ความรัก....ในสนามแบตมินตัน

"อยู่คนเดียวอีกแล้ววเรา โลกมันช่างเงียบเหงาเหลือเกิน"

เฮ้อออออ ทำไมวันนี้มันเห้งาเหงาจัง ก็มันก็ไม่แปลกหรอกนะเนี่ยที่จะเหงาก็วันนี้วันศุกร์นี่นา ยัยออม กะยัยหญิง ก้อกลับบ้านกันหมดสิ เฮ้อออ

อ่อลืมแนะนำตัวไปคะ หนูชื่อ นิดหน่อยเจ้า นิดเปนคนกรุงเทพแต่ว่ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยทางภาคเหนือ เรียนมาจนปีนี้ก้อขึ้นปี2 แล้วก็เลยพอจะอู้คำเมืองได้บ้าง แต่ก้อยังอู้บ่จ้างอยู่ดีหละคะ

ที่ว่าเพื่อนกลับบ้านก้อบ้านเพื่อนอยู่ในตัวเมืองกันนิคะแต่บ้างของ นิด นั้นอยู่ตั้งกรุงเทพโน้น พอเพื่อนกลับบ้านกันวันนี้เลยดูเหงาเหงาแล้วยิ่งฟังเพลงอย่างงี้อีกด้วยนะเหงาจังเลย 
โอ้ยยยย ไม่ไหวละนะชั้นจะต้องกำจัดความเหงาออกจากตัวชั้นออกไปก่อนที่ความว้าเหว่จะเข้าครอบงำ นี่กี่โมงแล้วหละเนี่ย  (นาฬิกาบอกเวลา 17.00)

ไชโยยย ดีใจจังถึงเวลาแล้วสินะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวดีกว่าได้เวลานัดไปออกกำลังกับชมรมแบตมินตันสุดที่รักของชั้นดีกว่า