ก็ผมเป็นหัวหน้านี่นา-Cause I'm boss- :Taichi Chasers:

ลำดับตอนที่ #3 : ฝากด้วยนะ~

ตอนที่ 3 ฝากด้วยนะ^_^

        “อะไรน้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ยัยลูน่าไปผจญภัยเร้อ!?” หนุ่มน้อยร่างเล็กผมสีน้ำตาลตกใจเมื่ออ่านจม.ของลูน่า
“ยะ...ยัยลูน่า นอกจากทำตัวติงต๊องแล้วยังจะมาโยนหน้าที่ผู้เฝ้าศาลให้เราอีกเรอะยัยบ๊อง! คอยดูนะฉันจะไปหาเธอให้ได้เลยคอยดูดิ๊!” หนุ่มน้อยร่างเล็กเอาศาลเจ้าซึ่งเล็กมากๆไปด้วยแล้วก็ขี่แอร์บอร์ดเพื่อตามหาลูน่า

        ทางด้านยานTigerทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องคนขับ
“สวัสดีทุกคน เค้าชื่อลูน่ายินดีที่ได้รู้จัก เค้าซื้อซาลาเปาน้องแมวมาฝากทุกคนด้วยล่ะ” พูดจบลูน่าแจกซาลาเปารูปแมวคนละ 10 ชิ้น ซึ่งแต่ละชิ้นบิ๊กเบิ้มทั้งนั้น
“เอ่อ...ลูน่า ถึงเธอจะเป็นสมาชิกใหม่นะ แต่เธอไม่จำเป็นต้องแจกซาลาเปาให้เราหรอก” เซนพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงอกเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่ทุกคนรับฉันเป็นเพื่อนนะ เพราะยังไงๆของฉันก็เยอะกว่าทุกคนอยู่แล้ว” ลูน่าเอาซาลาเปารูปแมว 60 ชิ้นมาตั้งบนโต๊ะ
“ตะ...ตั้ง 60 ชิ้นแน่ะ พะ...พี่ลูน่ากินหมดเหรอครับ?”
“แค่นี้ ชิวๆจ้า โตริคุง มากกว่านี้ 3 เท่าฉันก็เคยกินมาก่อนนะ”
ทุกๆคน : *นึกในใจ* กระเพาะคนรึนี่?
“เอาล่ะทุกคน เนื่องจากว่าลูน่าเอาซาลาเปามาให้เราแล้วซึ่งแต่ละชิ้นเราก็ไม่แน่ใจว่าจะยัดเข้ากระเพาะเกิน 2 ชิ้นรึเปล่า? งั้นอาหารกลางวันก็เป็นซาลาเปานี่ก็แล้วกันนะ” เซนพูดแล้วก็เอาซาลาเปาเข้าปากตัวเองอย่างไม่รีรอ
“หิวเหรอครับพี่เซน?”
“ก็หิวน่ะสิ ไหนจะพาเจ้าราอิไปตลาด เจอพวกมังกรแล้วก็หาตัวอักษรอีก ดีนะที่ลูน่าหาเจอน่ะ ไม่งั้นเจ้าพวกมังกรมันคงเอาไปได้แล้ว”
“จะว่าไปซาลาเปาของลูน่าก็อร่อยดีนะ” ทอนฮากินหมดก่อนใครเพื่อน
“เฮ้ย! ทอนฮา นั่นนายกินหรือดูดเข้าไปฟะนั่น?” เซนตกใจที่ทอนฮากินซาลาเปาได้อย่างรวดเร็ว
“อิ่มแล้ว...” พินพูดพลางเอาผ้าเช็ดปาก
“จะไปไหนอ่ะพิน?”
“จะเอาซาลาเปาไปให้ราอิ...”
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ลูน่าคงเอาซาลาเปาไปให้ราอิแล้ว ใช่มั้ย? ลูน่า” พอเซนหันไปก็เห็นลูน่านอนหลับพร้อมกับเศษถุงกระดาษที่ใส่ซาลาเปา
“เฮ้ย! กินเสร็จแล้วก็หลับเลยเรอะ? แล้วไอ้ซาลาเปา 60 ชิ้นมันหายไปไหน?”

ทางด้านหนุ่มน้อยที่กำลังตามหาลูน่า ในขณะที่เค้ากำลังขี่แอร์บอรด์อยู่นั้นจู่ๆยานของซาฮาร่าที่เพิ่งกระเด็นมาเมื่อกี้ก็มาชนแอร์บอรด์ของเค้า
“ตูม!” เด็กหนุ่มเกือบเสียหลักตกทะเล ด้วยความโมโหเค้าจึงตะโกนพร้อมประเคนนิ้วกลางงามๆให้
“ไอ้บ้า! ขับยานประสาอะไรของแกฟะ? ตาเอาไปไว้ที่บ้านรึไง? ทุเรศเอ๊ย! ไอ้F*ck” เด็กหนุ่มใส่เป็นชุดจนกระทั่งเค้าได้รับสัญญาณพิเศษ
“เอ๊ะ...ดูเหมือนกับว่า...ยัยลูน่าจะอยู่แถวนี้....ก็ดี....ยัยติงต๊องเดี๋ยวฉันจะสวดให้หูแฉะเลยคอยดูสิ!” และแล้วเด็กหนุ่มก็บินไปยังที่ๆลูน่าอยู่

        ทางด้านยาน Tiger พินที่นั่งข้างๆราอิที่นอนอยู่ก็ดูอาการราอิด้วยความเป็นห่วงแต่พินจะไม่แสดงออกทางสีหน้า จนกระทั่งราอิตื่นขึ้น
“อือ...ปวดหลังจัง...อ้าว พิน นายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ?”
“คือว่าฉันเอาซาลาเปามาให้น่ะ ชิ้นใหญ่หน่อยนะเดี๋ยวฉันแบ่งให้...”
“ไม่ต้องหรอกพิน ฉันกำลังหิวอยู่พอดีอ่ะ จะฉีกแบ่งซาลาเปาก็เสียเวลาเปล่า งั้นฉันขอกินเลยละกันนะ” ราอิหยิบซาลาเปามากิน แต่ราอิรีบกินไปหน่อยซาลาเปาเลยติดคอ พินเลยต้องรีบไปหาน้ำให้ราอิกิน
“เฮ้อ...เกือบตายแน่ะ ขอบใจนะพิน” ราอิยิ้มให้พิน
“อือ...” ถึงแม้ว่าพินจะเป็นคนหน้าตายแต่เค้าก็หน้าแดงด้วยความเขินอายที่ราอิยิ้มหวานให้เค้า
“เอ้ะ? หน้าแดงนี่? ไม่สบายเหรอพิน?” ราอิเอาหน้าผากของเค้าแตะหน้าผากของพินจนพินต้องถอยกรูดด้วยความเขินอาย
“อ้าว? ทำไมนายต้องถอยด้วยล่ะพิน?” ราอิลุกจากเตียงเดินไปหาพิน
“มะ...ไม่รู้เหมือนกันน่ะ...” พินพยายามเอามือปิดหน้าเพื่อกันไม่ให้ราอิเห็นสีหน้าของเค้าตอนนี้
“เอามือปิดหน้าทำไมล่ะพิน? อยากจะอ้วกเหรอ?” ราอิเดินเข้าไปใกล้พินจนกระทั่งราอิสะดุดขาตัวเอง พินตกใจเลยเอามือออกจากหน้าจนราอิล้มลงไปบนตัวพินและที่สำคัญ ปากของราอิได้ประกบกับปากของพิน ทั้งสองหน้าแดงที่ตนเองต้องพรากเฟริส์คิสไปในเวลาเดียวกัน แต่ว่า...
“ราอิเป็นยังไง.....บ้าง?” เซนได้เข้ามาที่ห้องราอิและเห็นราอิคร่อมบนตัวพิน ราอิตกใจที่เซนเข้าห้องจึงรีบลุกออกจากตัวพิน
“แฮะๆๆ ฉันดีขึ้นแล้ว ก็พินเอาซาลาเปามาให้ฉันแล้วนิ”
“อื้มดีเนาะ...แต่ฉันไม่นึกว่านายจะเป็นคนแบบนี้...”
“คนแบบไหนเหรอเซน?” ราอิงงที่จู่ๆเซนพูดแบบนี้กับเค้า
“ก็เป็นคนฉวยโอกาสไง! นายน่ะเอาความหวังดีของพินมาเป็นโอกาสที่นายจะทำแบบนี้ ถึงแม้พินจะเพศเดียวกันกับนายนะ นายก็ควรจะให้เกรียติเค้าบ้าง!” จากคำพูดของเซนทำให้ราอิฉุนขึ้นมา
“ฉันเนี่ยนะ? คนฉวยโอกาส? ฉันน่ะไม่ได้ฉวยโอกาสซะหน่อย ฉันแค่เห็นพินอาการไม่ดีฉันก็เลยไปดูแต่จู่ๆฉันก็สะดุดขาตัวเองน่ะ!”
“นาย...สะดุดจริงหรือตั้งใจสะดุด?”
“เซน!” ราอิเริ่มโมโห
“ถ้านายไม่ได้ฉวยโอกาสจริงนายก็อย่าหงุดหงิดสิ ราอิ”
“ใช่! ฉันไม่ได้ฉวยโอกาสแต่ฉันน่ะหงุดหงิดที่นายมาดูถูกฉันที่ฉันเป็นคนฉวยโอกาส อ๋อ...หรือความจริงนายกำลังหึงฉันใช่มั้ยล่ะ?”
“ราอิ!”ิ เซนเริ่มฟิวส์ขาดจนจับแขนของราอิแล้วลากราอิไปในห้องของตัวเอง จากนั้นก็เหวี่ยงราอิลงบนเตียง
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!” ราอิร้องแต่เซนก็กดข้อมือทั้ง 2 ข้างของราอิ
“จะ....จะทำอะไรน่ะ? เซน!”
“หึ! นายอยู่กับพิน2ต่อ2แล้วเกิดอารมณ์ไม่ใช่เหรอ? ฉันเองก็อยากรู้ว่าถ้านายอยู่กับฉัน2ต่อ2นายจะเกิดอารมณ์มั้ย?” เซนใช้มืออีกข้างนึงฉีกเสื้อของราอิจนขาดวิ่น และใช้มือลูบไล้แผ่นอกของราอิอย่างหื่นกระหาย
“จะ....จะทำอะไรอ่ะ? ฉะ....ฉันอายนะ.....หยุดเดี๋ยวนี้นะเซน!” เซนไม่ฟังคำพูดของราอิและใช้มือถอดกางเกงของราอิออก
“ยะ....อย่านะเซน!.....อย่าทำแบบนี้นะ!” ราอิน้ำตาคลอเบ้าด้วยความกลัว เซนใช้ทั้ง 3 นิ้วของเค้าสอดเข้าทางด้านหลังของราอิ
“อ๊า!!!!!!!!!!!! ยะ......อย่า........หยุ......หยุดนะ.....” ราอิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ทว่าจู่ๆพินก็วิ่งเข้ามาในห้องของเซนแล้วผลักเซนออกไปจากตัวราอิ
“อย่านะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พินตะโกน และกอดราอิเอาไว้
“ทำอะไรน่ะพิน! เจ้าราอิคิดจะปล้ำนายไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายถึงต้องปกป้องราอิด้วย!”
“เซน...นายเข้าใจผิดนะ...ความจริงฉันกับราอิไม่ได้มีอะไรกันเลย...”
“หา?” เซนงง
“คือว่าก็อย่างที่ราอิเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้....ฉันน่ะรู้สึกไม่สบาย ราอิเลยมาดูอาการแล้วก็สะดุดขาตัวเองแล้วล้มทับฉันน่ะ ราอิไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นกับฉันหรอก....ขอร้องล่ะ ปล่อยราอิเถอะนะ...” พินขอร้องเซน
“พิน....งั้น..........ราอิ...ฉันขอโทษนะ...” เซนขอโทษราอิ แต่ราอิเอาแต่ร้องไห้เพราะยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้
“ราอิ...........ฮึ่ย!” เซนวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อราอิ
“ราอิ...ไม่เป็นไรนะ...ฉันขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้....” พินเข้ามากอดราอิ
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกพิน.....ฉันไม่เป็นไร....” ราอิยังคงร้องไห้อยู่ และแล้วพินก็พาราอิกลับเข้าห้องของเค้า

        ทางด้านของเซนเองที่เดินหน้ามุ่ยมาที่ห้องคนขับ ทอนฮาถามถึงอาการของเค้า
“เป็นอะไรไปล่ะ? เซน”
“ไม่มีอะไรหรอก ทอนฮา ฉันก็แค่ทะเลาะกับราอิเท่านั้นเอง”
“เหรอ? พวกนายนี่ทะเลาะกันบ่อยนะ แต่ว่าทะเลาะกันบ่อยๆก็ยิ่งสนิทกันน่ะแหล่ะ”
“ขอบใจนะทอนฮา...แต่ฉันเกรงว่ามันจะไม่เป็นยังงั้นน่ะ...”
“ทำไมล่ะ?” ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนากัน จู่ๆฮาคุก็แจ้งข่าวการตามหาตัวอักษรฯอีก
“แย่แล้วๆครับ ทุกคน! ตอนนี้เจอตัวอักษรจีนอีกแล้วครับ!”
“มาเจออะไรตอนนี้เนี่ย? เฮ้อ...” เซนถอนหายใจ จนกระทั่งทั้งหมดมารวมตัวกันที่ห้องคนขับรวมทั้งสมาชิกใหม่อย่างลูน่าด้วย บรรยากาศตอนนี้ดูเหมือนจะมาคุ เพราะเซน ราอิ และ พิน ดูเหมือนว่าจะมองหน้ากันไม่ติด
“เห๊~ทามมาย เซนนิ ราอี้ แล้วก็พินนิเงียบอย่างนี้ล่ะ?” ลูน่าประหลาดใจกับบรรยากาศรอบๆตัวทั้ง 3 คน”
“พะ...พี่ลูน่าคร้าบ...รู้สึกว่าผมได้ยินเสียงทั้ง 3 คนทะเลาะกันเรื่องอะไรบางอย่างล่ะมั้งครับ?” โตริซุบซิบ
“เหรอ~แบบนี้ก็แย่น่ะสิ...เอาอย่างนี้! ฉันมีแผนที่จะให้ทั้ง 3 คนกลับมาเฮฮาปาจิงโกะเหมือนเดิม!” ลูน่าทุบมือ
“อ๋อ~งั้นแผนที่ว่าก็คือ ใช้การด์หัวเราะใช่มั้ยครับ?”
“ม่ายช่าย~แผนนั้นมันง่ายเกินไป นอกจากจะง่ายแล้วยังไม่ขลังด้วย ลองคิดดูสิโตรี่ ถ้าพลังของการด์มันหมดฤทธิ์แล้วก็ใช่ว่ามันจะติดทนเหมือนอารมณ์พึ่งดูหนังจบใหม่ๆนะ เพราะยังไงซะทั้ง 3 ก็กลับมามาคุอยู่ดี เพราะฉะนั้น ฉันคิดว่า~เราควรจะทำให้ทั้ง 3 มาหัวเราะด้วยแรงของพวกเราเองนะ!”
“นั่นสิครับ! พี่ลูน่านี่มองการณ์ไกลจริงๆ”
“เอาล่ะครับ! ทีนี้งานนี้ใครจะไปหาดีล่ะครับ? เพราะถ้าเราเห่กันลงไปหมด ผมคิดว่าจะไม่มีใครเฝ้ายานนะครับ!” จู่ๆลูน่าก็มากระซิบข้างหูฮาคุ
“งั้นเอาเป็นว่าคุณ โตริ เซน พิน ราอิ และ ลูน่า ไปตามหาการด์นะครับ ส่วนคุณทอนฮาก็อยู่เฝ้ายานกับผมนะครับ!”
“ฮี้~ละ...แล้วถ้าพวกมังกรมันเห่กันมาถล่มยานเราล่ะ?” ทอนฮาตกใจ
“เฮะๆๆ ม่ายเป็นไรจ้า เพราะเค้าคิดว่าตัวน่ะต้องพูดอย่างนี้อยู่แล้วเค้าก็เลยเตรียมสิ่งนี้มาให้!” ลูน่ายื่นการด์ให้ทอนฮา
“เนี่ยการด์นี้นะ ถ้าเจ้าพวกหุ่นเบ๊ของพวกมังกรมันเห่กันมาล่ะก็ ตัวก็ใช้การด์นี้นะ รับรอง...ตู้ม~~~~~~~~เดียว จอด!”
“อ่ะ...เอาจริงดิ” ทอนฮาตัวสั่นเพราะกลัวสรรพคุณของเจ้าการด์ที่ลูน่าให้มา
“งั้นก็ฝากยานด้วยนะคร้าบ~พี่ทอนฮา” โตริโบกมือก่อนที่จะตามพวกลูน่าไป

        ณ วิหารเก่าแก่ที่พบเจอตัวอักษร ท่ามกลางบรรยากาศการหาการด์ช่างเงียบกริบและกดดันจนลูน่าและโตริเริ่มอึดอัด
“พะ...พี่ลูน่าครับ...มันชักจะเงียบเกินไปแล้วนะคร้าบ....” โตริกระซิบ
“น่านน่ะสิ...แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ ถ้าเสียงดังโหวกเหวกก็โดนหันกลับมาเฉ่งใส่อีก เฮ้อ~ไม่รู้ว่าทั้ง 3 คนนี้ทะเลาะเรื่องอะไรกันน้า?” ในขณะที่กำลังเดินหาการด์อยู่นั้นเองจู่ๆอ๊าบยัยตุ๊ดเล่นแส้ก็ปรากฏตัวขึ้น
“โฮ้ โฮะๆๆๆๆ ไงยะ พวกแกหาการด์เจอรึยังยะ? ถ้าหาเจอก็ส่งการด์มาซะดีๆ!” แต่รู้สึกว่าทั้ง 3 คนจะเมินอ๊าบเหมือนก้อนหินริมทาง
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่พวกแกบังอาจเมินฉันได้ไงยะ? เจ้าพวกเด็กบ้า!”
“ง้าน~ถ้าพวกนั้นเมินเธอก็มาสู้กับพวกเราก็ได้น้า~” ลูน่าท้า
“ชะ...ใช่คร้าบ! มาสู้กับพวกเราก่อนก็ได้!” โตริท้าอีกคน
“ฮึๆๆ...พะ......พวกเธอ..........มีน้ำใจที่ซู้ดเลยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อ๊าบร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ
“เอ๋~” ลูน่ากับโตริงง
“ดู ดู๊เจ้าพวกนั้นซี่~อุตส่าห์เป็นศัตรูกันแทนที่จะเห็นหน้ากัน แต่นี่มันอาร๊าย~ทำหยิ่งใส่แบบนี้มันหยามกันชัดๆเลย แต่ว่ายะ....อย่างน้อยก็มีพวกเธอเห็นว่าฉันเป็นศัตรูที่ร้ายกาจกลับพวกเธอ ฉันล่ะดีใจ๊~ดีใจ”
“น่านสินะ แต่ว่าฉันว่าจริงแล้วก้อนหินริมทางมันยังน่าสนใจกว่าตัวอีกนะ...ใช้ม้า? โตรี่?” ลูน่าหันมาถามโตริ
“ชะ...ใช่คร้าบ! ใช่มั้ยครับ? อ๊าบ?” โตริหันมาถามอ๊าบ
“โฮะๆๆ ใช่แล้ว!.........................เอ๊?” อ๊าบเงียบไปซักพักก่อนจะโวยวาย
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวเหอะนังชะนีนี่เดี๋ยวแม่ก็ตบสั่งสอนซะเลยนิ บังอาจมาว่าฉันน่าสนใจน้อยกว่าก้อนหินริมทางอย่างน้านเร้อ?”
“ก็ดีกว่าฉันว่า หมาจรจัด ยังน่าสนใจกว่านิ” ลูน่าแย้ง
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ว่าจะก้อนหินหรือหมาแกก็อย่ามาบังอาจกับฉันนะยะ! พลังแห่งเส้นสายจงปรากฏ!” อ๊าบฟิวส์ขาดและใช้พลังแห่งเส้นสายกับลูน่า
“ไม่ได้รับประทานหรอกครับ! พลังแห่งความลื่น จงปรากฏ!” ตอนนี้ตัวโตริและลูน่าก็ลื่นจนพลังแห่งเส้นสายทำอะไรไม่ได้เลย
“เอาล่ะ...เซนนิ พินนิ แล้วก็ราอี้อย่าห่วงเลยนะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจะ......เอ๋~?” ลูน่าตกใจที่ทั้ง 3 คนหายไปแล้ว
“รู้สึกว่าคงจะหายไปตอนที่เมินเจ้าตุ๊ดนี่นะครับพี่ลูน่า”
“ช่วยม่ายด้ายแฮะ~งั้นเราต้องรุมตื้บเจ้าตุ๊ดปากจัดนี่ซะแล้วล่ะ ลุยเลย! โตริ!”
“ครับ!” ทั้ง 2 สู้กับอ๊าบ

        อีกด้านนึง เซน พิน และ ราอิก็เดินตามหาการด์แต่บรรยากาศนั้นก็ยังเงียบเชียบเหมือนเคยจนกระทั่ง....
“เฮ้~พวกนายทั้ง 3 คนน่ะ รู้จักคนที่ชื่อลูน่ามั้ย?” เด็กหนุ่มที่ตามหาลูน่าถามทั้ง 3 คน แต่ทั้ง 3 คนก็เมินเด็กหนุ่มคนนั้น
“หนอย~อย่ามาเมินกันนะ...” เด็กหนุ่มคนนั้นกระโดดไปขวางทั้ง 3 คนเอาไว้
“นี่! คนเค้าถามก็ตอบกันบ้างเซ่!”
“...นาย...เป็นใครมีธุระอะไรกับลูน่า?” เซนถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ฉันคือเทนมะ! ส่วนธุระที่จะมาหายัยนั่นนายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก! บอกมานะ! ยัยนั่นอยู่ที่ไหน?”
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้...นายไปหาเอาเอง ฉันมีธุระ...” เซนเดินออกไปจากเทนมะ แต่เทนมะก็รั้งแขนไว้
“หนอย~นายไม่รู้จริงๆหรือไม่อยากตอบกันแน่! บอกมา ยัยนั่นอยู่ที่ไหน?”
“ไม่รู้ก็คือไม่รู้ อย่ามาเซ้าซี้ได้มั้ย? น่ารำคาญจริง!” เซนเดินออกไปจากเทนมะอีกครั้ง
“หนอย~เจ้าพวกอวดดี...บังอาจมาปิดบังฉันเรอะ...พลังแห่งไฟจงปรากฏ!” เทนมะรูดการด์พลังแห่งไฟเพื่อหวังจะโจมตีเซนแต่ทว่าทักษะความแม่นของเทนมะนั้นบกพร่อง พลังจึงลอยไปหาราอิแต่โชคดีที่เซนหันกลับมาเห็นพอดี
“ราอิ! ระวัง!” เซนวิ่งไปป้องกันราอิจนพลังวิ่งไปชนกับผนังของวิหาร
“มะ...ไม่เป็นไรนะราอิ...” เซนถามราอิด้วยความเป็นห่วงแต่กิริยาโต้ตอบของราอินั้นช่างเย็นชาใส่เซนซะเหลือเกิน ราอิทำตาเย็นชาใส่เซนก่อนที่จะหันหน้าหนีเซน
“ราอิ...”
“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเป็นห่วงคนอื่นนะเจ้าบ้า! พลังแห่ง....อ้ะ!” ก้อนน้ำแข็งลอยไปโดนหัวของเทนมะ
“ก่อนที่จะทำอะไรราอิน่ะ! นายต้องข้ามศพฉันไปก่อน!” พินใช้การด์จัดการกับเทนมะ
“หนอย~เจ้าหมอนี่ แสบมากนักนะแก พลังแห่งดาบจงปรากฏ!” เทนมะรูดการด์และขว้างดาบใส่พิน แต่บังเอิญว่าความแม่นของเทนมะมันมาดีเอาตอนนี้
“พิน! ระวัง!” ราอิวิ่งไปหาพิน
“ราอิ! อย่านะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พินตะโกนแต่ไม่ทันไรดาบที่เทนมะขว้างก็เสียบเข้าที่หัวไหล่ของราอิจนทะลุออกมา
“อ้ะ!” ราอิรู้สึกถึงความเจ็บที่แล่นเข้ามาในตัว และสลบไปเพราะทนความเจ็บไม่ไหว
“ระ....ระ.......ราอี่!!!!!!!!!!!!!!!” พินตะโกนลั่นด้วยความเสียใจก่อนที่จะหยิบการด์ดาบของราอิขึ้นมาใช้
“กะ....แก...ในเมื่อแกใช้ดาบทำร้ายราอิอย่างนี้ ฉันก็จะใช้ดาบกับแกบ้าง พลังแห่งดะ....” ไม่ทันที่พินจะรูดการด์จู่ๆก็เกิดแผ่นดินไหวและเพดานวิหารก็ถล่มลงมา
“พิน! ราอิ!” เซนวิ่งไปอุ้มพินและราอิเพื่อจะให้ทั้ง 2 ไม่โดนเศษเพดานทับ ทางด้านเทนมะเองก็หนีออกจากบริเวณนั้น
“พิน...ราอิ....ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เซนถาม
“ไม่เป็นไรหรอก...แต่ว่าเราจะโดนขังซะแล้ว และที่สำคัญ....ราอิก็.....” พินมองราอิที่หมดสติเพราะบาดเจ็บ หนำซ้ำเลือดที่หัวไหล่ของราอิก็ยังไม่หยุดไหล
“ยะ...แย่แล้ว ถ้าไม่หยุดเลือดล่ะก็ ราอิต้องเลือดหมดตัวแน่ๆ!” เซนถอดเสื้อออกจนเปลือยท่อนบน ส่วนพินก็เผลอจ้องมองแผ่นอกอันกว้างใหญ่ของเซน เซนฉีกเสื้อของเค้าและมัดที่หัวไหล่ของราอิเพื่อหยุดเลือด
“นี่! พินอย่ามัวแต่จ้องสิ! นายเองก็ถอดเสื้อของนายบ้างสิ!”
“เอ้ะ....เซนอย่าบอกนะ...ว่าจะ.....”
“ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นหรอกน่า! จะช่วยราอิมั้ย? จะช่วยก็ถอดเสื้อซะ!” พินถอดเสื้อออกจนเปลือยท่อนบนไปอีกคน และส่งเสื้อให้เซน
“ขอบใจนะ...” เซนฉีกเสื้อของพินและมัดที่หัวไหล่ของราอิจนเลือดหยุดไหล
“เฮ้อ~ในที่สุดก็หยุดไหลซะที นี่พิน ขอบใจนะที่ส่งเสื้อให้....เอ๋?” เซนต้องประหลาดใจที่จู่ๆพินก็เอามือมาปิดหน้าอกของตัวเองแล้วหน้าแดง