คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป 2
ตกเย็นพลับพลึงได้เจอกับหญิงชายคู่หนึ่งหลังจากที่เธอเดินมาบ้านใหญ่เพื่อช่วยแป้นทำกับข้าว แม่บ้านวัยกลางคนออกปากห้ามเธอไม่นาน หญิงชายคู่นี้ก็บุกมาถึงห้องครัว โดยมีสกลวิ่งตามมาติดๆ สีหน้าสกลฉายความลำบากใจ รุจีกับแป้นได้เห็นใบหน้าหนึ่งในสองพลันทำหน้าเครียด
“นี่เหรอ ผู้หญิงของพีท” โซเฟียน่าก้าวเท้าที่ยังสวมรองเท้าส้นสูงสามนิ้วครึ่งเข้ามาในครัว พลับพลึงนิ่วหน้าไม่ชอบใจมารยาทของอีกฝ่าย เข้าบ้านคนอื่นไม่ถอดรองเท้าก่อนหรือไง!
“ใครคะป้าแป้น” หญิงสาวหันไปถามแป้น อำพรางความไม่ชอบใจด้วยใบหน้าใสซื่อ
“เอ่อ เพื่อนคุณพริกค่ะ”
อ้อ... พีทก็คือคุณพริกนี่เอง สาวดอกไม้พยักหน้างึกๆ อย่างเข้าใจ
“ไม่โทร. บอกคุณพริกล่ะคะว่าเพื่อนเขามาเยี่ยม” หญิงสาวยังคงถามด้วยใบหน้าซื่อๆ เหมือนเดิม จงใจลืมประโยคแรกที่โซเฟียน่าเอ่ยขึ้นและทำเป็นไม่เห็นท่าทางอยากราวีเต็มแก่ของอีกฝ่าย
ถ้านี่เป็นฉากในละครเธอคงตกที่นั่งลำบาก เป็นนางเอกที่ถูกตัวอิจฉาราวีถึงบ้าน แต่เผอิญนี่เป็นเรื่องจริง ซึ่งเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณพริกเสียด้วย
“คุณพริกทราบแล้วครับ” สกลแทรกขึ้น หลังจากที่สองหนุ่มสาวบุกเข้าบ้าน เขาก็ส่งข้อความหาเสี่ยวตงทันที ไม่ใช่ครั้งแรกที่โซเฟียนากับอามาโต้พี่ชายมาที่นี่ หากแต่เป็นครั้งที่สอง ด้วยความเลินเล่อของสกลทำให้ตกหลุมพรางสองพี่น้องที่ซ่อนตัวอยู่ในรถที่อ้างว่ามาส่งดอกไม้ สกลคิดว่าคุณพริกสั่งดอกไม้ให้คุณพลับพลึงจึงเปิดประตูให้รถผ่านเข้ามา
การปฏิบัติอย่างไม่เห็นความสำคัญทำให้โซเฟียนาโกรธจนหน้าแดง ส่วนอามาโต้เอาแต่จ้องมองสาวไทยตัวเล็กหน้าใสกิ๊กตาค้าง ดวงตาใสซื่อบวกกับดวงหน้าหวานแกมน่ารักยังให้จังหวะหัวใจหนุ่มวัยสามสิบห้าเต้นคร่อมจังหวะ เกิดมาจนป่านนี้ชายหนุ่มเพิ่งเคยพานพบผู้หญิงที่ทำให้เขาใจเต้นแรงโดยไม่ต้องนอนด้วยกันบนเตียงหลังจากกรำศึกรักได้เป็นครั้งแรก
แป้นกับรุจีเห็นสายตาของแขกหนุ่มแล้วจึงรีบใช้ตัวบังพลับพลึงเอาไว้ ภาพในคลองจักษุที่เปลี่ยนไปทำให้อามาโต้กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะกระแอมไอเพื่อเรียกสติตัวเอง พลับพลึงเก็บงำสีหน้าบูดบึ้งด้วยการก้มหน้า ครั้นพอรุจีหันมามองหญิงสาวจำต้องปรับสีหน้าให้ไร้เดียงสาโดยที่ดวงตาเข้มขึ้นด้วยความไม่พอใจที่ถูกจ้อง
“แค่ผู้หญิงซื้อมา ทำไมต้องปกป้อง” คนที่สืบหาข่าวของพลับพลึงอยู่หลายวัน จนรู้ว่ากัลปพฤกษ์หรือพีทที่หญิงสาวเรียกอย่างถนัดปากให้ความช่วยเหลือหญิงสาว ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มเงียบหายไปไม่ตอบข้อความหรือรับโทรศัพท์ โซเฟียนาที่มั่นใจว่าเป็นหญิงสาวที่เข้าใกล้ชายหนุ่มมากที่สุดลำพองใจคิดว่าเขางานยุ่งเหมือนเคย แต่ที่ไหนได้... เขากลับไปเช่าห้องอยู่กับยายเด็กหน้าโง่ๆ ที่กำลังได้รับการปกป้องจากคนใช้ พอรู้ว่าชายหนุ่มพานังเด็กนี่เข้าบ้านเธอจึงให้พี่ชายพาบุกมาที่นี่โดยใช้กลลวงนิดหน่อย เพราะบ้านหลังนี้เข้ายากเข้าเย็นเหลือเกิน!
“หา ใครซื้อใครมากันคะคุณ” แป้นถามกลับเป็นภาษาอังกฤษ
“อ้าว ก็ผู้หญิงข้างหลังแกนั่นไง ไม่รู้เหรอว่าพีทเขาเก็บมาจากร้านอาหาร”
พลับพลึงใช้มือดันรุจีกับแป้นออกเพื่อแหวกทางให้ตนได้เห็นอีกฝ่ายชัดๆ ใบหน้างามยังคงเคลือบด้วยความใสซื่อ ทว่าดวงตากลับเรืองรองขึ้นราวกับมีประกายไฟ
“กรุณาใช้คำใดคำหนึ่งเพื่อไม่ให้ผู้ฟังงุนงงด้วยนะคะ ตกลงจะกล่าวหาว่าคุณพริกซื้อดิฉันมาหรือเก็บมาจากร้านอาหารกันแน่”
เจอย้อนเข้าคอโซเฟียนาถึงกับแข็งจนต้องเชิดขึ้น ท่าทางเชิดหน้าจนจะติดเพดานของอีกฝ่ายทำให้สาวดอกไม้เบะปากออกเล็กน้อย
“ถ้าคุณฉลาดจะไม่เลือกใช้สองคำนี้” หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อย “ผู้หญิงที่ซื้อมากินกับเก็บมาเลี้ยง ผู้ชายเขาไม่พาเข้าบ้านหรอกค่ะ คุณว่าไหมคะ” คิ้วโก่งเรียวสีปีกกาเลิกขึ้น มุมปากอิ่มยักโค้ง สาวดอกไม้ไม่รู้เลยว่าท่าทางแสนกวนที่ประดิษฐ์ขึ้นเพื่อกวนประสาทฝ่ายตรงข้าม กำลังเล่นงานหัวใจชายหนุ่มอีกคนอย่างหนัก
แป้นสบตากับรุจีก่อนจะเม้มปากแน่นเพื่อเก็บกั้นเสียงกรีดร้องสะใจ นับว่าคุณพริกมองคนไม่ผิด คุณพลับพลึงคนนี้ไม่ได้อ่อนแอสักนิด กลับเป็นพลับพลึงที่ซ่อนพิษเอาไว้
“นี่แก!”
“ฉันชื่อพลับพลึงค่ะ ชื่อเหมือนดอกไม้ไทย อ้อ...แล้วไม่ต้องเรียกอีดอกนะคะ มันไม่สุภาพ อีกอย่างคุณพริกเองก็มีชื่อเป็นดอกไม้ไทยเหมือนกันนะคะ คุณ...”
“เธอชื่อโซเฟียนา แล้วนั่นคุณอามาโตพี่ชาย คุณโซเฟียเธอเป็นเพื่อนห่างๆ ของคุณพริกค่ะ” แป้นรีบแนะนำทั้งสองโดยไม่ลืมเน้นคำว่าเพื่อนห่างๆ เพราะถ้านับดูความสัมพันธ์แล้ว โซเฟียนาเป็นเพื่อนห่างๆ ของกัลปพฤกษ์ ชายหนุ่มไม่เคยให้ความหวังหรือหยิบยื่นความเป็นเพื่อนหรือความสัมพันธ์ใดๆ ให้หญิงสาว มีเพียงสาวเจ้าที่เทียวไล้เทียวขื่อติดต่อมาก่อนทุกครั้ง
ครั้งแรกที่หญิงสาวบุกมาที่บ้านดอกไม้ กัลปพฤกษ์ถึงกับออกคำสั่งห้ามสกลเปิดประตูต้อนรับใครซี้ซั้วอีก ถ้าเป็นเพื่อนเขา เขาจะพามาเองไม่จำเป็นต้องให้เพื่อนมารอที่บ้านเหมือนอย่างที่โซเฟียนาพยายามทำให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้น
“หนูเพิ่งเคยได้ยินว่ามีความสัมพันธ์แบบเพื่อนห่างๆ ด้วย”
“คุณพริกบอกค่ะ” แป้นตอบพรางอมยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนห่างๆ ของกัลปพฤกษ์ตาลุกวาบ โซเฟียนาฟังออก เนื่องจากพลับพลึงพูดกับแป้นเป็นภาษาอังกฤษและแป้นตอบกลับไปเป็นภาษาเดียวกัน
“ถ้าอย่างนั้น ป้าเชิญเพื่อนห่างๆ ของคุณพริกไปรอที่ห้องรับแขกดีกว่าค่ะ ถ้าป้าไม่มีอะไรให้ช่วย หนูขอตัวกลับไปอ่านหนังสือต่อก่อนนะคะ” สาวดอกไม้กรุยทางให้ทุกคน เธอเชื่อว่าทั้งหมดยกเว้นแขกคงกลัวความแตกไม่น้อย ดังนั้นเธอจำต้องถอยออกไป ปล่อยให้คนสร้างเรื่องเขามาเคลียร์ปัญหากับเพื่อนห่างๆ เอาเอง
“พี่กลเชิญแขกไปรอคุณพริก ส่วนจีไปส่งคุณพลับพลึง” แป้นบอกสามีกับหลาน โดยไม่สนใจเสียงแว้ดๆ ร้องเรียกพลับพลึงของแขกสาว
“แกจะไปไหน ฉันยังพูดกับแกไม่จบ!”
“จะไปรอที่ห้องรับแขกหรือรอนอกบ้านคะคุณ” แม่บ้านสาวใหญ่ถามเสียงเข้มจัด ยังให้คนที่ตั้งใจจะเดินตามพลับพลึงชะงักเท้ากึก โซเฟียนาตวัดสายตาเรืองรองเข้าใส่ คาดโทษอีกฝ่ายเอาไว้ เธอได้เข้ามาเป็นนายหญิงของบ้านนี้เมื่อไหร่ จะไล่พวกมันออกไปให้หมด!
กว่าชั่วโมงแขกสองคนนั่งรอจนเมื่อยเจ้าของบ้านก็ยังไม่โผล่หน้ามาสักที ห้องรับแขกที่สองหนุ่มสาวเข้ามานั่งรอ มีกระจกบานใหญ่รูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสองด้าน มองเห็นหน้าบ้านกับด้านข้างได้อย่างชัดเจน อามาโต้คอยชะเง้อมองไปทางหลังบ้าน ส่วนโซเฟียนาเองก็เอาแต่มองไปทางหน้าบ้านอย่างกังวล ยอมรับว่าได้กระทำการโง่ๆ ลงไปแล้ว เป็นเพราะเธอร้อนใจมาก ตั้งแต่รู้ข่าวชายหนุ่มมีผู้หญิงอื่นเมื่อสามวันที่แล้ว ยิ่งพอทราบว่าเขาพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้าน เธอก็ยิ่งอยากมาเห็นหน้าอีกฝ่าย ซึ่งพอได้พบแล้วเธอก็ยิ่งหวั่นใจ หญิงสาวผู้นั้นยังเด็กมาก ในขณะที่เธอมีอายุเท่ากับกัลปพฤกษ์
โซเฟียนาเจอกับกัลปพฤกษ์ที่ราชาวดี ริเวอร์ไซด์ ซึ่งเป็นกิจกาจรีสอร์ตของครอบครัววงศ์บุษบา เป็นครั้งแรกที่เธอไปเที่ยววังเวียง ก่อนหน้านั้นเธอรู้จักชายหนุ่มจากนิตยสารไม่ก็หนังสือพิมพ์ธุรกิจต่างๆ กัลปพฤกษ์เป็นผู้บริหารหนุ่มไฟแรงที่มีกิจการผ้าไหมรายใหญ่ในอิตาลี เขายังโสดอีกทั้งหน้าตาดี ชายหนุ่มควงสาวไม่ซ้ำหน้าและยังไม่เคยคบหาใครจนถึงขั้นเป็นแฟน
หญิงสาวทำทุกทางเพื่อให้ได้รู้จักกับชายหนุ่ม จนกระทั่งคืนหนึ่งความพยายามของเธอประสบผลสำเร็จ ทว่าความสัมพันธ์อันแนบแน่นที่หวังจะให้เกิดก็พังพานไม่เป็นท่าเพราะพวกญาติๆ ของเขา โซเฟียนาจำคนกลุ่มนั้นได้ติดตา สามคนนั้นเป็นพี่ชายน้องสาวและหลานของชายหนุ่ม
หลังจากวันนั้นเธอก็พยายามติดต่อชายหนุ่ม เขาเคยมากินข้าวกลางวันกับเธอสองสามครั้ง แรกทีเดียวกัลปพฤกษ์เหมือนจะเล่นด้วย ทว่าพอจะถึงขั้นนั้นชายหนุ่มกลับพูดตรงๆ ด้วยการหยิบยื่นความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนให้กับเธอเสียอย่างนั้น
‘คุณเป็นผู้หญิงสวยและเก่ง ผมว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า’
‘แล้วถ้าฉันไม่อยากเป็นแค่เพื่อนละคะ’
‘คุณก็จะไม่ได้เป็นอะไรเลย’
ขนาดเธอทอดสะพานอยู่แทบเท้า เขาก็ยังปฏิเสธอย่างนุ่มนวล โซเฟียนาใช้ความเป็นสุภาพบุรุษของชายหนุ่มกรุยทางเพื่อให้ก้าวเข้าถึงหัวใจชายหนุ่ม แต่ไม่ว่าอย่างไร กัลปพฤกษ์ก็ยังวางตัวเช่นเดิม หญิงสาวได้แค่ข้าวมื้อกลางวัน ความสัมพันธ์ถูกวางไว้แค่เพื่อน (ห่างๆ) ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำให้เธอท้อ ในเมื่อยังไม่มีหญิงใดอยู่ข้างกายเขา เธอก็ยังมีความหวัง
“ป่านนี้ยังไม่มา พี่เตือนแล้วว่าแผนของเธอมันโง่สิ้นดี” อามาโต้พูดขึ้นอีกครั้งหลังจากต่อว่าน้องสาวไปยกหนึ่ง
“หุบปากไปเถอะน่า ฉันชวนพี่มาเป็นเพื่อน ไม่ได้ให้มาช่วยซ้ำ”
“ก็เธออยากไม่เชื่อพี่เอง”
“โอ๊ย ตอนนั้นฉันร้อนใจ เขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านเลย”
“หน้าตาแบบนั้น เป็นพี่จับแต่งงานเสียพรุ่งนี้เลย” อามาโต้ยิ้มอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเอ่ยถึงสาวดอกไม้ที่ไม่ได้มีนิสัยเรียบร้อยเหมือนใบหน้าใสซื่อของเธอ
“เชอะ ชอบล่ะสิ เจอผู้หญิงหน้าตาดีเข้าหน่อย พี่ก็เฟิร์ตกับเขาไปซะหมดล่ะ”
“คนนี้ไม่”
“แปลว่ายังไง พี่จะจริงจังเหรอ ลืมแล้วหรือไงว่านังนั่นเป็นผู้หญิงของพีท”
“ไม่ลืม เพียงแต่พี่จะบอกว่าพี่ไม่ได้มองผู้หญิงคนนั้นแบบคู่ควง”
“พวกโคแก่เห็นหญ้าอ่อนไม่ได้” โซเฟียนาทำเสียงขึ้นจมูก
“พี่ถือว่าเธอด่านายพีทด้วยแล้วกัน”
ผู้โชคดีจ้า
เจี๊ยบแจ้งหยุดอัพนิยาย เจอกันอีกที 28 ตค. นะคะ
ความคิดเห็น