วันนี้...วันที่ 29 กุมภาพันธ์

ลำดับตอนที่ #1 : ถ้าเราไม่ช่วยกัน...แล้วใครจะช่วยเรา

วันนี้วันที่  29  กุมภาพันธ์  

    ณ ทะเลสีเขียวจดปลายเมฆขาวฟ้าครามแห่งนี้เมื่อก่อนผมเคยมาเที่ยวดูธรรมชาติของชีวิตมนุษย์ด้วยกัน พื้นทรายสีส้มที่เคยรองรับเท้าอันหนักเบาไร้ความสม่ำเสมอของเรา  บัดนี้กำลังต้อนรับการกลับมาเยือนของผมอีกครั้งอย่างนุ่มนวล  แต่ทว่าไม่มีอีกคนมาคอยเคียงข้างเช่นวันเก่า



    วันนี้เป็นวันครบรอบการคบกันเป็นเพื่อนของผมกับนิ่ม  ผมกับนิ่มคบกันมานานเกือบ 10 ปีแล้วล่ะครับตั้งแต่ตอน ม.ปลาย จนถึงตอนนี้ ผมทำงานแล้ว เราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผมยังจำได้ดีกับวันแรกที่เราเจอกัน ตอนนั้นนิ่มนั่งอยู่ริมหน้าต่างกับเพื่อนของนิ่ม  นิ่มเป็นเด็กเรียนครับ   เรียนอย่างเดียวงานการไม่ทำ  ( ไม่ใช่ครับผมล้อเล่น ) ตอนนั้น รู้สึกว่านิ่มดูจะเป็นผู้หญิงธรรมดานะครับ ผมไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไหร่  ผมก็มีเพื่อนของผม  เธอก็มีเพื่อนของเธอ เราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกัน  เวลาทำงานกลุ่มเธอก็มีทีมงานของเธอ ซึ่งในนั้นก็ไม่เคยมีผมเลยด้วยซ้ำ  จนกระทั่งวันหนึ่งในตอนปลายเทอมสอง ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือร้ายนะครับ ผมได้ร่วมงานกับเธอเป็นงานแรกในวิชาภาษาอังกฤษ  งานนี้เป็นโปรเจ็คใหญ่ คือการแสดงภาพยนตร์สั้นภาษาอังกฤษในกลุ่มมีทีมอยู่ทั้งหมด 10 คนได้ครับ แต่งานนี้มากคนก็มากความทำให้มีปัญหาจนเกิดอาการกลุ่มแตก  เชื่อไหมครับ มีผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มคือนิ่มที่อยู่ข้างผม เธอช่วยผมทำงานทุกอย่างที่เธอทำได้ และเธอก็อยู่ข้าง ๆ ผมจนงานเสร็จ นี่เป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้ผมได้รู้จักกับคำว่ามิตรภาพจากคน ๆ หนึ่งซึ่งผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีโอกาสได้รับ



“ถ้าเราไม่ช่วยกัน...แล้วใครจะช่วยเราล่ะ”