รวมบทความเกี่ยวกับการ์ตูนที่เคยเขียน

ลำดับตอนที่ #8 : Review ตอนแรก Astarotte no Omocha!

ถ้าใครไม่กลัวสปอยเล็กน้อยก็อ่านได้เลยนะ

เรื่องที่มานำเสนอในคราวนี้คือเรื่อง Astarotte no Omocha! หรือถ้าแปลเป็นภาษาไทยอย่างงู ๆ ปลา ๆ ก็แปลได้ว่า "ของเล่นของแอสทาร็อต"  (แต่ถ้าเป็นฉบับแมลงหง่าจะใฃ้ชื่อว่า Lotte no Omocha !)

ตัวละครหัวดำสองคนนั่นเป็นพ่อลูกกันนะ !

 

เพลงเปิดของเรื่อง

เรื่องย่อ

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวขององค์หญิงซัคคิวบัสตัวน้อย "แอสทาร็อต" แห่งอาณาจักรโลกแฟนตาซีที่กำลังมีอายุครบ 10 ขวบ  ซึ่งเป็นช่วงอายุที่ซัคคัวบัสต้องเริ่มสร้างฮาเร็มผู้ชายขึ้นมาเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตให้คงอยู่  ท่านที่อ่านมาจนถึงตรงนี้และพอจะรู้จักซัคคิวบัส (Succubus) ดีก็น่าจะพอทราบว่าหมายถึงอะไร... ใช่แล้วท่านหมีเปโดทั้งหลาย  องค์หญิงต้องรับประทานของเหลวที่ผลิตโดยสิ่งมีชีวิตเพศชายเพื่อประทังชีวิต !

แต่ปัญหาใหญ่หลวงขององค์หญิงแอสตาร็อตน้อยคือเธอเกลียดผู้ชายเข้าไส้ที่เกิดจากประสบการณ์แย่ ๆ ในอดีต  ดังนั้น เมื่อองค์หญิงถูกรบเร้าเข้ามาก ๆ องค์หญิงเลยตั้งเงื่อนไขว่าจะตั้งฮาเร็มเฉพาะจากมนุษย์เท่านั้น  องค์หญิงคิดว่ามันเป็นเงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้เนื่องจากช่องทางระหว่างโลกของซัคคิวบัสกับโลกของมนุษย์ขาดการเชื่อมต่อเป็นพันปีแล้ว  แต่ด้วยความบังเอิญหรือพรหมลิขิตก็มิทราบ  ประตูที่เคยปิดตายกลับเชื่อมต่อกัน  ทำให้สาวรับใช้จูดิทจึงสามารถไปคว้าตัวชายหนุ่มนามว่า นาโอยะ ที่มีลูกสาววัยเดียวกับองค์หญิงติดมาด้วยเพื่อเข้ามาเป็นฮาเร็มส่วนตัวขององค์หญิง  และเรื่องราววุ่น ๆ ขององค์หญิงซัคคิวบัสผู้เกลียดผู้ชาย กับหนุ่มน้อยลูกติดนามนาโอยะก็บังเกิดขึ้น

คุก ๆ ๆ อ่านเรื่องย่อจนถึงตอนนี้แล้วคงต้องคิดว่าเรื่องนี้เป็นแนวขายสาวน้อยโลลิเล่นกับมุกทะลึ่ง ๆ ใช่หรือไม่... มันก็ใช่อยู่หรอก  แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เรื่องนี้ขายทั้งหมดนะ

ผมเคยอ่านฉบับแมลงง่าของเรื่องนี้มาก่อนแล้ว (ผมค่อนข้างหวังกับเรื่องนี้ไว้มากทีเดียว)  ก็พบว่าตอนแรกของอนิเมค่อนข้างดัดแปลกเนื้อเรื่องไปจากตอนแรกของต้นฉบับพอสมควร  แต่ก็ไม่มากขนาดแผลงจนกลายเป็นการ์ตูนเฉียดเฮนไตอย่างเรื่อง K...sXS...S หรือคานมคร่อมเลย  ด้วยความที่เรื่องเพิ่งเริ่มเลยยังบอกไม่ได้ว่าผู้สร้างจะพาเรื่องนี้ไปในทางไหน  จากตอนแรกก็ยังคงรู้สึกว่าไม่ได้เขวไปมากนัก เป็นความรู้สึกค่อนข้างบวก  แต่ก็ไม่ได้หวือหวามากนัก  เรียกว่าผ่านเกณฑ์ดูตอนต่อไปได้ล่ะนะ

ดูเผิน ๆ เรื่องนี้อาจเหมือนอนิเมฮาเร็มธรรมดาทั่วไป  อาจมีฉากวับ ๆ แวม ๆ ของเด็กสาวโลลิบ้าง  มุกทะลึงเฉียดคุกบ้าง  แต่เชื่อไหมว่า  ตัวละครที่ทำให้ผมติดใจเรื่องนี้ไม่ใฃ่ตัวละครหญิงของเรื่องเลย  หากแต่เป็นตัวพระเอกของเรื่องต่างหาก !

ใช่แล้ว ท่านฟังไม่ผิดหรอก  ทั้งที่มีตัวละครเปี่ยมไปด้วยศาตราแอ๊บแบ๊วเต็มไปหมด  แต่ผมกลับชอบพระเอก นาโอยะ ของเรื่องมากเลย  เขาไม่ใช่พระเอกบื้อ ๆ ตามแบบฉบับแนวฮาเร็มทั่วไป  หากแต่เป็นคุณพ่อวัยหนุ่มสู้ชีวิตที่มีลูกติด  ถ้าเนื้อเรื่องไม่ได้เปลี่ยนอะไรไปมากจากฉบับแมลงหง่า  เรื่องราวก็คงเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของ องค์หญิงแอซทาร็อต นาโอยะ และก็ลูกสาวแสนซนของนาโอยะที่ชื่อ อาสุฮะ นั่นล่ะ 

ถ้าเล่าหมดก็ไม่สนุก  เอาเป็นว่า  เรื่องนี้อบอุ่นกว่าที่เห็นจากเรื่องย่อนะ

เรื่องภาพกับนักพากษ์คงไม่ต้องพูดถึง  ทำได้ในระดับค่อนข้างดี  ตัวละครน่ารัก  นักพากษ์ชื่อดังก็คับคั่ง  แต่เสียงของแอซทาร็อตอย่างกับถอดเสียงของนางิ ณ ฮายาเตะ ออกมาเป๊ะ ๆ เลยล่ะ (ก็คนพากษ์คนเดียวกันนี่นา)

ข้อเสียคือ ตอนแรกมุกมันยังจืดไปหน่อย  แถมรู้สึกมันยืด ๆ ยังไงก็ไม่ทราบ  เพราะฉบับแมลงหง่าเข้าเรื่องเร็วมาก  แต่โดยรวมก็อย่างที่บอกไว้ว่าผ่านเกณฑ์ดูตอนต่อไปได้อย่างฉิวเฉียด (ด้วยอานิสงค์ของการอ่านมาก่อนด้วยล่ะ  เลยทำให้ทราบว่าเรื่องนี้มีอะไรมากกว่ามุกทะลึ่ง)

ผมจะบอกว่าเรื่องนี้แนะนำให้เด็กดูได้ผู้ใหญ่ดูดีก็คงจะไม่ได้หรอก  แต่ผมเชื่อว่าเรื่องนี้คุณผู้หญิงก็ดูได้อย่างสนุกสนานนะ


คำแนะนำ  ไม่ควรดูเรื่องนี้ในที่สาธารณะ  ถึงผมจะบอกว่าเรื่องนี้อบอุ่นแค่ไหน  แต่อย่าเสี่ยงเลยดีกว่านะ ช่วงนี้ไอดัง คุก ๆ บ่อยจัง


ความรู้สึกหลังดูจบ...

พอย้อนกลับมาดูบทความที่เขียนไว้ในตอนแรกที่ดูแล้วรู้สึกผิดหวังกับเรื่องนี้แฮะ  หลายคนบ่นว่าอนิเมเรื่องนี้ทำได้ไม่หื่นเหมือนกับต้นฉบับ  กลายเป็นแนวครอบครัวไปแทน  ซึ่งนั่นผมก็ไม่เถียง  แต่ก็ไม่ใช่ประเด็นที่จะทำให้ผมไม่ชอบเรื่องนี้  สิ่งที่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ คือ...

เจ้านาโอยะ มันดันชอบล็อตเต้แบบชายหญิงซะแล้วนะสิ...

ใช่แล้ว  มันอารมณ์เดียวกับตอนที่ได้รู้ตอนจบของบางเรื่องเลย  มันไม่ใช่นะ... ผมชอบดูเจ้านาโอยะเพราะการดูแลเอาใจใส่ลูกหลานเหมือนเป็นลูกหลาน  ไม่ใช่กลายเป็นว่าเลี้ยงต้อยกะกินตับเด็กซะงั้น  เฮ้อ... น่าเสียดาย ๆ

นอกจากนี้มุกตลกในเรื่องพอไม่มีเรื่องหื่นแล้วค่อนข้างจืดลงได้อย่างเห็นได้ชัด  แถมตอนเจ้าชายต่างแดนจะมาแย่งล็อตเต้ก็ไม่รู้สึกสนุกเลย  ตอนช่วงก่อนจบที่สื่อสารกันไม่ได้สำหรับผมคิดว่าทำได้ดี  แต่ไม่รู้สึกว่าใจหาย หรือรู้สึกเศร้าเหมือนกับฉากจากไปของชินกุในเรื่อง Dog Days ที่ฉายซีซั่นเดียวกันสักนิด

สรุปคือเป็นอีกเรื่องที่ผิดหวัง  มังหงะเองก็ทำท่าว่าจะลงเอยอีหรอบเดียวกัน  เฮ้อ.. เอาเหอะ  อย่างน้อยมังหงะมันก็เล่นประเด็นได้เต็มที่กว่าอนิเมนะ