ยายหวานแหววกับนายนักเลง

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มของความรัก

     ชีวิตของผมมันก็เหมือนคนทั่วไป เศร้า สนุก หัวเราะ และความรัก ทุกคนต้องมีกันแน่ครับเรื่องมันเกิดขึ้นว่า  ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งเธอชื่อพลอย  หน้าตาดีเลยทีเดียว ผมกับพลอยเรียนคนละโรงเรียนกัน แต่บ้างทีที่ผมเลิกเร็วผมจะไปรอเธอเสมอ เรามักจะไปเที่ยวกันบ่อยๆในวันเสาร์ อาทิตย์แล้วมีอยู่ อาทิตย์หนึ่งที่ทำให้ผมกับพลอยไม่ได้เจอกันอีก วันนั้นผมตื่นสายตามปกติเพราะเป็นวันหยุด และพลอยก็ไม่ได้นัดผมไปไหนแต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมรับมัน "อืม" ด้วยความที่พึ่งตื่นนอนผมตอบไปแค่นั้น แล้วก็เสียงถามกลับมาว่าเป็นผมหรอ ผมก็ตอบไปแค่ "อืม" เหมือนเดิมแต่คำพูดที่ตามมาทำให้ผมตื่นขึ้นทันที "เราเลิกกันเถอะ" พลอยพูดแบบนั้น ผมรีบลุกพรวดขึ้นมาแล้วถามกลับไป"ว่าอะไรนะ" เธอยังบอกคำเดิม "เราเลิกกันเถอะ" ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วพลอยก็วางสายไป ผมนิ่งไปพักหนึ่งแล้วคิดว่าเธอคงแกล้งเล่นอีกเดียวต้องโทรกลับมา ผมจึงไปอาบน้ำแปรงฟันแต่เธอก็ยังไม่โทรมา ผมไม่รอแล้วจึงหยิบโทรศัพท์แล้วโทรกลับไป ตู๊ด......ตู๊ด...... เสียงรับโทรศัพท์ดังขึ้นผมรีบพูดทันที "พลอย" แต่เสียงที่ตอบกลับมามันไม่ใช่พลอยเป็นเสียงผู้ชาย มันตอบผมกลับมา "ว่าไง เราแฟนใหม่พลอยนะ" และตอนนั้นผมก็รู้ได้ในทีเลยว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นกับผมแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลงเดินลงมาข้างล่างกินข้าว ช่วงเวลานี้ทำไมนานจังผมคิดแบบนั้น

     บ่ายวันนั้นมันนานจริงๆ ผมไม่คิดที่จะทำอะไรได้แต่นั่งเฉยๆอยู่แบบนั้นแล้วเพื่อนสนิทของผมก็มาเรียก มันอยู่บ้านใกล้ผมแต่ไม่ได้เรียนที่เดียวกันมัน ชื่อ ไอ้โต มันสนิทกับผมตั้งแต่เด็กแล้วเวลาจะไปไหนเรามักจะไปด้วยกันมีเรื่องอะไรเราทั้งคู่จะไม่หนี วันนั้นไอ้โตมันชวนผมไปข้างนอก มันจะไปซื้อของให้แม่มัน ไอ้โตมันเอามอไซค์มาด้วยแต่มันคงไม่อยากไปคนเดียวเลยมาชวนผม ผมก็ไปกับมันเพราะไม่มีอะไรจะทำด้วย มันก็ขับไปเรื่อยไม่ได้เร็วอะไรมากนักตอนแรกมันเห็นผมไม่พูดอะไรมันก็เลยชวนคุยตลกๆแบบทำให้ผมหัวเราะได้ ผมกับไอ้โตก็หัวเราะกับเรื่องตลกที่คุยกันอยู่แล้ว มันก็ถามขึ้น "อ้าว มึงยังคบกับไอ้พลอยใช่ไหม" มันถามผมทำให้ผมหยุดไปเลยไม่ได้ตอบอะไรก็ทำให้มันรู้ได้ทันที "ไอ้พลอยมีแฟนใหม่หรอไงวะ" "อืม" ผมตอบมันแล้วมันก็น้ำโหขึ้นมาทันที "มันทำยังงี้ได้ไงวะ" โตมันโมโหมากที่พลอยเลิกกับผม เพราะมันเป็นคนพาพลอยมารู้จักกับผม "เฮ้ย เดียวกูไปคุยกับไอ้พลอยเองมึงว่าไง" ผมตกใจมากที่มันพูดแบบนั้น แต่ผมก็บอกมันว่า "ไม่ต้องหรอกถึงไปคุย แต่มันไม่ชอบกูกลับมาก็เท่านั้นและ" ไอ้โตจึงเงียบแล้วขับรถกัดฟันไปซื้อของจนเสร็จ

     เมื่อซื้อกลับมาเสร็จไอ้โตรีบเอาของไปให้แม่มันแล้วรีบกลับมาหาผม มันถามว่าเรื่องมันเป็นยังไงพลอยถึงเลิกกับผม ผมได้แต่ตอบไปว่าไม่รู้ "สงสัยมันจะไปชอบคนอื่นวะ" ผมตอบไปแค่นั้น ไอ้โตมันจึงถามต่อว่า "ใครวะ ที่เป็นแฟนใหม่ไอ้พลอยกูจะไปเอาเรื่องมัน" ผมรีบห้ามมันเพราะไอ้โต มันเอาจริงแน่จึงบอกมันไป "ไม่เป็นไรหรอกน่า ถึงกูจะรักพลอยมากแต่ถ้าพลอยมันไม่รักกูแล้วก็ปล่อยพลอยไปเถอะ" ไอ้โตได้ยินดังนั้นจึงเงียบลง ผมก็เงียบลงมันชวนผมไปนั่งรถเล่นกันผมก็ไปมัน ตอนนั้นก็ไม่ได้เย็นเท่าไรมันขับไปเรื่อยในซอยแถวๆบ้านไม่ได้ไปไกลหรือออกถนนใหญ่มากนัก ภาพที่ผมไม่อยากให้เห็นก็เกิดขึ้นพลอยซ้อนมอไซค์คันหนึ่งผ่านหน้าไอ้โตไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาวิ่งผ่านตอนนี้ ด้วยความใจร้อนของไอ้โต มันกลับรถทันทีขับแซงไปผมห้ามมันไม่ทันแล้ว มันปาดหน้ารถคันนั้นลงจากรถทิ้งผมให้พยุงไว้ ไอ้ผู้ชายที่มากับพลอยมันก็จอดรถลงมา แต่มันยังไม่ทันพูดอะไร ไอ้โตก็ซัดหน้ามันลงไปกองแล้วตามด้วยเตะซ้ำ ผมจอดรถได้เสร็จรีบวิ่งเข้าไปห้าม "เฮ้ย ไอ้โตใจเย็น" ผมดึงมันออกมาแล้วบอกพลอยให้รีบพามันไป ไอ้โตมันยังดิ้นพยายามที่จะไปกระทืบไอ้นั้นต่อ พลอยลากมันขึ้นรถแล้วขับหนีไป ไอ้โตมันจะตามผมบอกมันให้พอได้แล้ว มันจึงสงบลงเดินขึ้นรถแล้วขับรถมาส่งผมที่บ้าน

     เช้าวันรุ่งขึ้นผมแต่งตัวออกจากบ้าน เดินมาแล้วเจอไอ้โตพอดีมันก็เลยขับรถไปส่งผมก่อน ผมจะปฏิเสธมันก็กะไรอยู่ มันก็มาส่งจนถึงหน้าโรงเรียน แล้วมันก็ขับไปโรงเรียนมัน ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนเดินไปที่โต๊ะม้าหิน ที่พวกเพื่อนผมมันจะมานั่งรวมกัน เฮ้ย เสียงแรกทักผม เออ ผมตอบกลับ "วันนี้ไอ้โตมาส่งหรอ" ผมสงสัยว่ามันเห็นผมได้ไง "เออ ทำไมหรอ" มันก็ไม่ได้ตอบอะไรแล้วก็นั่งคุยกันธรรมดา เสียงอ๊อดดังขึ้นผมและเพื่อนก็ไปเข้าแถวแล้วขึ้นห้องเรียน เมื่อมาถึงห้องผมนั่งที่โต๊ะซึ่งติดกับเพื่อนผมอีกคนที่สนิทกัน มันชื่อ ไอ้เข็ม ไอ้เข็มเป็นคนไม่ค่อยสู้คนมักจะโดนแกล้งบ่อยมันนั่งกับผมแล้วมากระซิบกับผมว่า "เฮ้ย มึงไปบอกไอ้โตให้ระวังหน่อยนะ มันไปทำใครไว้ให้ระวังเอาไว้มันจะเอาพวกไปกระทืบไอ้โตคืน" ผมได้ยินดังจึงตกใจ "ว่าไงนะ" ผมถามย้ำแล้วไอ้เข็มมันก็ย้ำคำเดิม ไอ้โตไม่น่าทำเรื่องเลยผมคิดแบบนั้นจึงไปบอกไอ้หัวหน้าห้องผมว่าผมจะกลับครึ่งวัน มันก็จะบอกอาจารย์ให้ ถึงกลางวันผมรีบออกจากโรงเรียนรีบไปที่โรงเรียนไอ้โตมัน เมื่อมาถึงผมก็ต้องคิดหนักกว่าเดิมเพราะผมไม่รู้จะเจอไอ้โตได้ไง แล้วก็เห็นเด็กม.ต้นเดินมาผมจึงไปถามมันว่ารู้จักไอ้โตไหม มันก็บอกว่ารู้จักเดียวไปตามให้ ผมก็รอมันสักพักแล้วมันก็ไปเรียกไอ้โตมา ไอ้โตมันเห็นผมก็แปลกใจแล้วถามผมว่า "มึงมาทำไมไม่เรียนหรอ" ผมจึงบอกมันว่า "มึงไปทำอะไรเมื่อวานมันจะมาเอาคืนแล้ว" ไอ้โตได้ยินดังนั้นมันก็ยิ้มๆ "หรอวะ มันจะมาเอาคืนกูหรอดี" มันพูดจบก็บอกผมให้เข้ามาในโรงเรียนรอเลิกเรียนก่อน มันก็บอกเพื่อนมันแล้วไอ้โตก็มานั่งอยู่ด้านล่างเป็นเพื่อนผม เลิกเรียนนักเรียนค่อยๆทยอยกลับ ไอ้โตมันนัดเพื่อนเอาไว้ให้รอมันถ้ามีเรื่องให้มาช่วยมันด้วย แล้วมันก็มาจริง มารอถึงหน้าโรงเรียนเลย ไอ้โตเดินออกไปกลับผมแล้วบอกให้พวกมันไปรอที่สนามบอลเพราะตรงนี้คงไม่ได้ พวกมันก็ไปไอ้โตมันบอกเพื่อนมัน แล้วมันกับผมก็เดินไปก่อน เหมือนไปถึงก็เจอพวกมันรออยู่ 10 กว่าคน พวกมันเห็นมาแค่2คนก็ข่มผมกับไอ้โตใหญ่แต่มันกลับไม่รู้ว่ามัน โดนล้อมไว้ด้วยพวกไอ้โตแล้ว ไอ้คนที่โดนต่อยเมื่อวานมันออกมาคุยอะไรกับไอ้โต ไม่รู้อะไรแต่เมื่อหันกลับไปดูอีกทีไอ้โตก็ต่อยไอ้นั้นคว่ำไปแล้ว พวกเพื่อนมันก็วิ่งเข้าหาไอ้โต มันจะต่อยไอ้โตแต่ไอ้โตหลบได้แล้วเตะมันหน้าหงายไป พวกมันก็กู่กันเข้ามาไอ้โตโดนรุมอยู่ผมเห็นไม้หยิบแล้วฟาดพวกมันเรียงตัว ผมก็ดึงไอ้โตออกมาแล้วพวกไอ้โตก็วิ่งเข้ามากระทืบพวกมันซะเละ ตำรวจมาผมและไอ้โตวิ่งกลับเข้ามาในโรงเรียน นั่งพักอยู่แปปหนึ่ง ไอ้โตโดนต่อยไป2-3ทีแต่ไม่เป็นไรมาก มันหายมึนจากหมัดเราก็ขับรถกลับกัน

     เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปโรงเรียนตามปกติแต่ไอ้โตไม่ได้มาส่ง ไอ้เข็มมันรีบวิ่งมาหาผมเลยแล้วมันก็ถามผมว่า "เมื่อวานไปตีกับไอ้พวกนั้นมาหรอวะ" ผมตอบกลับไป "อืม ทำไมหรอ" "เรื่องใหญ่แล้วมึงเขาบอกว่ามีคนโดนจับด้วย กูตกใจนึกว่ามึงจะโดนไปด้วยดีนะที่เขาไม่ได้สาวถึงสาเหตุแค่ตักเตือนแล้วปล่อยไปอะ" ผมก็ไม่สนใจอะไรมากหนักแล้วเดินไปที่โต๊ะที่พวกเรานั่งประจำวันนี้ไม่มีไอ้เพื่อนที่คอยกวนผมมันยังไม่มามั้ง มันชื่อ ไอ้รบ กวนประสาทได้ตลอดเวลามันยังไม่มา คงมาสายเสียงอ๊อดดังขึ้นเหมือนเดิมผมเข้าแถวแล้วขึ้นห้องเรียนตามปกติ ผ่านไปจนเที่ยงผมก็ลงมากินข้าว ไอ้เข็มมันก็เดินมากับผม ส่วนไอ้รบมันวิ่งมาจากไหนไม่รู้แล้วมาทักผม "ว่าไงวะ เมื่อวานมึงเจ๋งไม่เบาเลยนิว้า" ไอ้รบมันกวนเมื่อทุกทีแต่วันนี้มันกวนเป็นพิเศษ "ทำไม" ผมถามมันกลับมันมันเดินหนีผมแล้วบอกแค่ "เปล่าๆ" แล้วมันก็เดินไปผมเริ่มจะไม่ชอบหน้ามัน

     เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนผมก็เดินกลับบ้านมารอรถตามปกติและไอ้เข็มมันก็มากับผมด้วย แต่ไอ้เข็มมันต้องข้ามฝั่งไปรอรถอีกฝั่งหนึ่งมันก็ข้ามไปผมก็ไปยืนรอได้สักพักรถก็มา แล้วผมก็ขึ้นรถกลับ ตรงมานั่งที่เบาะหลังสุดฝั่งซ้ายสุดมีคนนั่งอยู่ผมก็มานั่งฝั่งขวา รถก็วิ่งไปสักพักไม่มีใครขึ้นมาบนรถจนมันมาจอดป้ายหนึ่ง มีนักเรียนหญิงขึ้นมา4คนและพวกเธอก็เห็นเบาะหลังว่างอยู่ก็ตรงมา แล้วนั่งแต่ตอนแรกมันนั่งได้แค่3คนอีกคนไม่ได้นั่ง คนที่นั่งข้างๆผมก็กระเถิบชิดผม ผมก็หันไปดูเธอน่ารักมาก ในกลุ่มของเธอๆน่ารักมากเลยที่เดียวแต่ยังมีอีกคนที่น่ารักเหมือนกัน คือกลุ่มของเธอ4ไม่มีใครไม่น่ารักเลย ผมมองหน้าเธอสักพักแต่เธอไม่สนใจผมยังคุยกับเพื่อนของเธออยู่ ผมก็หันกลับมาแล้วไม่ได้มองไปอีกจนเธอ สะกิดผมแล้วถามว่า "เธอๆมีกระดาษไหม" ผมก็เปิดกระเป๋าแล้วหยิบให้ "ขอบคุณ" แล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนต่อผมก็ไม่สนใจอะไรในใจก็คิดว่า แปลกดีนะมาโรงเรียนไงไม่มีกระดาษ รถวิ่งมาได้สักพักใกล้จะถึงบ้านผมแล้ว ผมหันมามองผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมเธอเขียนอะไรบ้างอย่างอยู่ ผมเห็นไม่ถนัดและไม่กล้าที่จะจ้องนานๆ แล้วเพื่อนของเธอก็รีบเร่งเธอ "ใกล้ถึงแล้วเร็วๆดิ" แล้วเธอก็ส่งกระดาษนั้นให้ผมแล้วลงจากรถไป ผมยังงงอยู่อะไรทำอะไรกัน ผมหยิบกระดาษขึ้นมาดู ในกระดาษเขียนว่า เราชื่อฟ้านะคือว่าเราอยากรู้จักเธอแต่เราไม่รู้ว่าเราจะพูดไงดี จึงเขียนมาในกระดาษนี้ว่าถ้าเธออยากรู้จักเราจริงๆละก็โทรมานะเบอร์อยู่ด้านหลัง แล้วเมื่อผมผลิกกระดาษดูก็มีเบอร์อยู่จริงๆผมยังงงอยู่นี้คือการบอกอะไรผมหรือเปล่า

     เมื่อกลับมาถึงบ้านแม่ผมยังไม่ได้กลับจากทำงานผมก็เปลี่ยนเสื้อแล้วออกมาเดินเล่น ไม่ได้สนใจไอ้กระดาษแผ่นนั้นที่เธอคนนั้นให้มาสักเท่าไร แล้วผมก็เดินมาที่สนามบนที่ไอ้โตและเพื่อนแถวๆบ้านจะมาเตะบอลกัน ผมเดินมาถึงไอ้โตกับเพื่อนกำลังแบ่งทีมกันอยู่แล้วขาดอยู่คนหนึ่งพอดี ผมจึงลงไปเล่นกับพวกมันด้วยแล้ว เมื่อเล่นเสร็จก็เย็นมากแล้วผมและไอ้โตก็เดินกลับกัน บ้านไอ้โตมันจะอยู่ลึกกว่าบ้าน ผมกับมันก็คุยกันเรื่อยเปื่อยและผมก็ไม่ได้บอกเรื่องที่ผมไปเจอผู้หญิงคนนั้นให้ไอ้โตฟัง แล้วผมก็ถึงบ้านแล้วก็เข้าบ้านมาแม่ทำกับข้าวรอไว้แล้วผมก็ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว วันนั้นผมเหนื่อยๆกินข้าวเสร็จสักพักผมก็ไปนอน

    วันรุ่งขึ้นผมก็ไปโรงเรียนเหมือนเดิม วันนี้เจอไอ้โตมันก็มาส่งเหมือนเดิม ผมเข้ามาในโรงเรียนเดินมาที่โต๊ะแล้ว เจอไอ้รบนั่งอยู่วันนี้มันมาเช้า ผมก็นั่งแต่ไม่ได้คุยอะไรกับมัน มันก็ไม่ได้พูดอะไรกับผม เสียงอ๊อดดังขึ้นผมเข้าแถวเคารพธงชาติ ก็ขึ้นห้องเรียนตามปกติ เมื่อถึงห้องผมไปนั่งที่โต๊ะ วันนี้ไอ้เข็มไม่มาไม่รู้มันเป็นอะไรถึงไม่มา ผมก็นั่งเรียนผ่านไปคาบหนึ่ง ไอ้รบมันก็เดินมาหาผม แล้วพูดขึ้น "เฮ้ย มึงเจ๋งนี้ว้าเจอกับกูหน่อยไหม" ผมคิดว่าผมท้าเล่นๆก็บอกมันว่า "เอาดิที่ไหนละ" มันก็บอกว่าหลังเลิกเรียนเจอกัน แล้วเลิกเรียนเสร็จไอ้รบมันก็รอผมอยู่ข้างล่าง แล้วมันรออยู่คนเดียว ตอนแรกผมคิดว่ามันคงไม่เอาจริง มันเรียกผมไปที่ด้านหลังอาคาร เมื่อมาถึงมันก็ปี่เข้ามาหาในทันที ผัวะ มันต่อยเข้าทีท้องผมทำเอาจุกไปเลยทีเดียว มันจะซ้ำผมอีกทีผมหลบมันได้แล้วถีบมันกระเด็นไป มันหันกลับผมเตะเข้าก้างคอมันทรุดลงไปนอนกองกับพื้นผมไม่สนใจมันแล้วเดินกลับออกมา ผมขึ้นรถเหมือนปกติแต่วันนี้นั่งเบาะคู่เกือบจะหลังสุด ผมนั่งหงุดหงิดอยู่เพราะไม่คิดว่ามันจะต่อยผมจริง แล้วเมื่อรถมาจอดป้ายเดิมที่เคยมีนักเรียนผู้หญิงขึ้นมา เธอก็ขึ้นมาเหมือนเดิมแต่วันนี้มาคนเดียวผมมองเธอแล้วเธอก็เดินลงมานั่งข้างผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เมื่อเธอจ่ายเงินเสร็จก็หันมาหาผมแล้วถามผมว่า "ทำไม ไม่โทรมา" ผมหันไปมองแล้วก็ตอบไป "ใครจะไปรู้ ว่าจะให้มาจริง" ด้วยความที่หงุดหงิดอยู่ เธอมองหน้าผม "ไปโดนอะไรมา" เธอเอื้อมมือมาจับที่หางคิ้วผม แล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าเธอมาเช็ดเลือดที่หางคิ้วให้ "ไปโดนอะไรมาหรอ" เธอถามย้ำ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโดนอะไรมาสงสัยว่าจะตอนที่ต่อยกับไอ้รบมันละมั่ง "ไม่รู้" เธอก็ยิ้มๆแล้วหยิบพาสเตอร์ออกมาปิดให้ "อะ ไม่เป็นอะไรแล้ว" เธอพูดแบบนั้นแล้วจ้องหน้าผมอยู่ "หืม มีอะไรหรอ" เธอเหมือนจะถามว่ามองเธอทำไมหรอ "เปล่าทำไม เธอถึงมาชอบเราละ" ผมถามไปเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงมาชอบผมได้ เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น "จำเราไม่ได้หรอ" ผมยังงงกับคำพูดนี้อยู่ "ใครละ" ผมถาม "ฟ้าไง" เธอบอกชื่อเธอ ใช่ผมก็รู้ว่าเธอชื่อฟ้าแล้วทำไมหรอ ผมยังคิดอยู่ "จำเราไม่ได้จริงหรอ ก็จริงอะนะมันตั้งแต่ประถมได้แล้วมั้ง" เธอพูดมันเริ่มทำให้ผมหวนคิดถึงสมัยตอนนั้น "อืม...." แล้วเมื่อผมนึกออกก็ต้องอุทานขึ้น "อ๋อ... ฟ้า ใช่ฟ้าคนที่นั่งติดเราตอนนั้นใช่ไหม" เธอยิ้มขึ้นอย่างดีใจ "ใช่ๆ นั้นและ นายจำเราได้ใช่ไหม" "อืม" ผมนึกออกทันทีฟ้าตอนนั้นเธอจะตัวเล็กใส่แว่นไม่ค่อยพูดแล้วยังขี้อายมากๆด้วย ไม่น่าเชื่อโตขึ้นแล้วจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ผมไม่เชื่อสายตาเลยว่าเพื่อนผมคนนั้นจะมาแอบชอบผมจนถึงตอนนี้ ผมคุยกับเธอไปเรื่อยสักพักหนึ่งก็รู้ว่า เธอเรียนอยู่ที่ไหน แล้วเธอก็ต้องมาต่อรถตรงนี้ทุกวันเพื่อกับบ้านแล้วบ้านเธอกับบ้านผมก็ไม่ได้ไกลกันแถวไร บ้านเธออยู่คนละหมู่บ้านกัน ผมมักจะไปหาอะไรกินแถวนั้นบ่อยๆ และเธอก็เห็นแต่ก็ไม่กล้าเข้ามาทักจนถึงวันนั้นที่เธอขึ้นรถเมล์แล้วเจอผมนั่งอยู่ จึงตัดสินให้เบอร์ที่จะได้คุยกับผมแต่ผมไม่ได้โทร เธอจึงคิดว่าถ้ามารอกลับประมาณนี้ทุกวันน่าจะเจอแล้วเธอก็เจอ รถเมล์วิ่งใกล้จะถึงบ้านแล้วเธอจะลงก่อนผม ก่อนที่เธอจะลงได้พูดกับผมไว้ว่า "อย่าลืมนะโทรมาหาหน่อยนะ" แล้วเธอก็เดินลงไป เหอะๆ เรื่องรักๆของผมจะเริ่มต้นขึ้นแล้วปัญหาก็ยังไม่จบ เฮ้อมันจะเป็นไงต่อนะ