คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 นางฟ้า
ในห้องของเซน่า
ขณะที่เซน่ากำลังนอนอยู่นั้น จู่ๆก็มีเด็กสาวผมสีน้ำเงินคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในห้วงความฝันของเขา
“เธอเป็นใครเนี่ย? ทำไมมาอยู่ในฝันของฉัน?” เซน่าถาม
“อิๆๆ เค้าไม่บอกหรอกว่าเค้าเป็นใคร ตัวเรียกเค้าว่า “นางฟ้า” ก็ได้นะ!” เด็กสาวตอบ
“เนี่ยนะไม่บอก บอกเต็มๆเลยหนิ”
“คืออย่างนี้นะ แบบว่า เค้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ตัวน่ะกลายเป็นผู้ชายยังไงล่ะ” เด็กสาวพูดอีก
“หา!? งั้นไอ้ที่ฉันเจอการด์ประหลาดๆเมื่อวานนี้ก็ฝีมือเธอน่ะสิ?”
“จ้า ฝีมือเค้าเองแหละตัว...คือว่าอย่างนี้นะ ตัวจำได้ม้าว่ามีแม่เฒ่าคนนึงมาขอพรกับศาลเจ้าของเค้า แล้วยานนี้ก็เคยมาแล้วด้วยล่ะ”
“นั่นสิ...แต่เดี๋ยว! ทำไมท่านแม่เฒ่าต้องมาขอพรนางฟ้าติงต๊องอย่างเธอด้วย?”
“ใจร้ายจังเลย เซน่าคุงเนี่ย แต่ช่างเหอะ คือว่าความจริงท่านแม่เฒ่าไม่ได้ขอพรกับเค้าโดยตรงนะ ท่านแม่เฒ่าขอพรกับเทวดาอีกองค์ที่อยู่ในศาลเจ้าของเค้าต่างหากล่ะ”
“หา? ในศาลเจ้าของเธอยังมีเทวดาอีกองค์งั้นเหรอ? หรือว่าเค้าจะเป็น...”
“ตามที่คิดเลยล่ะ เค้าเป็นแฟนของเค้าเองแหล่ะ”
“หา???”
“ช่างเหอะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า คือที่เค้าจะมาในฝันตัว เค้าไม่ได้มาใบ้หวยให้ตัวนะ แต่เค้าจะมาอธิบายเรื่องการด์ที่ตัวพึ่งเก็บไปเมื่อวานนี้นะ”
“เหรอ?.......หรือว่า! เธอจะมีวิธีที่ทำให้ฉันกลับมาเป็นผู้หญิง!?” เซน่าทำตามีความหวัง
“ไอ้มีมันก็มีนะ แต่ตัวต้องฟังเรื่องที่เค้าจะอธิบายก่อนนะ”
“ก็ได้ ว่ามาสิ!”
“คือว่าเจ้าการด์นี่มันเป็นการด์อักษรฯที่หายากมากๆ...ไม่สิ เหมือนมีคนทำการด์นี้ขึ้นเองมากกว่า แต่เนื่องจากผู้ทำการด์นี้ไม่อยากให้คนไม่ดีนำการด์นี้ไปใช้ก็เลยต้องฝากมันไว้กับเค้าแหละ”
“แสดงว่าคนที่ฝากมันจะต้องงี่เง่าสุดๆเลย ที่ฝากของมีค่าขนาดนั้นไว้กับเธออ่ะ”
“หยาบคายจังเลย! เซน่าคุงเนี่ย! แต่ช่างเหอะ ถ้าเซน่าคุงมองว่าการด์นี่มันมีไว้แปลงเพศอย่างเดียวก็ผิดแล้วล่ะ เพราะการด์ใบนี้มีพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด”
“พลังอะไร?”
“พลังเทพเจ้า*คุโระมาเมะ น่ากลัวนะจะบอกให้ เนี่ยเป็นเทพเจ้าที่คนเป็นบุรุษเพศจะต้องเสียวตูดสันหลังกันเลยล่ะ เพราะการด์นี่จะอัญเชิญท่านเทพที่ว่ามาไล่....เอ่อ....ยังไงดีล่ะ.......เอาเป็นว่าไล่โจมตีจากข้างหลังได้ทีละหลายๆคนก็แล้วกัน...”
“พลังอะไรกันฟะ?”
“อุ๊ย! หมดเวลาซะแล้ว…เค้าขอกลับก่อนล่ะตัว เดี๋ยวเทนมะจะว่าเอาล่ะ บ๊ายบาย” พูดจบ เด็กสาวก็จากไป
“เฮ้ย! เดี๋ยวเด้! ฉันมีเรื่องต้องถามอีกตั้งเยอะตั้งแยะนะ...อย่าเพิ่งไป...”
“อย่าเพิ่งไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เซน่าลุกขึ้นมาก็ตะโกนลั่นยาน พร้อมกับหายใจหอบ
“อะไรน่ะฝันเหรอ? นี่เช้าแล้วเหรอเนี่ย?” จู่ๆ โตริก็พังประตูห้องของเซน่า
“ปัง!”
“พี่เซน่าเป็นอะไรเหรอครับ? ใครทำอะไรครับ?”
“ป่ะ...เปล่าเลย...คือว่าฉันฝันร้ายน่ะ ฮะๆๆ โตริฉันว่านายไปกินข้าวก่อนไป”
“ครับผม พี่เซน่า” โตริเดินออกจากห้องไป ส่วนเซน่าลุกออกจากเตียงเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อแต่ทว่าเซน่าก็ต้องตกใจเพราะเสื้อในตู้เสื้อผ้าของเขา...
“แว้กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! ทำไมเสื้อของฉานมานเปลี่ยนไปหมดเลยล่ะฟะ?”
“ห่ะๆๆ ให้ตายเหอะเสื้องี้เปลี่ยนเป็นเสื้อผู้ชายไปเลย ถึงมันจะสีแต๋วไปหน่อยก็เหอะ แต่ช่างมันเถอะ...” เซน่าต้องใส่เสื้อออกแนวผู้ชายแต่ว่าเสื้อก็ยังคงสีหลักของเค้าไม่เคยเปลี่ยน
“อืม...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ทั้งเพศเราก็เป็นผู้ชาย เสื้อก็แม๊นแมนแต่สีมัน... แล้วก็เสียงก็ห้าวอีก ถ้าเรายังชื่อเซน่าอยู่มันก็ออกแต๋วๆไปหน่อย...งั้นชื่อว่า เซนก็แล้วกัน!” ในที่สุดเซน่าก็เปลี่ยนชื่อของตัวเองว่า “เซน” แล้วเซนก็ไปกินข้าวเช้ากับพวกราอิ
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน!” เซนทักทายทุกๆคน
“อรุณสวัสดิ์ เซน่า”
“อรุณสวัสดิ์คร้าบพี่เซน่า”
“โอ้ อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์...”
“เอ้อ...จริงด้วย แล้วเจ้าราอิมันหายไปไหนของมันเนี่ย?”
“อ๋อ พี่ราอิเค้าทำอาหารอยู่ในครัวน่ะครับ สงสัยจะเสร็จแล้วล่ะ”
“นั่นสิ เมื่อวานนี้เราเพิ่งให้ราอิเหมาเวรทั้งสัปดาห์เลยนี่หว่า...” ราอิเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมบะหมี่ถ้วย 6 ถ้วย
“วันนี้ของที่จะใช้ทำกับข้าวหมดนะ ฉันก็เลยทำบะหมี่ถ้วย เอ้า กินซะ!” ราอิส่งบะหมี่ถ้วยให้ทุกๆคน ในขณะที่ทุกๆคนกำลังกินอยู่ จู่ๆเซนก็มีเรื่องมาบอกทุกคน
“นี่ทุกคน ฉันมีอะไรจะบอก คือว่าตอนนี้ฉันไม่ใช้ชื่อเซน่าอีกต่อไปแล้ว จากวันนี้เป็นต้นไปขอให้ทุกคนเรียกฉันว่าเซนนะ”
“อ้าว เปลี่ยนชื่อแล้วเรอะ? งั้นก็ ฝากตัวด้วยนะเซน” ทอนฮาพูด
“เอ้อ ขอบใจนะ”
“เซน่า...”
“เอ๋...” จู่ๆ เซนก็หยุดชะงักแล้วหาที่มาของเสียง ซึ่งเสียงก็มาจากราอิ
“ราอิ...นายพูดใช่มั้ย?” เซนทำเสียงดุ
“ก็ใช่น่ะสิ เซน่าๆๆ ฉันอยากเรียกอย่างนี้มีอะไรป่าว?”
“นี่นายเห็นฉันเป็นผู้ชายก็เลยกวนตีนเต็มที่เลยสินะ? ราอิ ถ้านายไม่หยุดนะ ฉันจะเตะก้นนายให้กระเด็นเลย!”
“ไม่หยุดๆ ใครจะทำไม? เซน่าๆๆๆ”
“หนอย...ราอิ...นี่นายWantมากนักใช่มั้ย? ได้...มาให้ตูกระทืบย่อยอาหารหน่อยเด้ะ...” เซนลุกขึ้น เดินไปหาราอิหมายจะทำอย่างที่พูด
“มาให้กระทืบก็โง่เด่ แน่จริงก็จับให้ได้เด่ แบร่ๆ” ราอิตีก้นตัวเองพร้อมแลบลิ้นล้อเลียนเซน
“หนอย...ไอ้เด็กบ้านี้ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” สิ้นเสียงของเซนราอิก็รีบหนีส่วนเซนก็วิ่งตามไป ส่วนทอนฮากับโตริก็พยายามจะห้ามเซนแต่เซนแรงเยอะกว่าพวกเค้าซะอีก
“อย่านะ..........เซน............อย่าทำมายแองเจิ้ล เอ๊ย! ราอี่ ปล่อยเค้าไปเห้ออออออออออออออออออออออ”
“อย่าทำพี่ราอิเลยนะคร้าบพี่เซน ผมขอ....” ไม่ทันที่โตริจะพูดจบ จู่ๆเสียงที่เซนตะโกนก็ดังสนั่นถึงขนาดโต๊ะในห้องครัวยังสั่นได้
“ราอิ!!!!!!!!! แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงราอิกรีดร้องคล้ายเด็กผู้หญิง
“ตึง ปัง โครม เพล้ง!” สิ่งที่พวกทอนฮาเห็น นั่นก็คือรองเท้าของราอิและถังน้ำลอยมาลงที่หน้าห้องครัว
“วะ...เหวอ พะ พี่ทอนฮาครับ พ่ะ...พี่เซนนี่มนุษย์อเมซอนดีๆนี่เอง น่ากลัวจังเยย”
“โธ่...มายแองเจิ้ล” ทอนฮาหน้าตาไหลพราก
“มีอะไรกันเหรอ...?” เซนเดินมาหน้าห้องครัวพร้อมลากศพของราอิมาด้วย
“ฮี้...ไม่มีอะไรคร้าบ...” โตริกับทอนฮาขวัญกระเจิงเมื่อเซนเดินมาใกล้ในระยะเผาขนส่วนฮาคุตกใจจนสลบไปแล้ว และพินก็ยังนั่งนิ่งอยู่
“เอาล่ะ...ทางข้างหน้ามีตลาดอยู่นะ เดี๋ยวฉันกับราอิจะไปตลาดก่อนนะ ทอนฮา โตริ แล้วก็เอ่อ...พินไปไหนล่ะ?”
“เอ่อ...คือว่า...พี่พินนั่งอยู่จู่ๆก็ช็อคหมดสติโดยไม่ทราบสาเหตุน่ะครับฮะๆๆ เราก็เลยอุ้มพี่พินไปนอนในห้องน่ะครับ แฮะๆ”
“สงสัยช็อคตอนที่เราตะโกนเมื่อกี้นี้แน่เลย...เอาล่ะราอิ เราไปตลาดกันเถอะ...อ้ะ เดี๋ยวก่อนนะก่อนจะไปตลาดฉันต้องทำอะไรซักอย่างกับราอิก่อน...” เซนหยิบปลอกคอที่มีสายคล้องเสร็จสรรพไปสวมที่คอของราอิ แล้วก็นำปลอกแขนไปใส่ที่ข้อมือของราอิ
“นี่...จะใส่เพื่อ...?” ราอิงง
“ก็นายน่ะซนเป็นลิงจะตาย คราวก่อนที่ไปตลาดน่ะนายก็เดินเที่ยวไปทั่ว กว่าจะหาตัวเจอ ข้าวกลางวันก็ไม่ได้กินพอดี ก็เลยต้องล่ามนายไว้ไง”
“เอ๋? อะไรน่ะ...ฉันไม่ใช่น้องสุนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย! แอ๊!” ราอิโดนเซนลากไปที่ตลาด
ขณะที่เซนกำลังซื้อของกับราอิอยู่นั้นจู่ๆฮาคุก็มีข่าวมาบอก
“เซน! แย่แล้วๆ”
“อะไรเหรอ ฮาคุ”
“ฉันเจอตำแหน่งตัวอักษรจีนในตลาดนี้ด้วยอ่ะ”
“จริงสิ? วันนี้โชคดีจริงๆเลย ได้กระทืบลิงกับเจอการด์ด้วย”
“เฮ้ยๆๆ” ราอิทัก
“ใครว่าโชคดีกันล่ะ ตอนนี้เจ้าพวกมังกรก็แห่กันมาแล้วนะ!”
“โธ่เอ๊ย อะไรกันก็แค่เจ้าพวกมังกร ตกใจหมดเลย”
“.............” ราอิกับเซนเงียบไปซักพักนึง
“อะไรนะ??????????? เจ้าพวกมังกรมันมาเรอะ????????” เซนกับราอิพูดพร้อมกัน ไม่ทันไรจู่ๆก็มีระเบิดลงมายังใจกลางตลาด
“ตู้มมมมม!!!!!!!!!!!!!” เซนกับราอิกระเด็นออกไป
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!! ราอิเป็นอะไรมั้ย?” เซนลุกขึ้นมาแต่ราอิหัวกระแทกกับพื้นเลยหมดสติไป
“แย่ล่ะ ราอิหมดสติแล้วสิเนี่ย ต้องเอาปลอกคอออกก่อน” ในขณะที่เซนกำลังแกะปลอกคอกับปลอกแขนให้ราอิอยู่นั้น จู่ๆระเบิดลูกที่สองก็ลงมาที่เซนกับราอิ
“แย่แล้ว!” เซนอุ้มราอิและพยายามใช้ตัวป้องราอิไม่ให้โดนระเบิด
“ตู้มมมม!!!!!!!!!” เซนกระเด็นออกไปอีกรอบแต่เค้าก็ยังกอดราอิอย่างแน่นหนา
“อั้ก!” เซนกระอักเลือดออกมา
“โฮะๆๆ เป็นอะไรไปเจ้าหนู โดนแค่นี้ก็กระอักเลือดแล้วเหรอจ้ะ?” ซาฮาร่าที่ยืนอยู่บนยานหัวเราะอย่างชอบใจ
“หนอย...ซาฮาร่า นี่ฉันยังไม่จุดธูปอัญเชิญหล่อนมาหล่อนก็มาเลยเรอะ? เฮี้ยนจริงๆเลยเธอนี่...” เซนพูดยียวนกวนประสาทซาฮาร่า
“ปากเก่งเหมือนกันนะเรานี่ เอาล่ะที่ฉันมานี่ฉันจะมาล้างแค้นเมื่อคราวก่อน เมื่อวานแกทำฉันได้แสบมากเลยนะเจ้าเด็กบ้า คราวนี้ฉันจะทำแกให้แสบกว่านี้หลายเท่าเลย! พลังแห่งเส้นสายจงปรากฏ!” พลังแห่งเส้นสายได้มัดเซนกับราอิ
“จะมัดฉันก็พอว่า นี่เธอมัดแม้กระทั่งคนไม่มีทางสู้เลยเรอะ?”
“สิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้แค่มัดเจ้าเด็กนั่นหรอกนะ...พลังแห่งสายฟ้าจงปรากฏ!” ซาฮาร่ารูดการด์อักษรฯจนทำให้กระแสไฟฟ้าไปช็อตเซนกับราอิ
“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เซนร้องด้วยความเจ็บปวด
“อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ราอิก็ร้องตามไปด้วย
“ระ...ราอิ.....ยะ.....หยุดนะ....”
“ฮึ! จะห่วงคนอื่นน่ะห่วงตัวเองก่อนดีมั้ย? เอาล่ะฉันสนุกกับพวกแกมาพอแล้วเห็นทีจะต้องเก็บกวาดซะแล้วล่ะมั้ง เอาล่ะแกเลือกซะระหว่างแกกับไอ้เด็กนั่นแกอยากให้ใครโดนฉันเชือดก่อน?”
“หนอย...ไม่มีการเชือดอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ยัยบ้า!”
“พูดอย่างกับแกได้เปรียบฉันนะ ฮึ งั้นฉันเลือกแกก็แล้วกัน พลังแห่ง...”
“พลังแห่งน้ำแข็งจงปรากฏ!” จู่ๆก็มีเศษน้ำแข็งที่แหลมคมมาตัดระยางค์ที่มัดเซนกับราอิ
“พลังนี่มัน หรือว่า...พิน?” เซนหันไปดูปรากฏว่าไม่ใช่พินแต่เป็นเด็กสาวคนเดียวกันที่เค้าเห็นในฝัน
“นี่เธอ?”
“อย่าพูดอะไรมากเลยเซนคุง นี่การด์นี้ตัวเอาไปรักษาเด็กคนนี้นะ ทางนี้ก็ให้เป็นหน้าที่ของเค้าเอง”
“ไม่ค่อยเข้าใจนะแต่ก็ฝากด้วยก็แล้วกัน” เซนใช้การด์ที่เด็กสาวให้ไปรักษาราอิ
“หนอย...มีพวกซุ่มรออยู่เรอะ? ไม่เลวเหมือนกันนิไอ้หนู”
“เอาล่ะ ตัวเองทำร้ายพวกเซนคุงมามากพอแล้ว! ต่อไปนี้เป็นตาของลูน่าจัดการแล้วนะจ้ะ!”
“น่าสนุกดีนิ เอาล่ะฉันก็จะไม่ออมมือให้นะ พลังแห่งเส้นสายจงปรากฏ!”
“เฮ้อ...พวกมังกรนี่ชอบมัดคนอื่นกันรึไงน้า...มามุขเดิมอยู่ได้ น่าเบื่อๆ” จู่ๆพลังแห่งเส้นสายที่จะมัดลูน่าก็กลับลื่นและหายไป
“ทะ...ทำไมล่ะ? แกยังไม่ได้ใช้การด์เลยนี่!”
“ก็เค้าน่ะใช้พลังแห่งความลื่นไปก่อนแล้วน่ะ เค้ารู้นะว่าพวกตัวชอบมามุขนี้บ่อยๆเค้าก็เลยแก้เกมให้เสร็จเลย! เอาล่ะตาเค้านะ พลังแห่งน้ำแข็งจงปรากฏ!” น้ำแข็งแท่งใหญ่งอกออกจากพื้นดินอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งชนไปโดนซาฮาร่าอย่างรุนแรงจนซาฮาร่ากระเด็น
“กรี๊ดดดดดดดดดด ฝากไว้ก่อนเถอะ เจ้าพวกเด็กบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“บ๊ายบาย ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาอีกนะตัวเองJ” ลูน่าโบกมือ แล้วเดินไปหาเซนที่กำลังดูอาการของราอิ
“ราอี้จังเป็นไงบ้าง?”
“ราอี้? เอ่อ...ก็ดีขึ้นมาแล้วล่ะ แต่ยังสลบอยู่”
“ดีจังเลยเนอะ ดีล่ะเค้ามาที่นี่ก็เพราะเค้ามี 2 จุดประสงค์ล่ะ”
“อะไรน่ะ?”
“เค้าขอแนะนำตัวก่อนเลยนะ เค้าชื่อว่า ลูน่า นะ เค้าเคยเข้าฝันตัว ตัวจำได้ป่ะ? แล้วก็นะเค้ามาที่นี่ก็เพื่อจะมาซื้อซาลาเปาน้องแมวล่ะ แต่เจ้าพวกมังกรทำลายร้านค้าพังหมดเลย เห็นทีจะต้องซ่อมแล้วล่ะ พลังแห่งการซ่อมแซมจงปรากฏ!” จู่ๆร้านค้าที่พังเสียหายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว แล้วก็เซนคุงเป็นหัวหน้าฝ่ายน้องเสือใช่ม้า?”
“ฝ่ะ...ฝ่ายเสือตะหากเล่า ใช่แล้ว ทำไมเหรอ?”
“ดีจังเลย!« งั้นลูน่าของฝากตัวเป็นสมาชิกกลุ่มเสือด้วยนะค้า...” ลูน่าโค้งตัวลง
“ห๊า!!!!!!!!!!!!” เซนตกใจ จู่ๆกลุ่มเสือก็มีสมาชิกเพิ่มขึ้น 1 คน แถมยังไม่ใช่คนธรรมดาอีกซะด้วย กลุ่มเสือจะเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย?
ความคิดเห็น