คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : The Alibi
“เมลิซซ่าจ๋า ทำไมไปเอาแชมพูช้าจัง....เอ๋!!!”
แพทริเชียที่ก้าวเข้ามาในห้องเป็นต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นเมื่อสองนวลนางร่างกึ่งเปลือยเปล่ากำลังนัวเนียดูเร่าร้อนไม่ยี่หร่ะต่อเทวดาฟ้าดิน นางหนึ่งซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นเพื่อนรักหลับตาพริ้มหอบหายใจถี่ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับมีไข้ ส่วนอีกนวลนางที่เส้นผมปรกบังจนมองไม่เห็นใบหน้าเบียดชิดน้องนางคนแรกอย่างเอาเป็นเอาตาย แถมมือข้างหนึ่งยังอุดปากน้องนางไว้ราวกับอยากจะเก็บเธอไว้เชยชมเพียงผู้เดียว ไม่มีทางเลยที่แพทริเชียจะไม่เผลอร้อง เอ๋ ออกมาอย่างประหลาดใจกับภาพที่ไม่คิดจะได้พบเจอ
“ฉิบแล้วสิ!”
รอสเองก็ไหวตัวแทบจะในทันทีที่แพทริเชียวย่างเข้ามาในห้อง ปฏิกิริยาตอบสนองของรอสไวพอที่จะผลักเมลิซซ่าที่เกือบไร้เรี่ยวแรงใส่แพตตี้บังคับให้สาวน้อยร่างเล็กต้องรับกับร่างที่สูงใหญ่กว่าหล่อนเกือบเท่าตัว รอสรีบสวมกำไลข้อมืออย่างรวดเร็วพร้อมกับเปิดระบบอาวุธยิงกระสุดเม็ดเล็กๆ ออกมา
ก่อนที่แพทริเชียจะได้มีโอกาสมองเห็นใบหน้าผู้ที่ดูเหมือนจะทำร้ายเพื่อนสนิทของเธอ ควันสีดำสนิทก็พวยพุ่งคลุ้งไปทั่วห้อง สร้างฉากกำบังสมบูรณ์แบบสำหรับการหลบหนี รอสไม่รีรอที่จะคว้าตะกร้าเสื้อผ้ารีบวิ่งหนีออกไปทั้งๆ ที่ท่อนล่างยังเปลือยเปล่าอยู่
ส่วนกางเกงในพรางตาคงต้องมาเอาคืนในภายหลัง........ซึ่งหวังว่าคงจะหาเจอนะ
....................................
.........................
...................
........
เสียงทุบประตูดังสนั่นอย่างต่อเนื่องเหมือนกับมีกระทิงเปลี่ยวพยายามจะพังประตูเข้ามาให้ได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตามพร้อมเสียงตะโกนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์จากอีกฟากของประตู
เพียงแค่ประตูถูกปลดกลอนแง้มเปิดออก แรงถีบจากด้านนอกก็ผลักบานประตูเปิดออกราวกับห้องถูกหน่วยสวาทบุกก็ไม่ผิดนัก
และมันไม่แปลกเลยที่คอนเน่ผู้โชคร้ายที่มาเปิดประตูตามคำสั่งของแจ๊สจะลงไปนั่งกองกับพื้นตัวสั่นงันงกกับภาพของหญิงสาวผู้กราดเกรี้ยวไม่ต่างจากหมาบ้าตรงหน้า
“อีนังเมเปิ้ลมันอยู่ไหน!”
แม้เมลิซซ่าจะไม่มีความแค้นส่วนตัวกับคอนเน่ แต่รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเมลิซซ่าก็มากพอที่จะทำให้คอนเน่กลัวจนหัวหดตอบอะไรไม่ถูกเลย ยิ่งเห็นคมดาบแวววาวในมือของนักดาบสาวแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคอนเน่จะสยองขวัญแค่ไหน
“ว้าว หายากนะเนี่ยที่เมลิซซ่าจะเข้าหาชั้นเนี่ย คิดเปลี่ยนใจจะช่วยงานที่ชมรมอย่างจริงจังแล้วเหรอ”
แจ๊สในเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนั่งดื่มโยเกิร์ตข้างๆ กองกระดาษกองโตอยู่ด้านในห้องกล่าวขึ้นมาอย่างไม่หวาดหวั่นแม้ว่าคู่สนทนานั้นจะดูไม่ต่างจากหมาบ้าสักเท่าไหร่นัก ท่าทางยียวนไม่เกรงกลัวคมดาบแวววาวในมือคนคลั่งนั้นดูราวกับเป็นผ้าสีแดงล่อเป้ากระทิงเปลี่ยวชั้นเลิศ
เมลิสซ่าเองคงไม่แคล้วที่จะไล่ขวิดแจ๊สเป็นแน่ถ้าไม่ติดว่าข้างๆ แจ๊สนั้นจะมีผ้าสีแดงแจ๋กว่านั่งสลอนลอยชายอย่างใจเย็น
ใช่แล้ว... ผ้าสีแดงผืนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากรอสนั่นเอง
รอสในชุดนอนฟูฟ่องราวกับตุ๊กตาสีขาวบริสุทธิเพิ่งจัดกองกระดาษกองสุดท้ายเสร็จพอดี ทันทีที่สายตาเมลิซซ่าค้นสบกับรอส ใบหน้าของหล่อนก็เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างฉับพลัน ภาพและความรู้สึกของเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล่นย้อนกลับในหัวของสาวน้อยอย่างแม่นยำ ความโกรธแค้น ความสับสน ความอับอาย ความรู้สึกแย่ๆ ทุกอย่างพรั่งพรูจนรู้สึกหูอื้อเหมือนจะส่งเสียงวี้ๆ เหมือนกาน้ำเดือดได้ที่ ตาร้อนราวกับเพิ่งแปะกอเอี๊ยะมา ตัวสั่นฟันกัดกรอดๆ จนน่าสงสัยว่าอาจจะหนาวสั่นจากลมหนาวที่พัดมาจากเขตทุ่งหญ้าคอสแซ็กทางใต้
ถึงแม้ว่าการบรรยายความรู้สึกของเมลิซซ่าจะไร้สาระหรือไม่เข้าท่าแค่ไหน ดาบมันวาวที่กำลังยกขึ้นฟาดฟันผู้ที่บังอาจย่ำยีร่างกายของหล่อนบรรยายแทนข้อความนับล้านได้เป็นอย่างดี
ขาของสาวน้อยที่เคยสั่นระริกอ่อนระทวยบัดนี้คืบคลานเข้ามาราวกับมัจจุราชผู้นำสาสน์แห่งความตาย ดาบที่ชูตรงมานั้นเป็นดั่งคมเคียวเกี่ยววิญญาณ “ก....ก....แก! อย่าอยู่เลย”
แต่แล้วอัศวินขี่ม้าขาวที่ดูตัวเล็กไปหน่อยวิ่งปราดเข้ามาในห้องกอดรั้งเมลิซซ่าไว้ก่อนที่จะก่อคดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญในหอพักราวกับจุดจบของเรื่องรักสามเส้าบางเรื่อง “เมลิซซ่า อย่านะ! ขอร้องล่ะ ก็เมลิซซ่าบอกเองไม่ใช่หรือไงว่ามองเห็นหน้าคนๆ นั้นไม่ชัดนะ” แพทริเชียกล่าว
“แต่ชั้นจำได้ดีเลยละว่าเป็นเสียงของยัยนั่นนะ!” เมลิซซ่าไม่ได้พยายามที่จะขัดขืนสหายน้อยๆ เลยแต่ความน้อยใจกลับเข้ามาแทนที่ในจิตใจ “หรือว่าแพตตี้จะว่าชั้นประสาทหลอนคิดเป็นตุเป็นตะเอาเองเหมือนกับที่คนอื่นๆ เคยว่างั้นล่ะ แพตตี้ไม่เชื่อชั้นแล้วเหรอ”
แพตตี้ได้ยินเช่นนั้นถึงกับผงะหมดเรี่ยวแรงปล่อยเมลิซซ่าไป “ไม่ใช่นะ แพตตี้ไม่ได้คิดอย่างนั้นกับเมลิซซ่านะ” น้ำเสียงสั่นๆ พร้อมกับน้ำตาใสๆ เริ่มไหลรินอาบแก้มขาวนวลทั้งสอง เมลิซซ่าที่เห็นดังนั้นก็เพิ่งรู้สึกตัวขึ้นว่าได้ทำอะไรที่เลวร้ายที่สุดลงไปเสียแล้ว เธอได้แต่ยืนตะลึงอย่างนั้นจนดูเหมือนว่าลืมจุดมุ่งหมายเดิมไปจนหมดสิ้น
เมลิซซ่าจะยื่นมือไปปลอบสาวน้อยผมบลอนด์ตรงหน้าแต่แพทริเชียกลับเถิบตัวหนีปฏิเสธความเป็นห่วงเป็นไย สิ่งนี้มันทำให้จิตใจของเมลิซซ่าแตกสลายเสียยิ่งกว่าสิ่งที่รอสได้ทำลงไปเสียไม่รู้กี่ร้อยเท่า
“แพตตี้...”
ทันใดนั้นเสียงนกหวีดดังปรี๊ดแทรกหยุดยั้งสถานการณ์ทุกอย่าง ทุกความสนใจหันมาทางต้นเสียงซึ่งก็คือแจ๊สนั่นเอง
“ให้ตายสิ จะบุกเข้าห้องชั้น หรือจะงอนง้ออะไรฉันไม่สนหรอก แต่เห็นแก่จุลินทรีย์ในโยเกิร์ตก็ช่วยบอกได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น!” แจ๊สโยนนกหวีดทิ้งไปก่อนจะกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด ดูจากคำพูดแล้วเธอคงหงุดหงิดที่ไม่มีใครสนเธอมากกว่าการที่เมลิซซ่าควงดาบบุกเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ
“ยัยนั่น!” เมลิซซ่าชี้ตรงมายังรอส นิ้วชี้ของหล่อนสั่นระริกด้วยความเกรี้ยวโกรธ “เมื่อกี๊มันบังอาจทำแสบกับชั้นไว้มาก”
“เห... ทำอะไรงั้นเหรอ”
“ในห้องน้ำ มัน...มัน....” เมลิซซ่ากลับหน้าแดงเถือกเมื่อถึงจุดสำคัญนั่น ประโยคแต่ละประโยคที่หลุดออกมาจากปากนั่นดูตะกุกตะกักจนอดนึกโทษแก๊สโซฮอลไม่ได้ว่าเป็นตัวการทำเครื่องกระตุก “อ....เอามือล...ลูบขาชั้น ล....แล้วก็เอา.....” จนถึงตรงนี้ระบบประมวลผลในสมองเมลิซซ่าก็ถึงจุดโอเวอร์ฮีต
“แล้วก็?”
“ย...ยัยนั่นเอาแท่งอะไรเล็กๆ มาดันก้นชั้นด้วย” ทันทีที่พูดจบประโยคระบบตรรกะทุกอย่างพลันพังล้มทั้งระบบ เธอเริ่มสติแตกอีกครั้งก่อนจะเหวี่ยงดาบอาละวาดไปมารอบๆ ตัวเองราวกับว่าต้องหาทางระบายความร้อนที่สะสมอยู่ในหัวนั่น แต่คราวนี้เป็นแจ๊สที่จัดการปลดอาวุธเมลิซซ่าอย่างง่ายดาย เพียงแค่หล่อนดีดนิ้ว ดาบในมือของเมลิซซ่าก็ลอยกระเด็นติดบนเพดานราวกับมีแม่เหล็กดูดดาบไว้แน่น
“ให้ตายซี่ อย่าให้ชั้นใช้เวทมนตร์พร่ำเพรื่อได้มั้ยเนี่ย” แจ๊สบ่นอย่างเบื่อหน่ายท่ามกลางสายตาที่ดูทึ่งไปกับสิ่งที่แจ๊สทำไป ซึ่งมันคล้ายกับวิธีที่เอมิเลียใช้สยบเมลิซซ่าเมื่อคราวก่อนอย่างไม่ผิดเพี้ยน
“เอ๋? เมื่อกี๊มัน” คอนเน่ที่ดูแปลกใจกว่าเขาเพื่อนกล่าวขึ้นมาราวกับว่ายังไม่อยากให้คนอื่นลืมไปว่ายังมีเธอยู่ด้วย
“ช่างมันเถอะน่า อย่าไปสนใจเลย” แจ๊สกลบเกลื่อนพลางเหล่ไปทางรอส “แล้วจำเลยเมเปิ้ลจะแก้ต่างว่าไงล่ะ...”
รอสนั้นกลับนิ่งเงียบมาได้สักพักแล้วตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่เมลิซซ่ากล่าวมาเมื่อสักครู่ ถึงแม้ “แท่งอะไรเล็กๆ” นั่นที่หลุดจากปากเมลิซซ่าสามารถทำให้ท่านชายหลายๆ ท่านหมดความมั่นใจในตัวเองอย่างรุนแรง แต่เรื่องเกียรติความเป็นชายโง่ๆ นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญในตอนนี้ เรื่องที่รอสตระหนกที่สุดคือเรื่องที่ตัวตนของเขาอาจถูกเปิดเผยเอาง่ายๆ ถ้าดันมีคนที่ช่างสังเกตพอในจุดนี้
ถึงแม้รอสพยายามข่มความตื่นเต้นแค่ไหนก็มิอาจหลุดพ้นสายตาอันเฉียบแหลมของแจ๊สไปได้
“พลาดแล้วเรา!” ความเผลอเรอปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำเพียงแค่ชั่วขณะเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เรื่องมันเลวร้ายได้อีก เพียงได้เห็นสายตาคู่นั้นใจของรอสก็แทบจะหยุดเต้นไปในทันที “หรือว่ายายนั่นจะจับสังเกตได้แล้ว!” รอสบีบมือแน่นเตรียมกำไลอาวุธพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์ ใบหน้าของรอสยังนิ่งไม่เปลี่ยนแปลงแต่เขาแทบจะห้ามมือของเขาปลดปล่อยระบบอาวุธให้อาละวาดไม่ไหวแล้ว
นัยน์ตาสีทองคู่สวยนั่นหรี่ลงพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่น่าไว้ใจ รอสเริ่มวิตกกับรอยยิ้มนั่นแต่เขาต้องคุมสถานการณ์ให้ได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตามนั่นคือสิ่งที่เขาได้รับการฝึกมา
แต่ตอนนี้มันยากเหลือเกินที่ข่มใจตนให้สงบได้ รอยยิ้มนั่นมันหมายความว่าอะไร หรือว่าสิ่งที่เขากลัวที่สุดจะเป็นจริงเสียแล้ว
“หึ ความจริงเรื่องที่เธอพูดขึ้นมามันก็น่าสนใจอยู่หรอกนะ แต่เสียใจด้วยที่ไม่ใช่เมเปิ้ลหรอก”
“หมายความว่าไง?” เมลิซซ่ากล่าวตัวสั่น แม้แต่ตัวรอสเองยังอดที่จะแปลกใจกับคำพูดของแจ๊สไม่ได้ ก็ตัวเขาเป็นคนทำจริงๆ นี่นา
“ก็ทั้งชั้น กับคอนเน่ก็อยู่ด้วยกันตลอดเลยนี่นา จะมีเวลาไปปู้ยี่ปู้ยำเธอได้ไงกัน” แจ๊สเพียงแค่ยักไหล่หน้าตาย “แต่ที่เธอพูดมานี่มันก็อันตรายน่าดูเลยนะ แล้วทางโรงเรียนปล่อยให้มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นได้ยังไงล่ะ ขนาดอาสาสมัครอย่างเธอยังโดนเล่นงาน แล้วนักเรียนตาดำๆ อย่างชั้นไม่แย่เหรอ”
คอนเน่เองก็เกือบจะโผลงร้องเอ๋ด้วยความฉงนกับสิ่งที่แจ๊สกล่าวตั้งแต่การที่รอสอยู่กับพวกเขาแล้ว แต่แจ๊สก็แอบขยิบตาส่งสัญญาณให้ทันท่วงทีทำให้คอนเน่ปิดปากตัวเองทัน
อีกด้านหนึ่ง เมลิซซ่าที่ข้อกล่าวหาทุกอย่างถูกลบล้างจนสิ้นหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธา ท่าทางเธอจะปักใจเชื่ออย่างเต็มที่ว่ารอสเป็นคนทำ (ซึ่งเธอก็ไม่ได้เข้าใจผิดไปหรอก) แต่ด้วยคำยืนยันจากพยานอย่างแจ๊สแล้วเมลิซซ่าก็ไม่ทำอะไรรอสได้อีก เรื่องของเมื่อคราวก่อนยังคงฝังแน่นในหัวแสนดื้อรั้นของเมลิซซ่า เนื่องจากทำอะไรทั้งสองตรงหน้าไม่ได้จึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังสาวน้อยผมดำด้านหลังผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ใดๆ ทั้งสิ้น
นัยน์ตาลุกพองสยองเกล้าจ้องทะลุทะลวงเข้าไปในดวงตาสีดำน้อยๆ พยายามเค้นหาความจริงออกมาให้ได้ คอนเน่น้อยผู้น่าสงสารได้แต่กุมมือปิดปากส่ายหัวไปมา เนื้อตัวสั่นเทาราวกับเจ้าลูกหมาบ้านตัวน้อยเมื่อยามอยู่ต่อหน้าพยัคฆ์ร้าย
“เฮ้ย! ไปแกล้งเด็กทำไมกัน” แจ๊สตะโกนขัดเมลิซซ่า
แม้แต่แพทริเชียเองยังดึงเสื้อเมลิซซ่าเบาๆ พลางส่ายหน้าอย่างเศร้าๆ “เมลิซซ่า เรากลับกันก่อนเถอะ ตอนนี้ดึกแล้ว คืนนี้ไปนอนที่ห้องแพตตี้ก่อนก็ได้นะ เห็นซาร่าบอกว่าจะอยู่ทำงานข้ามคืนที่เตาหลอมวันนี้แพตตี้เลยอยู่ห้องคนเดียวนะ”
เมลิซซ่ายืนนิ่งอย่างน่ากลัวจนท้ายสุดจึงตัดสินใจหันหลังก้าวเดินอาดๆ ออกไปจากห้อง แต่แจ๊สก็ไม่วายที่จะตะโกนบอกว่า “นี่ เธอลืมดาบไว้นะ” ก่อนจะปล่อยให้ดาบที่เคยติดอยู่บนผนังหล่นกระแทกพื้นดังเคร้ง เมลิซซ่าก็ได้แต่เก็บดาบอย่างหัวเสียก่อนเดินออกไป แพทริเชียโบกมือยิ้มหงอยๆ อำลาทุกคนในห้องก่อนจะรีบตามเพื่อนเธอออกไปเป็นอันจบเรื่องราวอันน่าปวดหัวของรอสในวันนี้....
ซะเมื่อไหร่กันเล่า!
“แหม่ เธอนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย อย่างนี้ชั้นก็ต้องระวังตัวเหมือนกันแล้วละสิท่า” แจ๊สกล่าวขึ้นมาทันทีหลังจากที่ประตูปิดลง
รอสนั้นไม่ทันตั้งตัวกับท่าทีที่เปลี่ยนไปกระทันหันของแจ๊ส “หมายความว่าไง?”
“ไม่ต้องมาทำไขสือหรอกน่า ชั้นอุตส่าห์ช่วยเธอไว้ก็บุญแค่ไหนแล้ว” แจ๊สเขยิบตัวไปกอดคอรอสไว้ “เพราะงั้นเพื่อตอบแทนความหวังดีของชั้นก็จงเล่ามาซะว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่พวกชั้นไม่อยู่”
“เอ่อ...คือว่า”
“แต่ชั้นล่ะไม่เข้าใจรสนิยมของเธอจริงๆ ไปจับยัยเมลิซซ่ากดเนี่ยนะ เธอนี่เป็นพวกชอบของแปลกๆ เหมือนกับยัยเอมี่นั่นเลย ยัยนั่นเป็นพวกชอบกระดานๆ แล้วเธอล่ะติดใจอะไรยัยนั่น บอกชั้นมาเถอะ นะๆ”
“มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” รอสพยายามคัดค้าน แต่เหมือนว่าแจ๊สคงไม่หยุดง่ายๆ หรอก
“ชั้นละน้อยใจนะ ทีตอนเห็นชั้นเปลือยกายไม่เห็นจะทำอะไรเลย แต่พอเป็นยัยนั่นแล้วเธอกลับทำอย่างโน้นอย่างนี้ไป” แจ๊สกล่าวด้วยใบหน้ามารยาจริตทีเล่นทีจริงราวกับว่าอยู่ในเหตุการณ์เมื่อตอนนั้น หน้าอกอวบอั๋นของหล่อนเบียดชิดรอสเข้ามาเรื่อยๆ ลมหายใจเบาๆ หยอกเย้าใบหูทำเอารอสรีบผละตัวหนีออกไปทันที
แต่การกระทำของรอสกลับเป็นเครื่องกระตุ้นให้แจ๊สคึกหนัก เธอกระโดดคร่อมจับรอสกดไว้กับพื้น พลางเลียริมฝีปากราวกับเห็นเหยื่ออันโอชะเบื้องหน้า เนื่องจากแจ๊สสวมเพียงเสื้อกล้ามบางๆ จึงไม่อาจพอที่จะปิดบังหน้าอกหน้าใจอวบโตสมส่วนของแจ๊สได้ ร่างกายหญิงสาวในวัยกำลังเปล่งปลั่งอวดโฉมความเป็นสตรีเพศเบียดทับรอสอย่างไม่ปราณี
“หม่ำแล้วนะค๊า”
แน่นอน สำหรับรอสที่เป็นชาวมูราลแล้ว คงไม่ต้องบรรยายต่อให้เสียเวลา....
@@@@@@@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น