คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MONDAY 1 : เที่ยง!
12.00 น. วันจันทร์
“มึง ทำไมวันนี้ร้านหนังสือไม่เปิดวะ” เด็กแว่นสองคนมองหน้ากันและกัน คนหนึ่งมองด้วยสายตาสงสัย แต่อีกคนหนึ่งกลับมองด้วยสายตาเอือมระอา
“มึงไปถามพ่อมึงไป กูมากับมึงจะรู้มั้ย” ถึงจะได้คำตอบแบบนั้น คนโง่ๆที่สุดแสนจะขี้สงสัยก็ยังถามต่อ แบบ โง่ๆ
“อ้าว พ่อกูก็ไม่ได้มากะกู แล้วพ่อกูจะรู้เหรอ”
“ไอ้ ...ค-ว-า-ย” “นี่มึงโง่หรือมึงไม่ฉลาดวะ”
“แล้วโง่กับไม่ฉลาดไม่เหมือนกันเหรอ” ก็ยังมีหน้าจะถาม!!
แดดร้อนๆในตอนเที่ยง ทำเอารู้สึกเคืองตา นั่นทำให้รยออุคตื่นขึ้นมา ใช่ตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาในวันจันทร์ที่ควรจะเป็นวันทำงาน.....อะไรนะ ทำงาน! นี่มันกี่โมงแล้ว... ความคิดแรกของผมเอง
“เที่ยง!” อ๋อเออ เที่ยง ..........เดี๋ยว นั่นเสียงใคร?? ผมพยายามหาเสียงๆนั้น มันคือคนที่กำลังนั่งยองๆเก็บกระป๋องเบียร์ดังก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก อยู่ตรงนั้น กระป๋องเบียร์ตั้งมากมายขนาดนั้น แล้วผมก็มานอนอยู่ตรงนี้ แล้วก็คนที่อยู่ตรงนั้น ไม่ได้ใส่เสื้อด้วย ใช่มั้ย!!!????
“เยซอง.....”
“อะไรจ๊ะ ที่รัก” เหอะ ประสาทเหรอ ผมละสายตาจากตรงนั้นมาที่ตัวเอง เวรแล้วไง ...
“นายเปลี่ยนเสื้อผ้า ชั้นเหรอ”
“อืม ทำไม ก็นายเป็นคนบอกให้ชั้น...”
“หยุด หยุดพูดไปเลย”
“ก่อนจะหยุดขอพูดอีกคำได้ป่ะ” อะไรของมันนนนนนนนนนนนนนนน
“ไม่ทำงานเหรอวันนี้?” ห๊ะ ทำงาน เออ วันนี้วันจันทร์ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย คำถามของเค้าเป็นเหมือนเสียงนกหวีดวิ่งมาราธอนชัดๆ ผมโยนผ้าห่มทิ้ง วิ่งไปหาผ้าเช็ดตัว เข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน ทำทุกอย่างใน 10 นาที ใส่รองเท้า แล้วก็กำลังจะออกจากบ้าน
“ถ้ายังไม่ออกไป ฝากบ้านด้วยนะ” แล้วผมก็รีบออกไป ถึงผมจะงงๆกับอะไรหลายอย่าง แต่ตอนนี้ผมรีบจริงๆนะ ทำไมผมถึงพูดว่าฝากบ้านไว้กับคนคนนั้น เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมตื่นตอนเที่ยง เค้ารู้ได้ยังไงว่าผมต้องทำงาน หรือว่าจะเดาเอา แล้วไอ้คำว่าที่รักอะไรนั่น หมายความว่าไง เฮ้ออออออออ
.................................................................................................................................................................................................................................
8.00 น. ของเช้าวันจันทร์
“มาทำงานเช้าจังนะ” เจ้านายน้อยคนนั้น พูดกับผมด้วยหน้าตายิ้มแย้ม เค้าเป็นลูกเจ้าของร้านสะดวกซื้อที่ผมทำงานอยู่ เค้าเป็นคนรับผมเข้าทำงานเอง
“ไม่มีเรียนเหรอครับ”
“มีสิ่ แต่เดี๋ยวค่อยไปก็ได้” “ปีสุดท้ายแล้ว เรียนน้อยจะตาย แต่งานเยอะนะ”
“ขยันๆหน่อยสิ่ครับ” คนที่ชอบโดดเรียนมาแย่งงานผมทำอยู่บ่อยๆ จะพูดว่ามีงานยุ่งอะไรนักหนา ดูว่างออก
“ถามจริงเหอะ.....ทำงานทุกวัน นายเรียนหนังสือตอนไหน?”
“ตอนเปิดเทอมสิครับ” ถามอะไรแปลกๆ ไม่สร้างสรรค์ อีกและ
“อ้าว ตอนนี้ปิดเทอมหรอกเหรอ 555”
“.............” ผมไม่ได้ตอบอะไร ที่ทำได้ก็แค่ยิ้มเฉยๆ แค่นั้นเอง
“คยู.........นายน่ะ รีบๆโตไม่ได้เหรอ” มาพูดอะไรแปลกๆอีกล่ะเนี่ย
“จะไปละหล่ะ” “ชั้นไปนะ” บอกลากันแบบเศร้าๆ ทำไมกันนะ วันนี้แปลกจริงๆ ทั้งพี่ที่ต้องแวะมาทุกวันก็กลับไม่มา กับเจ้านายน้อยที่หัวเราะได้ทุกวัน ก็ดันมาทำอะไรเศร้าๆแปลกๆอีก
10.00น.
อุตส่าห์กะไว้ว่า พอกินเบียร์แล้วเมาหน่อยๆ ก็จะรื้อฟื้นความสัมพันธ์ซักหน่อย แต่นายก็ดันกระดกเอา กระดกเอา แล้วก็เมาซะเยอะแยะ ไม่เปิดโอกาสให้ชั้นพูดอะไรเลยซักคำ แววตาหวานหยดย้อยเวลาที่นายเมานี่มันลืมยากจริงๆเลยนะ รสจูบนั้นก็เหมือนกัน.....คงลืมไม่ลงจริงๆ การที่ได้มองเจ้าหัวยุ่งหลับสบายขนาดนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่า...5ปี ที่ผ่านมา มันช่างยาวนานจริงๆ นานแล้วที่ผมไม่ได้เห็นใครซักคน หลับอยู่ในบ้าน เห็นแค่เตียงที่ว่างเปล่า หลังจากที่ผมตื่นนอน เป็นอย่างนั้นมาตลอด 5 ปี ต่อจากนี้มันจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว
“สายแล้วนะ นายจะไม่ลุกจริงๆเหรอ” จริงๆปล่อยให้นอนไปก็ดีนะ
ผมลุกจากเตียง ล้างหน้าล้างตา จะแปรงฟันก็ไม่มีแปรง จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไม่มีให้เปลี่ยน นั่นแหละ แต่ก็อย่าหาว่าซกมกเลยนะ ...ขอยืมแปรงนายก่อนก็แล้วกัน เป้าหมายต่อจากนั้นก็ ทำความสะอาดห้อง ตอนเก็บขยะผมก็แอบเหลือบมองเป็นระยะๆนะว่า ตื่นรึยัง จากตรงโต๊ะนี้ไปไม่กี่ก้าวก็เป็นประตูห้องนอน เล็กๆของหมอนั่นที่ผมเปิดประตูทิ้งเอาไว้ 1 ชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไม่ตื่น นี่ก็เกือบจะ 2 ชั่วโมงผ่านไป ก็ไม่เห็นมีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ของคนที่นอนอยู่ในห้อง ...นี่นายเมาขนาดนั้นเลยเหรอ จะเที่ยงอยู่แล้วนะ!!!
และแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงผ้าห่ม และความเคลื่อนไหวในห้องนอน ทันทีที่ผมมองเข้าไป ก็เห็นสภาพมึนๆ มองไปทางหน้าต่างมั่ง รอบๆห้องมั่ง กี่โมงกี่ยามแล้วจะรู้เรื่องกับชาวบ้านเค้ามั้ยเนี่ย
“เที่ยง!” ผมบอกเจ้าหมอนั่นไป แล้วหมอนั่นก็มองมาทางที หน้ามึนๆนั่น ดูจะตกอกตกใจ
“เยซอง.....” เสียงเบาๆที่ได้ยินเป็นเสียงแรก ในวันนี้ ผมก็เลยตอบกลับไปอย่างอารมณ์ขัน
“อะไรจ๊ะ ที่รัก”
“นายเปลี่ยนเสื้อผ้า ชั้นเหรอ” ผมก็ควรจะเป็นคนที่งงไม่ใช่เหรอ ว่าทำไมหมอนั่นต้องมาตกใจเรื่องนี้ ก็หมอนั่นเป็นคนบอกให้ผมเปลี่ยนให้หน่อย เพราะว่า อ้วกใส่ผมซะเลอะเทอะ แล้วก็อ้วกเรี่ยราดเลอะตัวเองอีก เมื่อคืนนี้ ..เมรีขี้เมาชัดๆ
“อืม ทำไม ก็นายเป็นคนบอกให้ชั้น...”
“หยุด หยุดพูดไปเลย”
“ก่อนจะหยุดขอพูดอีกคำได้ป่ะ”
“ไม่ทำงานเหรอวันนี้?”
หมอนั่นทำกิจวัตรยามเช้า....อ่อไม่สิเที่ยงแล้ว นั่นแหละ ภายใน 10 นาที แล้วก็วิ่งไปที่ประตู ใส่รองเท้า แล้วก็กำลังจะออกจากบ้าน ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้ผมแค่ว่า
“ถ้ายังไม่ออกไป ฝากบ้านด้วยนะ” เอาเถอะ ยังไงก็รีบๆไปทำงานละกัน ผมยังไม่อยากให้ร้านหนังสือของผมรีบเจ๊ง ตอนนี้หรอกนะ
ความคิดเห็น