บุษบาลวงรัก ชุดทัณฑ์รักบุษบา

ลำดับตอนที่ #20 : หน้าใส ใจร้าย 3

หญิงสาวถึงสนามบินก่อนเวลาเครื่องออกสี่ชั่วโมง คุณตาเฉิงส่งเธอด้านหน้าอาคารก่อนจะลงจากรถท่านได้อวยพรให้เธอเดินทางปลอดภัย แถมยังพูดแปลกๆ ‘เดี๋ยวเจอกันใหม่นะ’ เดี๋ยวไหนก็ไม่รู้ หญิงสาวรู้แต่ว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้กลับมาประเทศนี้อีก 

เดินเข้ามาในอาคารไม่นาน เท้าบอบบางพลันต้องหยุดชะงัก เมื่อทางเดินด้านหน้ามีร่างสูงของคนที่เธอเพิ่งหนีมายืนรออยู่ ข้างกายเขามีกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ ในมือมีหนังสือเดินทางอยู่เล่มหนึ่ง พลับพลึงสาวเท้าเข้าไปหาชายหนุ่ม หยุดยืนทิ้งระยะห่างจากเขาสองช่วงตัว

“จะจบแบบนี้จริงๆ เหรอ” คนมารอสาวได้สองชั่วโมงแล้วจ้องใบหน้าใสที่มีดวงตาซื่อ

“ค่ะ” หญิงสาวรับสั้นๆ ตามองหนังสือเดินทางในมือชายหนุ่มไม่วางตา

“ทำแบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอพลับพลึง”

“สิ่งที่คุณพริกทำ ร้ายกว่าหลายร้อยเท่า” แค่เพียงพูดหรือแตะเรื่องก่อนหน้าเพียงนิดเดียว ทำนบน้ำตาหญิงสาวก็แตกพ่าย เธอก้าวถอยหลังสองก้าวเมื่อชายหนุ่มก้าวเข้าหาเพียงหนึ่งก้าว กัลปพฤกษ์ชะงักดวงตาฉายแววเจ็บปวด

“ขอโทษ... อย่าร้องไห้เลยนะคนดี” 

“คุณพริกไม่ผิดหรอกค่ะ หนูผิดเอง... ผิดที่คิดว่าคุณพริกเข้าใจความทุกข์ของหนูมากที่สุด”

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางกะหม่อม มือหนาตกอยู่ข้างตัวหลังจากพยายามยื่นออกไปหวังจะคว้าตัวคนแสนงอนเข้ามากอด ใช่...เขาควรเข้าใจเธอ สงสารเธอให้มากกว่านี้ เขาไม่ควรโกหก เขาไม่ควรยึดหนังสือเดินทางเธอเอาไว้

“น้านิตบอกว่าคุณพริกได้หนังสือเดินทางหนูมาตั้งแต่อาทิตย์แรกที่หนูมาอยู่กับคุณพริก ทำไมคะ...ทำไมไม่บอกหนู แค่คุณพริกบอกแล้วชวนอยู่เที่ยวต่อ หนูก็เต็มใจ หนูไม่อยากให้แม่กับยายสงสัย หนูไม่อยากให้คนที่หนูรักเสียใจ”

“พลับพลึง...”

“หนูคิดผิดไปว่าคุณพริกเข้าใจหนู แต่เปล่าเลย... ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณพริกไม่ใช่แค่ไม่เข้าใจ แต่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกกันเลยต่างหาก”

“ไม่! พี่แคร์เราที่สุด พี่ก็ไม่อยากให้คนที่พี่รักเสียใจ เพียงแต่...”

ใบหน้าหวานที่เจิ่งนองด้วยน้ำตาส่ายไปมา มาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้เขาอมพระมาพูดเธอก็ยากจะเชื่อถือ หญิงสาวตัดสินจากการกระทำเท่านั้น

“คุณพริกรักใครหนูไม่รู้ หนูรู้แต่ว่าสิ่งที่คุณพริกทำกับหนูคือการไม่ห่วงความรู้สึกหนูสักนิดเดียว”

“พลับพลึง...”

“ถึงเราจะเจอกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่หนูแคร์คุณพริกนะคะ ตลอดเวลาหนูพยายามหาเหตุผลด้านบวก แต่เรื่องหนังสือเดินทางหนูรับไม่ได้จริงๆ ค่ะ มันเกือบเป็นทุกอย่างของหนูเลยนะคะ แค่มีมัน...หนูก็กลับบ้านได้ แม่กับยายหนูก็ไม่เสียใจ คุณพริกรู้...แต่เลือกที่จะไม่บอก”

สิ่งที่หญิงสาวพูดออกมาล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น กัลปพฤกษ์ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้เลย เขาผิดเต็มประตู ผิดที่เลินเล่อเล่นกับหัวใจและความรู้สึกของหญิงสาว

“ขอกระเป๋ากับหนังสือเดินทางหนูคืนได้ไหมคะ” สาวดอกไม้ถามทั้งน้ำตา เนื้อตัวสั่นไม่หยุดเพราะแรงสะอื้น 

“ได้สิ พี่เอามาคืนให้ กลับบ้านแบบไม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าไม่กลัวแม่กับยายสงสัยหรือไง”

“วางมันไว้บนกระเป๋า แล้วคุณพริกถอยห่างไปอีกสามก้าวได้ไหมคะ” เพราะกลัวหัวใจจะเจ็บไปมากกว่านี้ หญิงสาวจึงสั่งให้เขาถอยห่างออกไป

“ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ นี่คิดจะไม่เจอกันอีกเลยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบอย่างไม่ลังเลเสมือนคมมีดกรีดเฉือนหัวใจกัลปพฤกษ์ 

“พี่ไม่ยอม”

“ใช้สิทธิ์ไหนไม่ยอมได้คะ ผู้มีพระคุณอย่างนั้นเหรอ สิ่งที่คุณพริกทำกับหนู ถือซะว่าเราสองคนไม่ติดค้างกัน หนูจะกลับบ้านแล้วลืมเรื่องทั้งหมด ลืมเรื่องที่น้านิตทำกับหนู ลืม...เรื่องที่เคยเจอกับคุณพริก”

“ไม่ได้! เรื่องอะไรก็ห้ามลืมทั้งนั้น”

“คุณพริกอาจเคยได้ทุกอย่าง แต่หนูขอเตือน...คุณพริกสั่งหนูไม่ได้ สั่งความคิด สั่งหัวใจของหนูไม่ได้ค่ะ”

“พอเถอะ พูดกันไปรังแต่จะทะเลาะกัน พี่จะปล่อยเราไปก่อนก็ได้ แต่จะเตือนไว้เหมือนกัน หนีอะไรก็หนีได้ แต่เราไม่มีทางหนีพี่พ้นหรอกพลับพลึง ของที่พี่จองและลงว่าเอามาไว้ข้างกายตลอดชีวิต อย่างไรเสียก็ต้องได้มาวันยันค่ำ”

ริมฝีปากอิ่มเม้นแน่น จับจ้องท่าทางจริงจังของชายหนุ่มไม่วางตา ในขณะที่หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นคร่อมจังหวะ พร้อมกับความปวดแปลบเล็กน้อย หญิงสาวเดินเข้าไปหยิบหนังสือเดินทางกับกระเป๋า เธอไหว้ชายหนุ่มพร้อมกับฝากฝังคำพูดเตือนที่ทำให้กัลปพฤกษ์หนาวไปถึงกระดูก

“หนูก็ขอเตือนคุณพริกเหมือนกันค่ะ ถ้าคุณพริกไม่โง่...ก็คงพอมองออกว่าหนูไม่ได้เอ๋อ ฉายาที่ป้าแป้นคุยนักคุยหนาว่าแซบพริกสิบเม็ดน่ะอย่าลำพองไป คุณคงยังไม่ทราบ...พ่อหนูน่ะปลูกพริกเป็นสิบๆ ไร่ แค่พริกสิบเม็ด หนูไม่คณนาหรอกค่ะ!”