รักสุดปลายฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบสบตา

บทที่ 1 แรกพบสบตา (ตอนนี้หมอออกเยอะไปหน่อย 55555 ตอนหน้าอีตาพระเอกมาแล้วจัดเต็มจ้า 5555)

นางเอกตอนป่วย หาใกล้เคียงสุดแล้ว 555555

                      เช้าวันที่อากาศสดใส พระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า ในยามรุ่งอรุณ ขอบฟ้าสีจาง แดดอ่อนๆ รับกับใบหน้าสวยหวาน ขาวนวล ราวนางฟ้าของเธออย่างยิ่ง น้ำฟ้า “ดิษยา” หญิงสาวร่างบาง วัย 19 ปี ตื่นมาขายข้าวแกงแต่เช้ามืดในวันหยุด และตอนเย็นเธอก็ทำงานพาร์ทไทม์ตามร้านอาหาร แลกมาด้วยหยาดเหงื่อกับเงินอันน้อยนิด แต่เธอก็ยอมเพื่อแม่และน้องของเธอ “ฟ้าๆ เดี๋ยวพอขายเสร็จไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ด้วยนะลูก เขาจะมาตัดแล้ว” อุทัย หญิงสาววัยกลางคนกล่าวกับลูกของตัวเองเมื่อน้ำ และไฟฟ้าที่บ้านเธอใช้อยู่ ค้างค่างวดมา 2 เดือนแล้ว “จ้า แม่ แม่ไม่ต้องห่วงน้า ฟ้าขายข้าวแกงวันนี้คงมีเงินพอแหละจ้ะ” เธอพูดทั้งที่ในใจกลับรู้ว่ามันไม่ใช่เลย “จ้ะๆ ไปขายข้าวแกงเร็ว เดี๋ยวสายแล้วขายไม่ได้นะ” นางอุทัยพูดก่อนที่พร้อมลูบผมของลูกด้วยความเอ็นดู “จ้ะ แม่ ฟ้าไปก่อนนะ สวัสดีค่ะ” ร่างบางกล่าวพร้อมยกมือไหว้ “เดี๋ยวก่อนพี่ฟ้า ตังค์กินขนมผมอ่ะ” เด็กหนุ่มวัยรุ่นน้องชายคนเดียวของเธอ เมฆ ดัษยากร เอ่ยกล่าวพี่สาวด้วยท่าทางกระตือรือร้น “เออๆ เงินก็ไม่ค่อยจะมี อ้ะ วันนี้เอาไป 50 บาท” ร่างบางกล่าวด้วยความขบขัน กับความลุกลี้ลุกลนของคนตัวเล็ก “โหยย ก็ได้ๆ วัยรุ่นเซ็ง” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยท่าทางงอนๆ แต่ก็รับมาแต่โดยดี

เช้าวันหยุดเป็นวันที่เธอเข็นข้าวแกงออกมาขายทุกวัน แต่วันปกติเป็นวันที่เธอไปโรงเรียน เธอก็จะรีบกลับมาตอนเย็น มารับจ้างทำความสะอาดตามบ้านต่างๆ วันนี้ระหว่างตอนที่เธอกำลังข้ามถนน ก็มีรถคันหนึ่งขับมาอย่างแรง ด้วยความเร็วสูง

มรว.ญะ พิชญากร อำมาตย์พิมาลย์กุล ขับเฟอร์รารี่สีเทาอ่อน รุ่นlimited edition ด้วยความเร็วสูง จากการที่เมื่อคืนต้องออกงานสังคมกับบรรดาคุณหญิงคุณนายทั้งหลาย ที่ต่างมาแนะนำลูกหลานสาวให้ตัวเองรู้จัก เขาต้องยิ้มตอบรับไปตามมารยาทแต่ที่จริงแล้วเขาไม่รู้สึกพิศวาสในตัวหญิงสาวพวกนี้เลยสักนิด ปกติแล้วเขาจะไม่ออกงานยกเว้นงานสำคัญเท่านั้น แต่เนื่องด้วยบิดาของเขา หม่อมเจ้า อาทิตยา  อำมาตย์พิมาลย์กุล ทรงประชวร เขาจึงต้องออกงานแทน การที่เขาออกงานกลางคืนทุกวันทุกคืนทำให้อดหลับอดนอนและต้องขับรถมาเยี่ยมแต่เช้า ทำให้เกิดอาการหลับใน

เอี๊ยดดด/กรี๊ดดดดด เสียงรถหรูที่เบรกรถพร้อมกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาว ชายหนุ่มกำลังงัวเงียและใกล้สู่นิทราเต็มที่ แต่กลับตื่นขึ้นมาเนื่องด้วยเสียงร้องของหญิงสาว แต่เขาเบรกรถคันหรูทัน เมื่อลงมาจากรถก็พบหญิงสาวหน้าตาน่ารัก น่าทะนุถนอม นอนสลบอยู่พร้อมหม้อข้าว และแกงหล่นเกลื่อนพื้นไปหมด เขาตกใจอย่างมาก จึงเข้าไปดู พบว่าเธอนอนสลบ จึงพยายามปลุกคนร่างเล็ก “เธอๆ นี่เธอตื่นขึ้นมาก่อน” เขาพยายามปลุกเธอแต่เธอก็ไม่ตื่นซักที ชายหนุ่มจึงพาเธอไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจเช็คอาการ

น้ำฟ้าตื่นขึ้นมาด้วยอาการงงและสับสน ร่างบางมองรอบห้อง กำแพงสีขาวสลับเทา ด้านขวาเป็นหน้าต่างบานกระจก และเธอก็รับรู้ว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล แต่มองไปก็ไม่พบเจอใคร เธอพยายามนึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านมา ร่างบางจำได้ว่าเธอเข็นข้าวแกงข้ามถนน แต่อยู่ๆก็มีรถคันหรูพุ่งมาด้วยความเร็วสูง แต่นึกได้ไม่นานเท่าไหร่ คุณหมอสุดหล่อหรือ ดร.นพ.ธนพกุลสิทธิวิชญา หรือ นพ เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม อบอุ่น ในห้องของหญิงสาวพร้อมมองคนไข้สาวสวยตรงหน้า พลันจ้องมองก็เกิดมนตร์สะกดทันใด ทั้งที่เขาก็พบเจอสาวสวยมาเยอะ แต่เมื่อมาเจอเธอ มันกับมีความรู้สึกที่แปลกออกไป ก่อนที่สติจะเตลิดเปิดเปิง มากไปกว่านี้ ร่างบางตรงหน้าก็ถามขึ้น

“คุณหมอคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าฉันเป็นอะไรไปหรอคะ” ร่างบางตรงหน้าถามด้วยสีหน้าอยากรู้ แต่หารู้ไม่ว่าการทำตาแป๋วๆหน้าแบ๊วๆอย่างนี้ มันน่ารักมากขนาดไหนในสายตาเขา “เอ่อ คือ อืม คุณหมดสติไปครับ อาจเป็นเพราะความตกใจ และมีรอยถลอกนิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวรับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลยครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใจสั่นอยากบอกไม่ถูก ไม่อยากให้คนตรงหน้ากลับเลย รู้แค่ว่าอยากจะจ้องหน้าร่างบางอย่างนี้ไปนานๆ “ฮะ อะไรนะคะ ! เอ่อ คือว่า ค่ายาแพงไหมคะ ดิฉันไม่มีเงินติดตัวเลยอ่ะค่ะ” ร่างบางพูด พร้อมทำสีหน้าตกใจ ก็เธอจะมีเงินได้ไงเล่า ในเมื่อเธอเพิ่งจะเข็นมาขาย ไม่ทันขายก็ถูกรถชนซะก่อน แล้วอีตาคู่กรณีคนชนหายไปไหนก็ไม่รู้ “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ มีคนจ่ายค่ายา และค่าห้องพักให้คุณแล้ว เขาเป็นคนที่พาคุณมาน่ะครับ” ชายหนุ่มพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย เฮ้ออ ร่างบางตรงหน้า น่ารักจริงๆ ยิ่งตอนตกใจ หรืองงยิ่งน่ามอง “มีคนจ่ายแล้วหรือคะ แล้วเขาไปไหนล่ะคะ ชื่ออะไร เป็นใครหรอคะ” ร่างบางถามด้วยความอยากรู้ ว่าคนที่ชนเธอเป็นใคร ต้องเป็นคนที่รวยมากแน่ๆ ถึงได้พาเธอมาที่โรงพยาบาลอันดับ 1 ของประเทศอย่างนี้ แต่ก็นึกชื่นชมที่เขาไม่ชนแล้วหนี พร้อมทั้งยังพาเธอมาโรงพยาบาลอีกด้วย “ผมก็ไม่ทราบอะไรมากนะครับ รู้แค่เพียงเขาชื่อ มรว. พิชญากร อำมาตย์พิมาลย์กุล” คนตรงหน้าเอ่ยบอกเธอไป ร่างบางทวนชื่อ “มรว. พิชญากร อำมาตย์พิมาลย์กุล”