คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Boo รักหมดใจ มาเฟียตัวร้าย 2 (100%)
MY BOO 2
Kyungsoo.part
เป็นเวลาหลายชั่วโมงในการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมายังบ้านเกิดของตัวเอง แต่โด คยองซู ก็ไม่ได้มีท่าทางอ่อนเพลียแต่อย่างไร เพราะดีใจที่ได้กลับบ้าน ตื่นเต้นที่จะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของทุกๆอย่างที่ได้จากมา นับเป็นเวลาสิบห้าปีที่ไม่ได้กลับมาเลย คุณพ่อบินไปหาเค้าบ่อยๆแต่ไม่อนุญาตให้เค้าได้บินกลับมาที่นี่บ้างเลย พอถามเหตุผล คุณพ่อบอกแค่ว่า “ยังไม่ถึงเวลา”
ในตอนนี้ร่างเล็กก็กำลังเดินออกจากเกทข้างในเพื่อจะเดินทางกลับบ้าน ก่อนออกก็ขอแวะเข้าห้องน้ำเพื่อนจัดการกับการแต่งตัวของตัวเองซักหน่อย เนื่องจากก่อนขึ้นเครื่องอากาศที่อังกฤษค่อนข้างจะหนาวพอสมควร แต่พอมาถึงที่เกาหลีอากาศค่อนข้างเย็นสบายทำให้เค้าต้องถอดเสื้อโค้ชตัวนอกออกเพื่อมาถือไว้เหลือเพียงแต่เสื้อไหมพรมสีเลือดหมูเพียงตัวเดียวเท่านั้น และในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์เค้าก็ดังขึ้น
“ถึงหรือยังลูก” เสียงทุ้มใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ถึงแล้วฮะคุณพอ พอดีลูกมัวแต่เข้าห้องน้ำเลยออกมาช้า” ตอบกลับเสียงใส “แล้วนี่คุณพ่ออยู่ตรงไหนแล้วฮะ” ไม่ทันที่หนุ่มน้อยจะถามจบเสียงผู้เป็นพ่อก็แทรกมาซะก่อน
“พ่อไม่ได้ไปรับลูกนะ แต่พ่อให้พี่จงอินไปรับ ลูกจำพี่เค้าได้มั้ย”
“อ้าวววว...ใครมารับลูกนะฮะ แล้วพี่เค้าจะจำลูกได้มั้ยเนี่ย” เสียงหวานถามกลับแต่ได้ยินผู้เป็นพ่อแค่หัวเราะให้อย่างเดียวก่อนที่จะวางสายไป
“คุณพ่อนะคุณพ่อ แล้วพี่เค้าจะจำคยองได้มั้ยเนี่ย” ร่างเล็กสบถออกมาเบาๆ
จบบทสนทนากับผู้เป็นบิดาเมื่อซักครู่ทำให้ร่างเล็กรู้ว่าตัวเองจะต้องรอใครมารับ ร่างเล็กถอนหายใจออมาเสียงดัง เนื่องจากว่าเค้าไม่เคยพี่ชายที่เฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดมาเป็นเวลาสิบห้าปี ไม่รู้ว่าพี่ชายจะหน้าตาเปลี่ยนไปหรือเปล่า จะยังอบอุ่นเหมือนเดิมมั้ยหรือว่าจะยังเอ็นดูเค้าเหมือนที่เคยเป็นมาหรือไม่ ทำให้คิ้วเข้มๆค่อยขมวดเข้าหากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“แล้วจะหาเจอมั้ยเนี่ย เฮ้ออออ” เสียงถอนหายใจดังออมาจากคนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปสบตากับดวงตาคู่หนึ่งที่จดจ้องมาเค้าอย่างกับจะดูดวิญญาณ แต่เอ๊ะ!!!! หน้าตาแบบนี้มันคุ้นๆนะ หรือว่าจะใช่จริงๆ ไม่ปล่อยให้คิดอย่างเดียว ร่างน้อยๆนี้ค่อยเดินลากกระเป๋าใบใหญ่ไปทางชายหนุ่มคนนั้นทันที
Jongin.part
อื้อหื้อ อยากจะบ้าตาย ไม่เจอกันตั้งนานน่ารักขึ้นชิบหาย นี่เป็นประโยคที่ร่างสูงคนนี้อยากจะสบถออกมาดังๆแต่ทำได้แค่คิดเท่านั้น เดี๋ยวเสียมาดหมด ไม่ได้ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะสายตาอันทรงเสน่ห์ไม่สามารถละออกจากร่างเล็กนั้นได้เลย ทำไมถึงได้มุ้งมิ้งแบบนี้ว่ะเนี่ย โอ๊ยยยยย ไม่ไหวแล้ว กลับไปจะรีบไปบอกพ่อเลยว่า ขอให้เลื่อนงานแต่งให้เร็วๆเลย อยากจะเป็นเจ้าของร่างน้อยคนนี้จะแย่
ใบหน้าเนียนใสอย่างกับเด็ก เส้นผมสดำสนิทปรกหน้าเล็กน้อย จมูกโด่งเป็นสันรับกับในหน้าเล็ก ริมฝีปากบางสวยสีชมพูอ่อน ดวงตาคู่นั้นทำให้เค้าไม่สามารถละได้จริงๆตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเค้าจำได้ว่าดวงตาคู่นี้มีอิทธิพลกับตนมากแค่ไหนมันดึงดูดเค้าเสมอดวงตากลมสวยใสคู่นั้น แล้วยิ่งหุ่นทรงอ้อนแอ้นนั้นยิ่งทำให้เค้าอยากจะเข้าไปกอดรัดให้กระดูกแตกกันไปเลย ยิ่งเห็นร่างน้อยคนนี้อีกครั้งทำให้เค้ารู้เลยทันทีว่าตัวเองเกิดมาเพื่อนใคร และกำลังจะใช้ชีวิตร่วมกับใคร
ในขณะที่กำลังตั้งใจจ้องนั้นเอง ร่างเล็กนั้นก็หันมาสบตากับดวงตาคู่คมเข้าอย่างจัง ทำให้ตอนนี้ร่างสูงถึงับตัวชาวาบบบบ เพราะแค่สบตากันเท่านั้น ทำไมดวงตาคู่นั้นถึงมีอิทธิพลกับเค้ามากมายขนาดนี้นะ คนตัวเล็กกำลังมาทางเค้า ต้องทำยังไงนะ
ต่อค่ะ
“นายครับ นาย นาย”เสียงลูกน้องคนสนิทเอ่ยปากเรียกเจ้านาย ทำให้สายตาคู่คมละออกจากดวงหน้าหวาน
“เอ่ออ…ว่าไง”ร่างสูงละล่ำละลักตอบกลับลูกน้อง อะไรว่ะเนี่ยยยยย…ไอ้จงอินแค่จ้องตากันแปบเดียวเสียลุคหมดเลยเว้ย
“นายเจอคุณเค้าแล้วใช่มั้ยครับ” เสียงเข้มถามเจ้านาย
“เจอแล้ว ชั้นมั่นใจว่าต้องเป็นเค้าแน่นอน” ร่างสูงตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม และหันกลับไปเพื่อเดินเข้าไปหาคนที่เค้าเฝ้าคิดถึงมาตลอดสิบห้าปี ร่างเล็กแสนน่ารักของเขา ของเขาคนเดียว
ร่างสูงย่างกายเข้าไปหาร่างเล็กแสนน่ารักที่ยังคงยืนตาแป๋วมองมาทางเค้าอย่างไม่วางตา เหมือนร่างเล็กคงจะพอจำเค้าได้บ้าง เพราะตอนนี้แก้มขาวกำลังแดงอย่างน่ารัก พร้อมกับรอยยิ้มที่กำลังยิ้มหวานมาทางเขาอย่างตั้งใจ
“เอ่อออใช่พี่จงอินหรือป่าวฮะ” เสียงหวานถามก่อนอย่างเขินๆ ร่างสูงไม่ตอบแต่มอบรอยยิ้มที่น้อยคนนักที่จะได้เห็นให้กับร่างน้อยคนนี้ พร้อมยกมือซ้ายเป็นสัญญาณให้ลูกน้องที่ตามมาทำการขนกระเป๋าของร่างเล็กไปที่รถ
“ไปครับ พี่มารับคยองกลับบ้านกันนะ”ร่างสูงพูดบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มาเฟียอย่างเขาไม่จำเป็นต้องใช้น้ำเสียงแบบนี้กับใครเพราะเค้าไม่เคยให้ความสำคัญกับใครขนาดนี้ พร้อมกับยื่นหนาไปกุมเข้ากับมือขาวเล็กนุ่มนวลนั้นอย่างตั้งใจ แล้วเดินไปที่ยานพาหนะคันหรูที่จอดไว้ด้านนอก
ภายในรถยนต์คันหรูร่างสองร่างที่นั่งข้างกันในอิริยาบถเดียวกันคือนั่งนิ่งๆแต่ภายในกลับมีความรู้สึกที่ต่างกันออกไป ทางด้านร่างสูงมาเฟียเจ้าของรถกำลังขบคิดเรื่องอยากพาร่างน้อยคนนี้กลับไปบ้านของตน เค้าคิดถึงคนข้างๆคนนี้เป็นอย่างมากอยากจะนอนกอดให้หายคิดถึง แต่นี่ก็จะถึงบ้านของร่างเล็กอยู่แล้ว ทำไงดีว่ะเนี่ยยย ส่วนทางด้านของร่างเล็กตอนนี้มือเล็กทั้งสองข้างกำลังบีบเข้าหากันอย่างใช้ความคิด เพราะรู้ตัวเลยว่าคิดถึงผู้ชายข้างๆแค่ไหน แต่เค้าก็รู้มาโดยตลอดที่อยู่เมืองนอกว่าร่างสูงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ รู้ว่าเคยคบหรือเล่นๆกับใครบ้าง เค้าตั้งใจแล้วว่าจะพิสูจน์ความรักของร่างสูงก่อนว่ายังเหมือนเดิมหรือเปล่า ก่อนที่เค้าทั้งคู่จะต้องแต่งงานกัน
“วันนี้พี่ได้ยินมาว่า คุณอาโดไม่อยู่ คยองไปค้างบ้านพี่ก่อนมั้ย” เสียงนุ่มถามออกไป สามารถเรียกรอยยิ้มของแจซึง ลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหน้าได้อย่างดี เจ้านายเขานี่ท่าจะเป็นเอามาก เค้ามาถึงก็จะพาไปบ้านตัวเองเลย
“ไม่เป็นไรฮะ คยองอยู่ได้” ร่างเล็กตอบกลับพร้อมก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณที่ร่างสูงเป็นห่วง
“หรือจะให้พี่อยู่เป็นเพื่อนที่บ้านก็ได้นะ” ร่างสูงให้ข้อเสนอใหม่
“พี่จงอินอยู่เป็นเพื่อนคยองได้หรอฮะ คยองได้ยินมาว่าพี่ไม่ค่อยอยู่บ้านเวลากลางคืนนี่ฮะ” เสียงหวานตอกลับร่างสูงย่างเชือดเฉือน ทำเอาร่างสูงถึงกับเงียบ หึหึ อย่าคิดว่าคยองจะเชื่อคนง่ายเหมือนเมื่อตอนเด็กๆนะ
“พี่ต้องไปคุยธุระนี่ครับ ส่วนมากก็เป็นเวลากลางคืนทั้งนั้น” ร่างสูงยังคงแก้ตัว
“เหรอฮะ ลูกค้าพี่จงอินนี่จริงๆเลยนะฮะ คุยกันยังไงไม่ให้กลับบ้านเลย แถมยังมีแต่ลูกค้าผู้หญิงหรือไม่ก็หนุ่มน้อยน่ารักทั้งนั้น”ร่างเล็กตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มๆ ทำเอาร่างสูงไปต่อไม่ถูกเลย อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนรายงานร่างเล็ก สัญญาเลยว่าจะไม่ยั้งมือซักนิด จะยิงให้หัวกระจุย แล้วทำไมร่างน้อยนี่ถึงเปลี่ยนไปจัง เมื่อก่อนไม่เคยเลยที่จะพูดจาเชือดเฉือนกันแบบนี้ มีแต่ยิ้มหวานให้เขาอย่างเดียว อย่างว่า เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน ดูอย่างเขาสิ หึหึ
ผ่านไปไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลโด ยามหน้าประตูเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูของมาเฟียหนุ่มอนาคตลูกเขยของบ้านก็รีบกดรีโมทคอนโทรลเพื่อเปิดประตูให้อย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณนะฮะที่มารับแล้วก็มาส่งคยอง ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะฮะ” เสียงหวานบอกลาพร้อมส่งรอยยิ้มน่ารักไปให้ร่างสูง
“จะไม่เชิญพี่เข้าบ้านหน่อยเหรอครับ พี่หิวน้ำเหมือนนะเนี่ย”เสียงเข้มแกล้งพูดออกไป เพื่อยืดเวลาได้อยู่กับร่างเล็กนานๆ
“ตอนแรกก็ว่าจะชวนแหละฮะ แต่มาคิดอีกทีพี่จงอินคงไม่มีเวลามานั่งดื่มน้ำบ้านคยองหรอกฮะ เพราะพี่คงมีนัดกับนักแสดงสาวชื่อดังที่เป็นข่าวกับพี่ในตอนนี้ใช่มั้ยฮะ ไปเถอะฮะอย่าให้เธอรอนาน” เสียงใสพูดบอกก่อนที่จะเปิดประตูและเดินเข้าบ้านอย่างสบายใจ แม่บ้านต่างรีบมาขนกระเป๋าในรถยนต์อีกคันแล้วรีบตามคุณหนูเข้าบ้านไป
“เชี่ยยเอ้ยยย คยองรู้ได้ไงว่ะ อย่าให้กูรู้นะว่าใครคาบข่าวมาบอก จะทำให้พูดไม่ได้อีกเลย” ร่างสูงสบถหลังจากที่ร่างเล็กลงจากรถพร้อมกับหันกลับไปมองเห็นร่างเล็กกอดกับแม่นมที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก ทำไมเขาไม่ได้กอดแบบนี้บ้าง แถมยังโดนกระแหนะกระแหน่อีก โอ๊ยยยยชีวิต
“นายจะไปหาคุณโซจินต่อมั้ยครับ เธอคงรอนายอยู่ที่คลับ” แจซึงแกล้งถามเจ้านายด้วยรอยยิ้มที่เห็นอาการไม่สบอารมณ์โมโหกระฟัดกระเฟียดของคนด้านหลัง
“ไม่ไปโว้ยยยย กลับบ้าน หมดอารมณ์”ร่างสูงตอบกลับอย่างหัวเสีย
“แต่คุณโซจินคงรอนายอยู่นะ…”ไม่ทันที่แจซึงจะยั่วโมโหต่อ ก็ได้ยินเสยงเจ้านายแทรกขึ้นมาก่อน
“หยุดพูดแจซึง ชั้นสั่งให้กลับบ้าน จะรอก็ปล่อยให้รอไปไม่เห็นจะสน”เสียงมีอำนาจสั่งอีกครั้ง รถยนต์คันหรูขับออกจากคฤหาสน์ออกไปด้วยความรวดเร็วตามคำสั่งของเจ้านาย
หลังจากที่ได้อาบน้ำเรียบร้อยร่างเล็กคุณหนูคนเดียวของบ้านก็ขึ้นมานั่งขัดสมาธิกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่คุณพ่อคงเตรียมเอาไว้ให้เค้าพร้อมกับมองไปที่โทรศัพท์มือถือพร้อมกับนับ
หนึ่ง
สอง
สาม
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น โชว์เบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ แต่อีกไม่นานคงต้องเมมแล้วล่ะ ร่างเล็กยังคงปล่อยให้ดังต่อไปอีกสักพักกว่าจะกดรับ ทางด้านคนที่โทรกำลังกระวนกระวายอยากได้ยินเสียงร่างเล็กอีก ไม่ยากเลยที่จงอินจะมีเบอร์โทรศัพท์ของร่างเล็กในเมื่อเค้าเป็นคู่หมั้นกันคุณ พ่อตาสุดที่รักเค้าส่งข้อความมาให้ในไลน์ตั้งแต่เมื่อเย็นก่อนที่จะไปรับร่างเล็กแล้ว
“ฮัลโหล ใครฮะ” เสียงหวานพูดกรอกเสียงตามสาย พร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย
“พี่เองครับ น้องคยองอาบน้ำหรือยัง” เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นวัยรุ่น14 15 ที่กำลังพึ่งมีความรักแล้วกำลังโทรจีบกันอยู่ยังไงยังงั้น
“เรียบร้อยแล้วฮะ แล้วพี่จงอินเจอคุณดารานั่นแล้วหรอฮะ”ร่างเล็กตอบกลับพร้อมกระแทกเสียงคำว่า “ดารานั่น” เพื่อบอกให้ร่างสูงรู้ว่าเค้าไม่พอใจเท่าไหร่
“เปล่าครับพี่อยู่บ้าน นี่ก็พึ่งอาบน้ำเสร็จเหมือนกัน พี่ไม่ได้ไปไหนเลย” รีบตอบกลับเพราะกลัวร่างเล็กจะเข้าใจผิด
“อ๋อหรอฮะ แล้วพี่จงอินมีอะไรหรือเปล่าฮะถึงโทรหาคยอง”
“พี่จะบอว่าพรุ่งนี้พี่จะรับไปทานข้าวนะครับ”
“พรุ่งนี้พี่จงอินจะว่างหรอฮะ ไม่มีนัดหรอฮะ”
“ไม่มีครับ พี่อยากอยู่กับคยอง คยองคนเดียว”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ร่างเล็กชอบพูดเหมือนรู้นิสัยเค้าหมดทุกอย่าง
“หรอฮะ งั้นก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะฮะ คยองง่วงแล้วขอตัวเข้านอนก่อนน้า ฝันดีฮะ”เสียงหวานพูดบอกด้วยน้ำเสียงหวานติดลูกอ้อนเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆ เนื่องจากเขินคำพูดของร่างสูงเมื่อสักครู่
“ครับผม เจอกันพรุ่งนี้ ฝันดีนะครับคนดีของพี่” ร่างสูงตอบกลับอย่างอ่อนโยนพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ส่งให้คนปลายสายอย่างจริงใจ
เขาเฝ้ารอมาโดยตลอด จะไม่ยอมให้คลาดสายตาไปอีกเป็นอันขาด น้องน่ารักขึ้นมากจริงๆ เมื่อก่อนว่าน่าดูแลแล้วนะ ตอนนี้ยิ่งอยากจะดูแลและอยากจะทะนุทะนอนมคนคนนี้ให้ดีที่สุด เขาพูดได้เต็มปากเลยว่าเค้ารักคยองซู รักมาก และรักมาโดยตลอด จะไม่ยอมเสียคยองซูให้ใครเป็นอันขาด และจะทำให้คยองซูใจอ่อนยอมแต่งงานกับเร็วๆ เพราะเขาจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว
“พี่รักคยองนะครับ คนดีของพี่ ในที่สุดน้องก็กลับมา กลับมาเป็นเจ้าสาวของพี่”
พี่จะรู้มั้ยพี่จงอินว่าคยองเจ็บปวดทุกครั้งที่รู้ข่าวของพี่ว่าพี่กำลังยุ่งกับผู้หญิงสวยๆหรือกับหนุ่มน้อยน่ารักพวกนั้น ต้องขอบคุณคุณเพื่อนที่คอยส่งข่าวให้ตลอด จนทำให้เค้าตั้งปณิธานกับตัวเองเอาไว้ว่า จะไม่ใจอ่อนและไม่อ่อนไหวแบบเดิมอีก พี่จงอินจะต้องทิ้งคนพวกนั้นแล้วกลับมาหาคยองเพียงคนเดียว ต้องมองแค่คยอง รักแค่คยองเท่านั้น ให้รู้ไปสิว่าคุณหนูโดคยองซู จะทำไม่ได้
“คยองรักพี่จงอิน รักตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงตอนนี้ และจะรักตลอดไป”
ครบ100% นะค่ะ
ฝากด้วยค่ะ จะอัพให้ถี่ขึ้นนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น