Oh my heart ยอมให้ใจกับนายกะล่อน

"แม่ขา หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ"
ฉันตะโกนแล้วเข้าไปในครัวที่แม่ทำอาหารอยู่แล้วรีบวิ่งออกมา อิอิ 
ลัล ล้า~วันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้ว หลังจากหยุดเรียนไปนาน 
ครืดด~
ซ่า
"กรี๊ดดดด"โอ้ไม่น้า กระโปรงของช้านนน
ไม่ ไม่ ม่ายยยยยยยย
ครูต้องด่าตายแน่เลย ทำไงดีไปสายก็ไม่ได้
อือ ช่างเหอะ กระโปรงที่เปื้อนโคลนนี่คงจะไม่ทำให้ฉันขายหย้าเท่าไหร่มั้ง
ในที่สุด ฉันก็สามารถแบกสังขาลมาถึงโรงเรียนด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวอย่างรุนแรง
เฮ้ย
ไอ้รถคันนั้นนี่นา ฉันจำได้
ฮึ่ย...มาเคลียกันหน่อยสิ
แล้วเจ้าของรถไปไหน
เดี๋ยวฉันเอากระเป้าไปเก็บ แล้วจะออกมาเคลียแนนอน
ความแค้นมันจุกอกกก
รถคันนั้นมันหายไปแล้ว
ToTโอ้ โนววว
จากนั้นทั้งวันฉันจึงต้องนั่งอย่างชอกช้ำน้ำตาตกใน
ขอโทษจริงๆค่ะ ลืมแนะนำตัว
ฉันชื่อ"แพนเค้ก"แล้วก็มีเพื่อนสนิทรอีกสองคนที่ยังไม่โผล่ศรีษะมาให้เห็น
"เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงเบรครถยนต์คนนึงเรียกสายตาจากนักเรียนโรงเรียนฉันได้เป็นอย่างมากเลยทีเดียว
เฮ้ย นั่นมันไอ้รถเฮงซวยนี่นา
หึๆๆๆ ฉันตามหามาตั้งนาน
"นี่นายลงมาคุยกันหน่อยซิ"ฉันเคาะกระจกรถคันนั้นแล้วก็ปรากฏภาพผู้ชายที่น่าตาหล่อเหลาพระเจ้าเซี่ยงไฮ้เลยจริงๆ
"ฉันรู้จักเธอด้วยเหรอ"
กรี๊ด มันหักหน้าฉันค่ะ ขอถอนคำพูดที่บอกว่าเขาหล่อ เดี๋ยวนี้
ไอ้ผู้ชายหน้าฮวกคาบพริกหยวกถูกเหยียบ
"ถ้าชอบฉันเข้ามาคุยกับฉันดีๆก็ได้ คนหล่อก็อย่างนี้แหละ"
ไอ้คนหลงตัวเองขั้นโคม่า
"ฉันไม่ได้ชอบนาย แต่เมื่อวานนายทำกระโปรงฉันเปลื้อนโคลน"
"เหรอ"
อ๊าก นายยังมีหน้ามาเหรอเฉยๆ อีกเรอะ
"เสียเวลาจริงๆ"
เขาพูดแล้วลงมาจากรถจากนั้นก็เดินเข้าโรงเรียนไป
นายกับฉันได้เห็นดีกันแน่