The Emperor Project

ลำดับตอนที่ #1 : Grand Event : ผู้ถูกเลือกทั้ง 4

������� � ผืนแผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาลอนาเขตที่ราวกับเป็นประเทศหนึ่งๆ หากกลับไร้ชื่อในตัวของมันเองทิวทัศน์แวดล้อม เสมือนดังเช่นเทพนิยายหรือนิทานปรัมปรา�บ้างก็เป็นผืนแผ่นดินเขียวขจีและดินแดนแห่งกังหนลม บ้างก็เป็นพื้นที่โล่งเหี้ยนปราศจากสัญญาณของสรรพชีวิต บ้างก็เป็นทุ่งหิมะขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา� ณ ใจกลางของผืนมหาปฐพีอันยิ่งใหญ่แห่งนี้หอสูงประมาณตึก 9 ชั้นตั้งตระหง่านอยู่เพียงหนึ่งเดียว หน้าปัดนาฬิกาประดับที่แกว่งไกวเข็มทั้งสามของมันไปมาอย่างไม่เคยหยุดหย่อนตลอดกาลเวลาและหน้าประวัติศาสตร์หลายชั่วอายุคนของมหาอาณาจักรแห่งนี้ ลึกเข้าไปภายในผ่านบานหน้าปัด เงาสำดำเลือนลางทั้งสอง ยืนทอดสายตาออกไปเบื้องล่าง ณ เขตแดนทั้ง 4 ซึ่งถูกแบ่งแยก

����� "ตอนนี้พวกเขาทั้ง 4 เติบโตขึ้นสู่วัยที่จะรับช่วงต่อในฐานะราชันต์ได้แล้วสินะ" ร่างสันทัดยามต้องแสงสีขาวบางๆ ส่องให้เห็นชุดคลุมยาวสีดำสนิท กล่าวอย่างเนิบๆ ไร้อารมณ์ใดๆเจือปนในคำพูด

���� "ใช่� พวกเขาถือว่ามีวุฒิภาวะเพียงพอแล้วที่จะสืบสานต่อปณิธานของราชันตืคนก่อน" อีกร่างหนึ่งในผ้าคลุมสีขาว รูปร่างสันทัดไปต่างกันมากนักกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

������� "บนผืนมหาปฐพีแห่งนี้มิอาจขาดผู้ที่จะรวบรวมดินแดนทั้ง 4 ให้เป็นหนึ่งได้ ราชันต์ซึ่งถือกำเนิดจากการคัดเฟ้นู้ที่อยู่บนจุดสุดยอดของความเป็นไปได้ทั้งหมดทั้งมวล ผู้ที่ได้รับสิทธิ พระพรของพระเจ้าในการถือกำเนิดมาภายใต้นามนั้นพวกเขาทั้ง 4 จะต้องมาเยือนที่นี่เข้าสักวันเพื่อบรรลุปณิธานของราชันต์คนก่อน" สีหน้าที่เรียบเฉยทำให้ร่างกายที่เจือจางเพราะแสงนั้นแทบจะเลือนหายไปก็มิปาน

������� "พวกเขาจะรู้ตัวหรือเปล่านะว่า การคัดสรรค์กำลังจะเริ่มต้นขึ้น? "

������� "สิ่งนั้นเป็นหน้าที่ของพวกเราที่จะประกาศให้พวกเขารู้ว่า การเลือกสรรค์ได้เริ่มขึ้นแล้ว"

���������� เงาสันทัดทั้ง 2 ยอบตัวลงนั่งลงบนแท่นปูนและมองผ่านกระจกสเตนกลาสหลากสีสันลงไปยังเบื้องล่างอีกครั้ง เขตทั้ง4 ซึ่งกระจัดกระจายจากการสิ้นสุดอายุขัยของราชันต์คนก่อน เมื่อกว่า 30 ปีมาแล้ว ความแตกแยกกรัจัดกระจายและอำนาจความต้องการให้เขตของตนอยู่เหนือกว่าเขตอื่นๆของบรรดาผู้บริหารซึ่งต้องการปกครองดินแดนทั้งหมดเอาไว้เป็นหนึ่งเดียว
���������� ย้อนไปเมื่อระยะเวลา 20 ปีที่แล้วดังเช่นสวรรค์ประธานสาสน์แห่งการสู้รบ เขตแดนทั้ง 4 ได้ปรากฏตัวของู้ที่ได้รับ "สิทธิในการเป็นราชันต์" ขึ้นแต่ไม่อาจดำเนินการใด ไปได้มากกว่านั้นตราบที่สัญญาณของผู้เลือกสรรค์ยังไม่ดังก้องจากหอนาฬิกาที่เงียบสนิทมากว่า 50ปีของราชันต์คนก่อนและบัดนี้

���
������� แกร๊ง...แกร๊ง...แกร๊ง...

��� � เสียงใสกังวาลของนาฬิกายักษ์ใหญ่ซึ่งเรือนเข็มหยุดลง ณ เลข 12ทั้ง 3 เข็ม สุรเสียงที่ก้องออกมานั้นเป็นดังเช่นสัญญาณและยาหลอนประสาทอย่างดีหากมองจากอาณาบริเวณของหอคอย ความว้าวุ่นเบื้องล่างที่เกิดจากเสียงอันกึกก้องนี้ แทบจะเปลี่ยนทิวทัศน์อันเงียบสงบให้เป็นจราจลได้ไม่ยาก จุดเล็กๆมากมาย เคลื่อนไหวไปมากันจ้าละหวั่น เพราะนี่คือสัญญาณแห่งความน่าสะพรึงกลัวและไม่ปลอดภัยของทุกชีวิต

������� "เกมเริ่มต้นแล้ว..." เงาสันทัดบนหอคอยทั้ง 2 กล่าวประสานเสียงอย่างเงียบงันไปตามสายลมที่พัดหอบเอาความหวาดกลัวของผู้คนให้สัมผัสกับริมฝีปากซึ่งเหยียดเป็นเส้นตรงให้ คลี่ออกทีละน้อยจนกลายเป็นร้อยยิ้ม

������� "ราชันต์มีได้เพียงคนเดียว"
������� "ผู้ที่เหมาะสมที่สุด คือ ผู้ที่ยืนหยัดอยู่ได้เป็นคนสุดท้าย"
������� "วิธีการซึ่งมิอาจปราณี ความช่างใจแม้เพียงชั่ววินาทีอาจนำความเดือดร้อนมาสู่เขตแดนของตน"
������� "เล่ห์หลอก กลอุบาย ความกระหาย และชัยชนะ"
������� "การเสี่ยงภัยและการแลกเปลี่ยน 1 ชีวิตเท่ากับ 1 เขต"
������� "พวกเขา...เป็นทั้งผู้ปกป้องและผู้ทำลายล้าง เป็นทั้งเทวดาและมารร้าย"
������� "เป็นทั้ง คนเป็น และ คนตาย"
������� "มาสิ มาเถิดเหล่าผู้ถูกเลือกทั้ง 4 ราชันต์คือพันธกิจหนึ่งเดียว"
������� "เพื่ออาณาจักรแห่งนี้ และ โลกแห่งอุดมคติ"
�������
�������� เสียงคำพูด สลับไปมาในความเงียบสงัดเบื้องบน คำพูดซึ่งพรั่งพรูได้หวีดผ่านอากาศและไม่น่าจะมีใครได้ยิน ก็แค่ไม่น่าจะ คำพูดทั้งหมดถูกส่งตรงถึงผู้ที่ได้รับนามแห่งราชันต์ทั้ง 4 ในเมืองเบื้องล่าง 4แขต พวกเขาคงจะลุกขึ้นยืนจากที่ไหนสักแห่ง ไม่ว่าจะด้วย ความกล้า ความกลัว ความต้องการใดๆ พวกเขาคือผู้มีสิทธิ์ที่จะครอบครองมากกว่าใคร ถ้าพวกเขา -รอด เป็น คน สุดท้าย-

������ "สิ่งซึ่งรั้งรออยู่เบื้องหน้า ณ ปลายทางอันสวยหรู
������ คือการดำรงค์อยู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
������ บนเส้นทางซึ่งถูกขีดไว้ เฉกเช่นเส้นตาย
������ มีเพียงภูผามิพังทลาย จะได้สืบตำนาน"