ใจเผลอรัก (พรรษชล - การะเกด)

นายแพทย์หม่อมหลวงพรรษชล กุลวารี

***ชายหนุ่มผู้ปรารถนาความสงบสุขในชีวิต***

(ซึ่งหลังๆ หาไม่เจอ)

----


 

การะเกด ฟาเบรกลาส วงศ์บุษบา

***สาวดอกไม้แสนสวยจากครอบครัวหญ่าย***

มีความฝันอยากมีครอบครัวอบอุ่นเหมือนแม่และพี่สาว

แต่สาวมั่นตัวแม่อย่างเธอไม่รีบหรอกเพราะ...

ช้าๆ ได้หมอรูปงาม

-----

เจเรมี พุทธชาด ฟาเบรกลาส วงศ์บุษบา

***รักน้องสาวยิ่งกว่าลูกในไส้***

สี่สิบแล้วยังไม่แต่งงาน ไว้เรามาอยู่กันอย่างตายายก็ได้นะเกด

การะเกด : ไอ้พี่บ้า ตายายเขาใช้กับผัวเมียย่ะ!

----


 

คาวี มากบารมี

***รักเพื่อนม้ากมาก***

มาเถอะ...มาเข้าชมรมคนถูกเกลียดด้วยกันเถอะ!
-----

“พี่หมอสามารถหยุดเวลาไว้ได้ไหมคะ”

พรรษชลยิ้ม

“ไม่ได้หรอกครับ พี่ไม่ใช่โดเรมอน”

คนเมาขมวดคิ้วก่อนถามเสียงอ้อแอ้

“แล้วมีไทม์แมชชีนไหมคะ เกดจะนั่งย้อนกลับไปวันที่สิบเจ็ดเดือนกุมภาพันธ์ปีที่แล้ว”

“หือ” คนฟังเลิกคิ้ว ด้วยว่าไม่เข้าใจที่เธอพูด

“เกดจะย้อนไปตอนที่ไปซื้อของในห้าง เกดจะไม่ไปนั่งกินกาแฟร้านนั้นจนลืมหนังสือ ไม่ก็ย้อนไปตอนที่ฝนตกแล้วเกดหกล้มจนแขนเป็นแผล” ประโยคสุดท้ายเจือเสียงสะอื้น

“ทำไมล่ะ คุณเกดไม่อยากเจอพี่เหรอครับ” คนที่เพิ่งเข้าใจถามเสียงอบอุ่น ดวงตาสีนิลใต้กรอบแว่นทอประกาย

คนที่ถือครองสติไม่ครบช้อนสายตาขึ้นมองคนขับ

“อยากเจอสิคะ แต่ถ้าเจอแล้วมันทรมานเพราะความคิดถึงเกดก็ไม่อยากเจอ” เสียงหวานอ้อแอ้คล้ายคนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่

“คุณเกดไม่ได้ทรมานคนเดียวสักหน่อย”

...แล้วเธอก็คอพับไปจริงๆ 

ทักษาวารี - ลักษณะปรีชา