บุษบาลวงรัก ชุดทัณฑ์รักบุษบา

ลำดับตอนที่ #25 : ข่าวลือ 1

ขายของจ้าาาา

พี่พริก โอนจองในราคา 359 บาท

รับหนังสือ + boxset จั่วปั๋ว จ้า

โอนเงินแล้วแจ้งใน inbox เพจได้เลย

*หนังสือจัดส่ง ธค. จ้า*

10

ข่าวลือ

บ้านไม้ในสวนใหญ่ได้ต้อนรับอาคันตุกะแต่เช้า กมลากับภารดีเพื่อนสนิทของพลับพลึงชักชวนกันมาที่นี่แต่เช้า หลังจากได้ยินข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับเพื่อน พลับพลึงที่ผล็อยหลับในห้องตัวเองหลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จถูกเพื่อนเข้ามาปลุก แก้มบวมช้ำแถมยังเป็นรอยนิ้วทำให้กมลาส่งเสียงวี๊ดอย่างโมโห

เมื่อเช้าบ้านเธอที่เป็นร้านขายของชำมีชาวบ้านมาจับกลุ่มพูดกันหนาหนูเรื่องยายเดือนตบตีลูกกับหลาน แถมยังด่าทอไล่ออกจากบ้านเพราะหลานสาวทำงามหน้า

“เงียบน่ายายกั้ง” ภารดีปรามเพื่อน ชะเง้อคอออกไปนอกห้องแล้วตัดสินใจเดินไปปิดประตู

“แกยอมให้ยายตบได้ไงวะพลับพลึง” กมลาถามเสียงสูงปรี๊ด ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา เธอไม่เคยเห็นใครลงไม้ลงมือกับเพื่อนสักที

“ไม่ได้ยอม ยายตบตอนไม่ทันตั้งตัว” คนงัวเงียตื่นเพราะถูกปลุกบอก กว่าจะหลับได้ก็เกือบเช้า นี่ยังไม่ทันเจ็ดโมงพวกนี้ก็มาปลุกซะแล้ว

“เจทเลทเหรอแก” ภารดีถามเพราะเห็นเพื่อนไม่หายง่วงสักที

“อือ”

“งั้นเดี๋ยวพวกเรามาใหม่ตอนบ่ายดีไหม”

“ไม่ต้องหรอก ได้ยินเสียงยายกั้งก็ตื่นแล้ว ขอไปอาบน้ำเดี๋ยวนะ”

“เห็นด้วย มาทำไมบ่าย ให้มันตื่นๆ ทั้งวันนี่แหละ ร่างกายจะได้ปรับเวลา” กมลาค้อนให้คนชวนกลับ

“แกนี่น้า มาบ้านเขาก็มาทำเสียงวี๊ดๆ” ภารดีปรามเสียงไม่จริงจัง หลังจากพลับพลึงเดินออกไปเข้าห้องน้ำด้านนอก

“แล้วมันน่าวี๊ดไหมล่ะ แกเห็นแก้มพลับพลึงมันไหม”

“เออ โมโหเหมือนกัน แต่แกไม่ควรเสียงดัง แม่อ้อยอยู่ข้างนอก”

“เออๆ ฉันลืมตัว”

ไม่ถึงสิบนาทีพลับพลึงก็นุ่มผ้าถุงกระโจมอกเข้ามาแต่งตัวในห้อง บ้านหลังนี้มีห้องน้ำเพียงหนึ่งห้อง พ่อที่มีลูกสาวมองการณ์ไกลด้วยการสร้างห้องน้ำไว้บนบ้าน จึงไม่ต้องเดินขึ้นเดินลงให้เมื่อยเหมือนบ้านอื่นที่สร้างห้องน้ำแยกจากตัวบ้าน พลับพลึงเดินผ่านครัวที่มีแม่ยืนทำกับข้าว หญิงสาวอมยิ้มเมื่อได้เจอบรรยากาศเดิมๆ เมื่อก่อนตอนอยู่ที่นี่ ภาพแบบนี้เธอเห็นประจำ แม่ทำกับข้าว พ่อไปทำสวน ส่วนเธอกลับจากโรงเรียนแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ ไม่ก็วิ่งไปหาพ่อที่สวน

ผาณิตชักชวนให้สองสาวอยู่กินอาหารเช้าด้วยกัน กมลากับภารดีไม่ปฏิเสธพร้อมขันอาสาเอาแกงเห็ดโคนไปให้บุษบาที่มากบารมีฟาร์มอีกด้วย

กระบะสีดำถูกใช้เป็นพาหนะ โดยที่สองสาวจอดมอเตอร์ไซค์ทิ้งไว้ที่บ้านสวน รถแล่นมาสู่ถนนหลักที่ใช้สัญจรในหมู่บ้าน ผ่านป้ายไม้เขียนชื่อไร่พิธานมุ่งหน้าสู่มากบารมีฟาร์มที่อยู่ห่างออกไปเกือบห้ากิโลเมตร ระหว่างสองสาวคุยเรื่องข่าวลือให้พลับพลึงฟัง

“ตกลงแกไปเที่ยวหรือไปหาผัวกันแน่” กมลาถามแบบไม่อ้อมค้อม

“โอ๊ย ตรงไปไหมแก”

“เอาตรงๆ นี่แหละ เวลาน้อยตอบมาเลย” ภารดีช่วยเร่ง

“ไปเที่ยว แต่ดันไปรู้เรื่องน้านิตจะขายฉันใช้หนี้เสียก่อนเลยหนีไปอยู่กับผู้ชาย” หญิงสาวเล่าติดตลก ยิ้มกว้างตอนเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท ยิ่งกมลาที่กำลังเกาะหลังเบาะเธออยู่ ลูกตาเกือบพลัดหล่นจากเบ้าอยู่แล้ว

“แสดงว่าเรื่องที่เขาลือว่าแกมีผัวคือเรื่องจริง”

“ไม่จริง!”

“อ้าวแล้วยังไง น้าแกจะขายแกใช้หนี้ เดี๋ยวก่อน...เอาเรื่องนี้ก่อน ทำไมน้าแกถึงได้เลวจังวะ”

“ใช่ ว่ากันทีละเรื่อง น้าแกเลวมากที่ทำแบบนั้น”

“เขายังไม่ได้ทำหรอก แค่คุยกัน น้านิตเป็นหนี้ก้อนใหญ่ เจ้าหนี้เขาถูกตาฉันเลยต่อรองกัน ให้ฉันแต่งใช้หนี้ให้ เหลือเงินหลักล้านมาเป็นค่าสินสอด” พลับพลึงเล่าอย่างไม่ปิดบัง ไหนๆ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้ ยิ่งลือกันหนักในหมู่บ้าน รับรองเลยว่าสองสามวันนี้คงมีแต่คนพูดถึงเธอไม่ขาดปาก หญิงสาวหรี่ตาครุ่นคิดถึงที่มาของข่าวลือ จะว่ายายเป็นคนปล่อยก็ไม่น่าใช่ รายนั้นหน้าบางจะตายไม่มีทางเอาเรื่องไม่ดีในบ้านมาโพนทะนาแน่ๆ ถ้าเป็นเรื่องลูกสาวคนเล็กที่ส่งเงินมาให้ ซื้อนู่นซื้อนี่ให้ก็ว่าไปอย่าง

“โห เงินตั้งเป็นล้าน แบบนี้ไม่แต่งไปเลยวะแก” กมลาห่อปากเป็นรูปตัวโอ กระเซ้าทีเล่นทีจริง

“ฝรั่งแก่ มองฉันตาเป็นมัน” ขนในกายหญิงสาวลุกชันยามนึกถึงสายตาของดาวิด

“งั้นก็เป็นพวกเจ้าชู้สิ”

“คงงั้นแหละ เห็นว่าเป็นม่ายเมียตายทำนองนั้น”

“แล้วผู้ชายที่แกไปอยู่กับเขาล่ะ” ภารดีซักเรื่องต่อไป

“เขาเป็นคนช่วยฉันจากน้านิต ฉันหนีออกจากบ้านแต่ดันลืมหนังสือเดินทาง ฉันกลับบ้านไม่ได้ จนได้มาเจอเขา เขาให้ที่อยู่ ช่วยเหลือทุกอย่าง” หญิงสาวเล่าข้ามๆ ด้วยว่าไม่อยากคิดถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีก

“อ้อ เป็นแบบนี้เอง แล้วทำไมน้านิตถึงพูดถึงแกในทางไม่ดีวะพลับพลึง”

“แกคิดว่าไงล่ะ”

กมลาสบตากับภารดีครู่หนึ่ง ก่อนที่สองสาวจะทำตาโต

“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าน้าแกกำลังสกัดดาวรุ่ง เขาไม่อยากให้แกพูดเรื่องหนี้เลยหาเรื่องทำลายชื่อเสียงแกเสีย”

“ฉันคิดว่าอย่างนั้นแหละ คนอย่างน้านิตไม่ยอมให้ใครรู้ว่ามีหนี้ก้อนโตหรอก” พลับพลึงบอกด้วยความเหนื่อยใจ

“โหยยย...อิเลว” เป็นกมลาที่สบถออกมา

“เออ...โคตรเลวเลยอะ” ภารดีสำทับอย่างฉุนเฉียว ทั้งสองคนไม่ชอบวรนิตที่มักโอ้อวดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เกิดเรื่องกับเพื่อนแบบนี้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

“แล้วแกจะทำไง”

“ไม่ทำยังไงหรอก รอให้เขามาก่อนค่อยคิดหาทางตอบโต้”

“อะไรนะ น้าแกจะมาเมืองไทย มาทำไม”

“แกคิดว่าเขามาทำไมล่ะ นอกเสียจากมาดูให้เห็นว่าฉันประจานเรื่องหนี้สินของเขาไหม”

“โอ๊ย อิบ้า อิน้าขี้อวด ตอแหล!”

“แกนี่หยาบคายจัง” พลับพลึงว่าพรางอมยิ้ม เธอเห็นด้วยเรื่องที่วรนิตตอแหล

“ปกติไม่เป็น แต่เห็นรอยที่หน้าแกกับได้ยินข่าวลือ มันเลยอดหยาบคายไม่ได้” กมลาค้อนให้

“ขอบใจนะ อย่างน้อยๆ ก็ยังมีพวกแกที่เชื่อฉัน”

“ไม่เชื่อได้ไง เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี นี่ถ้าแกโทร. มาเล่าให้ฟังฉันจะบินไปฉะน้าแกถึงอิตาลีเลย”

“ตังพอค่าตั๋วเครื่องบินเหรอ” สาวดอกไม้กระเซ้า

“ไม่พอ ถ้ารู้จะไปขอกู้พี่คาวีสุดหล่อแห่งบ้านดงมะเฟืองนี่แหละ”

“แหมแก เขามีลูกมีเมียแล้ว ปล่อยครอบครัวเขาไปเถอะ”

“อินี่ก็พูดเหมือนเพื่อนสวย หนังหน้ากับความรวยฉันมีเลเวลไม่พอทำให้พี่คาวีเปลี่ยนใจได้หรอกย่ะ” ทั้งสามสาวต่างพูดคุยสลับกับหัวเราะกันไปตลอดทาง บรรยากาศเดิมๆ สร้างความผ่อนคลายให้สารถีที่เพิ่งผ่านความทุกข์มาอย่างแสนสาหัส

พลับพลึงลดกระจกลงเมื่อรถเคลื่อนเข้าสู่บริเวณมากบารมีฟาร์มอย่างช้าๆ หญิงสาวมองวิวข้างทางสลับกับถนน ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอยู่ในที่ของเธอ ที่ๆ มีแต่ธรรมชาติโอบล้อม แม้จะถูกทำร้ายจนเจ็บทั้งกายและใจก็คุ้ม ถ้ามันทำให้เธอได้กลับไปอยู่บ้านพ่อโดยไม่ถูกลำเลิกเรื่องบุญคุณที่ยายเลี้ยงมา

‘ข่าวลือ’ ดังถึงหูผาณิตตอนเย็นหลังจากออกไปซื้อของใช้จำพวกเครื่องปรุง เจ้าของร้านซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยประถมเป็นคนเล่าให้ฟัง รายนั้นเล่าด้วยความหวังดีไม่ได้ทับถมหรือทำท่าเชื่อข่าวลือแต่อย่างใด พลับพลึงในสายตาชาวบ้านเป็นเด็กดีที่ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ไม่แม้แต่จะเคยคบหาชายหนุ่มหน้าไหนเป็นแฟน ไม่เหมือนวรนิตที่เคยมีข่าวตบตีกับสามีเก่าจนเลื่องลือไปสองสามหมู่บ้าน

ผาณิตฟังจบถึงกับกัดฟันกรอดๆ อยากบุกไปบ้านผู้เป็นแม่เพื่อถามหาเจ้ากรมข่าวลือใจแทบขาด ถึงอย่างนั้นก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้ ไปวันนี้ก็รังแต่จะทะเลาะกันให้ชาวบ้านเขานินทา

“แกอย่าคิดมากนะอ้อย ฉันกับหลายคนเห็นพลับพลึงมาแต่เด็ก ไม่เชื่อหรอกว่าหลานจะทำตัวแบบนั้น ถ้าเป็นน้ามันก็ว่าไปอย่าง”

มีคนชอบชื่นชมก็ย่อมมีคนเกลียดเป็นธรรมดา เพื่อนกินพวกเห็นแก่เงินทองล้วนชื่นชอบวรนิต แต่สำหรับคนที่เขาไม่ละโมบอยากกินของฟรีและมีสติพอก็จะแยกแยะออก ความฟรุ้งเฟ้อขี้โอ่ทำให้หลายคนเพลีย อย่างร้านขายของชำแห่งนี้เคยออกปากไม่ขายของให้วรนิตหลังจากมีเรื่องกันครั้งหนึ่ง เหตุเพราะเจ้าของร้านรำคาญคนขี้อวดจึงไล่ส่ง ทำให้วรนิตไม่พอใจจึงเกิดเรื่องราวทะเลาะวิวาทกัน

“ขอบใจมากนะ ฉันไม่ใส่ใจหรอก” แม้ใจเดือดดาลมากแค่ไหน ผาณิตก็ต้องข่มใจเพื่อปกป้องชื่อเสียงลูก

“ไม่คิดมากก็ดีแล้ว เฮ้อ...ถ้าพี่ธานอยู่นะ ป่านนี้คงเดือดเป็นเจ้าเข้า เขารักลูกสาวเขามาก”

“อืม ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะ ฝากลูกไว้กับเพื่อนเขานานแล้ว เดี๋ยวเด็กๆ จะกลับบ้านค่ำ”

ผาณิตขับรถกลับบ้านสวนด้วยหัวใจที่ร่ำไห้แทบเป็นสายเลือด ระหว่างทางรถเคลื่อนผ่านบ้านปูนหลังใหญ่ มีคนจับกลุ่มอยู่หน้าบ้านราวๆ สิบกว่าคน มีแม่เธอนั่งเป็นประธาน ท่าทางกับสีหน้าของผู้ให้กำเนิดยังให้ผาณิตเหยียบคันเร่งให้ผ่านหน้าบ้านหลังนั้นไปอย่างรวดเร็ว

กระบะสีดำเลี้ยวจอดข้างทางยามเมื่อคนขับร้องไห้จนขับต่อไม่ไหว ดวงหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แผลในอกกลัดหนองจนยากจะหายามาคลายความเจ็บปวด

“พี่ธานฉันจะทำยังไงดี” คนที่ผิดต่อสามีมานักต่อนักเอ่ยเสียงสั่นเครือ

ภาพวันที่เขาเสียชีวิตยังติดตา แม่เธอด่าทอเขาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกครั้ง เธอทำได้แค่ออกปากห้ามและถูกแม่ตวาดใส่ เขามองเธอกลับแม่โดยไม่พูดจาก่อนขับรถอีกคันออกจากบ้านและไม่กลับมาอีกเลย

ผาณิตไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ลูกฟัง ด้วยกลัวลูกจะโทษว่าเพราะตนที่เป็นต้นเหตุทำให้พ่อตาย สองปีผาณิตจมอยู่กับความทุกข์ที่ต้องปกปิดไม่ให้ใครรู้ แม้แต่แม่แท้ๆ เธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากเล่า แม่โอ้โอ๋แต่ลูกสาวคนเล็ก ทั้งที่เมื่อก่อนตอนวรนิตอยู่กับสามีเก่าแม่โอ๋เธอ พูดตลอดว่าเธอโชคดีที่ได้พิธานเป็นสามี กระทั่งวรนิตได้สามีใหม่ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ครอบครัวที่เคยเป็นสุขกลายเป็นขุมนรกย่อมๆ ที่คอยแผดเผาจิตใจ ต่อให้คนหนึ่งจากไปไม่มีวันกลับก็หาได้ลดทอนความร้อนลงไม่

รายชื่อผู้โชคดีค้าาาา

Poo_jittima