คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 / 2 . แผนการหนี
ไ้วแ้วอันเป็นภานะมาแล้ว ่อไปือารรวบรวมเสรอไม้มีพิษที่มีอยู่เลื่อนไปหม ปัหา็ือผมะไปเอามันมาไ้ยัไโยไม่ถูเล่นานเอาาทั้อไม้และทหารโยรอบ ำอบน่ะเหรอ...
“อู้ยยย….”ทรุัวลนั่ทำหน้าเหยเยมือทั้สอุมท้อ เล่นเอาโยรอบพาันแื่นใหันมอในทันที ทหารที่อยู่ใล้สุรีบเ้ามาถามว่าเป็นอะไร เมื่อเห็นว่าปลาินเหยื่อแล้วผมไม่รอ้า”ปะ.. ปวท้อ อผมหาที่ปลทุ์หน่อยะไ้ไหมรับ มะ.. ไม่ไหวแล้ว!”
“ปัหาเยอะรินะเ้าหนู”
“โอ้ยยย ละให้ผมไปไ้หรือยั ืนปล่อยไว้ะปลมันเสียรนี้เลยนะ อู้ยย ะออแล้วๆ..!”ไม่พูเปล่าผมเิมารแสลไปอี ้วยารทำท่าะปลาเแล้วรูลไปอที่เท้า
“เฮ้ย เฮ้ย! เ้าไปที่ายป่านู้นอย่ามาทิ้อเสียอะไรแถวนี้เียวนะ!”ไล่พร้อมรีบเ้ามาปลโ่รวออาโ่เส้นให่ให้ ผมยัทำารแส่อไปถึแม้ในใะรู้สึีเป็นอย่ามา รีบเินเอามือุมท้อทำหน้าทุ์ทรมาบิไปส่ายมาเ้าายป่าอย่ารวเร็ว และเพื่อวามเนียน็ยัไม่วายส่เสียร้อโหยหวนัลั่นนอีฝ่ายะโน่าให้เบาเสียล
“เอาล่ะ...!”
เมื่อเห็นว่าปลอนผมึวาสายามอไปบนพื้นห้า อไม้นาไม่ให่นัมีลีบสีแบานออห้าแ บ้า็เป็นสีาว ไม่็สีม่วแ่ทุอมีลัษะที่เหมือนัน ผมีเศษายเสื้อมาผูปิมูและปาัวเอป้อันเสรอมัน ่อนะ้มลมอสัเอย่าวิเราะห์
ละออที่ะระายยามเมื่อถูระทบแรๆ มีำนวนไม่มานั แ่าที่เห็นพี่ายิ้อเป็น็ิว่าบาทีปริมาอาไม่สำัเท่าุภาพอเ้านี่ ผมึหยิบเอาวแ้วใบแรออมา นำปาอมัน่อที่ลาอไม้และีที่้านแรๆ สอถึสามหน ไม่น่าเื่อว่าอเล็ะให้เสรไ้มา เป็นไปไ้ว่าพืพันธ์นี้ใ้เสรเพื่อป้อันัวเอาศัรู็เป็นไ้ อยาเ็บเอาไปศึษาูแ่อนนี้ยัไม่ใ่เวลาที่เหมาะนั
“เ้าหนู เสร็หรือยั!”
เสียอทหารที่ยืนุมอยู่้านนอะโนถาม ทำให้ผมที่เ็บสะสมเสรอหลอนประสาท(ื่ออย่าไม่เป็นทาารที่ั้ึ้นเอ)ไ้วที่สามแล้ว ้อหันไปะโนบอโยไม่ลืมัเสียเล็น้อย
“ใล้แล้ว อทำวามสะอาเี๋ยวนะรับ”
“ให้ไวเลย ้าไม่ไ้มีเวลามาเฝ้าเ้าทั้วันหรอนะ!”
เมื่อรวบรวมเสรหลอนประสาทไ้รบทั้สามว ผม็รีบเ็บ่อนมันเอาไว้และทำทีเินออมาาแนวายป่า พบทหารนายหนึ่ำลัยืนออมออยู่ ึทำทีแสร้ยิ้มอย่าเินอาย
ผมถูพามาเ้าแถวามเิมแ่ที่ผิสัเือ ทำไมำนวนนที่เยอยู่รหน้าถึไ้ลลไปนเหลือแ่นเียวเท่านั้น และเมื่อหันไปมอรลุ่มนที่ำลันอนร้อโอโอยเพราะพึ่ะถูีราไป ผมถึับลืนน้ำลายลอเสียัอย่าหวาหวั่น
“่อไป!”
เสียะโนเรียัมาารหน้า ทำใหุ้ลุเ้าอวที่ผมยืมมาเินหน้าเศร้าอเ้าไปอย่าหมหวั วาสายามอไปรอบๆ พวทหารระายัวแทนที่ะเาะลุ่ม ที่อไฟเอ็มีทหารไม่ี่นายรวมัวันอยู่ หาะใ้ระเบิ้อหวัผลอย่าเป็นัหว่ะือ ัารับลุ่มรหน้าเป็นารเรียวามสนใ ะทำให้นอื่นๆ รีบเ้ามาระับเหุแล้วใ้ัหว่ะที่สอนั้น้วยระเบิลู่อไป ส่วนสุท้ายะไว้ใ้ในอนำลัหนี เพราะ้อมีทหารที่เหลือไล่ามแน่ ผมะใ้มันสะัพวเาึ่นั่นะทำให้มีเวลาหาทาหลบ่อนัวไ้
ิแผนารสำเร็ึรอโอาสอย่าใเย็น
อร๊า!!
เสียร้ออุลุัลั่นพร้อมๆ ับเสียเหล็ร้อนนาบเนื้อั ี่ ทำเอาผมลืนน้ำลายลือเสียัเอื้อ นระทั้นล่าสุถูหิ้วปีไปทิ้รวมับนอื่นๆ เสียมัุรา็ัึ้นทันที
“่อไป!”
ผมสูลมหายใเ้าเ็มที่และเินเ้าไป้วยท่าทาล้าๆ ลัวๆ ึ่อยืนยันว่ามันไม่ใ่ารแสอย่าที่แล้วมา ลัวริ ัวลริ แทบะเป็นบ้าอยู่แล้วถ้าไม่เพราะเือนสิว่านี้ือโอาสหนี
พรึบ!
ผมถูับลับพื้น ่อนที่ส่วนหลัอเสื้อะถูีอออย่าแรนเปิออ ในมือำวแ้วเอาไว้รอัหว่ะ หันไปเห็นทหารอีนำลัหยิบ้ามเหล็ที่ร้อน่าึ้นมาาอไฟ แล้วย่าสามุมรมาหา เมื่อมาหยุยืนอยู่้าหลัผมหลับาล
“ลมือ”
เสียสั่ัอยู่้าๆ ทำให้ผมรู้ไ้ในทันทีว่าราประทับร้อนๆ ำลัะถูนาบที่แผ่นหลั ในเสี้ยววินาทีนั้นัสินใลั้นลมแล้วบีบวแ้วใบแรเ็มแรนมันระเบิเสียั
ปั!
ละออเสรำนวนมหาศาลระายออเป็นวว้าอย่ารวเร็ว ทำเอาเหล่าทหารว่าสิบนายแฮือหนีออไปอย่าไม่ิีวิ แ่มัน็สายไปเสียแล้วเพราะพวเาเผลอสูเอาละออเหล่านั้นเ้าไป
พรึบ! ุบ!
เสียร่าอเหล่าทหารล้มลระแทพื้น หน้าาแสถึวามหวาลัวสุี บานนอนัวอ บ้า็อร่าายอัวเอที่สั่นเหมือนเ้าเ้า เสียหวีร้อ้วยวามหวาลัวัลั้นทำเอาบริเวโยรอบให้วามสนใ
“เิอะไรึ้น!”
เสียอทหารภายนอ ทำให้ผมรู้ทันทีว่าวระทำอะไร่อไป ัารแสหลอล่อทำทีว่าพยายามะหนีนพวทหารโยรอบว่าหลายสิบนใ รีบพาันพุ่เ้ามาหมายะับัวผมโยลืมไปว่า บริเวนี้ถูปลุมไป้วยละออาระเบิหลอนประสาทแล้ว และอีอย่า
ผมำลัรอเวลานี้อยู่พอีเลย
ปั!!
ระเบิลูที่สอถูบีบแามือ ส่ละออำนวนสอเท่าระายออเป็นวว้าอีหน แ่ราวนี้ว้าว่า รุนแรยิ่ว่า และฤทธิ์เยอะว่ามา ผมที่ลั้นหายใรีบึเอาเศษผ้าึ่ทำารุบี่่อนเอาไว้ในาเออมามัปิมู
มอไปโยรอบเห็นเหล่าทหารเือบร้อยำลัอยู่ในภวั์แห่วามหวาลัว ยอมรับเลยว่าอหล่อนประสาทน่าลัวมาริๆ ผม้อหาโอาสเอามันไป้นว้าและศึษาให้ไ้ แ่อนนี้อเอาัวรอ่อนีว่า
“หนี! เร็ว!”ะโนบอพวที่ำลันั่ะลึอยู่ให้ไ้สิ ทำเอาพวเารีบพาันลุึ้นและระโนเ้าป่าไป ผมที่วิ่ามหลัพวเาเพื่อะอยสัั้นทหารที่เหลือ ึ่ว้าับาบและึ้นวบม้าไล่ามมาแล้ว
“อย่าให้เ้าพวนั้นหนีไป ามับลับมาให้หม!”
“หยุเี๋ยวนี้!”
“อโทษทีนะพวลุๆ ทั้หลาย แ่ะให้ามมามาว่านี้ไม่ไ้แล้วล่ะ!”ผมะโนบอในะวิ่ ่อนะยระเบิหลอนประสาทลูสุท้ายึ้นูเหนือหัว”ลาาล่ะ!”
ปั!!
หลัปลปล่อยพลัอเสรอหลอนประสาทที่มีมาถึสามเท่าัวสำเร็ ผมวิ่ฝ่าพุ่มไม้ ะลุยอห้าามหลัเหล่านอื่นๆ ที่วิ่นำมาไ้สำเร็ ไม่มีทหารไล่ามหลัมาเลยและเสียร้อโหยหวนอทั้นและม้า็เป็นสิ่ยืนยันไ้เป็นอย่าี ว่าพวเาะไม่สามารถามล่าพวเราไ้อีเป็นเวลานาน
“ผู้ปลปล่อยมาแล้ว”เสียอฝูนพาันร้อเรีย แ่แทนที่ผมะน้อมรับายาที่พวเาั้ให้ ลับมีบาสิ่ที่ทำให้ผมไม่อาละทิ้เวลาเอาีวิรอไปไ้ เมื่อเสียอฝูนพาันแื่นอยู่บนท้อฟ้า เสียฝีเท้าสัว์าที่ไลๆ ัสนั่นและระหึ่มมาพร้อมสายลมสุพิลึพิลั่น
มันมาแล้ว
“วิ่! วิ่ให้เร็วที่สุ!!”ทุน่าพาันทำหน้าใและมึน ผมึหันไปบอพวเา”แผ่นินไหวให่ำลัะมา!!”
ความคิดเห็น