คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ICECREAM :: Chapter 3
KAI HUN
< Jogin Part >
" จงอิน .... "
" ว่าไงครับ ? "
" ฉัน ขอโทษนะ... "
"...? "
"เราเลิกกันเถอะ"
" พ พี่ว่าไงนะครับ ผมทำอะไรผิดบอกผมมานะ "
" ฉันก็แค่ 'เบื่อ' นายแล้ว ขอโทษนะ ต่อไปนี้นึกซะว่าเราไม่รู้จักกันนะ จงอิน "
" พี่ครับ พี่อย่าทิ้งผมไปนะ ผมขอร้อง "
" เลิกซะเถอะจงอิน นิสัยแบบนี้มันทำให้ฉันเบื่อนายมากยิ่งขึ้น ออกไปจากชีวิตฉันเถอะ "
" ... "
" ... "
" ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้น ผมจะไปจากชีวิตพี่ ลาก่อนครับ "
" จงอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!"
" ตะโกนหาอะไรวะ คนจะหลับจะนอน -_- "
" ไปทำงานได้แล้วไป ! "
"..."
"ทำไมไม่ไปอีกวะ !? "
" พี่ ฉันฝันอีกแล้ว "
" ฝันว่า? "
" ก็ที่ฉันเล่าให้พี่ฟังบ่อยๆอ่ะ "
" อ๋อ ที่มีผู้ชายร่างสูงมาบอกเลิกนายน่ะหรอ "
" อืม มันต้องมีอะไรแน่ๆ "
" ไร้สาระ ไปทำงานร้านน้องฮุนได้แล้วไป "
ฝันหรอ ? ผมฝันแบบนี้มากี่คืนแล้วมันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมคิดว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ
แต่ผมไม่รู้ว่ผู้ชายที่ยืนต่อหน้าผมคือใครเพราะผมไม่เคยเห็นหน้าเขาชัดๆเลย ทุกครั้ง
ที่ผมนึกหรือฝันผมมักจะปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิดมันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม?
---------------------------
" หาววววววววววววววววววววววววววววววว"
" นี่นาย ถ้าง่วงอ่ะ ผมหามอไซต์รับจ้างคนอื่นก็ได้นะครับ "
" ไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันก็โดนพี่ชานยอลด่าหูฉีกอีก -..- "
" งั้นก็ไปส่งตามที่อยู่นี้เลยนะครับ "
" อื้ม "
" นิยายของนายไปถึงไหนแล้วอ่ะ ผมอยากอ่านแล้วนะ "
" อีก10ปีได้มั้งถึงจะเสร็จ "
" อีก10ปีหรอ ผมจะรอนะ "
" นี่นายคิดจะรอจริงๆหรอ? ห้ะ? เสียเวลานายเปล่าๆ "
" อื้ม ! รอสิ มันเป็นผลงานของนายนี่นา "
" ตามใจนายละกัน แต่ก็ขอบคุณนะที่รอฉัน "
" คร้าบบบบบบบ "
ผมยิ้มเล็กน้อยเมื่อหันไปชำเลืองมองผู้โดยสารร่างบางของผม นานแค่ไหนแล้วที่เรารู้จักกัน
ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆแต่ผมรู้สึกดีกับหนุ่มร่างบางคนนี้จังเลยแฮะ รอผมก่อนนะเซฮุน ฉันจะเอา
นิยายที่ผมแต่งให้นายอ่านคนแรก
---------------------------------------
" เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย "
" อะไรของพี่วะ จะตะโกนทำไม? "
" ก็เห็นนายเหม่อลอยอ่ะหลังจากไปส่งน้องฮุน "
" ฉันก็แค่คิดเรื่อยเปื่อยแหละหน่า "
" เรื่อยเปื่อยที่ว่า คิดถึงน้องฮุนใช่ป่ะ "
" เปล่าซะหน่อย จะไปคิดถึงนายนั่นทำไม "
" รู้แหละหน่า "
" เออๆ จะคิดยังไงก็ช่าง นี่พี่ เซฮุนที่เรียบร้อยจังเลยเนอะ "
" ตรงข้ามกับนายเต็มๆ "
" เออ ยอมรับ ผู้ชายอะไรหน้าหวานอย่างกับผู้หญิง "
" ชอบอ่ะดิ จีบเลยพี่ช่วยเอง "
" ไม่ได้ชอบเว่ย แค่พูดถึงเฉยๆ - - "
"หรา "
" เออ เลิกกวนตีนดิ้ "
" โหยย เด็กดำขี้งอน "
" พี่ชานยอล "
" ว่า? "
" พี่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันจริงอ่ะ "
" อืม ทำไม? "
" หน้าไม่เห็นคล้ายกันซักนิด ฉันหล่อกว่าเยอะ "
" เออยอม ขี้เกียจเถียงกับเด็กดำ "
" พี่ชานยอล "
" อะไรอีกวะ? "
"พ่อแม่ผมเสียแล้วจริงๆหรอ ? "
" ...อืม "
" นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้รับความรัก "
" ... พี่ไง พี่ก็รักนายนะ "
เท่าที่ผมจำได้ผมก็อยู่กับพี่ชานยอลแล้ว เขาคอยช่วยเหลือผมเติมเต็มให้ผมถึงกวนตีนหรือหล่อน้อยกว่าผมก็เหอะ
พี่ชานยอลเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ของผมเสียตั้งแต่ผมยังเด็กยังไม่รู้เรื่องอะไรลุงกับป้าของผมหรือพ่อแม่ของพี่ชานยอล
จึงให้พี่ชานยอลดูแลผมให้ดีที่สุด
" โอ้ย ยย ! "
" จงอิน!เป็นอะไร "
" ฉ ฉันปวดหัวอ่ะพี่ ไม่ไหวแล้ว อ โอ้ย "
ผมค่อยๆเห็นภาพจางลง จางลง จนมืดสนิท ใช่ ผมหมดสติไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนนี้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
กี่ครั้งแล้วที่ผมปวดหัวขึ้นรุนแรงจนหมดสติไปแต่พี่ชานยอลก็ไม่เคยบอกสาเหตุที่ผมปวดหัวให้ผมได้รู้เลย ทำไม ทำไม
----------------------------------
" จ จงอินฟื้นแล้วครับพี่ชานยอล "
" เป็นไงบ้างห้ะ "
"จิ๊บๆหน่า "
" ผมขอโทษนะครับ ที่ผมใช้งานนายหนักเกินไป ขอโทษนะครับ "
หืม อะไรของนายนี่ ก้มหน้าพูดแล้วผมจะเห็นนายมั้ยล่ะ หูแดงแบบนี้ ร้องไห้หรอ ผมเห็นน้ำใสๆล่วงลงมาจากตา
ของร่างบาง นี่นายร้องไห้เพราะผมแค่ปวดหัวเนี่ยนะ ?
" อย่าร้องสิ ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย "
" ฮึก ผม ไม่ได้รัอง ฮึก ซักหน่อย "
" นี่หรอไม่ได้ร้องไห้สะอื้นซะขนาดนี้ หยุดร้องเถอะมันน่ารำคาณ "
" .... "
" เอ่อ เซฮุนฉันหมายถึงฉั.."
" มันก็น่ารำคาณจริงนั่นแหละครับ ผมขอตัวนะครับ หายไวไวล่ะ "
" ไอจงอิน แกพูดงี้ได้ไงวะ น้องฮุนเป็นห่วงนายมากนะเว่ย รีบไปขอโทษเลยไป"
" ไรวะเรื่องแค่นี้เอง ทำไมต้องขอโทษ "
" ไปเลย จะได้กลับบ้าน "
" เออๆ "
ฝ่ามือคู่ใหญ่มากุมมือผมไว้ทำให้ผมต้องชักสีหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกตามหาเซฮุน
จะให้ผมขอโทษเขาเรื่องที่ผมพูดทำร้ายจิตใจหนุ่มร่างบางคนนั้นน่ะหรอ แต่ที่ผมทำไปผมไม่อยากให้เซฮุน
ที่เหมือนกระดาษบางๆที่อ่อนโยนต้องมาเสียน้ำตาเพราะเป็นห่วงคนอย่างผม
ผมเดินคิดมาตามทางเดินของโรงพยาบาลที่มีผู้คนมากมายเดินผ่านไปมามีทั้งญาติที่มาเยี่ยมคนไข้ล้วน
แต่มีคนที่เป็นห่วงคนสนิทของตนที่กำลังป่วยอยู่ทั้งนั้น ผมได้ยินเสียงใครคนหนึ่ง จึงเดินไปตามเสียง เสียงค่อยๆ
ชัดขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมรู้ว่าเป็นเสียงของเซฮุน ผมเห็นร่างบางกำลังคุยกับหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ใช่ เขาคือพี่คริส
ผมไม่กล้าเดินเข้าไปหรอกนะ ผมว่าเซฮุนคงจะนอยผมอยู่บ้าง ผมตัดสินใจหยิบโทรศัพท์รุ่นซัดหัวยีราฟแตกขึ้นมาส่งเมสเสจ
ถึงเซฮุน เบอร์นี้ผมได้มาตอนทำงานที่ร้านได้ใหม่ๆ แต่ไม่เคยได้กดโทรหรือส่งเมสเสจไปเลย นี้คงจะเป็นครั้งแรกที่กดเบอร์นี้
" นี่นาย ฉันขอโทษนะที่พูดทำร้ายจิตใจนายตะกี้ แต่ก็ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แค่นี้แหละ
ฉันมีตังค์ในโทรศัพท์นิดเดียว "
ผมกดปุ่มตรงกลางของโทรศัพท์เพื่อยืนยันการส่ง
----ข้อความของคุณถูกส่งไปแล้ว---
ไม่ถึง1นาทีมีเสียงข้อความดังจากโทรศัพท์ของเซฮุน ผมสังเกตเห็นสีหน้าเซฮุนที่ดูประหลาดใจที่ผมส่งเมสเสจไป
ทำไมหรอผมพิมพ์ไม่ดีหรอผมว่าผมพูดดีแล้วนะแล้วก็ไม่ห้วนด้วย เซฮุนก้มลงมองโทรศัพท์ของตนแล้วพิมพ์เมสเสจ
ตอบกลับมาถึงผม
---ติ๊ด ติ๊ด---
---1ข้อความยังไม่อ่าน---
ผมจิ้มลงไปที่รูปกล่องข้อความเพื่อเปิดอ่านเมสเสจ
" ไม่เป็นไรหรอกครับ หายไวไวนะจะได้ไปส่งผมส่งไอศกรีมอีก ^o^
แล้วเจอกันนะครับ ^^ "
ปากของผมค่อยๆยิ้มกว้างขึ้นทำให้ตาของผมหยีไปด้วย นี้ผมเขินหรอ นายคนนี้เคยโกรธอะไรผมบ้างป่ะ
คราวหน้าผมจะทำให้นายยิ้มเยอะๆนะ ;>
Minor!
ความคิดเห็น