Enemy ศัตรูของศัตรู

ลำดับตอนที่ #1 : • จุดเริ่มต้นของหายนะ (50%)

จุดเริ่มต้นของหายนะ

ผั๊วะ! ผั๊วะ! ปั้ก! …เสียงซัดนัวเนียกันไปมาท่ามกลางหยาดฝนที่กำลังทิ้งดิ่งลงพสุธาอย่างไม่ขาดสาย ใบ้หน้าเปื้อนเลือดถูกชะล้างไปบ้างด้วยละอองน้ำฝน เสื้อผ้าสีขาวของกลุ่มเด็กหนุ่มแทบจะกลายเป็นสีน้ำตาลแดงผสมกันไป

กลุ่มเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่กำลังมีเรื่องชกต่อยกันอยู่ไม่ห่างไกลจากโรงเรียนนัก สภาพต่างคนต่างสะบักสะบอมเสียยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อนข้างถนน ใบหน้าหล่อเหลากลับยับเยินจากการถูกอัดเหวี่ยงเข้า แต่ความรู้สึกเจ็บของพวกเขากลับเฉยชาอย่างกับว่ามันตายด้านไปเสียแล้ว

เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังง้างมือพร้อมที่จะพุ่งกำปั้นเข้าใบ้หน้าของหนุ่มหน้าหวานถูกสะกิดจากด้านหลังจึงหันกลับไปพูด “มีไรวะ” …ผั๊วะ… จากที่เป็นผู้กำลังง้างมือเตรียมชกคนอื่น กลับเป็นฝ่ายต้องล้มลงไปกองกับพื้นเสียเอง เด็กหนุ่มอีกคนที่ซัดคนหมอบไปเมื่อสักครู่ดึงตัวเพื่อนชายร่างเล็กที่นอนราบอยู่กับพื้นขึ้นมา

“แกมันยังอ่อนแอเหมือนเดิมว่ะ ...นิก” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนคนนี้ ไม่ทำให้ใครรู้สึกอะไร แม้แต่เจ้าตัวที่ถูกด่าก็ดูจะนิ่งเฉยไปเหมือนกัน “กลับ” พูดด้วยเสียงนิ่งๆ ทุกคนก็พากันเดินตามแผ่นหลังของเด็กหนุ่มผู้ที่ดูจะไม่กลัวอะไรบนโลกใบนี้อีกแล้ว คนที่เป็นผู้นำของคนทั้งกลุ่ม เหลือเพียงนิกที่มองสภาพของกลุ่มคู่อริที่นอนจมกองเลือดที่ได้สติบ้าง ไม่ได้สติบ้างอยู่บนพื้น

“เฮ้ยนิก มัวทำอะไรอยู่วะ” เสียงเรียกของเพื่อนดังขึ้นมาทำให้นิกหลุดจากภวังค์ ก่อนจะก้าวเท้าเหยียบข้ามคนที่นอนอยู่บนพื้นไปอย่างไม่แยแส ทั้งๆที่ในใจก็หวั่นกลัวไปบ้างกับการที่ต้องมาเดินข้ามร่างคนอื่นแบบนี้

..หมับ.. มือหนาจับที่ข้อเท้าของเด็กหนุ่มร่างบาง เจ้าตัวรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อตั้งสติได้ก็ก้มหน้าลงไปถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว “อะไร?” คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน แสงไฟที่ส่องสาดมาเผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก อีกคนไม่ตอบอะไรก่อนจะปล่อยมือจากข้อเท้าของเด็กหนุ่มร่างบางแล้วนอนนิ่งไป ในใจยังคงนึกสงสัยว่าอีกคนต้องการอะไรจากตน แต่เมื่อเสียงเพื่อนเรียกดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้นิกเลิกสนใจและเดินไปทางกลุ่มเพื่อนของเขา

“อีกแล้ว…เหรอ” เสียงเนือยดังขึ้นมาทันทีหลังจากประตูถูกเปิด เด็กหนุ่มรูปร่างสันทัดชะงักไปเล็กน้อย “ต้องทำแบบนี้อีกกี่ครั้งกันถึงจะพอใจ นายต้องการอะไรกันแน่กันต์” เสียงเจ๊าะแจ๊ะจอแจทำให้อีกคนยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปกว่าเดิม กัณเชษฐ์ หรือกันต์พยายามควบคุมตัวเองให้ได้มากที่สุด

“แม่โทรบอกใช่มั้ย?” แม้จะเอ่ยปากถาม แต่ช่วงเวลาที่เขาหงุดหงิดนี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาเผชิญหน้าคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงข้างหลังเขา หรือคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน กัณเชษฐ์ได้แต่เพียงมองด้วยหางตาเล็กน้อยเท่านั้น เขารอคำตอบที่ซึ่งก็รู้คำตอบทั้งสองดีอยู่แล้วว่า หนึ่งคือ…จะไม่มีคำตอบใดๆกลับมาเมื่อถามคำถามแบบนี้ สองคือ…คำตอบอยู่ในคำถามที่เขาถามไปอยู่แล้ว แต่มันก็เป็นความเคยชินที่เด็กหนุ่มคนนี้จะเลี่ยงไม่ได้ เขารู้ดีอยู่แล้วว่าแม่ของเขาโทรบอกให้แฟนสาวมาจัดการเรื่องนี้ให้ เพราะเมื่อไหร่ที่ลูกชายของเขากลับบ้านเกินสามทุ่มซึ่งไม่ได้ไปไหนกับแฟนสาวของเขา ก็จะเดาได้ทันทีว่ามีเรื่องชกต่อย หรือไม่ก็แอบหนีไปเที่ยวกลางคืน

สาวร่างบางได้เพียงแต่ส่ายหัวไปมากับความไม่รู้จักโตของแฟนหนุ่ม แต่ก็ไม่สามารถห้ามปรามอะไรใด จึงตัดสินใจเปลี่ยนจากการบ่นว่าเป็นการเดินไปเตรียมกล่องยารักษามาเตรียมทำแผลแทน

หนุ่มร่างสันทัดนั่งลงบนเตียงพร้อมกับเปลือยกายด้านบนออกมาโดยไม่คิดอะไร แสงไฟอ่อนๆในห้องนอนสาดกระทบมายังเรือนร่างขาวเนียนที่เต็มไปด้วยรอยแผล ชวนให้น่าหลงใหลขึ้นมา แต่ไม่มีผลกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาสักนิด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่กัณเชษฐ์ใส่ใจ เขาเพียงแค่เปลือยเพื่อให้แฟนสาวของเขาทำแผลให้เพียงแค่นั้นเอง “ขอโทษ” ถึงแม้จะทำหน้านิ่งแต่ในใจยังคงอ่อนไหวกับพีระมล แฟนสาวที่คบกันมามากกว่าสองปีแล้ว อีกฝ่ายไม่ได้พูดตอบอะไร และยังคงลงมือเช็ดล้างแผลและเนื้อตัวที่สกปรกไปเรื่อยๆ

หลังจากที่เงียบมานาน มล หรือพีระมลก็เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาครั้งใหม่ขึ้นมา “ฉันกลับล่ะ อาบน้ำเสร็จแล้วเอายาทาที่แผลด้วยล่ะ บาย”

“ไปนอนห้องแม่ดีกว่ามั้ย มันดึกแล้วนะ” กัณเชษฐ์เอ่ยถามแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง แฟนสาวส่ายหน้าเชิงปฏิเสธกลับมาเบาๆ “งั้นเดี๋ยวไปส่งหน้าบ้าน” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปทางประตูและเดินตามแฟนสาวของเขาไป

สองเท้าย่างก้าวมายังโต๊ะม้าหินอ่อน แล้วทิ้งดิ่งกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะ กลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ต่างสะกิดกันให้รู้ตัวเหมือนมีความคิดอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

“คุณกัณเชษฐ์ครับ”

หนุ่มร่างสันทัดขมวดคิ้วอย่างสงสัยในเชิงรู้ว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาและเพื่อนของเขา “จะให้ฉันทำอะไรอีกวะ หรือใครไปมีเรื่องกับใครอีก” ถูกแค่ห้าสิบเปอร์เซนต์… เพื่อนของเขาหัวเราะแห้งๆที่กัณเชษฐ์รู้ทันว่าเขาต้องการขออะไรบางสิ่งบางอย่าง

“พฤหัสนี้โดดไปเที่ยวทะเลกัน ไป3คืน4วัน กลับวันอาทิตย์ ไปบางแสน… ไอ้นิกมันชวนมันบอกอยากเที่ยวแล้วมันรอปิดเทอมไม่ไหว แล้วมันก็บอกว่าจะออกให้ทุกอย่าง… @%*)_$” ยิ่งยศปล่อยร่ายยาวออกมา แต่เผลอลืมไปว่ากันต์เชษฐ์เพื่อนของเขาไม่ใช่คนที่จะฟังเรื่องอะไรยาวๆมากนัก แต่ก็กลับมานึกได้ทีหลัง “สรุปคือวันพฤหัสถึงวันอาทิตย์นี้ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้น” เมื่อยิ่งยศสรุปเสร็จเพื่อนในกลุ่มก็ต่างพากันจ้องมองกัณเชษฐ์ที่เป็นผู้นำกลุ่ม และเป็นคนที่ทุกคนอยากให้ตกลงไปกับพวกเขาด้วย

“ขอคิดดูก่อนว่ะ ถ้ามลรู้ว่าฉันโดดเรียนคงโกรธอีก พึ่งง้อเรื่องเมื่อวานไปวันนี้เอง”

“กลัวเมียนี่หว่าเพื่อน” ป้าป! กัณเชษฐ์ตบหัวทรงสกินเฮดของยิ่งยศเพื่อนรักเข้าอย่างจัง ทำเอาคนถูกตบหน้าบิดไปเล็กน้อย “รุนแรงว่ะตัวเอง” แต่เขาก็ยังไม่วายที่ปล่อยคำขำออกมา

“ไปเหอะกันต์ ฉันอยากให้พวกเราไปกันครบทั้งกลุ่มว่ะ” นิกเป็นคนเข้ามาเกลี้ยกล่อมบ้าง เมื่อเห็นดังนั้นทุกคนก็พยายามเข้ามาเกลี้ยกล่อมให้กัณเชษฐ์ใจอ่อนบ้าง

เมื่อรู้สึกรำคาญ และรู้ว่าพวกเพื่อนของเขาคงไม่หยุดแค่นี้แน่ๆจึงจำเป็นต้องตอบตกลงไป ทุกคนในกลุ่มต่างพากันเฮฮายกใหญ่และพวกเขาหวังว่าทหนีเที่ยวโดดเรียนครั้งนี้ของพวกเขาจะสนุกและเป็นไปได้ดี เป็นการเที่ยวที่มีความสุขเหมือนกับครั้งก่อนๆ

หารู้ไม่ว่า ถัดออกไปนั้น...

มีคนกลุ่มหนึ่ง…

กำลังมองจ้องมาที่กลุ่มของพวกเขาอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนกับนายพรานล่าสัตว์ได้สำเร็จ
 

50%