะรีบกิน  เดี๋ยวต้องไปเตรียมงานโรงเรียนต่อนะ  ถ้าไม่เสร็จขึ้นมาได้โดน’จารย์ด่าแน่ๆเลย  อ้ำาาาา”  ข้าวเข้าไปในปากฉันอีกคำนึง งั่มๆ  อร่อยจริง

“เหอะน่า  เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเหอะ  เฮ้ยยย  ฉันบอกให้มองไง  ไม่ได้ให้กิน”  วอลนัตพยายามดึงฉันให้หันไปมองให้ได้

“อะไรนักหนาเนี่ยยยย”  ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างช้าๆแบบนางเอกโฆษณา  ผมปลิวไสวดุจใยไหม  แล้วก็เห็น  เห็น  เห็นผู้ชายคนหนึ่ง   

เอ๊ะ  นั่นใครน่ะ  จำไม่ได้เลย  หน้าตาหล่อเหลาเหมือนแฟนฉันเปี๊ยบ  แฟนฉันแน่ๆเลย  อยู่กับใครน่ะ  คุ้นๆนะ  น่าจะเป็น...อืมมม..ยัยเชอร์รี่  ใช่แล้วววว  นี่มันเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะที่แซนด์อยู่กับมัน  โอ๊ยยย  ทำไงดีล่ะ  จะเข้าไปจิกหัว  แล้วตบซ้ายตบขวาดีมั้ยนะ  ไม่ๆ  ไม่ได้  ฉันต้องวางเฉย  วางเฉยสิ  ให้สมกับเป็นเมียหลวง  เอ๊ยยย  เป็นแฟนที่ดีสินะ  พุทโธ  พุทโธ

“ฉันจะทำยังไงดีล่ะพวกแก  นี่มันเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะ” ฉันกระซิบถามเมเปิลกับวอลนัตพลางหยิบนิตยสารบนโต๊ะมาบังหน้าไว้เพื่อให้พวกนั้นมองไม่เห็น

“ฉันล่ะเห็นใจแกจริงๆเลย  ครั้งที่แล้วแกก็ปล่อยมันไปแล้วนะ  ครั้งนี้จะปล่อยอีกหรือเปล่าล่ะ  มันก็แล้วแต่แกอ่านะ” วอลนัตพูดแต่เมเปิลกลับเงียบ แล้วมันก็ช่วยฉันได้ดี๊ดีม๊ากมาก  ฉันจะไม่พึ่งยัยนี่แล้ว  เอ๊ะ  แล้วนี่  ยัยเมเปิลร้องไห้ทำไมน่ะ

“เมเปิล  เป็นอะไรป่าวอ่ะ  ร้องไห้ทำไม” 

“เปล่าๆ  ผงเข้าตาน่ะ  เธอไปจัดการเรื่องของเธอเถอะ”      

“อือๆๆ  ไม่เป็นไรแน่นะ”  แล้วฉันจะเองัยดี  เอ!!  ลองโทรไปหาแซนด์ดีมั้ยนะ  น่าจะดีแหละ 

“ฮัลโหล  แซนด์อยู่ไหนน่ะ” ฉันเลี่ยงตัวจากเพื่อนๆ  มายังห้องน้ำหญิงซึ่งน่าจะเป็นมุมที่ดีที่สุดในการคุยโทรศัพท์  พลางสังเกตการณ์โต๊ะของแฟนฉันไปด้วย

(ข้าว  คือ  คือเราอยู่  เอ่อ...อยู่ในห้องพักครูน่ะ  ครูใช้งานอยู่)

“เอ  แต่นี่มันพักเที่ยงนี่นา  แล้วทำไมห้องพักครูถึงเสียงดังจังล่ะ”

(อ๋อ  เสียงมันดังมาจากข้างนอกน่ะ)

“ข้างนอก  ห้องพักครูเป็นห้องกระจกไม่ใช่เหรอ”

(ก็...นี่ข้าวกำลังจับผิดเราอยู่ใช่มั้ย  ไว้ใจกันหน่อยนะ) ก็ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลยนี่นา

“ป่าวนะ  ข้าวไม่ได้จับผิดสักหน่อย  งั้นแซนด์รออยู่ตรงห้องพักครูนะ  เดี๋ยวข้าวไปหา  ข้าวอยู่ใกล้ๆห้องพักครูล่ะ”  ฮิๆๆเสร็จฉัน

(เดี๋ยวๆ  ข้าว  คือ...  แซนด์ คุยกะใครอยู่น่ะ)  เสียงของยัยเชอร์รี่ดังขึ้นแทรก

“แซนด์  ไหนบอกว่าอยู่ในห้องพักครูไงล่ะ  แซนด์อยู่กับยัยเชอร์รี่ในร้านอาหารข้างโรงเรียนใช่มั้ย”

(..ข้าวรู้..) น้ำเสียงของแซนด์เอ๋อไปเลยทีเดียว

“ใช่  ข้าวอยู่ในร้านเดียวกับแซนด์นี่แหละ  แล้วก็เห็นชัดเจนเต็มสองตาเลยด้วย” ฉันพูดแค่นั้นและวางสายลงพลางวิ่งออกจากร้าน  แต่พอดีว่าห้องน้ำอยู่หลังร้านและร้านมีประตูเข้า - ออกทางเดียวทำให้ฉันต้องวิ่งผ่านโต๊ะของแซนด์และโต๊ะเพื่อนๆไป  น้ำตาพานจะไหลให้ได้

“ข้าว”  เสียงแซนด์เรียกฉันไว้แค่นั้นและวิ่งตามฉันออกมา  โดยมีเสียงยัยเชอร์รี่ตามมาอีกที

แต่ก็ขาดหายไปเพราะถูกเพื่อนของฉันกักตัวเอาไว้

“ข้าว  ฟังเราก่อนสิ” แซนด์พูดและคว้าแขนฉัน

“แซนด์มีอะไรจะแก้ตัวอีกล่ะ  แซนด์มาทานข้าวกับเชอร์รี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วนะ  ครั้งที่แล้วข้าวไม่เห็น  แต่ครั้งนี้มันชัดเจนเต็มสองตาเลย แล้วเรื่องคนอื่นอีกล่ะ  แยม  ส้ม... ข้าวไม่อยากจะเชื่อแซนด์อีกแล้ว”  น้ำตาของฉันไหลลงอีก

“พวกนั้นเป็นแฟนเก่าแซนด์  ส่วนเชอร์รี่  เรามาทานข้าวกันเฉยๆตามภาษาเพื่อน”

“ตามภาษาเพื่อน  อืมม  ข้าวถามหน่อย  ข้าวเป็นคนที่เท่าไหร่ของแซนด์กันแน่” คำถามนี้ทำให้ผู้ฟังเจ้าชู้อย่างแซนด์สะอึกไปเลยทีเดียว

“เอ่อ...ข้าว  โอเค  ครั้งนี้เรายอมรับก็ได้ว่าเราผิด  แต่เราไม่เคยคิดอะไรกับเชอร์รี่เลยจริงๆนะ  ข้าวให้โอกาสเราอีกครั้งนะ  เราสัญญาว่าจะไม่มีอีก” แซนด์พูดพลางเอามือมาเช็ดน้ำตาฉัน

ฉันก็ใจอ่อนตามเคย  ประโยคนี้  แซนด์เคยพูดหลายครั้งแล้วแต่แซนด์ก็ไม่เคยทำได้เลยสักทีโดยฉพาะช่วงหลังๆ  แต่ฉันก็ยังให้อภัยเขาอยู่ดี  ทำไงได้ล่ะ  รักไปแล้วนิ่

 “อืม  ข้าวจะพยายามให้โอกาสนายอีกครั้ง” ฉันหลบสายตาและยืนนิ่งเมื่อรู้ว่าแซนด์เข้ามาสวมกอดก่อนจะผลักเขาออกไปเพราะคนเริ่มหันมามองแล้ว

“แซนด์  คุยธุระจบหรือยังคะ” ยัยเชอร์รี่เดินเข้ามาใกล้แซนด์พลางทำหน้าตาบูดเหมือนตูดลิง

“เชอร์รี่..เอ่อ.เข้าไปในโรงเรียนก่อนนะ  เดี๋ยวฉันตามไป  เราคุยเรื่องงานกันเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ”

“อะไรกันคะแซนด์  แซนด์มาทานข้าวกับเชอร์รี่นะคะ  ไม่ได้มาทานกับ...” ยัยเชอร์รี่ส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันแทนคำพูด

“แค่นี้ฉันก็รบกวนเวลาเธอมามากแล้ว  เข้าโรงเรียนเถอะ  เดี๋ยวงานจะไม่เสร็จ” แซนด์พูดแค่นั้นและไม่สนใจยัยเชอร์รี่อีก  โฮะๆ  น่าจ๋งจ๋านจังเรยยยยย

“ข้าว  โอ๊ะ  โอ  อยู่กะแฟนหรอเนี่ย  ไม่กวนละ  เดี๋ยวพวกเราเข้าไปในโรงเรียนก่อนเน่อ  เคลียร์กับแฟนเร็วๆล่ะ  เดี๋ยวงานจะไม่เสร็จโดน’จารย์ว่าไม่รู้นะ” ยัยเมเปิลกับวอลนัตที่พึ่งตามออกมาจากร้านล้อเลียนฉัน

“เอ้อ  แล้วค่าข้าวนะ  อย่าลืมคืนนะจ๊ะ” พวกคุณเธอกระซิบเบาๆก่อนจะเดินไป  โธ่  ยัยพวกขี้งก

“ไป  เราก็เข้าโรงเรียนกันเถอะ  ข้าวมีงานต้องทำอีกเยอะไม่ใช่เหรอ” แซนด์หันมาพูดกับฉันและก็จูงมือให้เข้าไปในโรงเรียน  เฮ้อออ  ไม่น่าเกิดเป็นเด็กเรียนดีเล้ย  งานมากมายก่ายกอง  แต่ก็ไม่แพ้แซนด์หรอก  รายนั้นเป็นถึงประธานนักเรียน