ใต้ฟ้าสาธารณรัฐ

ลำดับตอนที่ #1 : Advent of the Republic: จุดจบทรราชย์เก่า บังเกิดทรราชย์ใหม่

“เหล่าพ่อแม่พี่น้องเพื่อนร่วมชาติทั้งหลาย  ยุคสมัยแห่งการกดขี่ได้จบสิ้นลงแล้ว”

ทันทีที่โฆษกของคณะปฏิวัติกล่าวจบลง  ฝูงชนนับหมื่นที่ยืนแออัดกันบนจตุรัสแห่งกษัตริย์ต่างกู่ร้องอย่างยินดีปรีดาเฉลิมฉลองให้กับยุคใหม่  ธงสีเขียวแห่งการปฏิวัติโบกพลิ้วไสวไปพร้อมกับคลื่นมวลชนอันล้นหลาม  ลูกเด็กเล็กแดง  คนแก่คนเฒ่า  หรือแม้แต่คนพิการต่างร่วมใจออกมาคราคร่ำบนจตุรัสแห่งนครหลวง  เสียงระฆัง  เสียงพลุ  เสียงปืนใหญ่ต่างเร่งระเบิดเสียงฉลองสมทบกับกับเสียงของผู้คนจนคล้ายกับฟ้าจะถล่มลงมาเสียเดี๋ยวนั้น

และท่ามกลางการเฉลิมฉลองให้กับอนาคตอันรุ่งโรจน์  สัญลักษณ์ตัวแทนแห่งอดีตอันขมขื่นเพียงแต่ห้อยต่องแต่งอยู่บนขื่ออย่างสงบนิ่ง 

ร่างของบุรุษที่ครั้งหนึ่งเคยถูกบูชาประดุจเทพเจ้า  อยู่เหนือบุรุษและสตรีทุกผู้ บัดนี้เป็นเพียงแค่ร่างไร้วิญญาณ ที่มิอาจขวางสายธารแห่งความต้องการของมวลชนได้อีก  คำพูดที่เคยเอ่ยถึงบุรุษผู้นี้ด้วยความเคารพยำเกรงยิ่ง  กลับเหลือแต่เพียงคำด่าสาปแช่งอย่างร้ายกาจที่ภาษาหนึ่งพึงจะสรรหามาได้   

                รูปปั้นหินอ่อนของเหล่าวีรกษัตริย์ประจำทิศทั้งสี่ที่เคยตั้งตระหง่านเป็นที่สักการะ  เวลานี้เหลือแต่เพียงเศษข้อเท้าเป็นสักขีพยานบทสุดท้ายของราชวงศ์ที่เคยปกครองอาณาจักรนี้มาอย่างยาวนาน 

                ยุคสมัยของกษัตริย์ได้จบสิ้นลงแล้ว

                หลังจากปล่อยให้เหล่ามวลชนต่างปลดปล่อยความยินดีไปได้พักใหญ่  ในที่สุดโฆษกคณะปฏิวัติที่ยืนเด่นอยู่กลางลานเคียงข้างกับร่างของอดีตกษัตริย์บนขื่อก็ยกมือขึ้นก่อนที่เสียงร่ำร้องจะเริ่มซาลงจนเป็นเงียบกริบราวกับว่าพวกเขานั้นไม่มีตัวตน

                “ต่อไปนี้  จะไม่มีคำว่าราชอาณาจักรอีก  ชื่อที่เป็นตัวแทนแห่งทรราชย์จะต้องถูกกำจัดออกไปให้หมดสิ้น  พวกเรามิใช่เป็นข้าทาสของพระราชาผู้ละโมบอีกต่อไป  แต่เป็นพลเมืองแห่งรัฐที่พวกเราทุกคนจะกำหนดอนาคตของพวกเราเอง”

                ระหว่างนั้นเอง  ราวกับนัดหมายไว้ล่วงหน้าแล้ว  เสียงหนึ่งจากมวลชนก็ตะโกนตอบรับเสียงดังว่า

                “สาธารณรัฐจงเจริญ!”

          แทบจะทันใดนั้น  คลื่นเสียงของประโยค “สาธารณรัฐจงเจริญ” ก็ดังกึกก้อง  เป็นคำพูดเดียวที่หลุดออกมาจากปากนับหมื่นที่อยู่ตรงนั้น  และอีกหลายล้านเสียงจากผู้คนทั้งประเทศที่รับชมการถ่ายทอดจากทั้งทางวิทยุและโทรทัศน์

          เมื่อชายที่อยู่กลางลานโบกมืออีกครา  ประโยค “สาธารณรัฐจงเจริญ” ก็ค่อย ๆ เลือนหายจากปากของทุกคน 

                “แต่พลเมืองแห่งสาธารณรัฐจงอย่านิ่งนอนใจ  ภัยคุกคามของการปฏิวัติเพื่ออิสรภาพยังไม่จบสิ้น  แม้แผ่นดินนี้จะเป็นไทแล้ว  แต่เหล่าศัตรูภายนอกที่คอยจ้องล้มล้างความสำเร็จของเรายังรายล้อมเราอยู่และพร้อมที่จะแย่งชิงอิสรภาพของเราไปได้ทุกเมื่อ  ใช่แล้ว  พลเมืองแห่งสาธารณรัฐทั้งหลาย  จงดูซากศพอันน่าสมเพชของชายผู้ที่เราเคยต้องทุกข์ระทมเพราะมันให้ดี  ก่อนหน้านี้ไม่นาน  มันและลูกเมียผู้แสนทุรยศคบคิดกับศัตรูภายนอกเพื่อนำกองทัพต่างชาติเข้ามาเข่นฆ่าประชาชนของมันเอง  หลักฐานนั้นชัดแจ้งพ่อแม่พี่น้องผู้รักชาติ  นางแพศยาและหน่อเชื้อแห่งความอัปยศทั้งสามได้รับความช่วยเหลือและอาศัยกบดานอยู่ในดินแดนของมหาจักรวรรดิที่เคยเป็นศัตรูเก่าแก่ของเรามาอย่างช้านาน”

                เสียงโห่ร้องตะโกนถ้อยคำหยาบคายสนับสนุนคำพูดของโฆษกดังระงม

                “ท่ามกลางเงามืดแห่งความกดขี่  มีแต่เพียงสาธารณรัฐของเราเท่านั้นที่เป็นเหมือนแสงแห่งความหวังสำหรับทุกคนที่แสวงหาเสรีภาพ  และมันทำให้เจ้าพวกทรราชนั้นกลัวความสำเร็จของเรา  มันกลัวว่าสักวันหนึ่งอำนาจเผด็จการที่มันถือครองอยู่จะถูกประชาชนของมันเองลุกฮือขึ้นต่อสู้เพื่อความถูกต้องเฉกเช่นพวกเรา  ตอนนี้กองทัพจักรวรรดิห้าชาติแห่งระบอบเผด็จการต่างรวมกำลังกันเพื่อหักโค่นต้นกล้าแห่งการปฏิวัติที่กำลังแตกหน่ออยู่ที่นี่  พวกมันจ้องทำลายความสำเร็จที่แลกมาด้วยเลือดและเนื้อของผู้เสียสละนับพันนับหมื่น เหล่าพี่น้องร่วมอุดมการณ์ในต่างแดนต่างถูกทรมานเข่นฆ่าสารพัดเพียงเพราะพวกเขายึดถือในความยุติธรรม  ในช่วงเวลาแห่งการทดสอบสำคัญเช่นนี้  ข้าพเจ้าขออ้อนวอนเหล่าพ่อแม่พี่น้องผู้รักชาติทั้งหลายต่างร่วมแรงร่วมใจกันฝ่าฟันวิกฤติในครั้งนี้ให้จงได้  ไม่มีการต่อสู้ครั้งใดในประวัติศาสตร์ของชนชาติเราจะยิ่งใหญ่ไปกว่าการต่อสู้เพื่อเสรีภาพของพวกเราเองอีก  ถึงเวลาแล้วที่พลเมืองแห่งสาธารณรัฐจะต้องจับอาวุธลุกขึ้นมาทำหน้าที่ปกป้องบ้านเกิดมาตุภูมิ”

                เสียงตะโกนเรียกร้อง “สงคราม” ดังกระหึ่มไปทั่วเมืองหลวงที่กำลังลุกเป็นไฟ  ใบหน้าของผู้ปลุกระดมฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเฉกเช่นเดียวกับอารมณ์พุ่งพล่านของคนนับหมื่นนับแสนที่รับชมอยู่

          นอกเหนือจากเสียงตะโกนกู่ร้องไม่จบสิ้น  มีเพียงร่างของกษัตริย์ผู้วายชนม์เท่านั้นเฝ้ามองอนาคตของชาติที่พระองค์เคยกุมอยู่ภายใต้ฝ่ารองเท้าบูทหลุดลอยไปท่ามกลางความบ้าคลั่งของกาลเวลา

                และคำว่าสงคราม  จะลุกลามจากเพียงคำพูดของคนนับหมื่นในวันนั้นกลายเป็นมหาสงครามที่กลืนกินชีวิตมนุษย์นับแสนนับล้าน  เผาผลาญทุกสิ่งจนเหลือแต่เพียงกองเศษซากแห่งความทุกข์ระทม

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

Edit Log: Dec 29th, 2008: จบตอน
Edit Log: Dec 31th, 2008: แก้ชื่อตอนเล็กน้อย
Edit Log: June 4th, 2009: แก้คำผิดเล็กน้อย  ขอบคุณท่านพันดารามากครับ
Edit Log: June 12th, 2009: แก้คำผิด  ขอบคุณท่านบิ๊กบอล  + แก้เนื้อหาเล็กน้อยตามคำแนะนำของท่านหน่อง
Edit Log: Oct 20th, 2009: แก้คำผิดเล็กน้อย ขอบคุณท่านเคจมากเลยครับ
Edit Log: Jan 5th, 2011: แก้ชื่อประเทศเล็กน้อย
Edit Log: May 21st, 2011: แก้ชื่อผู้อำนวยการประหารเป็นโฆษกคณะปฏิวัติ